EEN DAG EXTRA…

We zijn er nog niet toegekomen naar de bouwplek aan het Victoriameer te gaan kijken, maar er is ook een huis te koop met uitzicht op de Nijl? De volgende week toch maar eens de huizenmarkt op, ofschoon de huiseigenaar heeft laten weten dat de voorgestelde huurverhoging ‘bespreekbaar’ is. Dus toch maar blijven zitten?

De hele week veel werk gedaan aan de administratie van het schoolfonds om de afrekening 2011 af te ronden en de begroting 2012. Er zijn voor het komende jaar 10 kandidaten en we hebben voor 90% de financiering rond. Een geweldig resultaat, vooral te danken aan de vrijwilligers en bezoekers. Ook zij zien dat het concrete resultaten oplevert en dat investeren in opleiding een goede manier is om in ieder geval een aantal jongeren, nieuwe kansen te bieden.

Donderdag afspraken gemaakt met het Bisdom over een computercursus, die we willen aanbieden aan priesters en nonnen. We hebben nog wat ruimte binnen de MCS en het is zonde dat de laptops dan niet gebruikt worden. Er is inmiddels een oproep geplaatst in het bulletin van het bisdom en we zijn benieuwd hoeveel belangstelling er is. Met het aanbod hopen we ook de relatie met het Bisdom weer wat te versterken, hoewel we onafhankelijk van hen ons werk kunnen doen.

Vrijdagmiddag weer naar Entebbe, maar door de pijn van de acupunctuur – gedacht en gehoopt at dat juist verlichting zou brengen – het vertrek moeten uitstellen, zodat we midden in de avondspits in Entebbe aankwamen. Normaal duurt een rit naar Entebbe zo’n 3 uur, maar nu deden we er 4 ½ uur over en kwamen om 20.30 in Entebbe aan. Ik had Fred meegenomen en die kwam voor het eerst in Kampala en die keek zijn ogen uit! Voor hem kon de file niet lang genoeg duren en hij bleef zich verbazen over alle nieuwe dingen.

Hij was echt opgewonden toen we ’s morgens naar het vliegveld gingen en hij Uncle John en Aunt Rita kon verwelkomen en hun weerzien was echt ontroerend. Ze waren er op tijd en we waren tijdig in Jinja, dit keer zonder autopech! Paul was met Daphne en Nadia gaan paardrijden en we hebben die avond heerlijk gebarbecued.

Zondag waren we te laat voor de mis bij father Picavet, dus zijn we naar de parochie-kerk in Bukaya geweest en dat was een prettige ervaring. Een swingende mis, maar wel wat lang. Terwijl father Louis een preekje hield van 7 minuten, had de catechist 30 minuten nodig om het te vertalen!

Zondagmiddag met de bezoekers naar de Itandafalls en dat is altijd weer een indrukwekkende tocht omdat je binnen korte tijd in het stoffige Afrika zit, maar ook ziet hoe mensen van water en elektriciteit verstoten in kleine hutten moeten overleven. Indrukwekkend ook de krachtige stroomversnellingen van de Nijl en het eindeloze geweld dat tegen de rotsen beukt.

Maandag zijn Jan en Rita de stad gaan verkennen en Daphne en Nadia hebben de kinderen in de crèche van Kimasa nieuwe spelletjes geleerd en verrast met 75 knuffels. De dag daarna met 75 onderbroekjes, die ze op de lokale markt gekocht hebben. Tussen de kinderen ontdekte ze een doodziek kind, besmet met HIV en al snel bleek dat er niemand voor haar zorgde. Paul heeft met Paul Okello snel een onderzoekje gedaan en we hebben kunnen regelen dat Betty opgenomen is in ‘Our Own Home’, een huis speciaal voor weeskinderen met HIV-Aids, waar we eerder al eens met de mensen van het KisoBOKa Art Centre een workshop gaven en een van de zalen hebben opgeschilderd. N.a.v. deze ervaring, hebben we kunnen regelen dat deze week alle kinderen van de  crèche op HIV-Aids getest worden. Zijn erg benieuwd wat het resultaat zal zijn.

