maandag 25 maart 2013


HETHIJZIJ SCHIJNT

Het schijnt dat de werkvergunning in de Commissie is geweest. Afgelopen vrijdag.
Het schijnt dat hij voor 2 jaar is toegekend en dat de kosten gestegen zijn naar $ 600 per jaar (i.p.v. $ 250). Maar zeker weten doen we nog niets. Onze special pass is afgelopen en we zijn dus illegaal in het land. Maar hopen dat er niets gebeurt. Als er iets gebeurt, kunnen we uitsluitend terugvallen op de geruststellende woorden van Madame ‘Rosemary’, een hoge ambtenaar bij Immigration, die ons verzekerde: “I will take care of it”.
We hebben haar die woensdag na de safari toch maar even opgezocht, nadat we op de Ambassade een brief hadden gekregen “dat ze ons kennen en ons aanbevelen voor een werkvergunning’. Een alternatief voor het ‘bewijs van goed gedrag’ en dat scheen voldoende. We hadden het kantoor echter nog geen uur verlaten of ze belden dat ze ‘het Diploma van Paul niet konden lezen’, dat zou dus vertaald moeten worden. Alle pogingen dat ‘Hogeschool’, gewoon ‘Highschool’ betekent en ‘sociaal werk’ ‘social work’, haalden niets uit, we moesten het op de Universiteit laten vertalen! Kosten: 200.000 UGS.
Maar het schijnt dat nu alles in orde is.....

Ondertussen schijnt de zon. Zij (latijn: Luna) tovert met de hulp van de fikse, nachtelijke buien, van alles uit de tuin omhoog en dat is een feest om te zien. In twee weken tijd, staan boontjes en kolen al ruim 10 cm hoog. Nieuwe gewassen (met dank aan Diede en Nathalie) komen op en Paul liet vanmorgen al een heuse asperge zien van 5 cm. Die moeten nu opnieuw de grond in – naar het schijnt – en dan hebben we volgend jaar Pasen, echte asperges!

Verder gebeurde er die week niets opwindends, behalve de diefstal door Castor en Polla. Bakali had voor zijn supper op de markt 2 gebakken visjes gekocht en die keurig in zijn keukentje gelegd. Terwijl hij buiten wat spullen afwaste, slopen onze lieve hondjes de keuken in en keurig, ieder een visje in de bek, lagen ze daarmee trots bij ons op de veranda.  Ze genoten er van en Bakali kon er wel om lachen. We hadden nog een vis in de diepvries, dus alles is gered.
Verder deze week weer wat aanvragen rond gestuurd en de nodige regelingen getroffen voor de safari.

Die startte zondag. We zijn eerst naar Kampala gegaan: Diede, Nathalie, Josi en Lola, onze vrijwilligsters en Brian en Nassan, twee van de jongens die in het KisoBOKa Home wonen en Paul en Willem. We zijn naar een voorstelling geweest in het openluchtheater van de Nderegroep. Een geweldige show met zang en dans van de verschillende stammen uit Uganda en omringende landen. Door de oprichter aan elkaar gepraat in een geweldige conference en de jongens genoten volop. We zijn in Kampala blijven slapen en konden dus ’s morgens op tijd op weg naar Murchisson Park. De reis verliep voorspoedig en we waren al om 16.00 uur in Pakwach, aan de noordkant van het park. Een simpel guesthouse en een uitstekend Afrikaans buffet, waar Nassan voor een week op z’n bord schepte, maar wat wil je, als je anders alleen maar posho en bonen voorgeschoteld krijgt.

Een korte pech in de morgen, omdat de auto niet startte, maar we waren toch om 09.30 in het park, waar we al snel de eerste giraffes zagen en de olifanten en de impala’s en de everzwijnen en de buffels en de kraanvogels en de baboons en vele soortgenoten en de antilopen en – op de boottocht – de nijlpaarden, krokedillen, de visaegle, de hornbills, de sunbirds, de weaverbirds... je kijkt je ogen uit.









We hadden een prima plek in de Sambyia Lodge – met zwembad – en de volgende morgen vroeg weer het park uit. Als je er maar 24 uur verblijft, betaal je maar 1 keer de toegangsprijs ( $ 35 per dag) dus de moeite waard om vroeg op te staan. We waren ruimschoots voor 09.30 het park uit en daarom ook heel erg op tijd in Kampala. Josi en Lola zouden daar achter blijven voor een trektocht door Rwanda, maar omdat ze hun permit voor de gorilla’s vergeten waren, moesten ze eerst nog op en neer naar Jinja.

