maandag 28 januari 2013


HALVE KRACHT

Zondag zouden we weer met z’n tweetjes zijn. Anita vertrok om 13.00 met de taxi naar Entebbe en ‘full house’ was over. Maar die dag kwamen er verschillende bezoekers, de een om zijn schoolspullen te brengen, de ander voor een lening, een ander om zijn verhaal te vertellen. Van een rustige zondag kwam dus niet veel terecht.

Zondagavond viel ik bij het dagelijks biertje bijna in slaap. Doodmoe en langzaam kwam de koorts op. Nog voor het avondeten, lag ik in bed. Toch niet weer malaria? Die avond zakte de koorts en vanmorgen uitgeslapen en ik voelde me redelijk fit. Toch maar even naar de stad: boodschappen en de bank. Toen ik achter het stuur bijna weer in slaap viel, toch maar besloten langs de kliniek te gaan. De gebruikelijke test en d dokter keer erg bedenkelijk. Besloot een CBC te maken en de uitslag was ‘serious’. Hij wilde me onmiddellijk opnemen en aan de drip leggen. Mooi niet. Heb ik één keer gedaan, maar je wordt er echt aan je lot overgelaten. Hier is het normaal in het ziekenhuis dat de familie voor je zorgt en die zitten dan ook dag en nacht op de kamer, slapen op de vloer of in hetzelfde bed en het is een heel sociaal gebeuren. Aan mij niet besteed. Hoewel ze tot drie keer aandrong, bleef ik weigeren en tenslotte besloot ze dan maar over te gaan tot 3 dagen een injectie en een stapel pillen. Dus maar weer een aar dagen op ‘halve kracht’.
Terwijl we eigenlijk op volle kracht vooruit willen. Ik had me voorgenomen, nadat de bezoeksters op hun plek waren een paar flinke dingen af te handelen: commentaar op de jaarrekening, er liggen drie ‘quickscans’ van fondsen, aanvraag bij de Ambassade, definitief contract met de aannemer, de besluiten van de NGO, de vragen van komende vrijwilligers. Gaat dus allemaal niet lukken. Misschien de helft? En de andere helft lig ik in bed te weten. Dat is Afrika.

Maar de vrijwilligers zijn op hun plek: Anita naar huis (Kroatië), Inge bij Alba en actief in Soweto en Lola en Josi in ons huisje in Mpummudde en actief met de jongens. Het duurt nog 12 dagen eer de volgende komen.
Ondertussen is op de bouw alles klaar voor het ‘echte werk’ (zie website) en deze week hopen we de eerste stenen te persen en te laten drogen, zodat we met bouwen kunnen beginnen. Dan moet de ‘sceptic tank’ voor het toilet ook klaar zijn en dan kan het snel gaan. Via WILDE GANZEN hebben we nu ongeveer 1/3 binnen en vanaf vandaag staat het project online bij de 1-procent-club. Een reuze interessant initiatief waar ik jullie graag de komende week nog eens mee lastig val. Dat moet binnen 6 maanden € 3000 opleveren. Kijk maar alvast eens op  


De belangrijkste stap de afgelopen week? De ontbinding van de CBO en de eerste bestuursvergadering van BULIKMU KISOBOKA NGO. De benoeming van het bestuur. Ik ben als voorzitter afgetreden en Mr. Thomas (directeur van St. Matia Mulumba) is de nieuwe voorzitter. Vervolgens een groot aantal besluiten:
·         De benoeming van Paul tot coördinator social work (met een salarisverhoging van € 30.00)
·         De benoeming van Willem tot onbezoldigd traesurer en interim manager
·         De benoeming van Robert-Richart tot leraar van de Computer School
·         Van Grace tot matron van ‘KisoBOKa Home’
·         Aanvraag werkvergunning
·         Contract met de aannemer