Dinsdagmorgen een goede vergadering met het bestuur van KisoBOKa-CBO. We hebben de ontwikkelingen van de laatste maanden geëvalueerd. We hebben besluiten genomen over het opknappen van het huisje om er weer 4 jongens in onder te brengen en over de aankoop van land om het KisoBOKa-centrum op te starten. We hopen nog deze week een afspraak met een advocaat te kunnen maken. Verder hebben we het concept werkplan besproken dat nu snel doorgestuurd moet worden naar ons bestuur in Nederland.

We hebben inmiddels de nodige regen gehad en dat heeft hier en daar wel ons programma verstoord, maar ook weer nieuwe opties geboden. Paul en Daphne hebben een kruidentuintje aangelegd en zelfs de eerste piepers en boontjes zitten al weer in de grond. Jan en Rita genieten van hun hernieuwde kennismaking met Jinja en onze projecten en zien toch duidelijke vooruitgang met 2 jaar geleden. Maar ook hoe veel dingen hetzelfde blijven o.a. de goede lunch bij Alba. Daarvan hebben we genoten op de extra dag van dit jaar maar we ervaren dat we nog steeds dagen te kort te komen om al onze dromen te realiseren. Zeker nu de energie nog maar steeds 50% is door die verrekte rug.

Komend weekend gaan we op safari naar Lake Mburo (met Fred en Mukadas) en dan zit voor Daphne en Nadia hun tijd er al weer op. Maar ze hebben beloofd terug te komen en ze zijn erg onder de indruk van wat ze hier gezien hebben.

Deze week verrast door de trailer van de film van Nikky, die hier al een paar keer op bezoek is geweest (zie eerdere blogs) en dat ziet er veelbelovend uit. De trailer is te zien op de website.

BEZOEKERS BRENGEN GELUK:REGEN!

Lies en Frans kwamen weer even langs en weer gezellig ervaringen uitgewisseld over het op afstand runnen van een kindertehuis en het proberen op te zetten van nieuwe projecten. Met het stenenproject gaat het goed en de eerste stenen liggen te drogen in de zon en dan moeten ze opgestapeld worden en in een oven gebakken. De jongens zijn nog steeds erg gemotiveerd.

de eerste duizend stenen

Ook ik nog erg gemotiveerd in de acupunctuur, maar het kost wel erg veel tijd. Was donderdagmorgen voor 11.00 uur in het ziekenhuis en om 12.30 aan de beurt. Je verveelt je er overigens niet want er zijn dagelijks honderden patiënten op de binnenplaats en er gebeurt van alles. Maar het kost wel erg veel tijd en ze hebben de behandeling nu verlengd naar een vol uur. Dat betekent dat je de hele morgen kwijt bent. De Chinese ‘professor’ heeft nu vuurstokjes aan de behandeling toegevoegd. Iedere morgen en avond met een heet kooltje langs de pijnlijke plekken op het been wrijven – uitkijken dat het niet verbrandt – en dat zou verlichting van de pijn moeten geven. Nog niet erg onder de indruk van het resultaat, maar je gaat na 6 maanden ook je grenzen wel verleggen.

Vrijdag zijn we in Kimasa gaan kijken naar een huisje dat wellicht onderdak kan bieden aan een nieuwe groep straatjongens. Nu de eerste groep min of meer z’n plek gevonden heeft, gaan we de mogelijkheden onderzoeken voor een tweede groep. Daarover een gesprek gehad met Ibra, de oud-collega van Paul en als alles meezit zouden we per 1 april een nieuwe groep willen opnemen. Het huisje moet afgebouwd worden en daarover zijn we nu in onderhandeling met de eigenaar. Als hij het afbouwt en wij betalen, zouden we 3 jaar geen huur hoeven te betalen. Dat is een aantrekkelijk idee temeer daar enkele vrijwilligers zich bereid hebben verklaard de afbouwkosten te betalen. We verwachten dat de bouw volgende week kan starten, als het me lukt deze week een contract op te stellen.

toekomstig huis voor straatjongens?

