Blog 107

In en uit de wachtkamer

Het overheersende gevoel van de laatste weken: in de wachtkamer zitten. Het gevoel dat je niet weet waarom je er zit, of je niet vergeten bent en vooral wat je de dokter nou moet vertellen. Ondertussen blader je in nutteloze bladen (en kranten), kijkt overbodige tv-programma’s en ziet je bankrekening leeg lopen.

Moet je dit nog weken of maanden volhouden?

We vervelen ons geen moment. We hebben regelmatig afspraken met vrienden en komen niets tekort als het op eten aankomt. De eerste asperges en meer lekkere dingen uit de streek. We komen weer een paar kilootjes bij en zien er inmiddels bruiner uit dan in 4 maanden Uganda.

We bezoeken het Folkwang Museum in Essen en regelen allerlei kleine zaken (zoals de belasting aangifte).

We hebben een vergadering met het bestuur in Nederland, waar we praten over de voortgang van het werk. In Jinja gaat alles gewoon door. Wellicht wat trager als dat we er bij waren, maar dat heeft ook zijn goede kanten. We praten over de opening van het Centrum (juli – augustus) en het idee dat een delegatie van het bestuur daarbij wil zijn. Maar wellicht ook anderen, voor wie het een unieke kans is het werk en wat van het schitterende land te zien.

We bespreken de website, die binnenkort ook in het Engels beschikbaar is en plannen voor sponsoracties en hoe we op termijn de activiteiten zelfredzaam kunnen maken. Uiteraard praten we over onze terugkeer en we denken er steeds meer over samen terug te gaan.

We besluiten ons autootje te houden, maar dan moet er – met de oog op de APK – wel wat aan gedaan worden. Dat neemt Jan voor zijn rekening (dank, dank) en bij de keuring blijkt dat er nog een rubber vervangen moet worden. Kost een paar tientjes en daarmee hebben we voor de komende maanden (jaren?) in ieder geval vervoer.

We hebben weer enkele gesprekken over een mogelijke toekomst in Nederland (o.a. in de voorbereiding van vrijwilligers; in de verdere ontwikkeling van een tuinproject, waar Paul een paar keer als vrijwilliger werkt), maar steeds duikt de ‘heimwee’ naar Uganda op. Naar het rustige leven daar, naar onze honden, naar de tuin, maar vooral naar de mensen in Makenke, waar we toch ons hart hebben liggen.

Enkele dagen voor Pasen besluiten we samen terug te gaan; mits er ‘plek is op de 30^ste als ook Jan en Rita naar Jinja gaan, mits ‘er onvoorwaardelijke steun is vanuit bestuur en medewerkenden in Jinja’. Dat ‘als...’ we ons gesteund weten en zonder overdreven zorg ons werk kunnen doen.

Met die vragen, gaan we de paasdagen in.

Die fantastisch beginnen met een geweldige uitvoering van de Mattheus Passion van Bach in de Martinuskerk in Venlo. Een onverwachte uitnodiging van mijn broer en we hebben genoten. Een fraaie uitvoering van het Philharmonieorkest Zuidnederland, geweldige solisten en een vorstelijke lunch, waar we de tafel bezetten naast  de Minister van Ontwikkelingssamenwerking en de Limburgse bisschop en andere prominenten zaten. Sterke verleiding, beide eens even aan te spreken....!

Paaszaterdag een uitvoering van Gerard van Maasakker in de Stadsschouwburg in Nijmegen en Paaszondag lekker bijkletsen met Guido en Tjeu en gezellig eten met Yong-Han.

Tweede Paasdag hebben we gewandeld in het ‘Greenpark’ Venlo, waar de Floriade werd gehouden.

Dinsdag kwam bericht dat er nog plaats was op de vlucht van de 30^ste én geruststellende berichten uit Jinja. We hebben besloten te boeken.

Met dat besluit is er rust gekomen. Bij ons, maar vooral bij onze vrienden in Uganda, die we meteen op de hoogte hebben gebracht. Maar dan moeten we wel nog een hoop zaakjes regelen: paspoort ophalen, nog enkele vrienden bezoeken, boodschappen doen, huisje verlengen,  vervoer hier en daar regelen, afspraken met tandarts en dokter regelen, etc.

