SINT KNART NA

Het begon op maandag – Sinterklaasdag – met een gesprek met Thomas, de directeur van Matia Mulumba, om de laatste details te bespreken van zijn reis naar Duitsand en Nederland. Door zijn vertrek moesten de laptops van school gehaald worden, want dan kunnen die in de tussentijd een servicebeurt krijgen.

Toen naar de diplomauitreiking op de school van Alba. Waar we de bisschop en vele bekenden ontmoetten (zie ook de website). Ze kregen hun diploma en de eerstejaars hun certicicaat van de KisoBOKa Computer School. En wat waren de meiden blij met de fraaie zwart-wit-geblokte schortjes van de Zeeman. De bisschop ook, want die was ik een paar dagen eerder in de supermarkt tegengekomen. “Dan zal hij ook wel koken?” Maar wellicht heeft hij alleen maar wijn gekocht. Zo’n feestelijke lunch is ook altijd de plek om weer wat te netwerken en te horen “dat het bestuur van Mpumedde er nog niet uit was!”

Aan het einde van de middag kwam Marcel aan (uit Ethiopie) en Wim met de bus uit Kenia. Klaar voor Sinterklaasavond met Afrikaanse bonensoep met Unoxrookworst. En de avond met spelletjes: het ‘hollandspel’ met vragen over liedjes, voetbal, en typisch hollandse gerechten – schijnt ook op de tv te zijn – waar bleek dat we toch wel erg ver van dat land af zitten of staan. Het sjoelen ging ons beter af.

Wim en Marcel gingen op Citytour en ik naar de fysio, de bank, de markt, de supermarkt etc. Want met 8 man in huis moet er het nodige ingekocht en gekookt worden. Woensdag was iedereen de deur uit en was er stroom en dat gaf me de kans de eerdere blog te laatsen en veel mails af te handelen en de administratie bij te werken.

Het bezoek van Wim was heel bijzonder. We hebben hem leren kennen toen Paul met hem een reis naar de Filipijnnen mocht begeleiden. Hij was de grote ‘noodhulpman’ van Cordaid en heeft op de meest vreemde plekken in de wereld gezeten. Daar kan hij boeiend over vertellen, maar hij heeft natuurlijk ook ontzettend veel projecten gezien, zien slagen en mislukken. Hij heeft ook al onze plekken gezien en we hebben aardig wat tips van hem gehad en ook goede hoop dat hij ons aan wat fondsen kan helpen. Hij bleef maar kort en is donderdag weer richting Tanzania vertrokken.

De vrijwilligers hadden besloten ‘op zich zelf te gaan wonen’ en dat moest dus ook definitief geregeld worden en ook de op stapel staande excursie naar Sipi Flls, zo’n 200 km hier vandaan naar het Oosten.

Vrijdag vertrokken ze met z’n elven: de 5 vrijwilligers, de 4 straatjongens en Margreth (een vrijwilligster op Mpumedde) en Paul. Ze hebben een fantastisch weekend gehad en een bijzondere ervaring in Mbale waar ze in het zelfde hotel zaten als Bobi Wine. Een van de grootste stars van Uganda en ‘president van de straatboys’ waar hij in Kampala nogal wat voor doet. Het leverde een geweldige scene op daar en Paul mocht zelfs met hem naar het podium rijden. Op de blogs van de meiden zal er vast veel meer over verteld worden, maar ik was er niet bij. Maar hij heeft ons uitgenodigd eens in Kampala te komen kijken en dat gaan we zeker doen.

Voor mij was het dus een rustig weekend waarin ik nog niet de helft kon doen van wat ik me had voorgenomen omdat er geen stroom was. Maar gedurende de dagen toch de website bij kunnen werken en zelfs gewoon lekker in de zon gelegen met een boek.

Terwijl Paul cs zich in de uitlopers van de Mount Elgon bevonden, bevond ik me de wereld van Courtillon, een klein plaatsje in Frankrijk. Of liever gezegd ‘In de verborgen geschiedenis van Courtillon’ (door Charles Lewinsky) en het was heerlijk daar te vertoeven. Zo meer ontspannend dan het ‘Negerboek’, maar dat blijft een absolute aanrader.

Maandag zijn Evelien, Bianca en Marcel vertrokken naar het gasthuis van Alba en Jorien blijft nog even bij ons en gaat dat naar een andere plek van vrienden van ons om wat meer tot rust te komen. Het werd dus rustig in huis? Maar de geit lag op sterven. Dierenarts laten komen: een soort koorts. Dure injectie en binnen 6 uur zou ze weer rondspringen! 3 Uur later was ze dood.

Waiswa – een van de ex-straatjongens die een maand geleden zijn lagere school heeft afgemaakt – kwam langs uit het dorp waar hij op vakantie is. Zo’n 20 km hier vandaan. Zijn oma was door de witch doctor behekst en was bijna gestorven en nu werd hij bedreigd. Als hij nog naar die Mzungu’s (wij dus) terug zou gaan en verder zou gaan studeren (hij wil naar de ambachtsschool) zou ook hij behekst worden. De medicijnman heeft kinderen die niet naar school kunnen en hij wil dus niet dat anderen meer opgeleid zijn dan zijn kinderen! Waiswa was bang en had ook al zijn zakgeld uitgegeven aan het ziekenhuis om zijn oma te redden. Hij wilde ook niet in het dorp blijven. Maar wat dan? We hebben Margreth (zij is social workster) gevraagd naar het dorp te gaan en een en ander uit te zoeken. We hebben haar verslag nog niet ontvangen.

Jacob kwam in paniek vertellen dat hij nu toch zeker aan de tieten van ‘ons’ varken had gezien dat ze ging bevallen. Er moest dus in allerijl een extra hok gebouwd worden en hij en Paul hebben alles wat stok en lat is op de pick-up geladen en zijn aan het timmergegaan. Net op tijd, want in de nacht van dinsdag op woensdag zijn er 6 jonge biggetjes geboren: Knar, Kner,Knur, Knor, Knir en Knijrtje.

En tandengeknar omdat er nog steeds niets van het bestuur van Mpumedde is gehoord, maar het gerucht gaat dat we er voor het einde van het jaar UIT ZOUDEN MOETEN.......

KERSTKLAAS

De vergadering van het bestuur van Mpumedde ging weer eens niet door. Dus weten we nog niet of onze ‘omkoopstrategie’ gaat werken. Ze prikten een nieuwe datum maar die ging ook niet door, vanwege een begrafenis en zo houden ze ons aan het lijntje? Je weet echt niet meer wie of wat je moet geloven en dat maakt je wel eens moedeloos. Maar deze week gaat het echt gebeuren! Vol verwachting klopt ons hart.

Begin deze week een foto van mijn rug laten maken en die gaf in ieder geval helderheid:  een verzakking tussen de 4^de en de 5^de wervel en verlies van loradosis. Het schijnt iets met de leeftijd te maken te hebben maar dat maakt de pijn niet minder. Met om de 4 uur een dosis paracetamol hou ik me op de been en dan 3 x per week naar de fysiotherapeut. Het komt goed, zegt die heel optimistisch en daar sluit ik me dan maar bij aan. Op internet staan nuttige oefeningen, dus tussendoor lig ik op de grond.

Dinsdag 20 vrouwen in Soweto blij kunnen maken met een lening. Het gaat om kleine bedragen (200.000 = € 60.00) maar daar kunnen ze dan een klein handeltje mee beginnen, het schoolgeld betalen of hun huisje verbouwen. Ze betalen iedere week 10.000 terug. Dat organiseren ze onder elkaar en ik ga dan 1 x per week het totale bedrag ophalen. Ze waren erg dankbaar en het zijn de momenten waar je toch weer veel voldoening van krijgt.

Dat krijg je ook als je met de jongens praat die met hun toekomst bezig zijn. Fred die aan z’n stage in de garage begint en daar moet dan het nodige voor geregeld worden. Mukadas die z’n baan bij de garage verloor omdat die gesloten werd. Hij wil nu een handeltje in onderdelen gaan opzetten. Dan wordt er een serieus business plan gemaakt en gaan we kijken of hij daarvoor een lening kan kijken. Ook de jongens in Mpumedde hebben zich met Paul over de toekomst bezig gehouden. Wat willen ze de komende maanden gaan doen? Opvallend was dat ze alle vier de kerstdagen naar ‘huis’ wilden en we onderzoeken nu of dat mogelijk is. We weten dat Adam bij zijn Oma terecht kan en Paul is deze week met Najib zijn moeder in Kamuli (zo’n 70 km van Jinja) gaan opzoeken. Maar die wil hem zeker niet langer dan 3 dagen terug, want hij vecht te veel met de buren. Deze en volgende week willen we de familie van Julius en John nog opsporen.

Met 3 meiden in huis, is het lekker druk en komen er nieuwe ervaringen binnen (zie hun weblogs) en moet er weer veel geregeld worden aan vervoer, boodschappen doen en koken. Deze week komen er nog 2 bij en we leren van hun ervaringen altijd weer. Dingen die voor ons al zo vanzelfsprekend zijn worden door nieuwe bezoekers weer eens uitgelicht.

Door al dat regeen blijven veel dingen zoals het bijhouden van de website en de rondzendbrief liggen, maar de komende week wellicht ruimte voor.

Hoogtepunt van de week was de Sinterklaas-Kerstviering op 2 december op de creche in Soweto. Paul als kerstman en schattige liedjes, speeches en dansjs van de kinderen. Dankzij een gift van de Vrouwengroep van Maashees (dank aan erard van de Berg) kregen alle kinderen een rugzakje, een beker en brood en alle kinderen en ouders een prima lunch. Een waar feest er ‘afsluiting van het academisch jaar’, zoals dat zo mooi heet. Met behulp van een echte bisschop (father Christophoor) proberen duidelijk te maken wie Sinterklaas was en dat lukte aardig. 