Dat hangt van de rug en de stroom af. Op advies van de dokter – en op basis van eigen ervaring – mag ik niet langer dan 1 uur per dag achter de computer. Dat uur is vaak al nodig om mails e.d. te beantwoorden en dus blijft er veel werk liggen. Bovendien is e dan net als ik wil werken, geen stroom. De hele tafel ligt bezaaid met papieren die eigenlijk verwerkt zouden moeten worden en ook het bestuur wacht op jaarplan, begroting en verslagen. Het is even afwegen, maar het komt goed...

Behalve naar het huisje, ook naar de bouwplek gekeken voor het mogelijke nieuwe ‘Kanthuis-KisoBOKa-centrum’. We kunnen er nog een stukje bijkopen en dat zou de mogelijkheden aanzienlijk vergroten. We hebben de eigenaar uitgenodigd met de eigendomspapieren te komen en we zijn op zoek naar een notaris en een architect. We gaan er nog steeds van uit dat we de komende maanden een definitieve opzet voor de'

komende jaren kunnen maken.

plek voor het nieuwe KANThuis?

Vrijdagmiddag naar Entebbe, met Bakali om zaterdag-ochtend vroeg (06.45) Daphne en Nadia op te halen. Die waren er keurig op tijd en we waren snel door de ochtendspits in Kampala heen. Maar op nog geen half uur van Jinja, begaf de auto het na een korte stop. Totaal geen sjoege meer. En terwijl de ramen niet meer dicht konden, kletterde opeens de eerste regen los. Met bakken en in de kortst mogelijke tijd zag je de huisjes langs de weg overspoeld met modder. Voor de bezoekers een leuke, eerste kennismaking met Uganda maar voor ons was het even afzien. Mukadas en Fred zijn ons met de auto van Paul komen ‘reddden’ en het was wonderbaarlijk hoe ze na 3 minuten de diagnose gesteld hadden (‘zekering kapot’) en na 5 minuten met een ijzerdraadje van 3 cm het euvel hadden hersteld!. Maar ondertussen waren we wel 2 uur verder en we kwamen behoorlijk verkleumd in Jinja aan, waar het niet geregend had.

Maar bezoekers brengen geluk, zeggen ze hier en die zelfde avond en nacht barstte regen en onweer in Jinja los en het is onvoorstelbaar hoe na één zo’n bui, de volgende dag het gras weer groen is, diverse bloemen opeens de kop opsteken en allerlei bladeren ontluiken.  

Zondag niet veel bijzonders gedaan. Bericht op de website geplaatst (zie aldaar) en wat administratieve klusjes, terwijl Paul een tocht in en rond Jinja maakte met de nieuw vrijwilligers. Die deden maandag de ‘Citytour’ en dinsdag heb ik met hen Soweto bezocht, terwijl ze vandaag Kimasa bezocht gedaan hebben. Vanaf morgen gaan ze vrijwilligerswerk op de crèche doen en ze hebben er veel zin in!

Door een brief van de huisbaas dat hij per 1 mei de huur wil verhogen, met 30% ( ! de werkelijke inflatie van de Ugandese shilling) zijn we toch weer aan het twijfelen geslagen over onze woonplek. Er schijnt een mooie bouwplaats aan het Victoriameer te zijn, op nog geen 800 meter hier vandaan....

De komende dagen toch maar eens gaan kijken. Wellicht met Jan en Rita, want die komen over 3 dagen aan, ook weer zo heerlijk vroeg.

proost op de toekomst?

