Geen feestweek..?

Het had allemaal moeten gebeuren: de architect de bouwtekeningen klaar, de inspecteur van de Kinderbescherming de vergunning afgegeven én de special pas (voorloper van de werkvergunning) in ons paspoort.

Helaas, het is er allemaal nog niet. Nog, maar komende week....

Afgelopen maandag zijn we met de groep Nederlanders naar Soweto geweest en de vrouwen waren erg blij met de aandacht en natuurlijk zijn er de nodige kralen verkocht. Overigens kregen we deze week het goede nieuws dat vrienden van een van onze laatste vrijwilligers de kralen via een (nieuwe) website willen gaan verkopen. Dat zou erg fijn zijn en deze week de nodige tijd besteed aan het bij elkaar rapen van informatie en foto-materiaal.

Na Soweto is de groep nog naar de visafslag geweest (altijd indrukwekkend) en de Lake Side, wat zo’n typisch Afrikaans tafereel oplevert dat het nauwelijks te vertellen is. Moet je gewoon zien! In de middag nog twee scholen en ’s avond met de groep (Afrikaans) gegeten en een aantal hebben beloofd voor ons actie te gaan voeren en enkelen willen zeker terugkomen.

Dinsdag was Niki er weer. Voor de derde keer maakte ze opnames over ons verhaal en activiteiten voor ‘ de bijsluitervangoeddoen’ een documentaire die in het najaar moet verschijnen en waarvoor veel belangstelling schijnt te bestaan. De opnames werden een paar keer verstoord door Polla en Castor, maar aan het einde van de dag stond alles er op. De website die de film begeleid, is zeker de moeite waard.

Woensdag zijn Paul en Jeroen de stad in geweest en was er voor mij de rust de papieren in orde te maken om de CBO-status te verlengen  (o.a. een jaarverslag geschreven) en de aanvraag voor de NGO voor te bereiden. Dat levert altijd weer wat cijferwerk op en dingen uitzoeken. O.a. dat er in dat jaar (juli 2011-juli 2012) 38 bezoekers en vrijwilligers zijn geweest en we gaan op naar de 200!

Donderdag morgen de ontmoeting zijn met de Inspecteur van de Kinderbescherming. Mr. Okello had 2 tafels en 4 stoelen georganiseerd, Paul een echt shirt aan en ik een enveloppe met 600.000 UGS (nee geen steekpenningen, ‘onkostenvergoeding’). Maar de boef kwam niet en liet weten dat we eerst een constitutie voor het opvanghuis moesten maken. Zo verzinnen ze iedere keer iets anders. Hij beloofde echter de volgende morgen om 8.00 uur te komen (“Heeft de mzungu het geld bij zich?”, vroeg hij Mr. Okello.

Diezelfde middag meldde hij zich, maar ik had het geld niet achtergelaten. De overtuigingskracht van Okello en zijn verzekering dat we alleen maar straatkinderen in het huisje wilde laten wonen en een betere toekomst wilden geven, deed hem tenslotte zwichten. Hij vond het huisje prima en de plannen hadden zijn instemming. Hij zou nog dezelfde week een rapport opstellen en we worden maandag op zijn bureau verwacht ‘ om het helemaal te regelen’. We zijn benieuwd.

Jeroen en Paul zijn vrijdag naar Maribaforest geweest en ik heb de foto uitgezocht voor de sieraden website en een hoop kleine administratieve zaken en dan vliegen de dagen voorbij.

Robert en Bakali hebben het hekwerk op de muur afgeschilderd en vooral veel bewondering voor Bakali. Voor hem is deze week de Ramadan begonnen. Hij gaat in de donkerte van de vroege morgen naar de moskee (en dan nog eens 3 x per dag) en dan niks eten en drinken, de hele dag niet, zelfs geen slokje water. En het kan overdag gemakkelijk 30 graden worden, al hebben we deze week ook wel wat fikse buien gehad. Het regenseizoen komt er aan en dat is voor de tuin alleen maar fijn. Veel zaden, die we uit Nederland hadden meegenomen, komen uit en Paul heeft deze week zelfs asperges geplant. Of dat wat wordt?

