HET KOMT GOEDERAANVASTWELNOGEFFENIET

De NGO? Dinsdag liet Josephine ons weten dat het certificaat was toegekend! Goed nieuws dus, maar de man die de handtekening moet zetten, is op dienstreis naar het buitenland. Hoelang? ‘We don’t know’. Dus nog even wachten tot we het begeerde papier in handen hebben. Het komt er aan.

De bouwvergunning ook, maar nu schijnen er weer vragen te zijn of die nu afgegeven moet worden aan de CBO óf aan de NGO. Zolang we dat laatste nog niet zijn, lijkt het me logisch hem gewoon te geven aan de CBO (die hem ook aangevraagd heeft). Maar de logica van de logica in dit land, heb ik al lang opgegeven, Het komt vast goed.

De brief van WILDE GANZEN is er inmiddels wel. Een geweldige opsteker, al moeten we nu nog wel de € 45.000 bij elkaar zien te krijgen. Het bestuur in Nederland zal de komende week een actieplan opstellen en dan kunnen de acties beginnen. We hebben er alle vertrouwen in. We hebben 1 jaar de tijd en het belangrijkste is nu dat het eerste geld snel beschikbaar komt, zodat we de bouw kunnen starten. Over de acties, hoor je vast meer.

De twee aannemers hebben met elkaar gepraat en zijn overeengekomen de klus samen te klaren. Robert-Jan, onze vriend uit Kampala wordt hoofdaannemer en Charles (uit Jinja) wordt onderaannemer. Ook voor ons een gunstige constructie want dan hebben we maar met één verantwoordelijke te maken en de rest zoeken ze maar uit. De Gemeente heeft toegezegd aan de weg te gaan werken. Eerst moeten alle omwonenden (ook wij) een verklaring afgeven dat ze 4 meter ‘afstaan’, want de wegenbouwer heeft bij een eerdere klus nogal wat claims aan zijn broek gekregen dat er ‘bananenbomen waren omgeduwd, de mais beschadigd was, de koffiestruiken vernield...’. Kan dus nog even duren, maar het komt.

Maandag was er paniek in de tent, want John – een van de ex-straatjongens die in de 6^de klas van de Lagere School  zit – was verdwenen. Hij was nog wel bij ons Home in Makenke gesignaleerd, maar verder geen spoor. Naspeuring leverde op dat hij inderdaad in Makenke was geweest en verteld had dat hij weer ‘behekst’ was. Heeft hij 2 jaar geleden ook al eens last van gehad – hij krijgt dan een enorme fysieke kracht – en we hebben er al eens een pastor bijgehaald om de duivel uit te drijven. Nu weer? Of was het gewoon examenangst? Dinsdag begonnen de examens en hij staat er niet best voor. We hebben hem weer gevonden en hij heeft aan de examens deelgenomen. Het resultaat moet nog komen.

Fred uit Entebbe is uiteindelijk wel gekomen. De tandpijn was over en woensdag heeft zijn moeder hem in Jinja afgeleverd. Hij is pas 13 en hij moet nu zijn plekje vinden in de groep. Die is deze week begonnen met kaarsen maken (één van de acties) die snel naar Nederland moeten. We hebben ze een premie van 500 UGS (15ct) per kaars beloofd, waarmee ze extra dingen voor het huis mogen kopen. Ze gaan nu sparen voor een radio. Het bewonersteam van het Home is nu compleet en dat betekent dat er ook wat meer groepsactiviteiten kunnen worden ontwikkeld en wat meer structuur wordt aangebracht. Paul en Anita zijn daar volop mee bezig.

                                                                           Paul en Philo

kaarsen gieten

 spelletjes - links vooraan Fred

 Zij hebben deze week ook een vergadering gehad met alle wijk-verantwoordelijken om het ‘sociaal onderzoek’ voor te bereiden. Daar was veel lof voor en we hopen het onderzoek de volgende week te starten. Eerst nog een fiets kopen voor de stagiaire, die het onderzoek gaat ondersteunen.