HOOR DE WIND WAAIT DOOR DE BOMEN

Een bezoek aan Soweto om het conflict met de landlord op te lossen, haalt niets uit. De dame blijft – te veel – geld vragen en doet of de crèche, die weliswaar op hààr grond staat, van haar is. Ze wil daar nu huur voor en trekt zich van eerdere afspraken niets aan. Het probleem moet nu maar opgelost worden door een vergadering met de ouders en de gemeenschap.

Wel weer een hartelijke ontmoeting met de vrouwen, die willen weten hoe het met de verkoop van de tasjes gaat en weer nieuwe modellen van hun kralen laten zien. Marcel, die hier nog als vrijwilligers is, wil kijken of zijn vrienden ze via hun webwinkel kunnen verkopen. Het ongemakkelijk zitten op een laag stoeltje, doet mijn rug geen goed.

Die middag is er een schietpartij in het centrum. Een nasleep van de dag van de verkiezingen van de dag ervoor. De NMR-man (de partij van Museveni) is verslagen en weigert nu zijn aanhangers te betalen. Dat moet opgelost worden! Jinja is niet alleen qua uiterlijk een oud-wild-west stadje, waar je zomaar een postkoets kunt verwachten, blijkbaar horen de taferelen uit die tijd er ook bij. Algemeen wordt, overigens, aangenomen dat dit verlies van de NRM wel eens een trend zou kunnen worden. Er komt steeds meer gemor over het beleid van de president, zeker nu de prijzen van alles stijgen. En niet alleen door de droogte.

De afgelopen dagen – en zeker zondag – was er veel wind. Voor het eerst ook weer bewolking. De oren van de deskundigen (Jacob, Robert, Bakali en alle bezoekers) staan dan in de wind want als de windrichting verandert... dan komt er regen! Soms is zelfs in de verte al een donderbui te horen. De windvlagen kunnen heel heftig zijn en ze geven in ieder geval wat verkoeling en het is ook prettig dat niet de hele dag de zon zijn verzengende werk doet. We wachten af.

Op vrijdag weer naalden in bil en been en daarna brillen afgeleverd in de nieuwe eye-kliniek van het ziekenhuis. We hebben die al twee jaar geleden van van Wely-optiek in Boxmeer (nogmaals dank) gekregen en we hadden naar een goede bestemming gezocht. Toen hoorden we dat er een nieuwe afdeling in het ziekenhuis kwam en besloten we daarop te wachten. Heeft even geduurd, maar ze waren er ontzettend blij mee. ‘Kunnen we de armen gratis monturen geven’. De oogarts zal nu de meest gangbare sterktes gaan meten en dan hopen we dat we volgende keer monturen met glazen kunnen afleveren. En de dokter beloofde dat de straatjongens gratis voor behandeling mogen komen. ‘Als jij mijn rug krabt, krab ik de jouwe’.

De hele zaterdag met Fred achter de computer gezeten om zijn verslag van de Industriële Training af te maken en te corrigeren. Els was daar al aan begonnen, maar die heeft meer verstand van medicijnen dan van auto-onderdelen. Maar ook Fred zelf wist af en toe niet wat hem nu gedicteerd was, maar met behulp van een woordenboek en uitleg, kwamen we er wel uit en zondag en maandag, heb ik het af gemaakt en nu moet Paul het nog illustreren en dan kan hij het trots aan de examencommissie voorleggen.

Misschien mede daardoor – dat veel achter de pc zitten – ging de rug weer in de stress en zaterdag en zondag was het weer knudde. Nauwelijks verbetering. Dus maandag die optimistische dokter weer gebeld. Haar volgende advies: volstrekte rust en op bed. De acupunctuur en medicijnen voortzetten, maar geen belasting meer van de rug. Besloten dat ik dan beter in het water kan liggen, dus afspraak gemaakt voor de eerste zwemles en ligbedkuur. Maar nu is het zwembad vervuild – ze hebben het riet ververst van het dak van de bar die aan het zwembad staat. Nog even geduld dus. Dat zei Zr. Prima (mooie naam voor een toegewijde zuster die in China is opgeleid en uiterst deskundig naalden prikt) en haar belofte dat ze ook nog voor me gaat bidden, moeten de burger toch moed geven.

