maandag 23 december 2013

Blog 98

De herdertjes lagen bij nachten, de boeven niet


Je hoort het op de radio, leest het in de krant en je krijgt het dagelijks van vrienden te horen: “Kijk uit Kerst komt er aan!” Wees waakzaam.  Iedereen neemt extra maatregelen, er lopen wachtpatrouilles en opletten. Tegen sommigen boeven is niets opgewassen, dat zijn de taxidrivers, die ongegeneerd hun prijzen met 50% verhogen. Ze weten dat bijna ieder een op reis wil naar hun dorpen, dus kunnen ze ongeneerd meer vragen. Dat doen ook de winkeliers en de vrouwen op de markt. Pakken wat je pakken kunt. Je wordt iedere dag door wildvreemden, door de parkeerjongens, door de hulpjes in de winkel aangesproken met ‘What did you bring for me for Christmast?” Ik zing meestal maar een liedje – het (verboden) ‘Stille nacht’ is mijn favoriet en vaak is het dan goed.
Het is jammer dat onze medebewoners (Bakali en Fred) deze dagen ook naar hun dorpen gaan en we extra bewaking missen. We hebben de ‘askari’(wachter) en waakhond van Paul, een prominente plaats bij de ingang gegeven. In de hoop dat hun magische uitstraling het gespuis uit de buurt houd. En dan hebben we natuurlijk Castor en Polla nog.


De bouw.
We hebben een goede vergadering gehad met het bestuur en daar onze zorgen gedeeld en gekeken hoe we de verantwoordelijkheden kunnen delen. Ook uitvoerig de bouw met de aannemer en zijn accountant besproken en wat de komende weken prioriteit heeft. Het ziet er naar uit dat we het toch niet redden voor de kerst, dan maar in het Nieuwe Jaar. Wel worden deze week de kasten in het vrijwilligers huisje geplaatst en hebben we de matrassen, die op maat gemaakt moeten worden, besteld. Ook de rekening voor de elektriciteit betaald en die zeggen nog steeds dat we voor het einde van het jaar stroom zullen hebben.
Goed nieuws is dat ze aan de weg gewerkt hebben en dat is een forse vooruitgang. Er zijn, helaas of gelukkig, geen forse regenbuien meer gevallen. Dan kunnen we pas zien wat het echt heeft uitgehaald. Inmiddels is de bouwplaats gesloten, vanwege de komende feestdagen en we gaan er van uit dat we begin januari weer doorstarten.

De tuin.
Gemotiveerd door de paar kleine buien die we wel nog hadden, zijn we begonnen aan een fikse opknapbeurt in de tuin. Mede aangedreven door het bezoek van Jacob, die kwam vragen naar zijn schoolgeld. We hadden dat voor het eerste jaar toegezegd, maar wat nu? We hebben besloten dat hij er dan maar voor moet werken en dat deed hij graag. Vakkundig heeft hij  12 overbodige bananenbomen verwijderd, struiken teruggesnoeid, keurige bedjes gemaakt voor nieuwe groentes en hier en daar gespit en gekortwiekd. Komende week is het dierenhok aan de beurt. We moeten extra maatregelen nemen voor de 6 jonge kuikentjes, want anders vallen die ten prooi aan Castor en Polla.

Het Home.
De rust leek weergekeerd en met name Richard genoot weer van zijn terugkeer. Nam veel initiatief en zijn leven-terug-op-de-straat heeft hem behoorlijk gemotiveerd zijn leven weer op de rails te krijgen. Dat gevoel ontbreekt volledig bij Allan en nadat hij na een nachtelijk verblijf buiten de deur intrapte en de matron bedreigde haar te vergiftigen, was de maat vol. Ook de andere jongens voelen zich niet meer veilig. We hebben besloten hem een ‘time-out’ te geven. Hij is niet verwijderd, maar moet wel (tijdelijk) weg. We zien wel of hij dan terug komt. Het blijft vallen en opstaan, met die jongens.