In de wijk waar het onderzoek gaat starten (Kimasa) is deze week nog een jongen doodgeslagen. Hij heeft diverse diefstallen gepleegd en is nu dus gesnapt. Ter plekke in elkaar geslagen. ‘Komt er weer rust in de wijk’. Ook een niet te snappen logica, maar hier overal dagelijkse praktijk.

Vrijdag was diploma-uitreiking bij Alba. Een plechtige functie, waar de bisschop en een Kamerlid bij aanwezig waren en veel andere ‘hoge’ gasten, dus ook wij. Altijd een feest, met een voortreffelijke lunch. We hoefden nu niet op de kwaliteit en de bediening te letten en derhalve extra genoten. Ik mocht de diploma’s van de computercursus uitdelen. Overigens deze week 47 diploma’s ondertekent en het gaat met de cursussen uitstekend.

Verder deze week wat huishoudelijke klussen gedaan o.a. de gordijnen weer van haken voorzien en ophangen. Een heel gepuzzel om de juiste lengtes bij elkaar te krijgen. En met Mirabu weer wat nieuwe recepten uitgeprobeerd. Toen ik, eerder deze week, met haar boodschappen ging doen, hebben we anderhalve uur over gedaan om de stad te bereiken. Ze waren aan de weg over de brug aan het werk. Daar kun je nu weer overheen, zonder angst in een kuil te blijven steken. De moeite van het wachten waard.

De vakanties zijn begonnen. Waiswa en Bashir zijn die hier gestart en Bashir woont de komende weken weer bij Bakali (zijn grote broer) bij ons op het terrein. Extra hulp in de tuin en dat is gunstig. Overigens, toen Bakali onze nieuwe bel voor het eerst hoorde, vroeg hij: “Time for prayers?” Anderen hebben de bel nog niet ontdekt en bellen ons met hun telefoon terwijl ze voor de (gesloten) poort staan. Went wel, komt wel.

Deze week ook de eerste plannen gemaakt voor de kerst. Die willen we – zoals we eerder deden – met de straatjongens vieren. Vele vragen er al het hele jaar naar en we kunnen dat verzoek niet laten liggen. We gaan het nu vieren, samen met de ‘thuislozen’ van Mpumedde. Een hele uitdaging er voor zo’n 50 man een feest van te maken.

Vanmiddag bij Dirk (onze Belgische vriend) op bezoek geweest. Dineke was er ook. Net terug uit Nederland en die had voor Paul nieuwe crocs meegenomen. Mooie zwarte, zodat hij die roze nu aan mij heeft overgedragen. Draag ze uitsluitend binnenshuis!

Er is weer veel tumult over de ‘homowet’ die de komende weken in het parlement komt. Uitsluitend protesten uit het buitenland kunnen de aanname van die wet voorkomen, want voor het overgrote deel van de bevolking is het duidelijk: het past niet in onze cultuur, het is duivels en de doodstraf is gewenst (voor seks met minderjarigen). We hebben er niet echt ‘last’ van maar het is wel erg onplezierig de reacties van de mensen om je heen te moeten aanhoren. Net doen alsof, het komt wel goed.

STEP BY STEP

Deze week – eindelijk – de website bijgewerkt. Er moesten nog een paar ‘rubrieken’ worden aangepast (aan het werkplan 2013) en nog de nodige foto’s worden uitgezocht. Dat is nu allemaal gebeurd en de finale zal zijn de aanpassing van de ‘Homepage’ met het goede nieuws dat we NGO zijn geworden. Maar wanneer?

Ze hadden ons beloofd de 16^de , want dan zou het bestuur van de Nationale Board vergaderen. De man die ons zou berichten was de hele dag ‘niet availible’. Dus reizen Josephine en Alex morgen (maandag) maar weer naar Kampala. En Josephine (onze secretaresse) heeft me beloofd dat ‘ze niet zonder certificaat terug komt’. Dan zou dus deze week de website afgerond kunnen worden. Met honderden nieuwe foto’s en veel nieuwe informatie. We hopen dat er dan ook een Engelse versie komt.

En ook een ‘balans-meter’ van Wilde Ganzen, maar ook die hebben nog steeds geen definitieve bevestiging gestuurd en voorwaarden, etc. Maar stapje voor stapje.