We hebben het weekend afscheid genomen van Marcel, de laatste vrijwilliger en met hem wat nagekletst en gekeken hoe ‘zijn’ project voortgezet kan worden. Hij heeft veel tijd, energie en geld gestopt in het ‘stenen-project’ en we zijn erg benieuwd hoe dat doorgaat als hij er niet meer dagelijks is. De eerste stenen zijn gemaakt en liggen nu te drogen en de jongens zijn er erg trots op. We hopen de stenen te kunnen gebruiken om onze nieuwe centrum te bouwen. We zijn begonnen met het eerste concept project plan. Marcel is maandagochtend naar Kampala afgereisd en blijft daar nog een paar dagen, eer hij donderdagnacht terugvliegt naar Nederland.

En zaterdagochtend komen dan weer 2 nieuwe bezoeksters, die zich gaan inzetten op de crèche in Kimasa.

Kort huishoudelijk nieuws:

Deze week een parelhoen aan de veestapel toegevoegd, maar die zal wel eindigen in de pan. Polla ontdekte een slang in de tuin, vers sap gemaakt van de sinaasappels uit de eigen tuin en uit de keuken stijgt de geur op van Jacobs bananentaart. Gisteren met jullie (?) afscheid genomen van de winter met stamppot en Unoxworst. Komend weekend aan de metworst......

Wasmachine kapot? Jacob draait er zijn handjes niet voor om!

geen actuele foto, maar een foto met goede herinneringen...aan het Victoriameer in Entebbe

GEREGELD!?

Nederland in opwinding over de Elfstedentocht en – 23 graden. Hier is het 50 graden in de zon, een verschil van 73 graden. In de schaduw is het 35 en als je daar maar blijft is het goed uit te houden. Het briesje van het meer, maakt het zelfs aangenaam. ’s Avonds koelt het goed af en de nachten zijn prima. Maar het hele land is in opwinding over de droogte. Al weken geen regen. Waar normaal de sukumawikki (een lokale, populaire spinazie) per bosje verkocht wordt, wordt die nu per blad verkocht. De schaarste neemt toe en terwijl de wereld in opperste staat geraakt door honderden doden van de kou in Siberiё, gaan in Afrika duizenden mensen per dag dood van de hitte en droogte.

Maar dat beheerst ook niet echt ons dagelijks leven. Dat wordt beheerst door nog meer regeldingen. De eenden leggen eieren, maar er is geen haan. Dus een haan zoeken om weer jonge kwikkers te krijgen. Voor de konijnen hoeven we niets te regelen, die regelen het zelf: deze week weer een nest van 3 jonge.

Jongens blijven belangrijker en deze week veel inkopen gedaan: matrassen, jerrycans, muskietennetten, zeep, schriften, pennen, tandenborstels, lakens, toiletpapier (voor een heel semester) maar het ziet er naar uit dat we iedereen op z’n plek krijgen. Ook Najib en Adam, want het politieonderzoek naar de gestolen telefoon loopt waarschijnlijk met een sisser af.

Vergadering met de zusters over de crèche in Soweto en die is maandag (6 februari) van start gegaan, met nieuwe professionele leerkrachten en 90 kinderen. De problemen met de landlord (Jane) zijn nog steeds niet opgelost.

Ook de crèche in Kimasa is gestart en de eerste dag trof Paul er een aantal ondervoede kinderen aan en nogal wat met schurft en andere huidziektes. We gaan kijken of we de lokale gezondheidswerkers wat meer kunnen activeren. Het probleem is duidelijk: moeder is gestorven, vader constant dronken en niemand die naar het kind om kijkt. Nog genoeg te doen.

