POLLA

Ons leven bleef gezegend met hééél veel regen. Ongebruikelijk voor het seizoen, maar goed voor de gewassen. Hoewel ook veel mais op het land verrot en mensen nauwelijks nog door de bagger heenkomen. Die regens gaan gepaard met heftige onweers en vooral ’s nachts, zeker als er geen stroom is, is het best angstaanjagend.

Ook nog eens hevige rukwinden en dan maak ik me zorgen over onze hondjes die ’s nachts buiten op de veranda liggen. Dus toch maar even kijken. Castor stond al jankend voor de deur. Maar waar is Polla? Achterveranda gecheckt, roepen tegen de donder in. Geen enkele reactie. De regen in, Paul wekken. Paniek! Ligt ze ergens in de tuin? Door een slang gebeten, door een bliksem getroffen? Vergiftigd? Wat kan er allemaal door je hoofd spelen.

Tot Paul op het idee kwam het huisje van Bakali te checken. En ja hoor, daar lag onze juffrouw rustig op de mat en keek de wereld in of ze het in Keulen hoorde donderen. Met een lach en een traan en bij kaarslicht, hebben we er om 4 uur die nacht maar een stevige borrel op genomen.

De volgende morgen bleek dat onze trouwe Bakali even tevoren door dezelfde zorgen overmand was en besloten had de honden bij hem binnen te laten. Was Polla meteen voor te porren (de overloopster!) maar Castor weigerde en bleef op z’n post.

Dat was midden in de week, nadat we de eerste dagen onze goede zorgen besteed hebben aan Evelien en Bianca door hen mee te nemen naar de wijken en projecten. Ze deden de Citytour (de andere kant van Jinja) en ze vonden het allemmaal wel ‘heftig’ en dat werd dan weer afgereageerd met kaarten, dammen, schaken en spelletjes, waarbij Paul natuurlijk moest laten zien welk talent hij van ‘Opa’ geerfd heeft. Maar er komt revanche en versterking (Els bereid je voor!).

Vergaderingen met de KisoBOKa Art Club, waar weinig initiatief uitkwam en met de LC1 (een soort plaatselijke burgemeester) over de problemen met de creche. Die was wat initiatiefvoller en we hopen dat de basis gelegd is voor een vruchtbare samenwerking in de wijk.

De vruchtbare samenwerking tussen onze andere twee vrijwilligers liep vast en na de nodige gesprekken, hebben we besloten dat het beter is dat ze even uit elkaar gaan en nu woont Jorien dus ook weer bij ons. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, zei mijn moeder altijd en met zoveel mensen ook een goede gelegenheid om de nieuwe barbecue uit te proberen. Een groot succes en vanavond gaan er flinke vissen op!

En een rust deze week! Omdat er bij Frank in Entebbe geen stroom was, had ik mijn telefoon als lamp gebruikt. Dus op een ongebruikelijke plek gelegd. Dus vergeten! De hele week niet bereikbaar en dat is alleen maar lastig voor de andere kant.

 Verder hebben we meer dan een miljoen besteed aan het busje (nieuwe versnellingsbak), kerstallen gekocht voor de verkoop in Nederland, pogingen ondernomen een scan van mijn rug te laten maken en zondag met de meiden en straatjongens naar de Itanda Falls. Grootste sensatie was een slippartij en een lekke band. De Bujagali Falls zijn inmiddels verleden tijd. Door de nieuwe dam zijn de beroemde falls verdwenen en is er een groot meer ontstaan. Dat moet op den duur meer electriciteit gaan opleveren. Daar is nu nog weinig van te merken. We hebben gemiddeld 10 uur stroom per dag. Vaak niet in de avond maar ’s nachts. Behalve natuurlijk als Polla zoek is. Het is zoals het is.

 Nachtelijke hereniging!

    toegift

Deze week aan het ‘Negerboek’ van Lawrence Hill begonnen. Een indrukwekkende slavenroman, die veel herinneringen oproept aan ‘Wat is de wat’ en opnieuw inzicht geeft wat een onrecht en ellende de menselijke geschiedenis kent. Je zou je bijna schamen over het verdriet van een overgelopen hondje.

ZEGENINGEN

Alle hectische ontwikkelingen van vorige week, kregen in de loop van deze week een Afrikaans vervolg. Je moet de dingen maar gewoon op z’n beloop laten en dan komt het wel goed. Niet te veel pushen, er het niet te veel over hebben en blijven lachen.

