woensdag 23 mei 2012


Nog 10 dagen....

Over 10 dagen in Nederland. Het is even overschakelen. We zien er tegen op en we kijken er naar uit. Het is nog steeds niet helder of er iets aan mijn rug gedaan kan worden, maar de eerste afspraken zijn gemaakt: voor een MRI-scan, met de neuroloog en de orthopeed. Allemaal in de eerste week na aankomst en dan moet duidelijk zijn wat er wel en niet gaat gebeuren.
We hebben begrepen dat het weer in Nederland zelfs beter is als hier (veel regen en ‘koud”) dus alle reden om uit te kijken naar terrasjes, haring, asperges, ijsjes en natuurlijk weer veel vrienden en bekenden zien. We hopen dat na de mogelijke operatie de mobiliteit niet te veel beperkt is, maar we houden jullie op de hoogte.

Onze nummers in Nederland: 06-81704620 Willem – 06-58959329 Paul

Over de mogelijke operatie en gevolgen veel gekletst met Guus en Marlies die hier de afgelopen week waren, maar ook veel over hun verleden in Uganda (Guus was hier arts in de tijd van Amin) en onze toekomst. We hebben ze de verschillende plekken laten zien en de dagen zijn omgevlogen.
Dat doen ze over het algemeen wel. Veel verslagen voor het schoolfonds, aanvragen die te maken hebben met het rehabilitatiecentrum en soms vordert het maar langzaam. Tussendoor tijd om ananasjam te maken, brood te bakken en weer wat te lezen.
Zondag naar de Sseziba falls geweest, zo’n 40 km van hier. Een mooie plek met veel historische betekenis in het oude koninkrijk en er vinden nog met regelmaat rituelen plaats. De rivieren die de waterval veroorzaken, zouden zijn ontstaan toen een vrouw een tweeling moest baren, maar in plaats daarvan 2 rivieren baarden. Dat soort verhalen levert dan bij de koffie met onze jongens weer allerlei verhalen op. Dat er vrouwen zijn die een kind én een hyena baren (echt waar!) en die hyena verschijnt elke verjaardag rond het huis (echt gezien!) maar doet niemand kwaad. Of ze baart een slang en die komt ook elk jaar terug. Ze geloven er heilig in en vaak komen deze verhalen op tv en niemand die twijfelt.
Paul en Ine en Robert en Bakali hebben deze week het huisje in Makenke geschilderd en van gordijnen voorzien dus het is klaar voor bewoning. Maar Nemacy heeft het tekenen van een samenwerkingsovereenkomst weer eens uitgesteld. Het bestuur heeft daarom besloten pas jongens te werven na onze terugkomst. Ondertussen gaat de matron er wonen, zodat de inboedel niet gesloopt wordt.
Het was overigens een goede vergadering met het bestuur en we hebben alle maatregelen doorgesproken die nodig zijn als we er de komende tijd niet zijn. We hebben er alle vertrouwen in.
Deze week hebben we nog gesprekken met de notaris om het land geregistreerd te krijgen, met Soft Power om de begroting van de nieuwbouw door te praten, met de bisschop om het jaarplan door te spreken en natuurlijk moeten we nog het nodige geld uitzetten.
We gaan er van uit dat we straks met een gerust hart kunnen vertrekken en dat we in Nederland ook een beetje rust vinden. Lekker in het lentezonnetje zitten en voetbal kijken. Even weer bezig zijn met de belangrijke dingen van het leven die te maken hebben met gezondheid en tijd voor elkaar.


Tot spoedig.

dinsdag 15 mei 2012


NAAR NEDERLAND
De eerste dagen van de vorige week met father Kees nog wat vrienden en bekenden bezocht en een gezellige afscheidsavond bij de ‘Two Friends’. Op woensdag naar Kampala, waar Kees nog een dag zou blijven om ook daar nog wat vrienden te ontvangen.
We hebben geluncht met Wilemien en Maarten in een chique restaurant in Kampala (verse zalm!), inkopen gedaan en toen met Ine weer terug naar Jinja. Ging allemaal heel voorspoedig.

Bij thuiskomst was er – eindelijk – bericht over de scan. Mijn rug zou nog te opereren zijn, maar daarvoor is eerst een MRI-scan nodig. Het resultaat daarvan moet bepalen wat er precies hersteld kan worden. Maar het zou allemaal op korte termijn in Boxmeer geregeld kunnen worden.
We zijn dus onmiddellijk aan het regelen gegaan. Er is een brief nodig van de specialist dat terugkeer naar Nederland wenselijk is, toestemming van de verzekering, uitzoeken van vluchten en accommodaties en daar zijn we lekker druk mee geweest. Maar het lijkt te lukken, al kregen we vandaag te horen van de ziektekosten verzekering dat de reiskosten niet vergoed worden omdat de behandeling (en dat geldt ook voor de scan van Paul) ‘planbaar zijn’ en vergoeding alleen geldt voor ‘noodgevallen’. Ik overweeg morgen van het dak te springen!