Vanmorgen (zondag) is Jeroen, met nog twee Nederlandse bezoeksters, op safari vertrokken. Eerst naar Lake Mburo, dan Queen Elisabeth en Fort Portal en donderdag zien we hem weer in Entebbe om hem die nacht op het vliegtuig te zetten. De dag daarna hebben we dan nog 2 dagen een groep Nederlandse jongeren en dan voorlopig geen nieuwe bezoekers.

Weer wat meer tijd om te lezen en te schilderen. Deze week begonnen aan de nieuwe van Nicci French (Dinsdag is voorbij) en het is heerlijk soms weg te dromen in een fantasiewereld. Maar de echte wereld wacht: maandag het gesprek met de Kinderbescherming, donderdag naar Kampala om meer te weten te komen over onze werkvergunning en dan hopen we ook de verloren koffer terug te vinden die de groep van Mart voor ons had meegenomen. We weten al niet meer wat er in zat!

PS. Met het kleine geitje gaat het uitstekend; het groeit als kool.

Wat de uitbraak van EBOLA in Uganda betreft: dat is 400 km hier vandaan dus de kans dat we met   mensen van daar in contact komen, is klein!

met de Nederlandse groep op bezoek bij de creche in Soweto

       

Feestweek.

Zondagmorgen naar de kerk geweest bij father Picavet en dat is ook een leuke plek om weer allerlei mensen te ontmoeten en met nieuwe mensen kennis te maken.

Die middag was er een voetbaltoernooi in ons dorp en dat hebben we gesponsord met t-shirts en een bal en Paul heeft de laatste wedstrijd als scheidsrechter gefloten en daardoor (?) won Bukaya de finale en dat was groot feest! 

Dat was het ook in Makenke, toen we daar weer terugkeerden en weer met iedereen de gebruikelijke nieuwtjes uitwisselden. De stenenmakers waren voorlopig even gestopt – te veel regen. Het huisje lag er nog prima bij maar de tuin was erg verwilderd. De grond was nog steeds niet door de man van het kadaster bezocht. En op de crèche was er ingebroken.

Genoeg stof dus om in de bestuursvergadering van dinsdag te bespreken hoe we het een en ander weer op de rails krijgen.

Maar eerst dinsdagmorgen 2 uur met de architect achter de tekenmachine gezeten om het bouwplan aan te passen aan onze wensen en de aanvullingen in te tekenen. Dat gaat met het zelfde gemak als in Nederland en met één druk op de knop zitten er overal andere ramen, worden muren verplaatst, de hoogte van het dak aangepast en stijlen veranderd. Een hele klus maar nu moet er uitzien, zoals we het willen en we verwachten de komende week de definitieve plannen en bestek te krijgen.

Terwijl we in de stad waren, kwamen we Brian tegen, een straatjongen die met enige regelmaat, zowel door de politie als door zijn makkers in elkaar wordt geslagen. Hij is ook een onverbeterlijke dief en snuiver en is voortdurend in de problemen en wil ook echt niet geholpen worden. Maar nu even wel: zijn linker been was met een groot mes bewerkt en lag voor een deel open. Paul heeft hem naar de kliniek gebracht en we hopen dat ze hem daar een paar dagen opnemen.

Daarna nog even naar het CBO-bureau waar we ons hebben laten informeren over de procedure een NGO te worden. Lijkt niet zo heel moeilijk maar er moeten natuurlijk weer de nodige formulieren worden ingevuld en verslagen geschreven worden en het zal wel weer de nodige centjes kosten.