Het bestuur van Mpumedde kwam bijeen en nam weer geen besluit, maar ze bleven wel achter het idee staan dat een Revalidatiecentrum mogelijk zou moeten zijn. Er was één bestuurslid tegen en dat is een belangrijk persoon. Ze wilden nu een vergadering met ons voltallig bestuur: de 28^ste, dus nog even geduld.

We mochten wee keer examen afnemen bij Alba en de meiden van de catering-opleiding. Dat is lekker eten en netwerken, want Alba slaagt er altijd in aardige mensen uit te nodigen. Zo kwamen we ook de Bisschop weer tegen die ons prees voor onze goede werken en dat kregen we bij de volgende lunch ook nog eens te horen van zijn account-manager, dus we zijn weer ‘gezegend’.

Dat zijn we ook met 6 jonge konijntjes en 4 kuikens en met een jong kalfje. Vorig jaar hadden we er een gekocht (samen met Dirk) en die mag dan bij bij Dirk grazen. Gekocht voor 200.000 UGS (€ 50) en na goed 8 maanden verkocht voor  900.000 UGS. Een winst van 400% dus voor herhaling vatbaar. We kopen hem dan bij Zuster Elisabeth in Iganga en daarmee ondersteunen we dan weer het kindertehuis. Win-win, heet dat. Paul ging met de jongens van Mpumedde en dat was voor hen natuurlijk een feestje. Zeker toen ze die middag ook nog het varken van Jacob voor een beurt naar de ‘beer’ mochten brengen. Ons varken (dat wordt onderhouden door Jacob) blijkt al zwanger te zijn, dus binnenkort hebben we ook nog biggetjes. We tellen onze zegeningen.

Dat ondervonden we ook toen onze mannen (Jacob, Robert en Bakali) een vergadering belegden. We dachten dat het wel over salarisverhoging zou gaan. Na discussie wie er de bijeenkomst met gebed zou openen – Jacob de Baptist, Robert de katholiek of Bakali de moslim , deden ze het maar alle drie, dus dat moest wel een vruchtbare bijeenkomst worden. Natuurlijk hadden ze het een en ander van de afgelopen weken en maanden meegekregen en regelmatig brengen we hen ook wel op de hoogte. Nu wilden ze hun solidariteit met ons uitdrukken en hun dank dat we ‘ons bleven inzetten voor het Ugandese volk’. En of het niet een idee was dat we toch maar een eigen stuk land kochten en dan – natuurlijk met hen – een eigen bedrijf starten. Geweldig toch, zo’n initiatief!

Inmiddels zijn de vrijwilligers weer met elkaar verzoend, hebben de zusters in Soweto een nieuw Comitee opgericht en hebben de jongens schriftelijk hun excuses aangeboden en hun wensen voor de toekomst opgeschreven. Ontroerende verhalen en we zijn er weer sterk door gemotiveerd.

Dat werd versterkt door de vergadering met ons CBO-bestuur, waarvoor we ook de secretaris van het bestuur van Mpumedde hadden uitgenodigd. Die deed uitvoerig uit de doeken waar het probleem zat (je kunt geen jongeren en ouderen in één centrum huisvesten) maar ook waar de oplossing zat! Die éne persoon was weliswaar héél belangrijk (hij vertegenwoordigt de WET) maar – en dat mag niet in de notulen – hij heeft een héél groot zwak: geld. Dus als we hem nu voor de volgende vergadering een enveloppe geven – probleem opgelost. Wij nog een beetje verbaasd kijken en aarzelen, maar onze medebestuurders vonden dat een excellente oplossing. Een korte discussie wat er dan in de enveloppe moest en wie er dan met hem zou gaan ‘praten’ en besloten werd dat Mr. Paul Okello de morgen voor de vergadering (de 28^ste) een bedrag van 100.000 UGS (€ 25) zou over-handigen. Zo komt alles toch nog goed...?

Zaterdag, in een regenbui die we nog nooit hebben meegemaakt – naar Entebbe. Die middag gezellig met Maarten en Willemien aan hun strandje aan het Victoriameer gezeten. Heerlijk stokbrood met camambert en later fantastische saté van de barbecue. En toen naar het vliegveld om Evelien, de dochter van Els (de zus van Paul) en haar vriendin Bianca op te halen. Ze waren keurig op tijd en alle koffers waren er ook! Bij Frank was er geen power dus dat was een aangename kennismaking met het leven in Uganda.

Een redelijke nachtrust, een goed ontbijt en toen naar Jinja. Even boodschappen doen in Kampala en dankzij de zondagrust, waren we al om 14.00 uur in Jinja. Al  is het dan nog lang geen Sinterklaas, toch voelt het wel zo, als je weer alles mag uitpakken wat bezoekers meenemen. Natuurlijk lekkere kaas, maar ook van allerlei kruiden en speciale dingen die hier niet te krijgen zijn.