Bruiloft.
Zaterdag de 14de zijn we naar de trouwpartij van Bonny geweest, een naaste medewerker van father Picavet. Hij is al jaren weduwnaar en nu een nieuwe liefde gevonden. Dat straalde er af. De dienst begon – natuurlijk – anderhalf uur te laat, maar er is genoeg te kijken en we ontmoetten er veel bekenden. De huwelijkssluiting was een feest! Dezelfde rites als bij ons (in de katholieke kerk), maar wat maken ze er hier een feest van. Met grapjes tussen bruid en bruidegom, gejuich en geklap tussen door, een spontaan dansje op het altaar. We hebben genoten. Ook van het uitstekende buffet, dat wél op tijd begon en zo waren we voor het donker weer thuis.

Administratie.
De afgelopen dagen weer veel administratieve klussen afgewerkt, zowel thuis als in de stad. Weer eens enkele berichten op de website geplaatst, de laatste pagina’s aan het vertalen voor de nieuwe website en de hele financiële afhandeling van de bouw aan het verwerken. Er was nauwelijks stroomuitval, maar veel onderbrekingen door bezoekers. Die niet, als bij ons ‘even’ binnen wippen om ‘gedag’te zeggen, maar die kunnen rustig een of twee uur op de veranda zitten, zonder dat er een woord gewisseld wordt. Ze genieten van de rust, van een koel glas water, en ze zijn even weg uit hun dagelijkse zorgen. Violet kwam zelfs 2 uur lopen met haar kind ‘just to say goodbay’, maar ook omdat ze gehoord dat dat er wellicht baantjes vrij komen in ons nieuwe Centrum..
Twee behoorlijk lange werkbesprekingen met Fosca, onze projectmanager en langzaam aan krijgen we weer greep op de zaak. Paul is vooral in Makenke actief, maar had ook 2 keer een vergadering in de stad en hij ging met Okello zijn vrouw opzoeken in de gevangenis. Daarover verteld hij wel in de volgende nieuwsbrief die in de maak is.
Lijsten gemaakt voor de bezoekers en vrijwilligers in 2014 en begin januari komt de eerste. Inmiddels staan er al weer 10 op de rol (vooral bezoekers) en het jaar moet nog beginnen.

Kerst.
Maar eerst de kerstdagen. Omdat de meeste organisaties die met jongeren van de straat werken, iets gaan doen in eigen huis, is er dit jaar geen grootse party. Dus doen wij het ook met onze eigen jongens. Paul gaat eerste kerstdag met ze zwemmen, daarna chips en kip en ’s avonds een uitgebreid supper in het eigen huisje.
We gaan met nieuwjaar wel iets grootsers doen: een KisoBOKa-walk tussen de 3 dorpen in Kimasa. Hopen zo ook wat meer de community er bij te betrekken.
De kerstdagen hopen we in rust door te brengen. Wellicht weer eens wat lezen. Dat is er de laatste week bij ingeschoten. Maar wel genoten – dank aan Willemien en Maarten – van ‘Homeland’ en ‘Borgen’.
Gisteren de kerstlichtjes opgehangen, onze nieuwe kerststal geplaatst en de Cd met kersttoppers uit de kast gehaald. Terwijl het buiten 30⁰ is, zingt Oleta Adams: ‘Let the snowmen come’.


WE WENSEN JULLIE FIJNE KERSTDAGEN EN EEN GOEDE AFSLUITING VAN 2013



  

woensdag 11 december 2013

GEBONKT.


Volgens van Dale betekent ‘bonken’: rammen, hard slaan of neuken. Maar het is ook een kaartspel voor 4 personen. Ons favoriete spel met Henk en Bernedette (onze buren in Boxmeer) en met Willemien en Maarten (onze buren in Entebbe). Maar voor kinderen, die het vaak doen in het begin van hun slaap, is het een manier om tot rust te komen.
Na de eerste verwarrende dagen na terugkeer, ziet mijn leven er nu weer een beetje ‘gebonkt’ uit, in de laatste betekenis, waarin alle andere opgesloten zitten.

Festina lente.