Met hem hadden we na de vergadering nog een overleg en vervolgens nog een sollicitatiegesprek voor een ‘askari’, een nachtwaker. Dat wordt er een met pijl en boog. Nadat hij ons verzekerd had dat de beste uit Arua komen, heeft Paul er ook een voor zich zelf bestelt. Dat wordt uitkijken de komende dagen. Veel binnen blijven (en in bed...?).
Eigenlijk doe je dat toch wel, want in de zon is het bloedje heet. De temperatuur loopt op tot 40 – 50 graden en de bewegingen zijn zeer beperkt. Halve kracht...en nu is mijn energie op en zijn jullie weer op de hoogte


donderdag 24 januari 2013

Full House


FULL HOUSE


Het weekend vijf vrijwilligers/bezoekers over de vloer, dus kwam van een blog schrijven niet veel terecht. Toen 2 dagen geen stroom en derhalve een midweekse blog.

Maandag kregen we onverwacht bezoek van Waiswa, een van de ex-straat jongens die op vakantie in zijn dorp was. Hij heeft hier de kerstdagen doorgebracht en is daarna naar ‘huis’ teruggekeerd. Daar werd hij onmiddellijk door zijn familie er op aangesproken dat hij ‘zeker geld had gekregen van die blanken’ en dat eisten ze nu op. Hij ontkende, waarop ze hem vier dagen niet te eten hebben gegeven. Midden in de nacht is hij weggelopen (ruim 5 uur lopen) en hij leefde nu weer op de straat! Uit schaamte was hij niet eerder gekomen. Hij zag er moe en mager uit en heeft de rest van de dag geslapen.
Toevallig was die dag Mukadas hier, ook een van onze pupillen en onze monteur. Hij hoorde het verhaal van Waiswa en zei dat hij hetzelfde had meegemaakt. Hij bood spontaan aan Waiswa te helpen, hoewel hij al – deze vakantie – voor zijn broertje en zusje moet zorgen. Hij is sinds kort, om wat geld te verdienen, een straattent begonnen waar hij chapati’s (een soort pannenkoek) laat bakken. De tent loopt goed en hij overwoog nu een tweede tent te openen. Met 50.000 UGS (€ 15.00) kon hij nieuw materiaal kopen en dan kon Waiswa wat geld verdienen en hij kon bij hem slapen. Natuurlijk hebben we dit gebaar van solidariteit beloond en Waiswa was – en is – dolgelukkig. Wil niet meer naar zijn dorp terug en gaat eind volgende week weer naar (boarding) school.

Dinsdag zijn de palen gezet voor de afrastering voor de bouw gezet (zie bericht op de website) en omdat Mirabu ziek was, de hele dag met huishoudelijke dingen bezig geweest. En met het contract voor de aannemer. We gaan toch maar langzaam van start, hoewel we pas ¼ van het benodigde geld binnen hebben. Dus ook begonnen met een nieuwe aanvraag. Dromers en idealisten nemen niet alleen ’s nachts risico’s en wat is een leven zonder? Saai toch?

Woensdag naar de stad om geld van de bank te halen om de platen te kopen die in de afrastering verwerkt worden. De auto startte weer eens niet, dus ging er weer een halve dag voorbij met wachten. Mukadas kwam met een batterij met te weinig spanning. Wachten tot Paul thuis was en op weg. Voor de jongens in Makenke een radio en CD-speler gekocht, want die zetten zich geweldig in op de bouw en hebben wel een extraatje verdiend! Ze waren er ontzettend blij mee. Ook met de kip, die Paul voor hen gekocht had om zijn verjaardag te vieren.
Ondertussen heeft Inge de nodige voorbereidingen getroffen om haar project in Soweto te beginnen. We willen daar een 10-tal vrouwen helpen een ‘kleine buseniss’ op te zetten, zodat ze zich uit de armoede omhoog kunnen werken. Dat betekent bezoekjes aan de wijk, met de vrouwen praten en tot een selectie komen. We willen een training opzetten en dan samen met hen een ‘busenis plan’ opzetten. Ook daarvoor ontbreken nog de fondsen (“het duurt allemaal wat langer”) maar met nog meer dromers erbij wordt de kans dat het er van komt alleen maar groter. Inge gaat bij Alba wonen, maar het appartementje is nog niet klaar, dus verblijft ze nog steeds in het KisBOKahuis.