Het bestuur ging die middag akkoord met deze procedure en ook over alle andere plannen werden voortvarend besluiten genomen. Ook over Najibu, die we een nieuwe kans willen geven in het huisje in Makenke, mits Grace (de matron) en Paul Okello (verantwoordelijk voor de plaatselijke orde) het risico aandurven. En we de vergunning krijgen van de man van de Kinderbescherming, die nog steeds niet ‘een inspectie bezoek’ heeft gebracht. Hij heeft beloofd volgende week te komen en dan kunnen we definitief beslissen. Najibu belt iedere dag en dat is misschien een goed teken.

Toen we terug kwamen was er een jong geitje geboren: de dochter van Mamma j\Jacob, de geit die Paul ooit cadeau heeft gekregen van de moeder van Jacob. Een lief beestje met een hele mooie zwart-wit tekening. We hebben hem ‘Anja’ gedoopt, naar de moeder van Jeroen, onze oude buurvrouw. Als het een mannetje was geweest, had hij ‘Jeroen’ geheten, dus wellicht de volgende ronde!

De volgende dag brak de volle vergaderdag op in mijn been, dus veel gerust. Paul is met Jeroen, Robert en Bakali begonnen aan het opruimen van de tuin in Makenke en na een dag hard werken, zag het er al een stuk beter uit. En de man van het kadaster verscheen en beloofde de procedure nog deze week te starten. Goed nieuws dus.

Tussendoor is Paul met Bakali met een jongetje van de buren, naar het ziekenhuis geweest. Het manneke had een grote bak, kokende bonen over zich heen gekregen en de vellen hing langs zijn lijfje. Door het snelle ingrijpen, liep hij enkele dagen er na al weer lachend rond.

Donderdag was de tuin bij het huisje klaar en hebben we vorstelijk geluncht bij Alba en de laatste dingen besproken voor de groep die vrijdag uit Nederland komt en enkele dagen te gast is op onze projecten. Daarna naar de stad en de markt en de ontmoeting met de marktvrouwen daar is altijd weer een feest!

Vrijdag de groep uit Nederland opgevangen en met hen het programma besproken. Een dergelijke groep hebben we ook vorig jaar al eens te gast gehad. Het zijn 8 volwassen Nederlanders, die niet alleen komen voor de toeristische attracties, maar ook enkele projecten van naderbij willen leren kennen. Dezelfde middag gingen ze op ‘City-tour’.

De volgende morgen (zaterdag) hebben we ze meegenomen naar Kimasa, waar ze de school bezocht hebben en de diverse projecten en erg onder de indruk waren van wat ‘KisoBOKa’ voor de gemeenschap daar heeft gedaan en doet.

Tot onze grote verrassing was de kadaster man geweest en de ‘hoekstenen’ zijn geplaatst! De vlag uit, want dat betekent dat het terrein nu ‘in principe’ je eigendom is en je er mag gaan bouwen. Er volgt nog wel een (lange?) procedure om officieel ingeschreven te worden in het kadaster in Entebbe, maar dit is de eerste, belangrijke stap.

Zondagmorgen zijn we met de groep naar de kerk geweest in Bukaya, ze hebben hier bij ons koffie gedronken en zijn nu met de boot een tochtje aan het maken op het Victoriameer, waar na ze de Itanda Falls nog bezoeken. Morgen nemen we ze mee naar Soweto.

Nog twee nieuwtjes aan de rand. Onze penningmeester, Wally Bastiaanssen, heeft met succes de Vierdaagse in Nijmegen gelopen. Hij liep deze tocht voor KisoBOKa en we zijn erg benieuwd wat dat gaat opleveren. Maar de inzet en prestatie, verdient onze welverdiende bewondering en dank.

De eerste week, hoor je – natuurlijk – niet alles. Zo kwam Bakali pas deze week met het verhaal, dat hij (tijdens onze afwezigheid) dacht dat er een rat of slang in ons busje zat. Vooral het aanhoudend geblaf en gesnuffel van Castor en Polla hadden hem op dat idee gebracht. Hij had al wat met stokken geslagen, maar het alarm van Castor en Polla bleef. De oplossing? De motor starten. Hij had het ons al zo vaak zien doen, dus dat moest lukken. Achter het stuur, starten en binnen 3 seconden, zat hij met de auto tegen de muur van de garage en kantelde de bus, links om de tuin in!