Wij bleven in Kampala, naar de Ambassade, naar Immigration, en boodschappen doen. Bij het afslaan naar City Garden – een hypermodern winkelcentrum in Kampala – werd ik aangehouden: ‘ernstige fout, verkeerde afslag; mee naar het bureau en een boete van 500.000 UGS’. Er stond geen verkeersteken en alles was veilig, dus we probeerden de agenten duidelijk te maken dat het ons speet en dat we toch zo’n goed werk deden voor de jeugd van hun land... Het maakte niet veel indruk. Ook niet toen ik aanbod hun persoonlijk wat geld te willen geven. Hij bleef maar oreren hoe ernstig het misdrijf was en welke artikels ik had overtreden. Tot hij opeens zei: “What did you say?” Ik herhaalde dat ik hen wel wat geld wilde geven. “You bring”. 20.000 UGS was te weinig, aanvankelijk 40.000 ook, maar uiteindelijk gaven ze toe en kreeg ik mijn rijbewijs terug. Opgelucht verder.
Op het toilet kwam Paul een man tegen, die het hele tafereel had gevolgd en vroeg hoe het afgelopen was. Paul vertelde het verhaal, waarop de man uitriep: ‘Die dieven. Die zijn niet van de verkeerspolitie, die mogen niet bekeuren, die staan daar alleen maar om het hotel te bewaken!’.  Gena.....  dus. Het schijnt dat je langer in Uganda moet wonen om dit soort trucks te doorzien. Er is nog hoop; gebeurt me geen tweede keer!
We waren voor het donker weer thuis, moe maar erg voldaan.

De volgende morgen (donderdag) een hoop willen doen, maar geen stroom. We kregen onverwacht bezoek van Cor, die jaren geleden door ons was uitgezonden naar Brazilië en hij was erg onder de indruk van ons werk in Makenke.
Er kwamen die dag meer bezoekers o.a. Inge en Edward die afscheid kwamen nemen, want hun tijd zit er op. Inge heeft een aantal nieuwe plannen uitgewerkt met de vrouwen in Soweto (dank!) al is haar eigenlijke doel: een businessplan en training, niet van de grond gekomen. Zo lopen de dingen hier. Edward heeft op St. Matia instructies gegeven over elektriciteit en ‘proefdoosjes’ geïntroduceerd. Hij is ook nog naar projecten in het Noorden en Kampala geweest (ook dank voor je inzet). Ze zijn inmiddels weer bijna terug in Nederland.


Met de bouw gaat het goed (zie website). Opnieuw de afgelopen weken met de aannemer om de tafel gezeten en het schijnt dat we nu alles onder controle hebben. We missen nog inzicht in enkele voorzieningen, maar het gebouw komt van de grond. In de loop van de komende weken moeten we de planning nog eens bijstellen. Met de jongens gaat het ook goed. Ze volen hun vaste programma: Engelse les, werken in de tuin, helpen op de bouw en structuur ontdekken in hun dagelijkse leven....en de toekomst.



We hebben de afgelopen periode weinig gelezen. Ben wel begonnen aan ‘Het zwijgen van Maria Zachea’, een herkenbare familiegeschiedenis – erg mooi. We hebben echter meer filmpjes gekeken: de schitterende serie ‘ The Plilars of the earth’ en we zitten nu midden in ‘Downton Anney’, intriges waar de Ugandese werkelijkheid niets bij is.

Met veel vreugde de komst van de nieuwe Paus gezien en we kijken uit naar de kroningsfeestelijkheden. Het schijnt dat er weer een leuke party komt op de Ambassade. Met ingevlogen bitterballen en jong jenever. Of Oranjebitter...? 

woensdag 13 maart 2013


Houd er de moed maar in

Het schrijven van deze blog een paar keer uit moeten stellen. Eerst voor de Nieuwsbrief, die jullie inmiddels ontvangen hebben. Is iedereen weer op de hoogte van de ontwikkelingen hier. Vervolgens door eindeloos gezeur op de bank : er komt geen geld uit de machine, de printer doet het niet en na een half uur in de rij te hebben gestaan voor het loket: “We don’t have power!”. Ben je dus een paar uur verder.

En vandaag? Na 3 keer de verzekering te hebben gehad dat alle papieren voor de werkvergunning in orde waren, kreeg Josephine vandaag te horen dat we toch ‘een bewijs van goed gedrag’ nodig hebben. Terwijl onze aanvraag vrijdag in de Commissie zou komen! En dan een hele uitzoekerij waar je in Nederland zo’n VOG (Verklaring Omtrent Gedrag) kunt krijgen en weer een papiervloed. En nu maar weer afwachten. Het zou 4 weken duren. Volgende week loopt onze ‘special pass’ af: we houden de moed er in.

Dat dacht ik ook met m’n been: ouderdom en keep om moving. Maar toen er de dag erna koorts bij kwam, toch maar even naar de kliniek: weer ernstige malaria! Weer het advies aan de drip te gaan, weer geweigerd en dus 3 dagen braaf een spuit in m’n bil gehaald. Met bed houden – veel slapen – gaat het dan wel weer over, maar 3 x in 3 maanden is te gek. Op advies van Alba aan een drankje van lokale bladeren.