Zoals het er nu naar uit ziet, komen we 1 juni naar Nederland, waar we in de middag in Amsterdam aankomen. We hebben inmiddels weer een huisje gehuurd in ‘de Vers’ in Overloon (alleen nog maar dure 6 persoons bungalows beschikbaar, zo slecht gaat het met de economie in Nederland) en vanaf 4 juni ben ik voor onderzoek en operatie beschikbaar. Het hele proces zou 4-5 weken gaan duren en we hebben onze terugreis geboekt op 9 juli. We komen dan samen terug met Jeroen, onze ex-buurjongen. Dus jarig in Nederland, deze keer.

Er moet nog wel een en ander geregeld worden, maar we hebben nog een paar weken.
Ook hier natuurlijk. We hebben een goed gesprek gehad met NEMACY, de overkoepelende organisatie voor straatkinderen en die stonden positief tegenover onze plannen en gaan op zoek naar de 4 jongens die we in Makenke willen plaatsen. Ze hebben de plek bezocht, maar daar waren ze wat sceptisch over (‘geen tv, geen elektriciteit, wel wat primitief’, etc) en zij denken meer in ‘instituten’, terwijl wij meer in Afrikaans familieverband’ denken. Ze beslissen deze week, maar we hebben wel weer 10 pagina’s vragenlijsten gekregen. De bureaucratie doet beslist niet voor de Europese onder!

We hebben een ‘matron’ aangenomen, die als huismoeder voor de jongens moet optreden en hebben een inventaris gemaakt voor wat er in het huisje nodig is. Deze week gaan we schilderen en inrichten.
We hebben een eerste concept begroting ontvangen voor het KisoBOKa-centrum en die is het dubbele van wat we zelf begroot hadden. Dat wordt dus óf concessies doen, óf onze inspanningen voor fondswerving verdubbelen, óf kijken of we in eigen beheer kunnen bouwen. Zelf hebben we een voorkeur voor het laatste maar dan moet mijn conditie wel weer 100% zijn. Ons verblijf in Boxmeer wordt dus spannend!

Paul is vandaag op zoek geweest naar Sadati, een van onze ex-straatjongeren. Hij deed het erg goed. Heeft zijn opleiding (catering) voltooid en had via onze bemiddeling een goede baan bij ‘Flavours’, het plaatselijke restaurant van Anneke en Sjoerd. Die besteden erg veel aandacht aan het natraject van deze jongens, maar dat doen blijkbaar niet alle medewerkers. Een van hen liet Sadati op zijn tas passen (“maar je mag er niet in kijken”) en daar zat 20.000.000 UGS in. Voor Sadati voor 20 jaar zijn jaarsalaris! Natuurlijk, is hij er mee vandoor gegaan (zou ik ook doen?) en hij is op de vlucht. Nergens te vinden en in zijn dorp ook geen spoor. Daar is zelf zijn hut compleet leeg en niemand heeft de laatste maanden iets van hem vernomen. Heel vervelend en ook best zorgelijk want met zoveel geld kan hij gemakkelijk in verkeerde handen komen. Maar voorlopig staan we machteloos en we hopen dat hij op een sms-je Paul reageert hem te bellen.

De overige jongens zijn deze week van hun vakanties teruggekeerd dus ook weer veel op de bank gezeten om schoolgeld te betalen en wat zou het fijn zijn als ze hier het internetbankieren zouden invoeren. Het is er wel maar alleen tussen de bankfilialen onderling, dus dat schiet niet op als onze 10 jongens op verschillende scholen zitten met allemaal hun eigen bank. Dus uren in de rij staan met je strookje en cash.
Over twee dagen komt Guus Verzellenberg en zijn vrouw. Guus was de afgelopen twintig jaar onze huisarts. Hij heeft vroeger in Uganda gewerkt en we hebben de afgelopen jaren veel aan zijn adviezen gehad en hij heeft een belangrijke rol gespeeld in de laatste fase van mijn scan. Hij is onlangs met pensioen gegaan en bezoekt nu wat projecten en vrienden. Fijn om met hem de komende weken door te nemen en wat meer te vernemen van wat ons/mij te wachten staat.

En tenslotte het goede nieuws dat we nog geen werkvergunning hebben, maar wel een ‘special pass’, die onze huidige werkvergunning weer met 3 maanden verlengd en we hebben dus tot eind augustus de tijd.
Met Thomas in discussie: en wie wordt er kampioen? KISOBOKA!
Een deel van die tijd brengen we dus – zonder werk? – in Nederland door en we beginnen er naar uit te kijken: het aspergesseizoen, de haring, gewoon weer lekker brood en er is ook voetballen....?