Een ander hoogtepunt – zeker voor Paul – was een paardrit langs de Nijl. Met zijn 4 ‘dochters’ te paard, door kleine dorpjes en langs de oever van de Nijl. Ze hebben er van genoten en Paul overweegt volgend jaar te paard in Soweto aan te komen. Had alleen dagen pijn aan zijn k..  maar dat hadden de meiden ook, maar die zeiden natuurlijk niks, want dat zijn ervaren amazones. Ze hebben met eigen ogen kunnen zien dat de prachtige ‘watervallen’ van Bujagali zijn verdwenen. Er is een mooi strak meer voor in de laats gekomen. Dus nu maar wachten op de eerste zeilboten. De vooruitgang is niet te stuiten

POLLA

Ons leven bleef gezegend met hééél veel regen. Ongebruikelijk voor het seizoen, maar goed voor de gewassen. Hoewel ook veel mais op het land verrot en mensen nauwelijks nog door de bagger heenkomen. Die regens gaan gepaard met heftige onweers en vooral ’s nachts, zeker als er geen stroom is, is het best angstaanjagend.

Ook nog eens hevige rukwinden en dan maak ik me zorgen over onze hondjes die ’s nachts buiten op de veranda liggen. Dus toch maar even kijken. Castor stond al jankend voor de deur. Maar waar is Polla? Achterveranda gecheckt, roepen tegen de donder in. Geen enkele reactie. De regen in, Paul wekken. Paniek! Ligt ze ergens in de tuin? Door een slang gebeten, door een bliksem getroffen? Vergiftigd? Wat kan er allemaal door je hoofd spelen.

Tot Paul op het idee kwam het huisje van Bakali te checken. En ja hoor, daar lag onze juffrouw rustig op de mat en keek de wereld in of ze het in Keulen hoorde donderen. Met een lach en een traan en bij kaarslicht, hebben we er om 4 uur die nacht maar een stevige borrel op genomen.

De volgende morgen bleek dat onze trouwe Bakali even tevoren door dezelfde zorgen overmand was en besloten had de honden bij hem binnen te laten. Was Polla meteen voor te porren (de overloopster!) maar Castor weigerde en bleef op z’n post.

Dat was midden in de week, nadat we de eerste dagen onze goede zorgen besteed hebben aan Evelien en Bianca door hen mee te nemen naar de wijken en projecten. Ze deden de Citytour (de andere kant van Jinja) en ze vonden het allemmaal wel ‘heftig’ en dat werd dan weer afgereageerd met kaarten, dammen, schaken en spelletjes, waarbij Paul natuurlijk moest laten zien welk talent hij van ‘Opa’ geerfd heeft. Maar er komt revanche en versterking (Els bereid je voor!).

Vergaderingen met de KisoBOKa Art Club, waar weinig initiatief uitkwam en met de LC1 (een soort plaatselijke burgemeester) over de problemen met de creche. Die was wat initiatiefvoller en we hopen dat de basis gelegd is voor een vruchtbare samenwerking in de wijk.

De vruchtbare samenwerking tussen onze andere twee vrijwilligers liep vast en na de nodige gesprekken, hebben we besloten dat het beter is dat ze even uit elkaar gaan en nu woont Jorien dus ook weer bij ons. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, zei mijn moeder altijd en met zoveel mensen ook een goede gelegenheid om de nieuwe barbecue uit te proberen. Een groot succes en vanavond gaan er flinke vissen op!

En een rust deze week! Omdat er bij Frank in Entebbe geen stroom was, had ik mijn telefoon als lamp gebruikt. Dus op een ongebruikelijke plek gelegd. Dus vergeten! De hele week niet bereikbaar en dat is alleen maar lastig voor de andere kant.

 Verder hebben we meer dan een miljoen besteed aan het busje (nieuwe versnellingsbak), kerstallen gekocht voor de verkoop in Nederland, pogingen ondernomen een scan van mijn rug te laten maken en zondag met de meiden en straatjongens naar de Itanda Falls. Grootste sensatie was een slippartij en een lekke band. De Bujagali Falls zijn inmiddels verleden tijd. Door de nieuwe dam zijn de beroemde falls verdwenen en is er een groot meer ontstaan. Dat moet op den duur meer electriciteit gaan opleveren. Daar is nu nog weinig van te merken. We hebben gemiddeld 10 uur stroom per dag. Vaak niet in de avond maar ’s nachts. Behalve natuurlijk als Polla zoek is. Het is zoals het is.

 Nachtelijke hereniging!

    toegift

Deze week aan het ‘Negerboek’ van Lawrence Hill begonnen. Een indrukwekkende slavenroman, die veel herinneringen oproept aan ‘Wat is de wat’ en opnieuw inzicht geeft wat een onrecht en ellende de menselijke geschiedenis kent. Je zou je bijna schamen over het verdriet van een overgelopen hondje.

ZEGENINGEN

Alle hectische ontwikkelingen van vorige week, kregen in de loop van deze week een Afrikaans vervolg. Je moet de dingen maar gewoon op z’n beloop laten en dan komt het wel goed. Niet te veel pushen, er het niet te veel over hebben en blijven lachen.

Het bestuur van Mpumedde kwam bijeen en nam weer geen besluit, maar ze bleven wel achter het idee staan dat een Revalidatiecentrum mogelijk zou moeten zijn. Er was één bestuurslid tegen en dat is een belangrijk persoon. Ze wilden nu een vergadering met ons voltallig bestuur: de 28^ste, dus nog even geduld.

We mochten wee keer examen afnemen bij Alba en de meiden van de catering-opleiding. Dat is lekker eten en netwerken, want Alba slaagt er altijd in aardige mensen uit te nodigen. Zo kwamen we ook de Bisschop weer tegen die ons prees voor onze goede werken en dat kregen we bij de volgende lunch ook nog eens te horen van zijn account-manager, dus we zijn weer ‘gezegend’.

Dat zijn we ook met 6 jonge konijntjes en 4 kuikens en met een jong kalfje. Vorig jaar hadden we er een gekocht (samen met Dirk) en die mag dan bij bij Dirk grazen. Gekocht voor 200.000 UGS (€ 50) en na goed 8 maanden verkocht voor  900.000 UGS. Een winst van 400% dus voor herhaling vatbaar. We kopen hem dan bij Zuster Elisabeth in Iganga en daarmee ondersteunen we dan weer het kindertehuis. Win-win, heet dat. Paul ging met de jongens van Mpumedde en dat was voor hen natuurlijk een feestje. Zeker toen ze die middag ook nog het varken van Jacob voor een beurt naar de ‘beer’ mochten brengen. Ons varken (dat wordt onderhouden door Jacob) blijkt al zwanger te zijn, dus binnenkort hebben we ook nog biggetjes. We tellen onze zegeningen.

Dat ondervonden we ook toen onze mannen (Jacob, Robert en Bakali) een vergadering belegden. We dachten dat het wel over salarisverhoging zou gaan. Na discussie wie er de bijeenkomst met gebed zou openen – Jacob de Baptist, Robert de katholiek of Bakali de moslim , deden ze het maar alle drie, dus dat moest wel een vruchtbare bijeenkomst worden. Natuurlijk hadden ze het een en ander van de afgelopen weken en maanden meegekregen en regelmatig brengen we hen ook wel op de hoogte. Nu wilden ze hun solidariteit met ons uitdrukken en hun dank dat we ‘ons bleven inzetten voor het Ugandese volk’. En of het niet een idee was dat we toch maar een eigen stuk land kochten en dan – natuurlijk met hen – een eigen bedrijf starten. Geweldig toch, zo’n initiatief!

Inmiddels zijn de vrijwilligers weer met elkaar verzoend, hebben de zusters in Soweto een nieuw Comitee opgericht en hebben de jongens schriftelijk hun excuses aangeboden en hun wensen voor de toekomst opgeschreven. Ontroerende verhalen en we zijn er weer sterk door gemotiveerd.

Dat werd versterkt door de vergadering met ons CBO-bestuur, waarvoor we ook de secretaris van het bestuur van Mpumedde hadden uitgenodigd. Die deed uitvoerig uit de doeken waar het probleem zat (je kunt geen jongeren en ouderen in één centrum huisvesten) maar ook waar de oplossing zat! Die éne persoon was weliswaar héél belangrijk (hij vertegenwoordigt de WET) maar – en dat mag niet in de notulen – hij heeft een héél groot zwak: geld. Dus als we hem nu voor de volgende vergadering een enveloppe geven – probleem opgelost. Wij nog een beetje verbaasd kijken en aarzelen, maar onze medebestuurders vonden dat een excellente oplossing. Een korte discussie wat er dan in de enveloppe moest en wie er dan met hem zou gaan ‘praten’ en besloten werd dat Mr. Paul Okello de morgen voor de vergadering (de 28^ste) een bedrag van 100.000 UGS (€ 25) zou over-handigen. Zo komt alles toch nog goed...?

Zaterdag, in een regenbui die we nog nooit hebben meegemaakt – naar Entebbe. Die middag gezellig met Maarten en Willemien aan hun strandje aan het Victoriameer gezeten. Heerlijk stokbrood met camambert en later fantastische saté van de barbecue. En toen naar het vliegveld om Evelien, de dochter van Els (de zus van Paul) en haar vriendin Bianca op te halen. Ze waren keurig op tijd en alle koffers waren er ook! Bij Frank was er geen power dus dat was een aangename kennismaking met het leven in Uganda.

Een redelijke nachtrust, een goed ontbijt en toen naar Jinja. Even boodschappen doen in Kampala en dankzij de zondagrust, waren we al om 14.00 uur in Jinja. Al  is het dan nog lang geen Sinterklaas, toch voelt het wel zo, als je weer alles mag uitpakken wat bezoekers meenemen. Natuurlijk lekkere kaas, maar ook van allerlei kruiden en speciale dingen die hier niet te krijgen zijn.

                                          Bianca, Evelien en Willem wachten op het ontbijt

De komende week lekker druk met de nieuwe bezoekers onderdompelen in onze wereld en de Ugandese cultuur en weer veel spelletjes doen. Wat zijn we toch gezegende mensen.

HECTIEK?

Als je ooit een romantisch weekend voor 2 wilt boeken, kies dan voor ‘The Haven’ in Jinja. Of eigenlijk 18 km van Jinja vandaan en dat geeft je net het gevoel er helemaal tussen uit te zijn. Je zit dan bij ons in de buurt – heeft ook z’n voordeel? – en je geniet van een heerlijke scene aan de Nijl, lekker eten en top gastvrijheid.