                                          Bianca, Evelien en Willem wachten op het ontbijt

De komende week lekker druk met de nieuwe bezoekers onderdompelen in onze wereld en de Ugandese cultuur en weer veel spelletjes doen. Wat zijn we toch gezegende mensen.

HECTIEK?

Als je ooit een romantisch weekend voor 2 wilt boeken, kies dan voor ‘The Haven’ in Jinja. Of eigenlijk 18 km van Jinja vandaan en dat geeft je net het gevoel er helemaal tussen uit te zijn. Je zit dan bij ons in de buurt – heeft ook z’n voordeel? – en je geniet van een heerlijke scene aan de Nijl, lekker eten en top gastvrijheid.

We hadden het ons voorgenomen toen we terugkwamen. Gewoon af en toe er lekker tussen uit. En na een hectische week, kwam het ook prima van pas.

Hectisch, omdat de voorzitter van het bestuur in Mpumedde ons 3 keer liet wachten en we nu nog niet weten wat hij eigenlijk wil. Hij wilde van alles weten (‘voor de zekerheid’) en stelde onnozele vragen als ‘hoeveel huur we voor het huis betaalden’ om óf te weten of we het wel konden betalen óf om zeker te weten dat er meer dan één slaapkamer in het pand zat. Hij leek redelijk tevreden, na een supper en drinks op onze kosten en ‘we zouden van hem horen’. Dus nog niet.

Hectisch omdat er onenigheid ontstond tussen de zusters en het Comitee in Soweto dat de creche moet runnen. Een poging die twee bij elkaar te brengen mislukte, want het Comitee kwam gewoon niet opdagen. Dat gaat al bijna een half jaar zo en ondertussen belegt iedere partij aparte bijeenkomsten met de ouders, met de lokale leiders, met de onderwijzers en er ontstaat een kluwen van misverstanden waar zelfs IK niet meer uitkom. Maar wellicht deze week een strootje en dan zachtjes ontrafelen

Hectisch omdat er echt heftige spanningen ontstonden tussen onze vrijwilligers. De een werd verliefd, liet de ander vallen; wilden niet meer met elkaar praten. De familie waar ze logeerden bemoeiden zich ermee, de straatjongens, de buurt, en er was alleen maar verdriet en onbegrip. Telefoontjes midden in de nacht en een behoorlijk appèl op onze empatische vermogens.

Hectisch omdat er tumult onstond tussen de straatjongens. De een verstopte zich in de douche om niet naar school te hoeven, de ander bleef een nacht op straat en keerde dronken thuis en de derde zeurde alleen maar dat hij te weinig eten kreeg! Counseling helpt dan niet meer en gewoon paal en perk stellen,maar het liefst zou je ze allemaal een pak rammel geven, maar dat is bij de Ugandese wet verboden.

Hectisch omdat we maar geen duidelijkheid krijgen of we nu wel of niet verzekerd zijn, of we nu wel of niet ons huis in Boxmeer mogen verhuren, of we nu wel of niet een aanvullende pensioenuitkering krijgen en of we nu wel of niet die rekening van 3.000.000 UGS electriciteit moeten betalen, die o.i. door de huisbaas betaald moet worden.

Hectisch omdat ik een paar keer naar de fysiotherapeut moest. Een stekende pijn in mijn rechterbeen. Openbaarde zich al op Cyprus. In Boxmeer vastgesteld dat het veroorzaakt werd door een hernia in de rug. Gekraakt. Een paar weken ging het redelijk goed, maar nu is het weer mis. De fysiotherapeut hier beweert dat hij hem ‘down’ krijgt met massage en daar hopen we dan maar op. Had een fikse vooraad paracetamol meegenomen en dat maakt het dragelijk.

Hectisch omdat we nog een programma moeten afronden voor Thomas die naar Nederland gaat, voor de ouders van een van de vrijwilligers die op bezoek komen, voor de nieuwe vrijwilligers, voor Els die heel veel wil in korte tijd, voor de nieuwe bezoekers die willen komen. En dat terwijl op de meest onmogelijke momenten de stroom uitvalt en je gewoon maar op het terras gaat zitten en een boekje pakt.

Een simpele novelle “Dooi’ over een heerlijke verliefdheid van een man jonger dan ik en daarom zo erkenbaar. En dan ‘De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween’. Die ging dus mee naar ‘The Haven’.