Daar zijn we volop mee bezig. Gisteren naar Den Haag en Haarlem geweest. Lekker bijgekletst met Lies en Frans, afscheid van Irmine en Lisette en ook de komende dagen nog volop leven ‘op de agenda’. Om daarna voorlopig de agenda maar weer op te bergen en te leven op het ritme van de dingen die komen gaan, op de cadans van de uren zonder klok en de golven van trouw en vertrouwen.

Onder de 'blauwe regen' (vol gelukstrossen) in de tuin van Lies en Frans

We hebben er een goed gevoel bij. Dankbaar voor wat we hier aan warmte, medeleven en gastvrijheid hebben mogen ervaren en vol verwachting van wat ons daar te wachten staat. Geen ‘wachtkamer-gevoel’ dat is zeker.

Woensdag 30 april vliegen we om 10.25 uit Brussel en hopen om 21.45 in Entebbe te landen. Om 01.00 verwachten we in Jinja te zijn en we zijn erg benieuwd hoe Castor en Polla ons opwachten. Vijf minuten uitbundige emotie en dan voelt het weer alsof je niet bent weg geweest?

Blog 106

ZWEVEN

Noordwijkerhout

Vanuit onze nieuwe vluchtplek – want zo voelt het nog steeds – hebben we vooral leuke dingen gedaan. Een bezoek aan Amsterdam. Lekker flaneren door de Jordaan. Een filmpje pikken (‘The new Budapest Hotel’ – genoten) en een fantastische voorstelling van ‘Vaslav’ met Jeroen Krabbé (een absolute aanrader!). Een heerlijke wandeling in het Amsterdams Waterwingebied, wat ons sterk deed denken aan safaristreken in Uganda. We wandelden samen met onze grote vriend Wim Piels, van wie we goede adviezen kregen over mogelijkheden in Nederland. Dus toch maar hier blijven?

Op safari in Noordwijkerhout

In de verte giraffen?

Met Leo en Hannie, die we nog kennen van de opleiding Ziekenverzorging – eind zeventiger jaren – herinneringen opgehaald en gegraven in wat het leven zinvol maakt.

In Den Haag een nieuw paspoort opgehaald en een indringend gesprek met Frank, waarin toch weer de terugkeer naar Uganda centraal staat. Waar (opnieuw) blijkt dat Paul en ik daar toch wel verschillend in staan. Een punt dat zeker een belangrijke rol gaat spelen in komende beslissingen.

Een bezoek aan een jong dynamisch bedrijf in Utrecht dat ons kan helpen produkten te ontwikkelen met de mensen daar. Een uitdaging weer terug te gaan?

Haarlem  

De volgende stop is Haarlem, waar we logeren bij onze lieve vriendinnen Irmine en Lisette. Waar we uiteraard weer uitvoerig praten over heden, verleden en toekomst. Over onze angsten en onzekerheden en de moeilijkheid geen keuze te willen maken. Zweven, zonder te weten waar te landen. Maar we bezoeken ook een goede tentoonstelling (‘De keuze van Joost Swagemakers’) en Haarlem is een fantastische stad om te shoppen.

We bezoeken father Kees (en zijn neef Ruud en Francien, die 2 maanden geleden in Jinja was) en zetten opnieuw risico’s en kansen op een rijtje. Zijn advies: voorlopig in Nederland blijven en afwachten. Wat gaat er met de wet gebeuren en wat betekent de uitvoering?

Signalen uit Uganda tonen dat het daar geen hot item meer is. Wel dat er opiniërende artikelen verschijnen die er naar tenderen dat de wet ‘op verkeerde gronden is  gebaseerd’. Volgens father Gerard Picavet:

‘Er komen gelukkig ook wat tegenstemmen op van mensen die zeggen dat het allemaal niets met crimineel gedrag te maken heeft, maar eerder van een ander soort hersen-inrichting komt. Men vergelijkt het met iemand die rechtshandig schrijft hetgeen vroeger als het enig juiste werd beschouwd. Linkshandige kinderen werden daarom gedwongen met de rechterhand te schrijven, totdat men er achter kwam dat het geen afwijking was, maar een instelling van bepaalde hersen gedeelten. Een goede vergelijking.

Zo langzamerhand gaat dit wel doordringen. Het zal tijd vragen zoals dat ook nog steeds het geval is in de USA, waar ook bepaalde staten heel erg ‘tegen’ zijn en andere weer niet. Wetenschappelijk inzicht zal op den duur de doorslag moeten gaan geven.

Maar er zal nog heel wat water door de Nijl moeten stromen eer men hier zover is.’