We hadden het ons voorgenomen toen we terugkwamen. Gewoon af en toe er lekker tussen uit. En na een hectische week, kwam het ook prima van pas.

Hectisch, omdat de voorzitter van het bestuur in Mpumedde ons 3 keer liet wachten en we nu nog niet weten wat hij eigenlijk wil. Hij wilde van alles weten (‘voor de zekerheid’) en stelde onnozele vragen als ‘hoeveel huur we voor het huis betaalden’ om óf te weten of we het wel konden betalen óf om zeker te weten dat er meer dan één slaapkamer in het pand zat. Hij leek redelijk tevreden, na een supper en drinks op onze kosten en ‘we zouden van hem horen’. Dus nog niet.

Hectisch omdat er onenigheid ontstond tussen de zusters en het Comitee in Soweto dat de creche moet runnen. Een poging die twee bij elkaar te brengen mislukte, want het Comitee kwam gewoon niet opdagen. Dat gaat al bijna een half jaar zo en ondertussen belegt iedere partij aparte bijeenkomsten met de ouders, met de lokale leiders, met de onderwijzers en er ontstaat een kluwen van misverstanden waar zelfs IK niet meer uitkom. Maar wellicht deze week een strootje en dan zachtjes ontrafelen

Hectisch omdat er echt heftige spanningen ontstonden tussen onze vrijwilligers. De een werd verliefd, liet de ander vallen; wilden niet meer met elkaar praten. De familie waar ze logeerden bemoeiden zich ermee, de straatjongens, de buurt, en er was alleen maar verdriet en onbegrip. Telefoontjes midden in de nacht en een behoorlijk appèl op onze empatische vermogens.

Hectisch omdat er tumult onstond tussen de straatjongens. De een verstopte zich in de douche om niet naar school te hoeven, de ander bleef een nacht op straat en keerde dronken thuis en de derde zeurde alleen maar dat hij te weinig eten kreeg! Counseling helpt dan niet meer en gewoon paal en perk stellen,maar het liefst zou je ze allemaal een pak rammel geven, maar dat is bij de Ugandese wet verboden.

Hectisch omdat we maar geen duidelijkheid krijgen of we nu wel of niet verzekerd zijn, of we nu wel of niet ons huis in Boxmeer mogen verhuren, of we nu wel of niet een aanvullende pensioenuitkering krijgen en of we nu wel of niet die rekening van 3.000.000 UGS electriciteit moeten betalen, die o.i. door de huisbaas betaald moet worden.

Hectisch omdat ik een paar keer naar de fysiotherapeut moest. Een stekende pijn in mijn rechterbeen. Openbaarde zich al op Cyprus. In Boxmeer vastgesteld dat het veroorzaakt werd door een hernia in de rug. Gekraakt. Een paar weken ging het redelijk goed, maar nu is het weer mis. De fysiotherapeut hier beweert dat hij hem ‘down’ krijgt met massage en daar hopen we dan maar op. Had een fikse vooraad paracetamol meegenomen en dat maakt het dragelijk.

Hectisch omdat we nog een programma moeten afronden voor Thomas die naar Nederland gaat, voor de ouders van een van de vrijwilligers die op bezoek komen, voor de nieuwe vrijwilligers, voor Els die heel veel wil in korte tijd, voor de nieuwe bezoekers die willen komen. En dat terwijl op de meest onmogelijke momenten de stroom uitvalt en je gewoon maar op het terras gaat zitten en een boekje pakt.

Een simpele novelle “Dooi’ over een heerlijke verliefdheid van een man jonger dan ik en daarom zo erkenbaar. En dan ‘De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween’. Die ging dus mee naar ‘The Haven’.

Heerlijk in de zon, op een comfotabele ligbank met de 100 jarige, terwijl de 51 jarige naast me lag en alsmaar bruiner werd en  bleef. Wat kan het leven toch mooi en ontspannen zijn. Het boek in één ruk uitgelezen. Genoten van bl. 1 t/m 358. Waar ik soms hoofdschuddend om de echtheid en de diepe ellende van een hele generatie van onze Afrikaanse medeburgers in ‘Wat is de Wat’ in een andere wereld verkeerde, zo verbleef ik buikschuddend en genietend in de leefwereld en geschiedenis van een man wiens levensmotto was’ het is zoals het is en het wordt zoals het wordt’. Daar gaan we voor!

 en wat gaat ie eten?

STRIJKEN EN GLADSTRIJKEN

Terug naar zondag: blogdag. Dan heb je toch de meeste rust en een beetje overzicht over de week. Vandaag de website bijgewerkt en een uurtje in de zon gelegen. Af en toe is het net Spanje. Paul rommelt in de tuin. Of eigenlijk het tegenovergestelde, want als hij een paar uurtjes bezig is geweest, staat de prei weer keurig op rijtjes, staat de sla weer in bedjes en is er weer te zien wat er gepoot is. Onze Jacob, Bakali en Robert hebben daar niet zo’n zicht op en doen het liefst ‘diggen’ en of er dan al wat staat interesseert ze minder.

En het groeit allemaal tegen de klippen op. Vooral de tomaten dus deze week maar veel soep gemaakt. We zijn daar allebei gek op, dus geen probleem. Een beetje variatie: Chinese tomatensoep, Italiaanse, Afrikaanse, al is het af en toe wel zoeken naar de juiste ingrediёnten.

Deze week veel tijd aan de administratie besteed. Ik kwam miljoenen te kort. Zowel op onze privé als op de KisoBOKa-rekening. Dus alles uitzoeken en opnieuw inboeken. Bleek dat ik de 7.000.000 UGS van de keuken in Iganga (zie website) niet ingeboekt had. Een hele opluchting en geen slapeloze nachten meer.

Die hadden we wel toen deze week het bestuur van het Home in Mpumedde weigerde de samenwerkingsovereenkomst te tekenen. We hadden verwacht dat dat deze week afgerond zou worden. Maar de voorzitter had geruchten gehoord.... Dat we uit het Bisdom gezet waren, dat we in een huis woonden met maar één slaapkamer, dat we geen werkvergunning hadden, etc. Dat ging hij nu eerst persoonlijk uitzoeken. Er blijft ons weinig bespaard. Maar morgen hebben we een afspraak met hem en dan hopen we dat we alle ‘geruchten’ kunnen ontzenuwenof gladstrijken.

Je zet hier heel vaak twee stappen terug om één stap vooruit te kunnen zetten en daar wen je wel een beetje aan, maar het is ook wel frustrerend.

Daar staan de leuke dingen tegenover. Ik mocht weer ‘examen’ afnemen bij de school bij Alba en dat betekent gewoon lekker eten. En ondertussen kijken of ze de vork op de juiste plaats leggen, of ze links of rechts opdienen, of er niet te veel zout in de soep zit of de kip krokant genoeg is en of ze wel genoeg lachen. Dat laatste ging uitstekend maar vooral van de zenuwen want ondertussen schelt de stem van Alba uit de keuken en dat gaat met Italiaans temperament!

Paul bezocht met een van de jongens het huis van Oma, waar hij 3 jaar geleden was weggelopen (zie website) en dat was een ontroerende ontmoeting. Die doen je goed en motiveren je weer maar even vol te houden tegen al die tegenwindjes.

Gisteren lekker gestreken en dat is zeer ontspannend. Lekker, licht klassiek muziekje (een walsje van Strauss) op de achtergrond en ik strijk in één uur meer weg dan Jacob in twee dagen. Die man strijkt alles, zelfs onderbroeken. Liefst met stoom, want waarom heb je anders een STOOMstrijkijzer voor en hij geniet met name van het Boxmeers Smartlappenkoor op de achtergrond. Hij verstaat er natuurlijk niets van maar sinds we hem uitgelegd hebben dat het over de ‘liefde en wanhoop’ gaat, vindt hij het alleen maar mooier. Andere dagen heeft hij een ‘alleluia-dag’ en dan glamt het huis van de gospels. Dan krijg je de vouwen niet meer uit je broek!

Deze week ook de auto maar eens verzekert. Die was tijdens ons verlof verlopen en deze week kreeg Paul een bon (40.000 UGS, een tientje). We wilden all-risk na de ervaring met ons laatste ongeluk. Maar er zat al weer een barst op de nieuwe ruit. Dus voor dat deel verviel de verzekering! Ik de juffrouw vriendelijk vragen ‘of ze niet een oogje dicht kon knijpen’? Gaat ze werkelijk achterover zitten en sluit haar ogen! Wat mij de gelegenheid gaf naar de volgende pagina op het formulier over te stappen. Of het gewerkt heeft zien we morgen wel, want dan kunnen we de formulieren (wellicht) ophalen. Tegen zo’n ervaring kan een verontruste voorzitter echt niet op!

 de voortuin en Castor kijkt toe

  Het preibed en Polla houdt toezicht


 Op de achtergrond de nieuw verzekerde auto




 Voor het huisje Bashid, het broertje van Bakali

Historische dag

Dinsdag 1 november 2011

Vandaag ALLERHEILIGEN, dus ook een beetje mijn feestje.

Vandaag de verjaardag van onze beide broers (Hans, oudste broer van Paul en Jos, mijn jongste broer): gefeliciteerd mannen!

Vandaag een historische dag, want we zetten ons verblijf in Uganda vrijwillig voort. Geen contract meer met Nederland, en zonder verplichtingen aan anderen, dan aan ons zelf.

Paul is vanmorgen vertrokken naar zijn nieuwe baan: coordinator sociale activiteiten voor het Rehabilitatie Centrum en daar zal hij dagelijks te vinden zijn. Deze week hopen we de formaliteiten met de besturen af te ronden.

Het is toch een hele uitdaging deze stap te zetten en de afgelopen dagen druk geweest om alles geregeld te krijgen aan verzekeringen, pensioenvoortzetting (wel/ niet doen) en vooral te kijken hoe we een nieuw, eigen netwerk kunnen opzetten.

Het gesprek met de Bisschop was open en hartelijk en hij (het bisdom) wil in ieder geval deel uitmaken van dat netwerk en dat kan op zich wel gemakkelijk zijn. We moeten nu een ‘samenwerkingsovereenkomst’ gaan opstellen. Wat we ook met andere partners willen, zodat het duidelijk is, waarop we elkaar kunnen aanspreken.