Heerlijk in de zon, op een comfotabele ligbank met de 100 jarige, terwijl de 51 jarige naast me lag en alsmaar bruiner werd en  bleef. Wat kan het leven toch mooi en ontspannen zijn. Het boek in één ruk uitgelezen. Genoten van bl. 1 t/m 358. Waar ik soms hoofdschuddend om de echtheid en de diepe ellende van een hele generatie van onze Afrikaanse medeburgers in ‘Wat is de Wat’ in een andere wereld verkeerde, zo verbleef ik buikschuddend en genietend in de leefwereld en geschiedenis van een man wiens levensmotto was’ het is zoals het is en het wordt zoals het wordt’. Daar gaan we voor!

 en wat gaat ie eten?

STRIJKEN EN GLADSTRIJKEN

Terug naar zondag: blogdag. Dan heb je toch de meeste rust en een beetje overzicht over de week. Vandaag de website bijgewerkt en een uurtje in de zon gelegen. Af en toe is het net Spanje. Paul rommelt in de tuin. Of eigenlijk het tegenovergestelde, want als hij een paar uurtjes bezig is geweest, staat de prei weer keurig op rijtjes, staat de sla weer in bedjes en is er weer te zien wat er gepoot is. Onze Jacob, Bakali en Robert hebben daar niet zo’n zicht op en doen het liefst ‘diggen’ en of er dan al wat staat interesseert ze minder.

En het groeit allemaal tegen de klippen op. Vooral de tomaten dus deze week maar veel soep gemaakt. We zijn daar allebei gek op, dus geen probleem. Een beetje variatie: Chinese tomatensoep, Italiaanse, Afrikaanse, al is het af en toe wel zoeken naar de juiste ingrediёnten.

Deze week veel tijd aan de administratie besteed. Ik kwam miljoenen te kort. Zowel op onze privé als op de KisoBOKa-rekening. Dus alles uitzoeken en opnieuw inboeken. Bleek dat ik de 7.000.000 UGS van de keuken in Iganga (zie website) niet ingeboekt had. Een hele opluchting en geen slapeloze nachten meer.

Die hadden we wel toen deze week het bestuur van het Home in Mpumedde weigerde de samenwerkingsovereenkomst te tekenen. We hadden verwacht dat dat deze week afgerond zou worden. Maar de voorzitter had geruchten gehoord.... Dat we uit het Bisdom gezet waren, dat we in een huis woonden met maar één slaapkamer, dat we geen werkvergunning hadden, etc. Dat ging hij nu eerst persoonlijk uitzoeken. Er blijft ons weinig bespaard. Maar morgen hebben we een afspraak met hem en dan hopen we dat we alle ‘geruchten’ kunnen ontzenuwenof gladstrijken.

Je zet hier heel vaak twee stappen terug om één stap vooruit te kunnen zetten en daar wen je wel een beetje aan, maar het is ook wel frustrerend.

Daar staan de leuke dingen tegenover. Ik mocht weer ‘examen’ afnemen bij de school bij Alba en dat betekent gewoon lekker eten. En ondertussen kijken of ze de vork op de juiste plaats leggen, of ze links of rechts opdienen, of er niet te veel zout in de soep zit of de kip krokant genoeg is en of ze wel genoeg lachen. Dat laatste ging uitstekend maar vooral van de zenuwen want ondertussen schelt de stem van Alba uit de keuken en dat gaat met Italiaans temperament!

Paul bezocht met een van de jongens het huis van Oma, waar hij 3 jaar geleden was weggelopen (zie website) en dat was een ontroerende ontmoeting. Die doen je goed en motiveren je weer maar even vol te houden tegen al die tegenwindjes.

Gisteren lekker gestreken en dat is zeer ontspannend. Lekker, licht klassiek muziekje (een walsje van Strauss) op de achtergrond en ik strijk in één uur meer weg dan Jacob in twee dagen. Die man strijkt alles, zelfs onderbroeken. Liefst met stoom, want waarom heb je anders een STOOMstrijkijzer voor en hij geniet met name van het Boxmeers Smartlappenkoor op de achtergrond. Hij verstaat er natuurlijk niets van maar sinds we hem uitgelegd hebben dat het over de ‘liefde en wanhoop’ gaat, vindt hij het alleen maar mooier. Andere dagen heeft hij een ‘alleluia-dag’ en dan glamt het huis van de gospels. Dan krijg je de vouwen niet meer uit je broek!