Zo dachten we deze week de bouwvergunning t krijgen. Weer wat smeergeld betaald, maar hij zou er woensdag zijn. De man kwam ter plekke kijken en ontdekte...dat de tekening van de architect  in de breedte 7 cm en in de lengte 9 cm af week van de door de ‘landmeter’ opgegeven mate. Hij kon dus de bouwvergunning niet afgeven! We moeten terug naar de architect die de bouwtekening moet aanpassen. Is ws. een paar drukjes op de computer, maar zij weigerde omdat ze de officiele papieren van de landmeter dan ook wel wilde zien! Die goede man is de hele week al ‘niet availible’ want we hebben zijn papieren ook nodig om het eigendoms recht te krijgen. Dus als we hem te pakken krijgen, vangen we twee vliegen in één klap. Weer een stapje dichterbij.

De grote stap kwam vrijdag. We hadden een bouwvergadering gepland met beide aannemers, die een offerte hadden uitgebracht. Offertes met aanzienlijk verschillen. Zo vraagt de een 20.000.000 UGS arbeidsloon, de ander 30.000.000 en dat is dan nog excl. lunch en accommodatie voor de 4-5 maanden dat de bouw gaat duren. Maar ook aanzienlijke verschillen in de benodigde materialen en ik heb er een halve dag op zitten broeden, wat ter vergadering werd uitgelegd als ‘appels met peren’ vergelijken. En dat zou dan vooral met kwaliteit te maken hebben. Niet helemaal te snappen als de een voor een muur 25 kg cement nodig heeft en de ander 75.    

Een moeilijke keus want het is toch een heel project – ook voor hen. En een gebouw met de nodige uitdagingen. Daarbij is de ene aannemer goed bekend in Jinja en de ander komt uit Kampala en heeft nog niet zoveel ervaring.

Uiteindelijk voorgesteld dat ze het ‘samen’ zouden doen, gebruik makend van elkaars kwaliteiten en ervaring. Met op papier goede afspraken wie voor welk deel verantwoordelijk is en waar ze elkaar kunnen inschakelen. Daarmee zijn ze accord gegaan en ze hebben nu een week de tijd met een gezamenlijke begroting te komen, een pan van aanpak én een tijdsplan. Toch weer een stap verder.

Dat vond ook het CBO-bestuur die middag, dat tevens instemde met ons plan een huisje voor vrijwilligers te bouwen en we aan nu proberen dat óf in de aanvraag van Wilde Ganzen in te passen óf een nieuw fonds te vinden.

Wat nog niet zo simpel is, want van de 4 reeds aangeschreven fondsen (al in september) heeft er nog niet één gereageerd. Niet met een ontvangst bevestiging (we hebben alleen nog maar een vraag gesteld over de procedure en een optie voor een onderdeel van de begroting), niet met een toezegging of een afwijzing. Gewoon helemaal niets. Erg frustrerend. En wij ons maar ‘druk’ maken dat het hier zo lang duurt. Hier krijg je in ieder geval nog een bericht: niet availible. Daar kun je wat mee!

Donderdag heerlijk geluncht bij Alba, onze Italiaanse vriendin, die een catering opleiding heeft. Paul en ik (en deze keer ook Anita) genieten al jaren het genoegen de eindexamens te mogen beoordelen. De leerlingen zetten natuurlijk hun beste beentje voor en je moet niet alleen letten op de kwaliteit, aar ook of ze van links of rechts bedienen. De vorken op de goede plek leggen, je aankijken, lachen en weten wat ze op tafel zetten. Altijd een genoegen en komende week is de diploma uitreiking, ook weer met een goede lunch!

Toch kan ze niet op tegen onze ‘eigen keuken’ – als je dat zegt komen alle Italiaanse scheldwoorden uit het kleine vrouwtje, waarbij ‘opschepper’ nog het braafste is. Het is echter wel zo en toen we vrijdag een hele dag vergaderingen hadden, had Mirabu een uitstekende maaltijd gekookt, die zeker niet onder deed voor de studenten van Alba. Niet zeggen!