Boxmeer

Daar landen we zondag 30 maart om aanwezig te zijn bij de presentatie van de nieuwe CD van de ‘Fanfare van de 4^de Hoedanigheid’, een band waarin Paul jaren trompet speelde. Een geweldig optreden en we hebben genoten van de vele nieuwe talenten, die in de band zijn opgekomen. Het was een erg emotionele middag. We ontmoeten veel bekenden, die niet wisten dat we in Nederland waren. Dus vele malen het verhaal, de verbijstering, de schrik en het ongeloof.

We overnachten  (en kaarten) die avond bij onze buren en vrienden, Henk en Bernadette in de Carmelietenstraat en zo dicht bij ‘ons’ huis, komt de gedachte weer sterk op: lekker blijven!

Maar we kunnen en willen nog niet kiezen. Eerst maar even lekker ‘op vakantie’.

LÉtang de Mirandes; tweede van links 'ons'huisje

Met Jos en Nicky op pad

Varaignes

Die maandag om 05.00 uur vertrokken voor een rit naar Zuid-Frankrijk, naar de ‘Charente’, net boven de ‘Dourdogne’. Een lange maar mooie rit en 12 uur later zijn we bij Jos (mijn jongste broer) en Nicky. Ze runnen daar al jaren een klein vakantieparkje en we zijn de enige gasten, op een kleine bouwploeg uit Nederland na. We hebben een lekker huisje aan het water en die dagen besteden we veel tijd aan elkaar. Aan onze vragen, onze dromen en angsten.

'Franse scrab - art'

We genieten van de zon. Ik neem weer een boek ter hand (‘Butchers Crossing’ – veel beter dan het veel geprezen ‘Stoner’) en Paul klust wat samen met Jos. We koken om beurten, bezoeken leuke dorpjes en markten. Paul verzamelt een hoop ‘oud ijzer’ en er

ntstaat weer ‘scrapart’. Leuk om met de jongens daar te doen, of zou het ook in Nederland kunnen?

Ons huisje en autootje

We horen weer geruststellende berichten uit Uganda en de dringende roep terug te komen (‘You are needed here’). Ik ben daar gevoeliger (voel me meer verantwoordelijk?) dan Paul, die meer neigt naar 100% veiligheid. Die er op dit moment zeker niet is. Ook al wordt de wet niet actief uitgevoerd, hij bestaat wel en blijft niet het risico dat je verlinkt wordt, gechanteerd?

Er is nog steeds onzekerheid over een artikel in de wet of het verplicht is iemand aan te geven. We hebben de complete wet in ons bezit (11 pagina’s) maar zijn geen jurist. We hebben een bevriende jurist gevraagd ons meer duidelijkheid te geven.

Overigens: in de hele wereld zijn 83 landen (!) die een anti-homowet hebben, waaronder 12 in Afrika. De ophef in Uganda wordt toch met name ingegeven door de felheid van verdediging door Museveni, die daarmee uitsluitend uit is op eigen gewin en het her/veroveren van populariteit. Dat hij de wereldleiders durft te trotseren maakt hem in de ogen van de Ugandese bevolking  ‘dé leider’, die het land nodig heeft. Een ‘neo-koloniale vijand’ doet het daarin uitstekend.

Wil je in zo’n klimaat terugkeren?

Overloon

Voorlopig keren we terug naar Overloon en op 7 april dalen we daar weer neer. Met het gevoel een meer eensgezinde basis te hebben voor toekomstige beslissingen. We maken plannen voor de komende weken. Paul gaat een dag vrijwilligerswerk doen, ik moet nog enkele aanvragen afronden. Voor de komende weken zijn enkele gezellige etentjes met vrienden en bekenden gepland en dat zal ook onze afwegingen wel weer voeden.

Deze week een gesprek gehad met een groep die in Jinja graag workshops voor clowns wil organiseren en voorstellingen in de slums, in de crèche, in de gevangenis. Daar wil je toch bij zijn?

Voorlopig blijven we nog maar even zweven, maar de komende week zullen we toch moeten beslissen.

De 3 opties blijven bestaan en de 3^de optie komt vaker in beeld: een van ons keert tijdelijk terug (29 april?). Maar het zou erg fijn zijn als we iemand zouden vinden, die een tijdje mee wil . WIE WIL?

De komende weken zijn we nog op ‘De Vers’ in Landal en dan zien we wel weer.

Een lieve groet

Willem (06-88704620) – Paul (06-13509542