We hebben interessante ontmoetingen gehad met dames van ‘Wilde Ganzen’ uit Nederland, die wellicht het Rehabilitatie Centrum willen gaan ondersteunen en met Tim Malcolson, die hier jaren geleden gewerkt heeft en nog erg actief is in het werken met straatkinderen. En met de Zusters van de Creche in Soweto, om ook met hen nieuwe afspraken te maken wie voor wat verantwoordelijk is.

Een goede vergdering gehad met de leden van het KisoBOKa Art Centre en we willen eind deze maand een ART ROUTE organiseren op 4 plaatsen in Jinja. We hopen dat deze week de flyers en affiches van de drukker komen en dan moet er nog heel veel geregeld worden. Maar het lijkt heel leuk te worden.

Met al dat geregel vliegen de dagen voorbij. Heel mijn werkzaam leven, probeeer ik mijn werkjes te plannen met een lijstje ‘things to do today’. In Nederland hebben ze daar mooie  agenda’s voor, hier gebruik ik de achterkanten van mislukte prints. En het ‘today’ is geschrapt. Als de tijd en de omstandigheden het toelaten. En dat is dan weer afhankelijk van of er stroom is, of de internetverbinding het doet, of de auto start (als je in de stad wat wilt regelen). Maar 24 van de 52 actiepunten zijn al weg. De grote klussen schuif je altijd voor je uit, maar het komt nog wel eens goed.

Paul is zaterdag met de jongens naar de Bugagali Falls gelopen, wat een uitstekende ervaring was (zie website) en Jorien en Anne zijn inmiddels ‘uit huis’ en wonen nu bij de jongens in Mpumedde. Weer wat rust in huis, maar het was ook gezellig en leerzaam. Wederzijds hopen we.

Het regent veel en dat is voor ons een zegen (de tuin groeit en bloeit) maar voor veel mensen in de dorpjes is het een ramp. Bijna alle mais is verrot en dat geldt ook voor veel andere gewassen. De moeder van onze Jacob is bij hem op bezoek en dan hoor je de treurige verhalen over het leven op het patteland. Armoe troef. Nu willde ze een handeltje beginnen met kleine, gedroogde vis. Die is hier nog volop te krijgen, maar in haar dorp al weken niet meer op de markt. Dit was haar kans. Ze had 30.000 (€ 8) en of we dat wilden verdubbelen (60.000). Natuurlijk hebben we dat gedaan en we voelden ons helemaal Maxima!

WE ZIJN WEER THUIS

Woensdag 26 oktober 2011

Met de bezoekers uit Boxmeer heerlijk bij Alba gelunched en daarna hebben zij de ‘Citytour’ gedaan. Waren erg onder de indruk en zeker de volgende dag, toen ze met Paul naar Kimasa en Mpumedde zijn geweest.

Ondertussen zat ik in Entebbe waar Jorien en Anne in het midden van de nacht aankwamen. ’s Morgens wilde de auto weer eens niet starten maar dat lukte uiteindelijk wel en toen maar meteen naar Jinja doorgereden, zonder de gebruikelijke winkelstop in Kampala.

De dagen daarna de nodige uitstapjes met Jorien en Anne om ze de stad te laten zien, wegwijs te maken in het Afrikaanse leven en het is altijd erg leuk hoe onze vanzelfsprekendheden voor hun weer een bron van verwondering en nieuwsgierigheid zijn. Ze maken leuk en vlot contact en zeker Robert en Bakali genieten daar van.

Dinsdag hebben we met hen onze negende ‘trouwdag’ gevierd bij de Chinees en het is goed dergelijke momenten in je leven te blijven markeren. We hebben natuurlijk weer de nodige afspraakjes afgewerkt maar vooral weer genoten van de tuin en alle mooie dingen om ons heen. Het is een voorrecht daarvan te kunnen genieten en de rust te nemen.

Zaterdag was Anne jarig en zijn we met Robert, Bakali en Bashid naar de Itanda en Bugugali Falls geweest. Vooral de tocht erheen is ltijd weer een ervaring: hoe mensen overal bewegen, bezig zijn – met niets – en het leven maar nemen zoals het is. De waterstromingen maken je altijd weer klein en het is leuk dat ook te zien als er weer een paar stoere rafters over de kop gaan. Oprecht leedvermaak!

Jorien en Anne hebben ’s avonds pannenkoeken gebakken en met een potje sjoelen was toen het feestje compleet.

Zondag naar de kerk. Bij Father Picavet en daar hadden we de vreemde ervaring dat als gastcelebrant father Alex was uitgenodigd. We zaten op de eerste rij dus op nog een 3 meter van de preekstoel en die stond me daar een vroom verhaal te houden over ‘missie’ en ‘liefde’! En het was deze father Alex die die advocaat op ons heeft afgestuurd en de eerste dreiging uitte ‘dat we maar beter uit het bisdom konden vertrekken’. Hij kon ook niet de moed opbrengen ons na de mis een hand te geven.

Maar buiten scheen de zon weer.

Jacob is inmiddels beter en dus wat meer tijd om de dingen te regelen die er ook bij horen. Dat is vooral  zorgen dat er weer overal geld komt, dat er weer overleg op gang komt en dat we weer deel uit maken van het dagelijkse leven. We zijn weer thuis.

Vandaag overleg gehad met het bestuur van de creche in Soweto, morgen vergadering met het KisoBOKa Art Centre en morgenmiddag op bezoek bij de Bisschop.

 Aan de Itanda Falls

KOLI KAYO

Maandag 17 oktober 2011

KOLI KAYO

Dat betekent: ‘welkom terug’  en dat hebben we de afgelopen week vele malen gehoord. In de buurt, op de markt, in de supermarkt, op de projecten en het voelt alsof we hier al weer maanden zijn. Heel vroeg in de ochtend (04.00) kwamen we die donderdag aan. Een goede reis en vliegensvlug door Kampala heen.

Meer over onze thuiskomst kun je het beste lezen op de website: www.kisboka.nl en die site zullen we ook wat beter gaan bijhouden.

Het was een plezierige thuiskomst en we zijn al snel weer gewend. De tuin heeft het voortreffelijk gedaan en vooral de tomaten doen het geweldig. Elke dag wel een kilo en dus veel verwerkt: tomaten-paprika (ook uit eigen tuin)-chutney, tomaten-pasta-saus, tomatensoep..er is niet tegen op te werken, maar het is allemaal lekker. We hadden veel zaden uit Nederland meegenomen en de eerste komen al op. Het is dan ook heel vruchtbaar weer. Bijna elke dag regen – soms uren lang, vooral ’s nachts – en dan overdag heerlijke temperaturen. Nu zo’n 30 graden in de schaduw. Niet alleen goed voor de planten, maar ook voor ons gemoed.

De eerste dagen hebben we het kalm aan gedaan. Veel rond het huis geklungeld, wassen, kleren uitzoeken om weg te geven, maar ook naar de stad. Waar ze de markt hebben verplaatst en dus was het weer even zoeken. Maar we vonden onze vaste verkoopsters al snel en het eerste wat ze vroegen: “Zing je weer een liedje voor ons?” Dat is weer thuis komen.

We hebben weer de gebruikelijke stroomuitvallen, de ene keer tijdens de dag, de andere keer in de avond. Dan hebben we weer tijd voor een potje scrabble of yhatzee bij kaarslicht en dat is ook best gezellig. Andere avonden wat lezen en ik verslind me nu aan de dikke pil ‘Wat is de wat’ (met dank aan Fred en Mies) een indrukwekkend verhaal over een vluchteling uit Sudan. Paul schildert weer wat en ondertussen doen we natuurlijk gewoon ons ‘werk’. De projecten bezoeken, waar toch alles langzaam is doorgegaan, mensen bezoeken en ontvangen om weer op de hoogte te raken en weer plannetjes maken voor de komende tijd.

Jacob is de hele week ziek (ernstige malaria) dus dat betekent ook de nodige huishoudelijke klussen. En de administratie weer op orde brengen, rekeningen betalen en natuurlijk weer het nodige gedoe met de auto’s.

Gisteren heerlijk konijn gegeten (met Dineke en Dirk), niet ‘in het zuur’ maar volgens een recept van Braakhekke, met een pittige saus van ansjovis, kappertjes en knoflook. Westerser kan het bijna niet. Volgende keer ‘konijn op z’n Afrikaans’ maar ik met nog uitzoeken wat dat inhoudt.

Vandaag (maandag) naar Entebbe om Jorien en Anne op te halen. De eerste blijft 6 maanden, de ander tot einde van het jaar. Maar eerst vanmiddag nog 6 bezoekers uit Boxmeer, die enkele van onze projecten willen bezoeken.

We zijn dus weer helemaal thuis!

LAAT DE HERFST MAAR KOMEN

Dinsdag 4 oktober 2011

Het geklaag over de slechte zomer was niet van de lucht, maar ook het gejuich over de prachtige nazomer. We hebben er volop van meegenoten en misschien, als het hier atijd zo'n mooi weer zou zijn, zouden we wel eens een nieuwe afweging kunnen maken tussen Uganda en Nederland. Maar nu vandaag de herfstbladeren vallen en het miezert...... zijn we weer blij dat we morgen terugvliegen. De zon tegemoet! Hoewel? In Kampala schijnt het ook te miezeren.
We hebben goede en drukke weken achter de rug. Een fantastisch weekend in Zaandijk waar 150 mensen kwamen kijken naar onze Ugandese kunst en 6 kunstwerken verkocht zijn. We hebben voor het eerst de Zaanse Schans bezocht en dan zie je toch dat Nederland ook mooi is en dan kribelt het Hollands gevoel over je hele lijf. We hebben een zonnige vakantie op Cyprus doorgebracht met veel luieren op het strand, lekker eten en weer nieuwe dingen gezien en dat zomergevoel ging hier gewoon door.
We hebben veel geregeld voor onze terugkeer en we hopen dat we we dingen daar aantreffen zoals we ze verwachten. Er kan natuurlijk in de afgelopen weken van alles gebeurd zijn en dat maakt het ook wel weer spannend.
We hebben een goede KisoBOKa-avond achter de rug. Het wordt toch meer een ontmoetingsgebeuren tussen bezoekers die recent in Jinja waren en nieuwe bezoekers, dan dat het een bijeenkomst van de achterban is, maar ook dat is waardevol. De eerste bezoekers staan al over 2 weken op de stoep en we hopen dat we dan ook een beetje weten hoe de zaken zich dan met name in Mpumedde gaan ontwikkelen. Zijn alle jongens er nog? Is het gebouw klaar? Zijn er nieuwe kandidaten?
Over enkele dagen zullen we het weten. Maar eerst maar eens rustig thuis komen. Vandaag - op dierendag - voor Castor en Polla stevige kluiven gekocht en we verheugen ons al op hun geblaf en gekerm als we donderdag morgen weer in Bukaya zijn. Vandaar zullen we jullie wel weer snel informeren over de actuele situatie.
We wensen jullie een mooie herfst toe en bedankt voor alle zorg en lekkere dingen waar we weer van konden genieten.