Paul heeft deze week en het weekend veel in de tuin gewerkt. Met het regenseizoen, groeit het tegen de klippen op en de ‘nieuwe’ zaadjes van Anita doen het uitstekend en we zijn erg benieuwd naar de eindproducten. Eindelijk komt ook de aardbeien oogst op gang en nog even en ‘aardbeientaart’ staat op het menu.

Zelf heb ik me bezig gehouden met het wassen van de gordijnen en ze opnieuw laten stikken, want er zaten vreselijke dubbele plooien in. Waar let een mens op. Het is nog niet helemaal oké; we doen het ermee.

En sinds gisteren hebben we een heuse bel! Het is al vaker voorgekomen dat óf iemand vergeefs aan de poort stond óf er opeens iemand naast me in de kamer stond. De bel moet bezoekers behoorlijk aankondigen. Of we veel belletrekkertjes krijgen? Daar gaan we Castor en Polla op trainen.

lief he?

lief he?

De nieuwe bewoners in Makenke doen het goed en Paul (en Anita) heeft deze week een lange wandeling met ze gemaakt. Ter voorbereiding op et tekenen van hun ‘levensweg’ en de onderlinge verhoudingen zijn (weer) goed. Vandaag zou de laatste deelnemer komen: Fred uit Entebbe. Op het laatste moment belde zijn moeder af: Fred had tandpijn. Afwachten of hij de stap durft te zetten.

Verder zijn we bezig geweest onderdak te vinden voor het jongste broertje van Mukadas -al jaren lang in ons studiefonds en onze trouwe automechanicus – die is ‘weggejaagd’ van St. Mugaga (het weeshuis, dat vroeger onze buren waren. Het manneke is pas 13. Net als Mukadas wees, maar hij heeft de lagere school af en moet nu gewoon weg! Terwijl er in de constitutie allerlei regels staan voor verdere rehabilitatie en opvang, maar daar is geen geld meer voor. Dus, Mukadas, kom hem maar ophalen. Die heeft hem braaf in huis genomen, wat natuurlijk geen oplssing is. Zeker niet nu hij op het punt staat een baan te krijgen bij een grote garage in Kampala. Die zou hij dan moeten laten schieten. We zoeken het uit.

De komende week gaan ook de andere jongens op vakantie. De grote vakantie komt er aan. Die gaat duren tot half februari! Drie maanden. Ook voor ‘onze’ jongens, hebben we nog niet alle plannen rond. Want niemand wil 3 maanden ‘terug naar de villages’, wonen bij een oude grootmoeder of tante, waar niets te eten en te doen is.

Deze week het boek ‘De stemmen van de Pamano’ uitgelezen. Blij dat ik het uit heb. Nog niet aan een nieuw boek begonnen. Er liggen nog een aar ‘zware’ pillen. We hebben weer een paar aardige detectives van de BBC bekeken (Judge John Reed en Inspector Morse en een paar oudere speelfilms. Heerlijk als het buiten regent....

Wilde Ganzen

Niet de naam van een nieuw gerecht, als konijn met asperges. Maar het goede bericht dat ons deze week bereikte dat ‘Wilde Ganzen’ ons project in Kimasa heeft goedgekeurd. We hebben er maanden op gewacht, maar nu is het goede nieuws binnen. Dat betekent dat we kunnen gaan bouwen. We wachten nog even de precieze voorwaarden af, maar de goedkeuring betekent dat zij een opslag geven van 60% op onze eigen fondswerving. De moeite waard dus! De komende tijd zullen we dus nogal wat actie moeten voeren om het nodige geld bij elkaar te krijgen én naamsbekendheid te geven aan Wilde Ganzen, want die moeten tenslotte ook hun geld ergens vandaan halen. Maar we zijn er erg blij mee en we kunnen deze week dus wel als FEESTWEEK betitelen.

Eigenlijk was dat ook het belangrijkste nieuws van deze week, want er is niet iets bijzonders gebeurd. Of de vondst van 2 slangen? Een kleine groene, die vervolgens door Anita zorgvuldig is ontleed, gezouten, gedroogd, gespannen en waarvan ze een armbandje gemaakt heeft. De ander was minder fraai van kleur en die is dus gewoon begraven. Slangen horen bij het regenseizoen en we zij  erg blij dat met name Polla er een neus voor heeft, maar ze raakt ze niet aan. Dat doet – meestal – Bakali, die ze trefzeker onthoofd.