En daar kwamen vrijdag Lisa en Josi bij. In de vroege ochtend. Ik had een taxi naar het vliegveld gestuurd (rijden ’s nachts is echt een te groot risico) en ze waren er al om 07.00 uur. Doodmoe want ze hadden de tussenstop in Istanbul gebruikt om even de stad in te gaan. Die lagen dus al snel voor pampus in bed. Zodat wij naar de laatste CBO vergadering konden gaan. Dat ‘laatste’ ging, helaas niet door, want daarvoor moet het voltallige bestuur aanwezig zijn en Josephine dacht dat de vergadering volgende week was. Toch een goede vergadering gehad en vooral de gang van zaken rond de bouw besproken: dat er snel water moet komen, dat er snel een bewaker moet zijn, dat de bouw van het toilet kan starten, of we het risico aandurven alvast met de bouw van het vrijwilligershuisje te starten, hoe het moet met de elektriciteit, dat de bouwvergunning er nog niet is, dat de eigendomspapieren van het land er nog niet zijn en dat het geweldig gaat in het KisoBOKa Home.

Terug thuis zijn ook Debbie en Manon er. Zij hebben drie maanden vrijwilligerswerk gedaan in een babies home in de buurt van Mbale. Uitgezonden door Dare2go (vroeger ‘Jongeren en Missie’) en hebben gevraagd een paar dagen hier te mogen logeren voor ze op safari gaan en daarna terug naar Nederland.
Met de hele club (5) ’s middags de toer door de stad, een grote pot nasi en ’s avonds veel verhalen. De volgende morgen neemt Paul ze mee op ‘Citytour” en een bezoek aan ons project in Makenke. Ik sta de hele morgen in de keuken om salades te maken en voorbereidingen te treffen voor een lekkere barbecue.







Die zondag is Inge jarig. Ze wordt 50 en dus wordt er midden in de nacht nog een ‘Sara” geïmproviseerd. Ze trakteert op een geweldige taart van bakker ‘Brood’ en daar genieten we van, nadat ik die morgen met de meiden de plaatselijke kerkdienst heb bijgewoond. Na de taart kunnen we de lunch overslaan. Fred is op bezoek en met de wagen volgeladen (Fred en Anita gaan ook mee) die middag naar de Itanda Falls. Een prachtige stroomversnelling in de Nijl, die na het wegvallen van de Bugugali Falls, de moeite waard is te bezoeken. Ook een prachtige tocht over zanderige en hobbelige wegen en bij terugkomst is mijn haar meer rood dan grijs. Snel douchen en toen zijn we met de hele club gaan Chinezen!

Maandag met de hele club naar Soweto, waar de vrouwen erg blij waren met de aankoop van wel honderd armbandjes. Daarna nog naar de stad om souvenirs te kopen en thuis had Mirabu ondertussen 15 linke gehaktballen gedraaid. Met boontjes, piepers en een vette jus een heerlijke Hollandse maaltijd. En toen viel de stroom uit.

Dinsdagochtend zijn Debbie en Manon vertrokken op safari. Inge, Lisa en Josi wandelen naar de stad en Paul regelt de wateraansluiting in Makenke. Geen stroom dus opruimen, agenda en administratie bijwerken. Zomaar tijd om ook overdag een uurtje te lezen. Begonnen aan ‘Solitaire’ van Ton van der Lee. Een heel herkenbaar verhaal over een man die het jachtige Nederland verlaat en gaat wonen in de Namibische woestijn. Geen litteratuur, maar een (goed) observerend reisverslag.