Twee werelden

Donderdag 15 september 2011

Twee werelden.

Weinig aan Uganda gedacht deze weken en dat is een goed teken. Even afstand nemen en de boel daar de boel laten. Maar je begrijpt wel weer beter waarom je het daar zo naar je zin hebt. Hier hol je echt van de ene afspraak naar de ander. Gisteren: 10.00 uur tandarts, 10.30 Fred koffer ophalen, 11.00 Verzekeringsagent over het afkopen van lijfrente (in Mook), 12. 00 evaluatie groepsreis Fairweggistan (in Nijmegen), 14.00 afspraak dokter (gewoon effe alles checken), 15.00 koffers voor de tentoonstelling ophalen, tussen door boodschappen en dan om 18.00 lekker eten bij Edwin en Linda (Belgisch konijn in het zuur, heerlijk!).

En de dag daarvoor hadden we ook zo’n dag en vandaag idem. En dan morgen naar Zaandijk om de tentoonstelling in te richten; zaterdagmorgen een welkomceremonie/doop begeleiden in Overveen en dan de opening van de tentoonstelling en dan maandagochtend om 04.00 uur in de morgen...naar Cyprus.

Wat leven we dan in Uganda meer op het klimaat en de waan van de dag en dat is toch stukken prettiger. Niet dat het hier vervelend is, maar je moet echt een knop omzetten en ik moet zeggen dat dat ons aardig lukt.

Inmiddels is er wat meer duidelijkheid over een contract daar en dat gaan we zelf organiseren. We hebben de mogelijkheid Paul een contract aan te bieden bij de KisoBOKa CBO en dan kunnen een hoop van de voorzieningen, die we nu hadden/hebben gewoon voortgezet worden. Een geruststellende gedachte. Bovendien geeft het de mogelijkheid dat we ook echt aan de dingen die we belangrijk vinden, prioriteit kunnen geven. Ziet er dus goed uit, maar we moeten nog wel het een en ander regelen....

We hebben al wat vrienden en bekenden bezocht en dat zal ook in de komende tijd nog wel gebeuren. Komende week even niet, maar daarna nog volop kansen. Je merkt wel dat de kloof tussen onze werelden groter wordt. Mensen zijn volop bezig zijn met de crisis, maar dat is toch vooral verbaal. Want ondertussen zitten de vakantieparken hartstikke vol, puilen de winkels uit, zie je bijna nergens meer een gewone tv en barst het van de nieuwe auto’s. In Uganda wordt over de crisis (en die is dan toch nog wel een graadje erger) niet gesproken, maar is hij (of zij?) zichtbaar: minder aanvoer op de markt en in de winkels, mensen moeten hun radio of tv verkopen in ruil voor eten en vakantie? Alle schooljeugd wordt naar de dorpen teruggeroepen om op het land te werken, zodat er wellicht over enkele maanden weer wat te eten is.

Vaak is het lastig je tussen die twee werelden te bevinden en we kunnen voor ons zelf maar één keuze maken, die goed voelt: NU zijn we hier en leven we het leven zoals het hier op ons af komt. STRAKS zal het wel weer anders zijn en dan gaat de knop wel weer om.

Zoals jullie zien is de blog opgeleukt. Heel veel dank aan Jochem, die voor deze aanpassing zorgde. Voor tips en aanvullingen, houden we ons aanbevolen.

GOED NIEUWS - SLECHT NIEUWS

Zondag 4 september 2011

GOED NIEUWS – SLECHT NIEUWS

In de week voor ons vertrek naar Nederland als een Sinterklaas bijna 10 miljoen uitgedeeld, zodat alles blijft draaien als we er niet zijn. Nog enkele besprekingen en gesprekken en spullen inkopen en sorteren.

Een prettig gesprek met de Bisschop, die ons aanmoedigt ons werk voort te zetten en een nieuwe aanvraag bij ‘Mensen met een Missie’ ondersteunt. Castor en vooral Polla hebben in de gaten dat we weg gaan, als ze al die koffers zien en ons zo druk zien doen. Polla verstopt zich op allerlei plekjes en we zouden ze het liefst ook gewoon inpakken.

Ondertussen wordt de auto opgelapt en de schade herstelt. We nemen contact op met de politie in Kasese om te horen hoe de zaak er voor staat. Tot onze grote verbazing en in weerwil van alle voorspellingen van bekenden en vrienden hier: de zaak is GESEPONEERD. Ik kan mijn rijbewijs komen ophalen!

Dat is nog niet zo eenvoudig, want Kasese ligt op 400 km van Jinja en dan ben je toch zeker twee dagen kwijt. Dan is het eenvoudiger een nieuw rijbewijs in Nederland aan te vragen. Maar dan blijkt de Hoofdcommissaris (een pracht mens met een pracht naam: ‘Consolata’) bereid ons het rijbewijs in Kampala te overhandigen. We regelen dat we dat dan doen als we richting vliegveld moeten. Maar Consolata biedt aan het rijbewijs in Jinja af te leveren en zo zit ze zaterdagmorgen bij ons op de veranda! Corrupte politie in Uganda? Ook het tegendeel is waar en ze is dolblij met de kleine, Delfstblauwe klompjes en de vergoeding van haar reiskosten.

Zaterdagavond voorspoedig met een taxi naar het vliegveld en dan via Istanbul naar Brussel, waar Jan Stax ons ophaalt. We logeren de eerste nacht bij Fred en Mies en kletsen weer een beetje bij. Op tijd naar bed en de volgende morgen Boxmeer weer verkennen, waar weinig is veranderd en maandag-middag nemen we weer onze intrek in een huisje op ‘de Vers’ in Overloon. Nog diezelfde middag al een hoop afspraken gemaakt en ons programma afgestemd op het weer en de omstandigheden.

Dinsdag krijgen we te horen dat ‘Mensen met een Missie’ het verzoek voor een nieuw contract heeft AFGEWEZEN. Paul voldoet niet aan de voorwaarde dat je minimaal 10 jaar in het Zuiden werkzaam moet zijn. Er komt ook daar minder geld binnen en het werk met straatkinderen heeft bij hen geen prioriteit. We moeten nu dus onderzoeken hoe we ‘op eigen kracht’ onze misse in Uganda kunnen voortzetten. Om die reden zeggen we een reisje naar mijn broer in Frankrijk af; er moet nog een hoop geregeld worden, maar eerst maar eens afwachten wat het onderzoek in Nijmegen oplevert.

Woensdag gaat Paul onder de scan en de dag daarna, krijgen we al de uitslag: POSITIEF. Het gebied vertoont meer rust dan vorig jaar, er is meer vocht verdwenen en van groei van nieuwe kankercellen (nog) niets te zien. Een hele opluchting en een extra motivatie de plannen voor de toekomst nader te onderzoeken.

We kunnen een week bij boeken op ‘de Vers’ en dat geeft wat meer rust. We genieten van het mooie weer en trekken er zaterdag lekker met de fiets op uit o.a. om enkele vrienden in Boxmeer te bezoeken.

Inmiddels hebben we alles gegeten wat in Uganda niet bereikbaar is: aardbeien met slagroom, haringen, garnalen, filet Americain, gerookte makreel, verse spinazie.....

We hebben weer gewandeld, gefietst, gesaunaad, groteflauwekultv gekeken en genoten van de overwinning van Oranje. Je gaat je echt weer een beetje ‘thuis’ voelen, maar we gaan er van uit dat een tijdelijk gevoel zal zijn. De komende week moeten we nog e.e.a. regelen voor de expositie in Zaandijk, bezoeken/ontvangen we wat familie en vrienden en we genieten verder van de rust. Lezen veel – ‘De vierde seconde’ van James Patterson net uit en nu begonnen met ‘Het huis waar jij van hield’ van de schrijfster van ‘Haar naam was Sarah’. Deze week de film gezien, maar die viel erg tegen.

De komende weken dus wat rusten, veel regelen en wennen aan het herfstklimaat. De nodige bezoekjes aan de pedicure, de dokter, de tandarts en gesprekken met toekomstige vrijwilligers en het KisoBOKa-bestuur (o.a. over de KisoBOKA-avond 1 oktober – hou hem vrij -  en dan nog een weekje vakantie op Cyprus in het vooruitzicht.

Safari - penarie

Vrijdag 19 augustus 2011

SAFARI – PENARIE

Vorige week donderdag en vrijdag allerlei dingen regelen, omdat we op safari gaan. Geldzaken regelen, de bezoekers ophalen in Iganga, de bouw inspecteren, de auto in orde maken, afspraak met Soft Power voor de volgende bouwfase en veel emails afhandelen..

Maar zaterdagmorgen zijn we er klaar voor en we vertrekken op tijd om tegen 16.00 in Fort Portal te zijn, in het Westen van Uganda en zo’n 400 km van Jinja. Maar op ¾  van de reis schiet de temperatuur meter van de auto omhoog. Stoom uit de radiator en er blijkt een slangetje gebroken. We zijn niet ver van Mubende en daar is een garage. Daar kunnen ze de klus snel fiksen. Duurt 2 uur maar dan zit er een nieuwe slang op. Naar later blijkt een tuinslang en die is niet bestand tegen de forse hitte. Dus om 18.00 staan we weer aan de kant van de weg. Water bijvullen en dan met een slakkengangetje verder. Nog 80 km te gaan en het wordt donker. Maar we halen Fort Portal; 4 uur later dan voorzien.