Verder kwam er een nieuwe bewoner in Makenke (zie website), heb ik in Soweto de eerste aflossing van de lening opgehaald en is Anita verhuisd naar Mpumedde (zi website). Meestal verblijven nieuwe vrijwilligers een week bij ons in huis. Om te acclimatiseren en te ‘landen’ en we maken ze dan wat weg-wijs in de projecten en in de Afrikaanse cultuur. Ze wennen wat aan het klimaat en de gewoontes en het is ook voor ons een goede kans wat nader kennis te maken. We bereiden ze voor op een zelfstandig bestaan in een van de projecten en treffen samen de voorbereidingen daar op.

Anita woont nu in Mpumedde, waar eerder vrijwilligers van ons woonden. Op een afgesloten compound, naast een soort ‘gastgezin’ die haar met raad en daad bijstaan. Het is op loopafstand van haar ‘werk’ in Makenke (10 minuten lopen) waar ze vooral met de ex-straatjongens aan de slag gaat.

Het is altijd leuk nieuwe mensen in huis te hebben, hun verhalen te horen en hun gewoontes te zien. Samen dingen te doen (sjoelen, dammen). Maar het is ook lekker om daarna weer met z’n tweetjes te zijn en weer de dagelijkse, eigen gewoontes op te pakken.

We schrokken deze week even toen een man in uniform dreigde de electriciteitspaal in te klimmen om onze stroomvoorziening af te sluiten. We zouden niet betaald hebben (wat klopte) en hij beschuldigde ons van ‘slecht gedrag’ (wat niet waar was, want we hebben al maanden geen rekening gezien). De oorzaak daarvan zouden Castor en Polla zijn! De man van de rekening is erg bang voor honden en durft dus de rekening niet af te leveren. Dat’s dan hun probleem, zou ik zeggen en we dreigden dat als hij de mast in durfde te gaan, wij Castor en Polla onder aan de mast zouden stationeren en dat hij niet moest denken dat hij nog uit die paal zou komen. De goede man, begon helemaal te trillen en nam genoegen met mijn belofte dat ik de dag daarna de rekening zou betalen. Dat gedaan hebbende, moest ik vast stellen dat ze toch 11.800 UGS ‘disconnection fee’ in rekening hadden gebracht. Waarschijnlijk heeft de man zijn angst voor zijn baas niet willen toegeven. Voor die 4 Euro, hij de lol!

We moesten deze week allebei bewijzen dat we ‘nog in leven zijn’; ik voor mijn pensioen, Paul voor een verzekering die vrij komt. Dan moet je dus naar het gemeentehuis in Jinja, naar de ‘Town Klerck’, maar die is er niet. “Is hij er morgen”? “My be”. “Wanneer is hij er dan wel?” “We dont know”. “Kunnen we een afspraak maken?” “Ja maar de komende week is hij er niet!”

We hebben toen maar besloten naar het Gemeentehuis van Njeru te gaan (waar we ook eigenlijk wonen – aan deze kant van de Nijl) en daar was het in een paar minuten gepiept.

Deze week de definitieve aanmelding ontvangen van weer 2 vrijwilligers die van de zomer willen komen en daarmee loopt de periode van de zomervakantie aardig vol. We gaan nu de mogelijkheid onderzoeken op het terrein van het centrum een huisje voor vrijwilligers te bouwen. Paul en Bakali hebben samen een ontwerpje gemaakt en deze week een begroting opgesteld. Zo’n huisje – met 2 twee-persoonsslaapkamers, keuken-woonkamer, douche-wc en veranda, zou zo’n € 5.000 kosten. We gaan het bestuur vragen het vóór te financieren en dan met de huuropbrengst van de vrijwilligers het bedrag af te betalen.

As. vrijdag hebben we een gesprek met beide aannemers die een offerte hebben uitgebracht voor het KisoBOKa Centrum en dan willen we dat plan meteen ook bespreken. Wie weet.

Al vorige week, ben ik met Mirabu gestart met de ‘Afrikaanse keuken’ naar een Kenyaans receptenboek. 