Vrijdag weer naar Kampala geweest voor de fysio. Opnieuw op de rekbank en kraken maar Bas geeft het op. Er is nauwelijks verandering, dus doorgaan en hopen tegen beter weten in, heeft niet zo veel zin. Hij adviseert verdere behandeling door een orthopedist. Hij is erg behulpzaam er een te vinden, maar ondertussen zijn er ook signalen dat er in Jinja opties zijn. Dr. Frank, een Ierse arts en vriend, adviseert een hormonen injectie.

Ik ging samen met Bashir (het jongere  broertje van Bakali) en achteraf bleek dat hij voor het eerst van zijn leven in Kampala was geweest. Ik had het hem gevraagd, waarop hij antwoordde dat hij Kampala goed kende en zelfs de wijk waar we heen moesten. Jammer, want dan had ik hem een citytour in Kampala kunnen aanbieden, terwijl we nu alleen maar gerund zijn van de fysio naar de bank, naar de supermarkt, de laptops ophalen, een snelle lunch en voor de spits de stad uit.

Zondag zijn we naar Mbale geweest, zo’n 140 km naar het Oosten. Lies (die we in 2007 in Jinja leerde kennen) en Frans ondersteunen daar, met behulp van een erg actieve achterban in Nederland een babies home en sinds kort ook een crèche en nursery. Die werd nu officieel geopend en we wilden daar graag bij zijn. Een lange mis, door de aartsbisschop, maar we kwamen halverwege binnen (buiten, wat het was in de openlucht) en er is altijd genoeg te zien. Een goed georganiseerde opening en uitstekende lunch en tegen 18.00 uur waren we weer terug in Jinja. We hadden Fred en John meegenomen en die keken hun ogen uit en genoten er vooral van dat ze net als wij, als ‘eregasten’ behandeld werden. Terug in Jinja zijn we met Marcel gaan chinezen en hebben we met hem de plannen voor zijn laatste week doorgenomen.

Maandag was de grote dag dat Bashir naar school ging en Bakali, Jacob en Robert hadden voor hem (en ons) matoke (bananenstamppot) en pindakaas gekookt. Voor een heel weeshuis en het is onvoorstelbaar dat die gasten daar twee bergenhoge borden van op kunnen, terwijl ik het na 10 happen wel voor gezien houd. Maar het was gezellig en we zijn erg benieuwd hoe hij het gaat doen. Hij is de tweede die op z’n plek is; de rest volgt.

Dinsdag hebben we een goed overleg gehad met onze vrienden van het CBO en hebben we een paar knopen doorgehakt:

·         We blijven in Jinja en we blijven wonen op de plek waar we zitten. We hebben tussendoor nog een plek bezocht om iets anders te beginnen maar dat gaat allemaal teveel geld en energie kosten naast een mogelijk ‘project’

·         We gaan –opnieuw – een Kanthuis oprichten, een KisoBOKa Centrum, gericht op de werkeloze jongeren van Kimasa en de verwaarloosde jeugd in die wijken. We hebben een stuk land op het oog en hopen snel op toestemming van ons bestuur zodat we de fondswerving kunnen starten

·         We gaan – opnieuw – 4 straatjongeren in rehabilitatie nemen en voor hen een huis huren in Kimasa. Dat huis is er, maar moet afgebouwd worden, wat een prima klus is voor de jongens van het stenenproject, die deze week hun eerste lessen in metselen hebben gehad

·         We gaan op zoek naar een architect die met ons het plan van eisen kan opstellen en een creatieve oplossing bedenkt voor onze plannen, zodat het een centrum wordt wat ‘er uit springt’

·         We gaan een Memorandum van Understanding sluiten met het Bisdom

·         Ons jaarprogramma 2012 bestaat uit 10 andere projecten

We zijn mede tot deze besluiten gekomen na kennis te hebben genomen van de afwegingen van ons bestuur, een gesprek met iemand van de Gemeente Jinja en gesprekken met elkaar. We hebben er een goed gevoel bij en gaan de komende tijd de plannen uitwerken.