De volgende dag de auto naar een echte garage en we bemachtigen een huurauto, zodat we toch een schitterende wandeling kunnen maken rond de moerassen van Bigodi,  waar we wel 6 soorten apen zien – zelfs chimpansees, ontelbare vogeltjes en genieten van de prachtige natuur. We maken nog een tocht langs de indrukwekkende kratermeren en als we terugkomen is de auto weer in prima conditie.

De volgende morgen richting de bergen. Het Rwenzorigebergte is prachtig en op de hoogste top ligt eeuwige sneeuw. Maar als we er, na een moeizame klimtocht met de auto, aankomen, regent het en van de geplande wandeling de bergen in komt niets terecht. Het regent er al drie dagen, dus de zonnepanelen zijn leeg en er is dus geen licht en warm water. Maar ze doen hun uiterste best en als we kip en friet bestellen, komen ze even later met twee levende kippen en een zak piepers de berg op. Gaat dus even duren, maar je weet zeker dat het vers is. Er wordt gekaart en ik vorder in het mysterie van ‘Schaduwkant’.

Dinsdagmorgen op schema naar Kasese en naar het Queen Elisabeth Wildpark. Net buiten Kasese vliegt opeens een boda (zo’n taxibrommer) zonder enige aanwijzing, van links van de auto, nauwelijks 3 meter voor ons de weg op. Gillen, piepen, remmen maar er is geen ontkomen aan. Ook al treft ons o.i. geen enkele schuld, we krijgen het advies onmiddellijk in de auto te stappen voor de volkswoede zich tegen ons keert en direct naar het politiebureau te rijden. We laden echter eerst de slachtoffers in de auto waarvan een er echt slecht aan toe lijkt te zijn. Op het politiebureau krijgen we een agent mee en dan met volle vaart naar het ziekenhuis op 10 km van de stad. Matt houdt angstvallig de pols en slagader van de patient in de gaten en de anderen blijven op het politiebureau. In het ziekenhuis regelen we wat we denken dat we moeten regelen en we weerstaan de druk dat we dan ook maar meteen de rekening moeten betalen.

Paul heeft ondertussen op het bureau e.e.a. proberen te regelen en hoewel de politie uiterst behulpzaam is, is het protocol onverwurmbaar. De auto wordt in beslag genomen en ik ‘in staat van beschuldiging’ gebracht voor ‘het veroorzaken van een ongeluk’. De beslagname van de auto kan worden opgeheven na een inspectie door een deskundige maar die is niet around. Misschien komt hij MAANDAG! Na enig overleg, blijkt hij bereid nog dezelfde dag te komen als we bereid zijn 150.000 Ugs (€ 45) te betalen voor reis- en verblijfskosten. We mogen een auto huren als ik bereid ben de volgende dag terug te komen om voorgeleid te worden. Goddank melden zich enkele getuigen die in ons voordeel pleiten, maar ook de familie van de slachtoffers melden zich en ze eisen natuurlijk geld voor het ziekenhuis. Ik voel me niet schuldig en niet verantwoordelijk, dus we betalen niet.

Ruim 4 uur later mogen we het bureau verlaten nadat ze mijn rijbewijs gevorderd hebben. We zijn om 17 uur in het park maar het gasthuis is beneden alle peil: geen water, geen licht, nauwelijks interesse in ons bezoek en pas 3 uur later krijgen we het enige wat ze ons kunnen bieden: rijst met bonen.

Met de gehuurde uto maken we die morgen een tocht op zoek naar wild en we zien een groot aantal dieren: een leeuw, olifanten, vele soorten antilopen en buffels en de natuur is prachtig. We zetten die middag de overige bezoekers af voor een boottocht en Paul en ik gaan ons weer melden op het politiebureau.

De auto is vrijgegegeven – geen gebreken geconstateerd -  maar we kunnen nog niet naar de rechtbank, want de slachtoffers zijn nog niet gehoord. Mijn staat van beschuldiging wordt verlengd tot 23 augustus en dan moet ik me opnieuw melden. Op mijn vraag of ik ook een advocaat kan sturen is het antwoord bevestigend en even later krijg ik te horen dat ik ook mag bellen. Een goed voorteken?

We nemen de auto mee die alleen een flinke schade heeft aan de bumper en verlichting maar dat is met touwtjes wel op z’n plek te houden. We halen de anderen van de boot en verlaten snel het park om nog zo ver mogelijk richting Kampala te komen, want Diede en Nathalie moeten morgen het vliegtuig halen. We moeten dus het bezoek aan het andere wildpark (Lake Mburo) laten schieten en voor de duisternis valt vinden we een uitstekend hotel in Ishaka. We genieten van het comfort (de bezoekers gaan lekker in de sauna) en attente zorg om de volgende morgen vroeg op pad te gaan naar Entebbe.

De reis verloopt voorspoedig. We hebben een korte pauze op de Evenaar en we zijn keurig, zoals gepland om 14 uur op het vliegveld. Hebben er dan ruim 400 km op zitten, maar dan moeten we nog 3 uur naar Jinja. Maar ook dat halen we voor het donker wordt en we treffen het huis, de honden en onze medebewoners in uitstekende staat aan.

Vrijdagmorgen een prima vergadering met het bestuur van de CBO, waar we over de voortgng van de diverse projecten van gedachten wisselen en afspraken maken over de tijd dat wij er niet zijn. We zien de voortgang in de bouw en iedereen is onder de indruk hoe het aanzien van het gebouw veranderd is.

Vrijdagmiddag vergadering met de communiteit van de zusters die de creche in Soweto runnen. Over veranderingen in hun gemeenschap en hun en onze plannen voor de toekomst.

Thuis koken, administratie regelen en de intentie de emails van de laatste week te beantwoorden. Helaas, geen internet. Dan maar bloggen.

We maken ons op voor de volgende safari: naar Nederland! Er moet echter nog een hoop geregeld worden.

Uganda - Nederland 6-4

Woensdag 10 augustus 2011

Uganda – Nederland:6-4

Veel tijd doorgebracht in Mpumudde, waar volop actie is. De nieuwe golfplaten zijn gearriveerd en het pleisterwerk aan de buitenkant is zo goed als klaar. Het ziet er al heel anders uit en zeker de nieuwe platen zullen het aanzicht van het oude gebouw behoorlijk wijzigen. We hopen dat het niet bij deze renovatie blijft en dat het ooit uitgroeit tot een echt rehabilitatiecentrum.

Daar waren de mannen van JINJANET nog niet zo van overtuigd. Zij zien liever dat we nieuw land kopen, nieuwe gebouwen zetten en natuurlijk het geld aan hen geven en dan zullen zij er verder wel voor zorgen. We hebben besloten het overleg met hen op een laag pitje te zetten en als we ‘er klaar voor zijn’ aansluiting te zoeken bij de koepel.

Om het project te kunnen realiseren, moeten we ook een nieuw contract hebben. Een nieuw contract met ‘Mensen met een Missie’, op dezelfde basis, zit er niet in. Dus deze week de andere opties verkend en er zijn nog mogelijkheden. We moeten dan wel op zeer korte termijn een aanvraag indienen. Dat betekent ook weer overleg met het bisdom en andere betrokken partijen, maar we blijven er optimistisch over. Onze werkvergunning is er nog steeds niet, maar ‘in the process’ en dat zou dan deze week afgerond moeten worden.

Weer een goed overleg met de mannen van het Art Centre en die brachten vol trots hun werken die naar Nederland moeten, voor een expositie in Zaandijk in september. Werken met nieuwe dimensies en dat heeft ook Paul ertoe gebracht weer wat aan het schilderen te gaan en daar is dan ook wel weer wat rust voor.

Hoewel: deze week 4 oud-vrijwilligers van St. Mugaga op bezoek gehad en het is dan leuk – en minder leuk, gelet op de ontwikkelingen van de laatste maanden – om ervaringen uit te wisselen en weer eens te vergelijken hoe het leven in Nederland en in Uganda is. Het laatste blijft dan onze voorkeur hebben, ondanks de vervelende storingen die je hier elke week tegenkomt. Weer uren op de Bank doorgebracht, weer de auto dagen in de garage, weer een groot aantal stroomstoringen en sinds kort hebben we er een vervelend euvel bij. Iemand haalt met enige regelmaat in onze buitentuin de plantjes overhoopt; hij of zij trekt de tomaten- of slaplantjes er uit. Niet om ze mee te nemen, maar gewoon er uit en dan laten liggen. We hebben al overwogen om Bakali in de boom te posten, Jacob wil zelfs klemmen zetten, we zouden Castor buiten kunnen laten waken.. We hebben de LOC (de lokale burgemeester) ingeschakeld en die laat het nu onderzoeken. Is het gewoon kattekwaad van kinderen, iemand die jaloers is, een signaal van bedreiging? We liggen er niet wakker van, maar het houd je wel bezig.

We hebben nog andere bezoekers over de vloer gehad en dat alles doet de weken voorbij vliegen. Daarnaast toch nog de nodige vergaderingen o.a. met een architect over de renovatie van het oude deel van St. Matia Mulumba (de technische school). Nu de nieuwbouw is afgerond, willen we ook graag de andere gebouwen opknappen, maar die zijn behoorlijk aangetast. Staan er ook al 70 jaar en wellicht is nieuwbouw goedkoper. Maar het is een van de oudste gebouwen in het bisdom en het heeft een rijke historie. Iets wat de mensen hier niet zo veel kan schelen overigens. Die zijn met de dagelijke dingen bezig. De prijs van suiker die van de ene op de andere dag van 3000 UGS naar 7000 UGS gaat, het oogsten vooral van mais, zodat de prijs van posho (dagelijke puree) omlaag gaat en de opwindende verhalen over corruptie. Daardoor blijft het een beetje broeien in het land.

Tenslotte: deze week voor de tweede keer vergadert met het bestuur van de KisoBOKa-CBO en dat was opnieuw een goede ervaring. Het krijgen van andere invalshoeken en het horen van andere overwegingen. Het gaat daardoor wel minder vlug, maar we krijgen daardoor wel meer draagvlak.