Leuk om te doen en ik leer weer een hoop nieuwe recepten. Maar het is best ingewikkeld omdat toch een hoop ingrediënten niet hier te krijgen zijn en de brouwsels – vindt ook Mirabu – best omslachtig zijn. Ze wilde daarnaast ook iets met ‘gebak’ doen, dus zijn we deze week gestart met het maken van koekjes. Erg leuk en succesvol. Omdat we zondag jl. een ‘party’ hadden bij father Picavet, heb ik zaterdag een derde variant op ‘ons’ koekje gemaakt (met cacao en kokos) en dat was erg lekker. Omdat Willemien en Maarten kwamen lunchen ook een brood gebakken en een heerlijke tonijntaart. Ontspannen en lekker!

koekjes,brood, tonijntaart uit de 'Afrikaanse keuken'

Father Picavet – een goede vriend van ons, bij wie we ook af-en-toe ‘kerken’, had ons uitgenodigd voor een ‘Thea-party’, op zijn buitenverblijf in Buyala, waar hij een prachtig huis heeft aan de Nijl en een enorm bos heeft aangelegd. Behalve thee, wilde hij de gasten ook uitnodigen op een potje ‘kruisboog-schieten’. Dus heeft Paul – de fanatiekeling – een lokale boog gekocht om te oefenen. Niemand meer veilig op het terrein en toen ook Anita zich ermee ging bemoeien, ook niet meer op straat, want die schoot de pijlen (bamboe met best scherpe punt) gewoon de muur over.

Er hlemaal klaar voor - let op de handschoen!

vlnr; de 'lokale winnaar', Gerard Picavet, Maarten en Paul

Het heeft niet zoveel uitgehaald, want op zondag – de dag van de party en de ‘wedstrijd – wonnen de ‘lokale jongens’ royaal en zelfs de score van het dames team was hoger dan van onze ervaren schutters. Zelf heb ik me bezig gehouden met pijlen oprapen, want ik had mijn duim lelijk verwond met het open maken van een blik. Je kunt niet alles hebben. Het was een gezellige middag en na afloop met Willemien en Maarten, die bleven slapen, en Anita, gezellig ge-Chineest en gekaart (wéér verloren).

Deze week de opzet gemaakt voor een ‘sociaal onderzoek’ dat we in Kimasa willen gaan houden (zie website) en ook wat huishoudelijke klusjes geklaard o.a. de kussens gewassen. Tot groot genoegen van Castor en Polla. Die onmiddellijk weer bezit namen van hun eigendom. Volgende week, de gordijnen.

En wellicht het NGO-certificaat. Het gaat goed, beter en het beste komt nog. ‘Zij die geloven, haasten niet’, ergens in Jesaja, geloof ik.....

'Dit is de mijne' (Castor)

'Eerst effe ruiken' (Polla)

PS: Zondag dus geen blog omdat Willemien en Maarten (en Anita) er waren. Maandag alles klaar (ook de 4 berichten op de website) en toen bleek mijn ‘internet-tegoed’ op. Je koopt hier voor 3 maanden 3 GB en als het op s – of de termijn over – sluiten ze je af. Dus eerst weer naar de stad, betalen, en dan kun e weer verder: ‘Haast je niet, maar geloof het maar’, zeker niet Jesaja.....

Verstoring

Iedereen kijkt er naar uit en wacht er op: het regenseizoen. De fikse buien die over het land worden uitgestrooid en zorgen voor nieuwe groei. Maar tegelijkertijd verstoren die buien het normale dagelijkse leven. Als het ’s morgens regent, komt niemand zijn huis of hut uit en op school verschijnen nauwelijks leraren of leerlingen. Kantoren blijven leeg en ook de straten. Iedereen vindt het normaal dat je wacht tot de regen voorbij is en het is een belangrijke reden om afspraken af te zeggen:”The rain is disturbing me”.