Het was in de late middag, dus hij was alleen thuis. Hij wist nog hoe hij de motor uit moest zetten en is aan het bellen gegaan, naar Mukadas (onze monteur), Jacob en anderen en met behulp van enkele mensen uit de buurt hebben ze de bus weer op zijn banden gekregen. De hele zijkant beschadigd. Ze hebben het geld (bijna 400.000 UGS) bij elkaar geleend en Mukadas, heeft de auto weer prima opgelapt, zodat we in de eerste week, ook niets gezien hebben. Toch eerlijk, dat hij uiteindelijk zijn stunt heeft bekend.

Wie weet wat nog volgt......

Met de rug/been gaat het goed, maar het kost me meer moeite me aan het revalidatieprogramma te houden. je raakt snel weer in het ritme van organiseren, vergaderen, en lang zitten. maar we doen ons best....

Welcome back

Een uitstekend weekend in Duitsland gehad. Dat begon met een bezoek aan het graf van mijn Moeder. Precies 5 jaar dood en ze zou dit jaar 100 geworden zijn.

We troffen in Sauerland een gemoedelijk hotel en goed weer en met wat wandelen, rondrijden en winkelen, waren de dagen (te) snel voorbij. 

In alle rust mijn 66^ste verjaardag gevierd (bedankt voor alle goede wensen) en maandag via vrienden in Susteren weer terug naar Overloon.

op de 'Kahle Asten' 

De dagen er na waren soms wel met 5-6 afspraken per dag gevuld, maar we hebben alles af kunnen handelen. De belangrijkste afspraak was op donderdag: Paul bij de specialist in Nijmegen, ik bij de orthopeed in Boxmeer. De uitslag van de scan van Paul was prima en hij hoeft pas over 2 jaar terug te komen voor controle. Ook mijn dokter was tevreden en gaf groen licht voor vertrek naar Uganda. Wel zou de pijn nog wel een week of 2 aanduren en over een week of 3 zou ik weer alles mogen doen.

Hoopvolle berichten en dat deed ons weer hevig uitkijken naar de terugkeer naar Jinja. Minder prettig was het bericht dat Najibu (een van de jongens uit het rehabilitatieprogramma) met onmiddellijke ingang van school was verwijderd. Hij was dronken ’s nachts thuis gekomen (niet de eerste keer) en had een medestudent het ziekenhuis in geslagen. In overleg met zijn moeder en Thomas, besloten dat het goed zou zijn dat hij een paar dagen in de politiecel zou verblijven en dan zien we volgende week wel weer verder.

Zo hink je de laatste dagen op twee gedachtes: genieten van de vele ontmoetingen in Nederland én zo snel mogelijk weer terug om je eigen leven weer op te pakken.

Heel bijzonder was de ontmoeting met een oude jeugdvriend uit Zutphen, die ik meer dan 40 jaar niet had gezien en opmerkelijk met welk een gemak die lange jaren overbrugd worden. We hebben gewandeld door de oude binnenstad, een boottocht gemaakt met de ‘fluisterboot’ en ervaringen uitgewisseld over de rechtssystemen (Guus is rechter) in Nederland en Uganda en hoe om te gaan met moeilijk opvoedbare jongeren.

Ook de ontmoetingen op de ‘uitzwaaimiddag’ waren plezierig en daarna waren we er helemaal klaar voor!

Maandagmorgen met Jeroen en familie naar Schiphol en met een tussenstop in Istanbul, waren we die nacht om 03.00 uur in Entebbe. Daar bleek dat we het land niet inmochten, ondanks de gewichtige papieren met stempels. We moesten een opnieuw een (toeristen)visum kopen en we zouden de eerste 3 maanden niet mogen ‘werken’. Regels zijn regels.