Malariahang en Castor en Polla waken




Na het weekend ging het beter en zijn we vertrokken naar Kampala. Wat inkopen gedaan en ’s middags lekker op het terras bij Willemien en Maarten in Entebbe. Heerlijk aan het meer en we hebben daar heerlijk gegeten en gedronken, bijgekletst en gekaart. Een vorstelijke, korte vakantie.

We hoefden de volgende dag pas ’s avonds laat naar het vliegveld om Diede en Nathalie op te halen. Wij dachten dat ze met KLM kwamen; die had geen vlucht, dus wachten op een vlucht uit Nairobi. Tot 23.30 en toen bleek dat ze al braaf een half uur in de hal zaten.

De volgende morgen naar Kampala, waar Mukadas en Fred voor ons een ‘nieuwe’ auto hadden opgespoord. Ergens midden in de stad en het duurde even voor hij kwam voorrijden. We waren meteen enthousiast en hebben ter plekke de deal gesloten. Vrijdag wordt hij in Jinja afgeleverd.




De volgende morgen ad Paul een conferentie met straat jongens (zie Nieuwsbrief en website) en ik ben met Diede en Nathalie de stad in geweest en die trokken verder hun plan. Ze waren hier 2 jaar geleden ook al, dus weten de weg.
Vrijdag George en Waiswa op bezoek en ’s middags kwam de nieuwe auto. Met een hele delegatie, die blijkbaar wel zin hadden in een dagje Jinja. Opnieuw inspectie – er moeten wat kleine dingen aan gebeuren – contracten op stellen en  de deal was definitief. Mukadas en Fred hebben de auto meegenomen voor een servicebeurt ed en Paul gaat de oude auto uitmesten en poetsen, want die moeten we nog zien kwijt te raken. Er blijken belangstellenden te zijn.

’s Avonds een filmpje (met dank aan Willemien en Maarten) gekeken: “Intouchables’, een geweldige film!
Zaterdag rustdag en wat gepuzzeld en Paul actief in de tuin. Een vis klaar gemaakt voor de barbecue en net toen we wilden gaan starten kwam er een telefoontje van Josi dat het niet goed ging met Lola. Paul er meteen heen en naar de kliniek. Bleek het een gewone ordinaire, flinke kater! “Heb ze maar groot”, zou mijn moeder zeggen.

Zondag uitgeslapen en begonnen aan de Nieuwsbrief. Tussendoor op bezoek bij Alba die ons een kuur met alovera heeft aangeraden: Paul voor zijn kanker en mij voor mijn ‘algemene conditi’. Ze had er al eens eerder op aangedrongen en ons proberen te overtuigen. Ik had wat artikelen op internet opgezocht en daar staan verbazingwekkende verhalen op. Het blijkt een ‘uitvinding’ van een Franciscaan, die de werking van alovera ontdekte bij Indianen in Brazilie. Het recept is simpel: 2 grote stukken alovera, een pond honing en een flinke scheut wodka. In de blender en dan 10 dagen lang, 3 maal daags een flinke eetlepel. Herhaling na een paar maanden. We zien wel.

’s Avonds met z’n allen (6 vrijwilligers) gaan Chinezen.
Diede en Natalie verhuizen op maandag naar Mpumudde, waar ze intrekken bij Ellen. Wel fijn voor aar, want het ging niet zo lekker met haar. Last van heimwee en niet echt haar draai kunnen vinden. Gaat inmiddels een stuk beter.



De 'nieuwe' auto met Fred, Mukadas en Castor

De ‘nieuwe’ auto is terug maar Paul vindt hem niet lekker schakelen, dus gaat hij weer mee terug. Er staan er nog 2 op de stoep, dus geen probleem. Wel weer problemen op de Bank en die nu definitief afgezegd. Het aanvragen van een nieuwe account bij een andere Bank, vraagt weer een hele hoop papierwerk.
Volgende week gaan we op safari: met Josi, Lola, Diede, Nathalie en 2 van de jongens uit Makenke. Naar Murchisson Falls. Een tijdje zoet om overal te reserveren, maar we hebben er zin in, al zijn we al vele malen in het park geweest, het is toch altijd weer een verrassing.

Ondertussen gaat het goed met de bouw en worden nu ook echt de bouwactiviteiten zichtbaar. Gaat het goed met de jongens in Makenke maar minder met de hondjes. Ook de tweede Philo is dood. Was al een paar dagen weg en werd toen ergens in de struiken gevonden: vergiftigd? Hartstilstand?
Zo vliegen de dagen voorbij en volgen we met een klein oog de gebeurtenissen in Nederland en de wereld. Op naar een nieuwe koning en een nieuwe Paus!