Dat goede gevoel, ook over mijn bezoek aan het Ziekenhuis in Jinja. Via, via doorverwezen naar een orthopedist daar (dr. Helen) en die beloofde me ‘ binnen drie dagen ben je van de pijn af’. Ze schreef me 4 soorten pillen voor (pijnbestrijders en aansterkmiddelen), een zalfje en acupunctuur. Ik had daar als eens eerder aangedacht en vroeg haar wat ze er van vond? Doen! En meteen loodste ze me naar de daarvoor bestemde kliniek. Geleid door een Chinese arts, dus dat zag er hoopgevend uit en een uur later lag ik met een aantal naalden op de pijnlijke plekken. Maar eerst moest ik een HIV-Aids test ondergaan en de zuster was zeer verbaasd dat ik dat nog nooit eerder had laten doen (misschien omdat ik vertelde dat ik ‘ongetrouwd’ was?). Maar een trouwere ondeugd als ik bestaat toch niet? De uitslag was ‘negatief’, voor jullie geruststelling1

Het is nu slechts 10 uur later maar ik voel minder pijn, heb meer kracht in mijn benen en als dat nu doorzet en mijn hart en hoofd bereikt...... tot volgende week!

Een weekje voor regelnichten.

Dinsdag samen de plannen besproken en Paul heeft Najib in de gevangenis opgezocht. Ze vroegen 300.000 UGS voor zijn vrijlating. Hij zou een horloge gestolen hebben, maar hij zegt dat hij hem van Adam gekregen heeft. Die is nog steeds spoorloos. Hij loopt het risico 3 maanden de bak in te gaan. We besluiten niets te doen. Moeder krijgt hem dezelfde dag op borg vrij voor 50.000!

We rapporteren aan het bestuur in Nederland over de stand van zaken, de mogelijke plannen en hun advies hierover.

Woensdag hebben we met enkele leden van het CBO de strategie voor de komende tijd uitgezet. We gaan met de authoriteiten praten over HUN plannen een rehabilitatiecentrum op te zetten en we kijken of we daar een bijdrage aan kunnen leveren. We gaan kijken wat de mogelijkheden zijn een KisoBOKa Social Centrum op te zetten, waar we een aantal activiteiten kunen onderbrengen gericht op straatjongeren en werkloze jongeren in Kimasa. We onderzoeken voor – opnieuw – 4 jongens een huis te huren om hen van daaruit voor te bereiden op doorstroming naar een opleiding. We onderzoeken de mogelijkheid een zorgboederij op te zetten. Iedereen heeft dus huiswerk de komende dagen.

Tijdens de vergadering voelt Paul zich niet lekker (kippenvel bij 30 graden) en bij de kliniek blijkt dat hij malaria heeft. Pillen en veel slapen.

Donderdag opnieuw een gesprek met Nikky over haar documentaire. Ze was hier al eerder (zie blog 20) en heeft inmiddels al wat van onze ervaringen op de website gezet. Het moet een hulpmiddel worden voor mensen die goedbedoeld projecten in ontwikkelingslanden willen opzetten. Een leuke opzet en de moeite waard te volgen: www.bijsluitervangoeddoen.nl.

In de nieuwsbrief van januari staat een verslag over haar ontmoeting met ons. En nu kwam ze een paar beelden opnieuw nemen en ze is later met Paul nog de straat op gegaan om wat jongens te ontmoeten en in Soweto te filmen.

Vrijdag, met Robert naar Kampala, voor een nieuwe sessie met de manual therapeut. De pijn neemt niet af, maar verandert. Zat hij eerst op 3 plaatsen in het been tegelijk, nu meer wisselend. Nog steeds heftig. Maar verandering geeft hoop, dus even volhouden, al is het een hele investering. Voordeel is dat het autorijden pijnloos is en je kunt meteen boodschappen doen in de stad.