Vervolgens bleken onze koffers er niet te zijn. Niet één van de zes en ook de meeste medepassagiers zaten met hetzelfde probleem. Dus dat duurde een hele tijd eer alles administratief afgehandeld was en de verwachting was dat ze over 2 dagen wel zouden aankomen.

Om 05.00 verlieten we het vliegveld. Al die tijd had de taxi braaf staan wachten en we waren mooi op tijd door het nog donkere en stille Kampala. Om 07.00 uur thuis waar Castor en Polla ons springend en huilend begroetten: welcome back.

Dat hebben we vele malen gehoord in de dagen daarna, toen we weer ons dorpje en de stad bezochten. Het weer was slecht; geen zon en zelfs enkele fikse regenbuien en de compound was een grote chaos. De huisbaas had besloten de muren de laten stukadoren en veel van onze planten en kruiden waren vertrapt. De mooie dennen in de tuin waren allemaal omgekapt (omdat de wortels de muren aantasten) en overal lag hout en werkmateriaal. Door de lange stilstand, startten de auto’s niet en onze jongens hadden ons nog niet verwacht, dus er was niets in huis. Door de lange reis, speelde mijn rug/been vreselijk op en de tweede dag heb ik bijna de hele dag op bed gelegen. Ik had zo weer terug gewild!

Paul en Jeroen hebben de eerste bezoekjes gebracht en langzaam werd alles weer een beetje vertrouwd. Donderdag kwam de zon door en het bericht dat de koffers gearriveerd waren. Vier van de zes. We hebben een chauffeur geregeld (Paul rijdt niet graag naar Kampala en ik mag nog niet) en om 14.00 waren we op het kantoor van Turkish Airlines waar we te horen kregen dat de koffers ‘onderweg waren van het vliegveld’. De tijd benut met boodschappen doen en o.a. een nieuwe wasmachine gekocht. De oude is al sinds januari in reparatie en de motor is gestolen door de reparateur en we hebben de moed opgegeven dat die ooit nog terecht komt.

Om 16.30 waren de koffers er wel en tot onze grote opluchting waren ze er alle zes. Vooral Jeroen dolblij want die had helemaal niets bij zich.

Vrijdag Najibu op straat opgespoord. Hij was inmiddels uit de cel en zwierf weer op straat. Natuurlijk vol spijt en beloftes, maar voorlopig weten we nog niet hoe we hem weer op het rechte pad moeten krijgen. De andere jongens komen zo een voor een weer langs om ons te begroeten en dat geeft dan toch weer de moed en motivatie om het leven hier weer op de rail te krijgen.

Diezelfde vrijdag kregen we te horen dat we nog geen werkvergunning krijgen! De regels zijn veranderd (?) en je kunt niet meer als CBO een werkvergunning krijgen. KisoBOKa-CBO moet omgezet worden in een NGO (Non Governamental Organisation). Dus daar moeten we dan eerst maar weer achteraan. Voorlopig mogen we tot oktober in het land blijven, zonder te werken en dus doen we het maar kalm aan.

Gisteren zijn de werklui vertrokken en dit weekend wordt de compound opgeschoond. De wasmachine werkt, we hebben weer internet, de meeste spullen uit Nederland hebben een plekje gevonden en de zon schijnt!

We zijn weer thuis en nu moet ik proberen vol te houden dat revalidatie de prioriteit is. Tot nu toe lukt dat redelijk. Ik slaap lang uit en ga enkele keren per dag weer naar bed om te rusten en te oefenen. “Het is zoals het is, en het komt zoals het komt’ zou de honderdjarige die uit het raam sprong (het boek is een aanrader en er komt een film van/is er al?) zeggen en daar doen we het maar even mee.

Paul weer in zijn element

Castor en Polla ook