Ook Paul werd door de regen verstoord. In Makenke kwam hij vast te zitten, omdat hij de versnelling niet in de 4WD kreeg. Met wat heen en weer duwen, lukte het tenslotte wel, maar hij heeft zich daar de hele week niet meer laten zien. De afspraak met Brian, een nieuwe kandidaat voor het huisje, werd afgezegd en het schoonmaken van het bouwterrein gestaakt. Gelukkig, had hij die maandag nog een bankstel voor de jongens kunnen afleveren en zo krijgt hun huiskamer echt het aanzicht van een verblijf voor het ‘gezin’. Er is nu nog één plek vrij, maar die houden we open voor Fred uit Entebbe, die beloofd heeft te komen als zijn examens voorbij zijn.

We zijn daar erg blij mee omdat je dan ook echt een programma kunt opzetten en veel meer dingen met hen kunt organiseren. De organisaties die al maanden geleden jongens zouden voordragen, minder blij. Nú komen ze en vissen ze achter het net.

Deze week de NGO geregeld? Mooi niet. We hadden verwacht dat we maandag het certificaat zouden krijgen. Niet dus. De papieren zijn nu 100% goedgekeurd (eindelijk) maar nu moet toch het bestuur formeel het certificaat verstrekken. “Een formaliteit”, zei de boef en op 16 november zou het papier er zijn. Eerst zien en dan geloven, maar voorlopig even van dat stuk huiswerk bevrijd.

Zijn deze week de Wilde Ganzen uitgevlogen? Wellicht wel. Maar nog niet onze kant op. De vertragingen en verstoringen, lijken elkaar in evenwicht te houden en wij schommelen daar wat tussendoor.

Woensdag naar Entebbe. We hadden geluk in Kampala en waren snel de stad door, zodat we tijdig bij Willemien en Maarten arriveerden. Weer bijgekletst, goed gegeten en gedronken en ‘geduizend’ en weer verloren! Terwijl wij hen toch het spel geleerd hebben. Volgende keer gaan we de opstelling veranderen.

Donderdag vroeg op want Anita zou al om 06.50 uur op het vliegveld aankomen. Ze was er zelfs al eerder. Via Dubai uit Kroatie en dus al de nodige uren onderweg. Ze heeft een paar jaar in Nederland gewoond – waar ze over ons gelezen had – en ze blijft 3 maanden. Ze gaat zich met de jongens in Makenke bezighouden en we hopen dat ze wat onderzoek kan doen in de wijk. De eerste week verblijft ze bij ons en doen we de gebruikelijke dingen: een orienterend bezoek aan de stad, de Citytour, de wandeling door het dorp en bezoek aan de bronnen van de Nijl, koffie bij ‘Flavours’ (zie foto) – en sjoelen! Bezoek aan het project en een kijkje in het huisje waar ze gaat wonen in Mpumedde. Maar eerst maandag nog naar Soweto.

Ze viel met haar neus in de boter, want vrijdag heeft het bijna de hele dag geregend. Zeer ongebruikelijk. Zelfs Mirabu verscheen niet op haar werk.

De grond is er echter mooi zacht van geworden. Anita heeft nieuwe zaden uit Kroatie meegenomen en we zijn benieuwd of die het hier gaan doen.Overigens groeien de asperges nog prima en voor het eerst zitten de aardbeienstruiken volop onder de bloemen.

Door de regen – en geen stroom – ook tussen door nog wat gelezen. Een prachtig boek over het Spaans verzet onder Franco (‘De stemmen van de Pamano’ van Jaume Cabre) maar soms is de schrijftaal wat taai. Maar een ongelofelijk (liefdes)verhaal.

Het hoogtepunt van de week was gisteren, zaterdagavond. Eindelijk hadden we deze week de DVD opgehaald die al een maand terug uit Nederland was meegenomen: HET SLOT VAN DE SPIRITIJNEN. Een geweldige documentaire over het vertrek van de Paters en Broeders van de H.Geest uit Kasteel Gemert. Tegelijkertijd een getuigenis van het leven van de paters en broeders in Afrika. Indrukwekkende levensverhalen en prachtige opnames van het kasteel. Jammer dat het ‘Wereldfestival’ er niet in zat. Maar echt genoten, met name omdat je 90% van de ‘hoofdrolspelers’ persoonlijk kent en hun verhalen herkenbaar zijn. Ontroerend en aan het slot echt gehuild.