Zaterdag zijn we naar een boerderij gaan kijken. Op een kwartier van onze huidige stek, aan dezelfde kant van de Nijl, maar aan de overkant van de straat. Een mooie plek en een plek met veel potenties. Er staan al onderkomens voor varkens, koeien, kippen en er ligt een behoorlijke tuin bij waar vooral bananen groeien. Er ligt een groot huis op, met 8 kamers. Een huis dat niet af is en echt op z’n Afrikaans gebouwd is, dus eigenlijk zou je alles over moeten doen. De vraagprijs is natuurlijk te hoog, maar daar is over te onderhandelen. Het blijft één van de opties en de komende weken hakken we de knopen door.

Zondag hebben we een Nederlandse vrouw bezocht die in Walukuba een nieuw kinderhuis is gestart en met haar ervaringen uitgewisseld over ervaringen en uitdagingen.

De koorts bij Paul was verdwenen maar hij voelde zich toch nog niet hemaal fit, dus voor de zekerheid toch nog maar even naar de kliniek. Bleken er toch nog parasieten te zitten. De dokter adviseerde nu de spuit.

Laat in de avond krijgen we telefoon van John dat hij in Mpumedde zit. Het lukt ons daar nachtopvang te regelen en praten lang door over hoe het nu met de 4 jongens verder moet. We hebben in principe voor alle 4 een vervolgproject voor ogen. De realisering hangt mede af van de eerdere opties en de adviezen van de beide besturen.

Maandag bezoekt Paul John en het kan meteen geregeld worden dat hij naar school kan. Hij volgde al de lagere school in Kimasa en vervolgt die nu (klas 6) in Rubaga, waar ook eerder Waiswa zat. Hij gaat daar intern en Paul heeft zijn spullen uit Mpumedde verhuist en zijn registratie geregeld. Nummer 1 is dus op zijn plek?

Deze dag startte ook de stenenmakers in Kimasa met hun project en ook daar moest het nodige geregeld worden. Ook voor andere jongens in het schoolfonds het nodige regelen. De scholen zijn weer begonnen – na ruim 2 maanden vakantie – en dat betekent veel formulieren, veel geld afleveren en vooral veel gesprekken over wat we van hen verwachten en hoe we het aan aanpakken.

Rashid, het jongere broertje van Bakali heeft inmiddels ook hier zijn intrek genomen. Bij de registratie blijkt dat de dagschool vol zit en voor hem moeten we nu ook regelen dat hij intern kan.

Ook een goed gesprek gehad met onze trouwe Jacob over zijn toekomst. Hij heeft al eens eerder aangegeven dat hij weer wil gaan studeren. Liefst iets in agriculture en veeteelt. In Jinja is een dergelijke opleiding niet voorhanden. Hij zou dan naar het Westen moeten. Een hele stap. Van de andere kant heeft de man te veel kwaliteiten om de rest van zijn leven vloeren te dweilen, te wassen – nu op de hand want de wasmachine heeft het begeven – te strijken – nog steeds te veel stoom – en kippen te voeren. Hij gaat er over nadenken!

Er is die dag stroom en dus even tijd om de website bij te werken. Voor dat nieuws verwijs ik dus graag naar www.kisoboka.nl en speciaal aandacht voor de oproep ons te helpen met de ‘Bulungi-webshop.

Dezelfde avond – weer laat! – melden Adam en Julius dat ze in Mpumedde zijn. De verrassingen zijn de wereld nog niet uit. Weer opvang geregeld en de volgende morgen hun plannen besproken. Ook zij zouden naar school willen en Paul is met hen de registratie gaan regelen. Die scholen starten echter pas over 2 weken, dus voorlopig keren ze terug naar hun dorpen.

Ondertussen heeft Paul braaf zijn prikjes gehaald. Op de kliniek wordt er heftig gestreden wie die mzungu in zijn kontje mag prikken. Mij wordt niets gevraagd....

Paul in overleg met Aisha, lid van de CBO

het uitzicht vanaf het terras

een nieuw woonhuis?

nieuw huisje voor Bakali?

van buiten gaat het nog...