Ondanks de stroomstoornissen toch ‘Het familieportret’ uitgelezen (aanrader!) en nu bezig met een vlotte thriller (‘Schaduwkant’ van Ruth Newman). Eind van deze week gaan we met de bezoekers op safari in het Westen en bezoeken 3 wildgebieden en gaan o.a. wandelen in de bergen. Ook dat is is weer een pluspunt voor Uganda: 6-4.En dat leg ik nog wel eens uit.

Miljoenendans

Maandag 1 augustus 2011

Miljoenendans

Je zou kunnen zeggen, niet echt een bijzondere week, maar eigenlijk is elke week bijzonder. De eerste dagen veel administratief werk, o.a. de afrekening van de bouw van St. Matia Mulumba. Daar hebben we veel langer over gedaan dan verwacht, dus dat betekent bonnetjes opzoeken van ruim 1 jaar geleden. Ook de koers berekening is best lastig. Het is vervelend om te constateren, maar hoe duurder het leven voor de mensen hier wordt, hoe goedkoper voor ons. De enorme geldontwaarding maakt dat het leven voor ons in financieel opzicht alleen maar gunstiger wordt.

Toen we hier ruim 3 jaar gleden aankwamen, kregen we voor 1 Euro: 2200 Ugandese shilling, nu is de koers 3600 !. Op de bouw van St. Matia scheelt het tussen de offerte en de afrekening bijna € 4000. Daar moet je dus best even voor gaan zitten.

Dinsdag 10 miljoen van de bank gehaald. Ja, niet zo maar even: je staat ruim 30 minuten in de rij voor het loket en als  je dan eindelijk aan de beurt bent, zie je de man uiterst bedenkelijk kijken. Je wordt doorverwezen naar de manager. Je denkt direct dat er iets mis is met je rekening dus deemodig naar zijn kantoor. Blijken ze het geld niet in huis te hebben: nog geen 3000 €! Doorverwezen naar het filiaal, waar de rij voor het loket wat korter is, maar al met al met je dan toch ruim een uur kwijt.

Het geld meteen weer uitgegeven om watertanks te bestellen voor St. Matia en een aantal rekeningen te betalen voor de bouw in Mpumudde (zie website). Daar kom ik toch gemiddeld zo’n 2 – 3 keer per week en het is leuk te zien, niet alleen hoe de bouw vordert maar ook hoe de bewoners, lijkt het, met de dag meer opleven.

Woensdag de familie de Kleynen uit Vortum Mullem ophalen in Entebbe en dat verloopt voorspoedig. Op het vliegveld geprobeerd een verloren koffer op te halen (die de Fairwegistangroep voor ons had meegenomen) en dat had wat meer voeten in de aarde. Met gespeelde boosheid en charme lukte het toch en dus zijn de kindertjes weer blij, want er bleken kinderkleertjes in te zitten. Met de familie (die hier vorig jaar ook al waren) de eerste dagen wat rondgetoerd en het is best leuk weer wat uit te wisselen over de ontwikkelingen in Boxmeer en hier.

Hoogtepunt was de uitreiking van de derde lening in Kimasa. Een bedrag van 8 miljoen (ja weer naar de bank maar nu ging het sneller) en de dankbare gezichten van de deelnemers. Die met zo’n klein leen bedrag – 200.000 UGS= nog geen € 60 – hun leven zien veranderen: ze kunnen de kinderen naar school sturen, een handeltje starten of uitbreiden, een paar stoelen kopen of eindelijk naar de dokter.

Zaterdag naar Iganga om Diede en Nathalie daar te brengen, die de komende weken zich gaan inzetten voor de babietjes daar. Altijd leuk om zuster Elisabeth te zien, een grote enthousiaste non en ze maakte van vreugde dansjes in de ronde toen ze een fors bedrag in handen kreeg om – eindelijk – de keuken op te knappen.

We waren weer op tijd terug om nog een deel van het KisoBOKa-voetbaltournooi mee te maken en daar besteedden we ook een groot deel van de zondag aan. De finale met als trotse winnaars het team van Mpumudde (zie website). Moet toch een goed voorteken zijn.

Maandag naar Kampala om de School voor de Doven te bezoeken, ooit opgestart door pater Harrie Tullemans, nu pastoor in Oeffelt. Indrukwekkend hoe alles georganiseerd is en vooral hoe de kinderen – zonder geluid – een formidabele dans uitvoerden en ons (we waren er met alle 5 vrijwilligers) een ‘gebaren-taal-naam’ gaven. De mijne? Niet zo moeilijk: een gebaar onder de neus: Mr. Snor.

Op weg naar huis, verloren we een slangetje van het watercircuit van de auto en dat kostte ons toch ook weer 1 ½ uur, maar we waren weer voor het donker thuis.

Deze week niet veel gelezen, maar ‘Het diner’ in twee dagen verslonden. Nu bezig met ‘Het familieportret’ van Jenna Blum, in de stijl van ‘Haar naam was Sarah’, een roman over de Duitse slachtoffers van de oorlog. Nu de familie de Kleijnen verhuisd is naar Mpumudde, hoop ik er wat meer tijd voor te hebben. Maar deze week al weer 3 vergaderingen o.a. met JinjaNet, de overkoepelende organisatie. Dus toch...

Deze week veel stil gestaan bij de gebeurtenissen van 1 jaar geleden: het overlijden van pater Harrie Kanters, hier in Uganda. Maar veel troost gevonden in het feit dat de bouw van het Kanthuis goed vordert. Morgen weer 2 miljoen afleveren voor de vervaardiging van de ramen. 

Mr. Snor, Mr.Kisoboka, Mr. Epataka Iboro, Mr. Millionman. Mr. William, hij gaat er onder gebukt...?

It's in the process

Zondag, 24 juli 2011

It’s in the process.

Een rustig weekje zou het wel weer niet worden. De groep van Fairweggistan was er die maandag nog en met hen de slums van Soweto ingetrokken. Daarna naar de visafslag waar graten en karkassen liggen. De filetjes zijn er mooi afgesneden en liggen in Europa in de supermarkt. Het afval wordt hier gezouten en is voor de lokale markt. Van de vellen worden schoenen en tassen gemaakt. Een indrukwekkende plaats om te bezoeken omdat het de ongelijkheid in de wereld zo beeldend laat zien!

Daarna nog even naar de ‘Lakeside’ waar het altijd druk en gezellig is als de vele bootjes aan komen van de vele eilanden in het Victoriameer. We lunchen bij Alba. En wat staat er op het menu? Tilapiafilet.

Die avond worden we bij het afscheid van de groep verrast met een mooie gift, waar we o.a. een stapelbed voor kunnen laten bouwen voor de jongens in Mpumudde. Daar gaat het nog steeds goed en Dide en Nathalie zijn ook daarheen verhuisd om de jongens en bewoners wat bezig te houden. Paul gaat er de ene dag heen om te coachen, de andere om met hen in de tuin te werken.

De bouw gaat goed en deze week de ironsheets voor het dak en de ramen en deuren besteld. Het is leuk om te zien hoe de bewoners genieten van de nieuwe bedrijvigheid en proberen hun steentje bij te dragen. Het is jammer dat het overleg met de overkoepelende organisatie voor straatkinderen maar niet wil lukken. Voor de 4^de keer, zegden ze deze week een overleg af. We vragen ons af of ze echt wel willen samenwerken. We blijven proberen.

Het overleg met het KisoBOka Art Centre (donderdag) was daarentegen constructief en er zijn weer diverse activiteiten geopperd om de komende tijd te gaan doen. We gaan tijdens ons verlof in Nederland serieus onderzoeken een paar van deze creatieve geesten volgend jaar naar Nederland te sturen. Ze zouden enkele workshops kunnen geven.

Tussendoor veel administratief werk verricht (commentaar op de jaarrekening en financiele overzichten) en allerlei regeldingen, maar de ene dag was er geen stroom, de andere geen internet. Maar toch weer 17 ‘things’ van mijn – alsmaar groeiend – lijstje afgewerkt.

Donderdag zijn we met Nathalie, Diede, onze werkers en de straatjongens van Mpumudde naar de ‘Showground’ geweest. Een jaarlijkse landbouwshow in Jinja, die bezoekers uit het hele land trekt. Veel bussen met schoolgaande jeugd die dapper met een schriftje rondlopen om allerlei nieuwigheden te noteren. Er is ook veel nieuws te zien en dit jaar veel methodieken vooral voor bio-organische tuinbouw en veeverzorging. Altijd heel interessant maar heel vermoeiend, want door de drukte is het echt uren slenteren en stilstaan.

We zijn ook maar weer eens achter de verblijfsvergunning aangegaan, want die is er nog steeds niet. We hebben nog voor een week of 3-4 een ‘special pass’ maar dan moet het toch echt geregeld zijn. We hebben $ 900 uitgegeven maar blijkbaar ziet de regering dit als een goed middel om extra geld binnen te krijgen door gewoon NIETS te doen. Met de belofte ‘its in the process’ (heerlijke uitdrukking die ze hier bij alle gelegenheden hanteren) moeten we het maar weer doen.

Zaterdag was de aftrap van het KisoBOKavoetbaltournooi (zie website) en dat was een prettige ervaring. Veel mensen op de been en goed te zien hoe sport verbroedert. Het is geen hoogstaand voetbal (bal voor de voet en weg ermee en maar zien waar die uitkomt) maar een goede sfeer. Het zijn vooral team uit de Noordkant (Kimasa en omstreken) en dus had ons team uit Bukaya een vervoersprobleem. Keurig opgelost door 16 man in ons busje te proppen en blij dat de 2 politiecontroles net de andere kant uitkeken. Soms moet je ook een beetje geluk hebben, toch?

In het weekend is net als in Nederland, vaak net niet het weer wat je zou willen, maar we hebben in ieder geval minder kans op regen dan het daar schijnt te zijn. En ook onder de bewolkte hemel kun je een goed boek lezen. Deze week de ruim 500 bladzijdes van ‘Contract’ (Lars Kepler) verslonden. Een boek met een behoorlijk ‘Milennium’ karakter en niet gemakkelijk weg te leggen. Nu staat ‘Het diner” van Koch op het menu.