Deze week ook de auto maar eens verzekert. Die was tijdens ons verlof verlopen en deze week kreeg Paul een bon (40.000 UGS, een tientje). We wilden all-risk na de ervaring met ons laatste ongeluk. Maar er zat al weer een barst op de nieuwe ruit. Dus voor dat deel verviel de verzekering! Ik de juffrouw vriendelijk vragen ‘of ze niet een oogje dicht kon knijpen’? Gaat ze werkelijk achterover zitten en sluit haar ogen! Wat mij de gelegenheid gaf naar de volgende pagina op het formulier over te stappen. Of het gewerkt heeft zien we morgen wel, want dan kunnen we de formulieren (wellicht) ophalen. Tegen zo’n ervaring kan een verontruste voorzitter echt niet op!

 de voortuin en Castor kijkt toe

  Het preibed en Polla houdt toezicht


 Op de achtergrond de nieuw verzekerde auto




 Voor het huisje Bashid, het broertje van Bakali

Historische dag

Dinsdag 1 november 2011

Vandaag ALLERHEILIGEN, dus ook een beetje mijn feestje.

Vandaag de verjaardag van onze beide broers (Hans, oudste broer van Paul en Jos, mijn jongste broer): gefeliciteerd mannen!

Vandaag een historische dag, want we zetten ons verblijf in Uganda vrijwillig voort. Geen contract meer met Nederland, en zonder verplichtingen aan anderen, dan aan ons zelf.

Paul is vanmorgen vertrokken naar zijn nieuwe baan: coordinator sociale activiteiten voor het Rehabilitatie Centrum en daar zal hij dagelijks te vinden zijn. Deze week hopen we de formaliteiten met de besturen af te ronden.

Het is toch een hele uitdaging deze stap te zetten en de afgelopen dagen druk geweest om alles geregeld te krijgen aan verzekeringen, pensioenvoortzetting (wel/ niet doen) en vooral te kijken hoe we een nieuw, eigen netwerk kunnen opzetten.

Het gesprek met de Bisschop was open en hartelijk en hij (het bisdom) wil in ieder geval deel uitmaken van dat netwerk en dat kan op zich wel gemakkelijk zijn. We moeten nu een ‘samenwerkingsovereenkomst’ gaan opstellen. Wat we ook met andere partners willen, zodat het duidelijk is, waarop we elkaar kunnen aanspreken.

We hebben interessante ontmoetingen gehad met dames van ‘Wilde Ganzen’ uit Nederland, die wellicht het Rehabilitatie Centrum willen gaan ondersteunen en met Tim Malcolson, die hier jaren geleden gewerkt heeft en nog erg actief is in het werken met straatkinderen. En met de Zusters van de Creche in Soweto, om ook met hen nieuwe afspraken te maken wie voor wat verantwoordelijk is.

Een goede vergdering gehad met de leden van het KisoBOKa Art Centre en we willen eind deze maand een ART ROUTE organiseren op 4 plaatsen in Jinja. We hopen dat deze week de flyers en affiches van de drukker komen en dan moet er nog heel veel geregeld worden. Maar het lijkt heel leuk te worden.

Met al dat geregel vliegen de dagen voorbij. Heel mijn werkzaam leven, probeeer ik mijn werkjes te plannen met een lijstje ‘things to do today’. In Nederland hebben ze daar mooie  agenda’s voor, hier gebruik ik de achterkanten van mislukte prints. En het ‘today’ is geschrapt. Als de tijd en de omstandigheden het toelaten. En dat is dan weer afhankelijk van of er stroom is, of de internetverbinding het doet, of de auto start (als je in de stad wat wilt regelen). Maar 24 van de 52 actiepunten zijn al weg. De grote klussen schuif je altijd voor je uit, maar het komt nog wel eens goed.

Paul is zaterdag met de jongens naar de Bugagali Falls gelopen, wat een uitstekende ervaring was (zie website) en Jorien en Anne zijn inmiddels ‘uit huis’ en wonen nu bij de jongens in Mpumedde. Weer wat rust in huis, maar het was ook gezellig en leerzaam. Wederzijds hopen we.

Het regent veel en dat is voor ons een zegen (de tuin groeit en bloeit) maar voor veel mensen in de dorpjes is het een ramp. Bijna alle mais is verrot en dat geldt ook voor veel andere gewassen. De moeder van onze Jacob is bij hem op bezoek en dan hoor je de treurige verhalen over het leven op het patteland. Armoe troef. Nu willde ze een handeltje beginnen met kleine, gedroogde vis. Die is hier nog volop te krijgen, maar in haar dorp al weken niet meer op de markt. Dit was haar kans. Ze had 30.000 (€ 8) en of we dat wilden verdubbelen (60.000). Natuurlijk hebben we dat gedaan en we voelden ons helemaal Maxima!