Langzaam maar zeker de problemen met de nieuwe laptop overwonnen, al duurde het wel even voor ik de juiste driver voor mijn oude printer gevonden had en voor die het eindelijk deed. Het ongeduld overwonnen als de stroom weer eens uitviel, ook al duurde dat weleens de hele avond, nacht en morgen. Me door de vele rekeningen heen geworsteld van de tijd dat we er niet waren en uitgeplozen wie wat, waar en waarom (niet) betaald had en proberen zicht te krijgen op de komende geldstromen. Het banksaldo slinkt snel.

Langzaam en door gesprekken met het bestuur, Fosca (onze projectmanager) en de contacten met relaties en vrienden, krijgen we weer wat zicht op hoe het is en zou moeten zijn. Nog niet veel ambitie aan dat laatste te werken, maar dat komt nog wel. Wel samen veel gekletst over hoe het dan zou moeten en dat is het belangrijkste, dat je daar nog dezelfde idealen ontdekt. Langzaam proberen daar ook de anderen weer van te overtuigen. Die lijken helemaal geen ambitie te hebben, leven van de dag en van het beetje geluk dat die dag brengt. En soms is dat alleen maar de zon. En die verbiedt je bijna te rennen, je te haasten en met samengeknepen ogen is het slecht denken.

Home.

De meeste aandacht is toch uitgegaan naar ons Home in Makenke. We waren toch wel een beetje geschokt over wat daar gebeurd was en het bleek nog erger. Maatregelen konden niet uitblijven en we hebben besloten Jackson uit het huis te verwijderen. We hebben strakkere dagschema’s opgesteld en betere structuren om hen te belonen te begeleiden. Geholpen door de wijze uitspraak van Mandela: “Doet iemand iets goed, geef hem een compliment, doet iemand iets fout, vraag hoe je hem kunt helpen”. Zo hebben we Richard weer opgenomen in het programma. Zijn rehabilitatie was mislukt. Zijn moeder drinkt, op school wordt hij uitgelachen en meestal was er ’s avonds geen eten. Hij was weer terug in de straten van Jinja. Onvindbaar. Maar vorige week meldde hij zich: “Ik heb gehoord dat Uncle Paul me zocht”. Een mooi, nieuw begin, toch?
We - vooral Paul natuurlijk – proberen ze nu nog meer bij te brengen en te sturen dat ze hier leven als een gezin, met iedere dag kleine verantwoordelijkheden, die ze moeten delen. Daar is sinds kort een belangrijke bijgekomen: de zorg voor 6 puppies, die Anita (de hond wel te verstaan) op de grond zette.

Het centrum.

Samen met de voorzitter de bouw uitvoerig geïnspecteerd en gekeken wat er gedaan is en wat nu prioriteit heeft. De toiletten zijn klaar en het gebouw is fris opgeschilderd. Deze week komt de inventaris van het vrijwilligershuisje (de kasten) en de ontmoetingsruimte is geschilderd en er moeten nog wat kleine dingen afgewerkt worden. Dan kan ook daar de inrichting starten en we zijn erg blij dat leerlingen van het Elzendaalcollege in Boxmeer zich daarvoor gaan inzetten. We zijn nog op zoek naar een actie voor de keuken-inrichting.
De grote hal is tot de ‘beam’klaar. We gaan nu eerste de drie ruimtes op de kop afmaken. De plafonds er in en een tijdelijke bedekking. De bedoeling (en hoop) is dat we deze nog voor de kerst in gebruik kunnen nemen, zodat Fosca een werkplek heeft en we het secretariaat op kunnen starten. Verder wordt er gewerkt aan de poort en gaat de aanleg van elektriciteit van start. Maar eerst wachten op de hoofdaansluiting. De aanvraag is al maanden onderweg, maar blijkt ook al maanden - ongelezen – op het bureau van de plaatselijke manager te liggen! Als we (snel) 4.000.000 UGS betalen, zou ook die voorziening voor de kerst er kunnen zijn.
We wachten nu op een financiële rapportage van de aannemer en een overzicht van de nog te maken kosten voor de eerste fase.
Ondanks dat we weer naar het Gemeentehuis zijn geweest, is er nog steeds niets aan de weg gebeurt. Ze hebben nu beloofd: deze week, als wij de diesel brengen voor de grader!