zondag 6 mei 2012


Op safari en op missie

We hebben maandagmorgen de aankoop van het tweede stuk land getekend en daarmee zijn we (KisoBOKa-CBO) eigenaar van een stuk land van 40 bij 42 meter aan de ‘hoofdweg’ van Kimasa. We moeten nu nog het land op onze naam geregistreerd krijgen bij het kadaster in Entebbe en dan zouden we kunnen gaan bouwen. Maar we moeten nu eerst het projectplan en de aanvraag indienen bij ‘Wilde Ganzen’ en daarvoor is het wachten nog op de begroting.
Maandagavond de verjaardag van de koningin gevierd in Kampala met honderden Nederlanders. Normaal is dat feestje in de tuin bij de ambassadeur, maar vanwege de bezuinigingen zat dat er niet meer aan. Dus in een grote kroeg, maar dat was eigenlijk te druk en te lawaaierig en er was weinig beweging. Eigenlijk weinig mensen ‘ontmoet’, maar toch nog op het laatste moment Willemien en Maarten en dat maakte de hele avond goed.
De volgende morgen naar het Queen Elisabeth Park, waar we tegen 5 uur aankwamen en nog konden genieten van het overweldigende landschap. Het park is ingenieus gebouwd tegen de helling van het dal van het park en de volgende morgen zagen we al op korte afstand de eerste olifanten.
We hebben die morgen wat rond gereden in het park, vorstelijk geluncht in een lodge die je alleen maar kent van de plaatjes en ’s middags een indrukwekkende boottocht op het kanaal. Ontzettend veel nijlpaarden in allerlei standjes, krokodillen, olifanten en ontelbare vogels.  Je blijft je verbazen over de wondere wereld van de natuur.
Op donderdagmorgen op safari in het wildpark, maar die viel (opnieuw) een beetje tegen. Weinig beesten, al was de confrontatie met een groep buffels wel even spannend. Spannend was het ook toen we dachten leeuwen te zien, maar bij nadere bestudering bleken het gewoon everzwijnen.
’s Middags naar Kasese (op 40 km) waar we geluncht hebben met een oude bekende van Kees en ook onze lieve Consulata ontmoette. Zij was de inspecteur van politie, die het vorig jaar voor ons opnam toen we in Kasese een auto-ongeluk hadden en een week later mijn in beslag genomen rijbewijs, persoonlijk in Jinja kwam afleveren. Een hartelijk weerzien en zij regelde dat we een bezoek konden brengen aan de oude kopermijn. Een geweldig complex waar ooit 3000 mensen werkten, maar nu stil ligt. Het schijnt dat de Chinezen de mijn weer willen herstellen, nu de prijs van koper weer stijgt. Zou een enorme impuls zijn voor de locale economie.
We hebben weer in de King Fisher Lodge geslapen (father Kees en ons gratis aangeboden door de eigenaar, Hans Maarten Fisher) en vrijdagmorgen zijn we via de vulkaanmeren doorgereden naar Fort Portal.
Daar bleven we een nacht en de volgende morgen – na een bezoek aan de Botanische tuin – om 10.00 vertrokken naar Jinja. Inkopen gedaan in Kampala en om 5 uur waren we weer thuis.












Zondag een beetje uitgeslapen en toen naar Kimasa voor de officiele presentatie van KisoBOKa aan de plaatselijke leiders en de gemeenschap. Een eenvoudig feestje met veel woorden van waardering en veel toezeggingen dat ze ons zouden gaan helpen dat centrum te realiseren. Ze gaan de gemeenschap mobiliseren als vrijwilligers mee te helpen met de bouw en dat zou een geweldige besparing van kosten betekenen maar vooral dat ze ook de idee hebben dat het ‘hun’ centrum wordt.
We hebben het huisje waar de straatjongens gaan wonen officieel geopend en we hebben, samen met father Kees en de locale leiders de eerste boom geplant op ons bouwterrein. Daarna was er voor iedereen (zo’n 50 gasten) een uitstekende lunch, gekookt door de vrouwen van Mpumedde en we hebben het gevoel dat we een belangrijke stap gezet hebben en daarbij de steun hebben van de locale gemeenschap.
Een lekker weekje weg en niet al te veel last van mijn rug. Met autorijden nauwelijks pijn maar wel pijnlijk dat er nog steeds geen bericht uit Nederland is over de uitslag van de scan! De kans dat we in juni naar Nederland komen, lijkt daarmee steeds kleiner.
Ook nog geen resultaat in de aanvraag van de werkvergunning. Ze moesten inderdaad weer een andere brief en het ziet er naar uit dat ze aansturen op een ‘special pas’. Dan mag je 3 maanden blijven en dat kost dan 100$ p.p. en dat verdienen ze dan gewoon door niets te doen, je gewoon op de werkvergunning laten wachten. Deze week vergadert de commissie en dan horen we het besluit. Hopen we.
De komende dagen vergezellen we Kees nog bij enkele bezoekjes in Jinja en woensdagmorgen brengen we hem naar Kampala, vanwaar hij dezelfde dag doorreist naar Entebbe en Amsterdam. Terug uit Kampala, nemen we Ine mee, die inmiddels al in Uganda is en de komende weken voor ons vrijwilligerswerk gaat doen. Zij zal met name gaan helpen in de opstart van het rehabilitatiecentrum in Makenke.Dat wordt het belangrijkste actiepunt voor deze week: de selectie van nieuwe jongens en de eerste stappen uitstippelen voor hun nieuwe toekomst. Onze missie begint.