Gisteren opnieuw een bout van een van onze geiten verorberd. Vannacht weer 6 jonge konijntjes verwelkomd en helaas is een van onze jonge geitjes  gestorven. Ook dat is een natuurlijk proces.

 bij het KisoBOKa tournooi

HOLLEN EN STILSTAAN

Zondag 17 juli 2011

Maandag was een HOLdag: van het een naar het ander. ’s Morgens de stad in: naar de bank, de waterrekening betalen, sieraden inkopen voor KisoBOKa, naar de markt en een gereedschapskist kopen. Naar Mpumudde, de bouw inspecteren, gesprek met Josefine over betalingen en met Eveline, die graag een business wil opzetten en een lening nodig heeft. Naar Kimasa: bij de creche het eten regelen voor de komende maand en gesprek met het hoofd van de school voor steun bij de examens. Doen we dus niet want dat moet de overheid doen. “Maar die betalen te laat!” “En dat moeten wij dan maar doen?” Met Paul Okello de komst van bezoekers voorbereid en dan nog naar Matia Mulumba om met Thomas de inzet van de studenten bij de bouw te regelen. Een kort gesprek met Fred en dan terug naar Buyala.

Tussendoor meldt Dirk dat er bij hem aan de overkant een fraai huis te koop is met veel grond en uitzicht op de Nijl. Voor een zacht prijsje: € 25.000. Maar Paul wil niet wéér verhuizen. Moet je ook rekening mee houden.

Dinsdag: de dag voor ‘Things to do today’, maar de stroom is uitgevallen. Dan maar de kasboeken bij werken en andere niet electronische zaken. In de loop van de dag komt de stroom terug en dus toch nog 15 van de 32 ‘things’ afgehandeld. Geen slechte score.

Woensdag naar Entebbe om Diede en Nathalie op de halen. Vlugge doortocht door Kampala. Even koffie drinken bij Willemien en Maarten en leesvoer meegenomen voor de komende weken. De meiden zijn op tijd en we blijven in Entebbe. Heerlijk aan het strand gezeten en ook daar gegeten. Een zo grote pizza dat Nathalie hem niet op kan. En nu? Op het strand staat een jongen mais te verkopen. We nodigen hem uit en hij komt bij ons aan tafel zitten. Geniet van de pizza en de aandacht. De eerste uren in Uganda en dan al een goede daad? Even een paar uurtjes slapen en om 1 uur ’s nachts weer naar het vliegveld. De groep van Mart komt aan: 10 reizigers die het toeristische en het sociale in Uganda willen combineren (zie website). Er zijn problemen met de koffers. Veel misbaar bij een groep Turken (ze komen met Turkish Airlines), maar gelatenheid bij ‘onze’ groep, die toch ook 2 koffers kwijt zijn. Het duurt dus allemaal lang en om 04.00 in bed.

Donderdagochtend met Diede en Nathalie (en Robert) naar Jinja. En met 100 kg kleding en andere spullen die al maanden bij Mies op zolder in Boxmeer lagen te wachten op hun goede eindbestemming. Pakjesavond in Bukaya.

Diede en Nathalie gaan vrijdagmorgen op ‘Citytour’, de alternatieve stadswandeling door Jinja en bij de lunch ontmoeten we de groep van ‘Fairweggistan’ in het Guesthouse van Alba. Een verkenningstocht door de stad en dan naar huis.

Zaterdagmorgen een tv antenne plaatsen op een bamboestok van 5 meter maar nu hebben we dan ook – tijdelijk – meer dan 100 zenders. Wat we er mee moeten, weten we niet, want we kijken gemiddeld één keer in de 3 maanden tv. Over een maand hoeven we pas te beslissen hoeveel zenders we echt willen en dan zal de keuze wel op het minimum pakket vallen.

Die middag met de hele groep naar Kimasa: ontvangst in de hal, waar een oudermiddag van de school is. Welkomsdansjes en een rondleiding door het dorp. Bij terugkomst opnieuw optreden van enkele groepen die traditionele dansen tonen. Dan naar Mpumudde om ons nieuwe project te laten zien, een rondleiding over het terrein en het appartementje bekijken waar Diede en Nathalie volgende week intrekken.

Zondagmorgen kwam de hele groep koffie drinken en Paul vergezelde ze op een boottocht over het Victoriameer en bij een bezoek aan de Bujugali Falls.

Tussendoor veel maitjes beantwoordt en ook nog wat gelezen. Het boek van Giphart uit. Genoten van zijn beeldende taal en omschrijvingen van liefde en vriendschap. 

Het is een geruststellend idee dat bij alle uithuizigheid het huis bepoetst wordt door Jacob en in de andere uren Bakali op het huis past. Vaak samen met zijn jongere broertje. Ze wonen nu ruim een week in het ‘Pinkhuis’ op het terrein en het is leuk van zo dichtbij hun Afrikaanse levensstijl mee te maken.

Bakali en Bashi voor hun huisje

Het Pinkhuis vanaf onze veranda

Op je vijfenzestigste

Op die dag, dat ik 65 werd het besluit genomen: ik ga toch meer opschrijven wat ik hier nu zo al doe. Je wordt een dagje ouder, de dagen glijden onder je snor voorbij en je vergeet. Bovendien zijn er mensen die het zich afvragen: wat doe je nu toch de hele dag? Vandaar: voor de nieuwsgierigen en voor mijn eigen gemoed: een blog!
De naam? We leven en werken hier nu 3 1/2 jaar en KisoBOKa is voor veel mensen een begrip geworden. Voor de meesten ben ik de wandelende vertegenwoordiger: Mister Kisoboka. En een paar weken geleden vond onze goede vriend Simon, leraar aan de Lagere School in Kimasa, dat ik die eretitel ook verdiende in zijn taal, de taal van de Karamojong. Zij leven in het Noordoosten van Uganda en zijn bekend als een krijgslustig Nomadenvolk (vergelijkbaar met de Masai in Kenia). Velen zijn hun thuisland ontvlucht vanwege onderlinge strijd, strijd met de politie, strijd met de Keniaanse buren en/of gewoon armoede. In hun taal is Mr. Kisoboka: Mr. Epataka Iboro: de man die de dingen mogelijk maakt. Ik ben bijzonder trots op die ertitel en dus was de naam voor de blog snel gevonden.
Na ons heerlijk verblijf in The Haven - zie website KisoBOKa - heb ik de dagen daarna hard gewerkt aan het eindverslag van het project 'Er zit muziek in'. Dat had er maanden geleden al moeten zijn. De aankondiging dat we de komende dagen nog maar 6 uur stroom per dag zouden krijgen en onbekend wanneer, maakte me bijna fanatiek en binnen 2 dagen was het rapport af. tussendoor de stad in om boodschappen te doen, wat nu toch ruim een uur kost, sinds we naar Bukaya verhuisd zijn. En we hadden deze week maar 1 auto. De auto van Paul had een olielek, maar als je dat laat repareren doet vervolgens de toeter het niet meer, maakt hij de dag daarna het geluid van een tractor, dan start hij helemaal niet meer, kunnen de ramen niet meer open en na 3 dagen lekt hij nog steeds olie. Toen hij eindelijk op zaterdag klaar was en ze hem naar ons toe kwamen brengen, stonden ze halverwege stil, want toen was de diesel op! Maar dat was zaterdag.
Op dinsdag, achterop de boda (zo'n motor waarop 80% van de Ugandesen zich verplaatst) naar Mpumudde voor een vergadering met het bestuur daar om goedkeuring te krijgen voor onze bouwplannen. Als je dan aan komt, heeft de voorzitter een begrafenis, dus geen meeting. Woensdag een nieuwe poging, maar toen was ik een kwartier te laat en de voorzitter was boos vertrokken: die Mzungu's (de troetlnaam voor blanken) moeten zich aan de tijd houden! Maar we kregen het groene licht en 's middags met Robert en Bakali aan een bouwtekening gewerkt en een lijst gemaakt van gereedschap dat we nodig hebben.
Paul werkt die dagen met de straatjongens in Mpumudde, heeft een goede vergadering met de vrouwen van Soweto en op woensdag assisteert hij in de Mobile Kliniek in Kimasa.
Op donderdag verhuist Bakali (een van de jongens die ons al 3 1/2 jaar trouw helpt met bouwen en de tuin onderhouden) van zijn schamel onderkomen in een van de buitenwijken, naar het 'Pink House' op onze compound. dat huisje is speciaal gebouwd voor persneel en we vonden het zonde om het leeg te laten staan en het is ook een veilig gevoel, iemand op het terrein te hebben.
We zouden op vrijdag een vergadering hebben met JINJET, een overkoepende orgnisatie voor straatkinderen, maar er komt niemand opdagen. doen boodschappen in de stad en kopen een nieuw systeem om (digitaal) meer zenders te ontvangen. We kijken nooit tv, maar soms is het toch fijn even het nieuws te kijken.
Die middag naar Kampala, waar we ons die avond - heel decadent - in het Serenahotel, samen met Willemien en Maarten, te goed doen aan een ongekend visbuffet, waar Paul wel 3 keer voor de kreeft en grote garnalen gaat. We slapen excellent in Kampala waar we de olgende dag boodschappen doen en rond 14.00 uur weer thuis zijn. waar Bakali  keurig voor Castor en Polla heeft gezorgd en het andere vee. Helaas is die nacht ons jongste gitje gestorven en is er die nacht bezoek geweest van een grote zwerm bijen, die Castor manmoedig aanviel, maar daarbij wel de hele buurt verstoorde.
Het weekend rustig in de tuin nieuwe dingen planten (o.a. aardappelen poten) en wat lezen. Na alle onrust van de laatste weken, komen we daar ook weer aan toe. In 2 dagen 'Verdwijn' van Tess Gerritsen verslonden en nu bezig met Giphart 'IJsland'.
Komende week dus aan de bouw, maar ook vrijwilligers ophalen. Twee, Diede en Natalie, komen voor een week of 6 helpen in Mpumudde en er komt een groep van 10 die enkele dagen blijven om een aantal van onze projecten te bezoeken.
Hartelijke groet en tot volgende week,
Willem