De meetingroom, de toiletten en het vrijwilligershuisje

De kop van de grote hal




Holiday

Hier in Uganda zijn nu de grote vakanties begonnen. En die zijn echt groot. Van begin december tot begin-half februari. Vele scholen, hebben de kinderen al eerder naar huis gestuurd omdat er geen geld meer is voor voeding. Ook ‘onze’ jongens zijn allemaal van school. Maar voor de meesten is er geen ‘thuis’, waar ze naar toe kunnen. We zijn dus best druk geweest om voor iedereen een plek te vinden en dat is nog niet helemaal gelukt. John zit in een gastgezin in Makenke, Adam ook. Fred en Bashir wonen bij ons (bij Bakali) en Henry is naar zijn dorp. Waiswa heeft nog geen plek, maar we hopen die deze week te vinden als er meer duidelijk is over zijn baantje in de stad.
Twee maanden is een lange tijd en echt ‘vakantiebaantjes’ zoals wij die kennen zijn er niet. Meestal werken ze thuis op het veld.
Vooral het samenwonen van de drie jongens hier op de compound, geeft veel plezier. Hoe ze de dingen regelen, veel lachen en af en toe schuifelen ze voorzichtig naar binnen om tv te kijken. Bakali (25) is voor het eerst naar de disco geweest en dat was een heel avontuur.
We hebben de vakantie van de leerlingen van Alba mogen inluiden met een voortreffelijke lunch, waarbij wij als jury mochten optreden. Maar voor ze een ‘fout’ konden maken, werden de brave meiden al met Italiaans temperament gecorrigeerd. Altijd lekker en gezellig, ook al is het menu al 6 jaar hetzelfde!

Weekend.

Afgelopen weekend naar Kampala en Entebbe. We moesten naar het ‘Beancafe’, omdat er 3 ‘scrapkunstwerken’ van Paul verkocht waren en de eigenaar nieuwe voorraad wilde. Een ander kunstwerk moesten we afleveren bij Willemien en Maarten. Van de gelegenheid gebruik gemaakt Daniel en Philippe in Kampala te ontmoeten en natuurlijk boodschappen doen.
Het belangrijkste doel was echter ons bezoek aan Willemien en Maarten. Niet alleen om te bonken, maar wat bij te kletsen, te relaxen en te genieten van hun fantastische plek. Ik geloof dat we met kaarten (we doen ook altijd een paar potjes ‘duizenden’) gewonnen hebben, maar zeker in het terugvinden van wat energie.
Ik heb me voorgenomen, elke dag een uurtje in de tuin te werken voor de nodige beweging en dat bevalt goed.
Paul's scrap-art bij Beancafe in Kampala
De 'hamerkop' in de tuin bij Willemien en Maarten
























Kerst.

 Kerst komt er aan. Dat wordt hier vooral gevierd in de kerk en in de familie. Zoals bij ons (vroeger) met Pasen, wordt er veel geld uitgegeven aan nieuwe kleren. En natuurlijk is eten belangrijk.
We zijn aan het kijken of we weer wat met een grote groep straatkinderen kunnen doen. Met de opbrengst van de verkoop van de scrapart, hebben we een eerste kapitaaltje (aanvullingen zijn welkom).
Verder lezen we weer wat. Deze week ‘De glazen kamer’ (van Simon Mawer) uitgelezen. Een geweldig boek over architectuur, kunst en liefde, waarin een modernistische villa in Tsjechië het middelpunt vormt van een indringende kijk op de wereld voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Moet even wachten tot Paul ‘Stoner’ uit heeft en nu dus een trillertje tussendoor.
Behalve lezen, veel administratie, werken aan de nieuwe website (ook in het Engels) die per 1 januari de lucht in moet, fondsen werven, koken met Mirabu en sapjes maken van mango en passievruchten. We hebben een gebonkt leven.