Tussendoor komt Jacob om afscheid te nemen. Ook zijn vakantie zit er op en hij heeft geld nodig voor schoolfees. Hij krijgt een lening en dan hopen we maar dat de verkoop van zijn varkens het geld weer terug brengt. Een risico, maar wat is het leven zonder.....?
En zonder stroom? De blog klaar (woensdagavond 23.00 uur), de foto’s geselecteerd en plaatsen.... WOEPS stroom weg. Tot donderdagmorgen 11.00 uur, snel doen dus.
Allang niets meer verteld over onze veestapel: er is weer een geitje gestorven (Anja), weer een konijn overleden (niet in de pan), maar er zijn 2 kippetjes en 2 konijntjes bijgekomen...en de biggetjes groeien als kool.

maandag 14 januari 2013


KLEIN ZWITZERLAND


We zijn ‘bonkend’ het Nieuwe Jaar ingegaan. Geen oliebollen, vanwege de nog naslepende malaria, maar bij de start van het nieuwe jaar waren we allebei weer fit. We hebben de laatste dingen voor de safari van Theo en Inge geregeld en nadat die woensdag (de 2de) in alle vroegte op safari gingen, vertrokken wij enkele uren later naar Kampala om een visum voor Rwanda te bemachtigen. Dat ging niet zomaar en zou 72 uur duren. Zou dus nog net lukken..

Terug van Kampala, hebben we met Robert-Jan, onze aannemer, het veld nog eens goed opgemeten en dankzij de verplaatste stenen van de landmeter, lijkt het gebouw te passen. Er is zelfs ruimte voor een vrijwilligers-huisje. We hebben uitgebreid gediscussieerd over het ‘biogas-toilet’, maar het lijkt er op dat we dat project laten gaan vallen: te duur, te weinig rendement, te weinig kennis en te veel risico’s dat straks dingen verdwijnen. Als we een eenvoudiger toilet bouwen, zou er geld zijn voor het vrijwilligershuisje. Dat zou de huisvestingsproblemen voor de komende maanden oplossen én we hebben vanaf de start een ‘incoming generating’ project. Moeten het plan nog aan Wilde Ganzen voorleggen. Maar ter plekke hebben we de eerste stappen besproken: nog enkele bomen rooien, starten met het graven van de tank voor het toilet (zo dat we zand hebben om stenen te maken) en het bouwen van een afrastering. Tijdens onze vakantie, zou Bakali die klus kunnen klaren.

De dag er na de vakantie definitief regelen en de plannen aanpassen. We besluiten die vrijdag al naar Kampala te gaan – om het visum op te halen – en dan door te reizen naar Entebbe. Een dag vakantie extra en geen gestress op zaterdagochtend om het vliegtuig te halen. Het visum was weliswaar nog niet klaar, maar ‘in the process’ en dat duurde nauwelijks een uur. Net op tijd om voor de avondspits uit Kampala te komen.

Zaterdagmorgen om 09.00 de lucht in en dankzij het tijdverschil met Rwanda waren we al om 08.45 in Kigali. Een taxi naar het busstation. Wat een verademing! Geen files – stoplichten die het DOEN en aangeven hoelang de wachttijd is  - straten zo schoon en uiterst gedisciplineerd verkeer. Het is verboden met meer dan 2 op een boda te zitten en zowel bestuurder als passagier, dragen een helm. Auto’s zonder krassen en schrammen, wat in Uganda ondenkbaar is  en op het (drukke) busstation geen geschreeuw en gedram, maar louter gedienstige mensen die ons snel naar de juiste bus redigeren.

Vanwege de vele bergen wordt Rwanda het land van ‘de duizend heuvels’ of ‘Klein Zwitserland’ genoemd. Een prachtig land qua natuurschoon met overal heuvels en vulkanen op de achtergrond. Keurig afgebakende terrassen op de heuvels waar van alles verbouwd wordt en het lijkt of iedereen ook echt de hele dag bezig is. Hoewel Gisenyi  maar 150 km van de hoofdstad verwijderd is, doen we er, vanwege de talrijke bochten, klimmingen en dalen, ruim 3 uur over, maar de bustocht is uiterst comfortabel.

Vanuit het stadje snel een taxi naar ‘Paradise Malahide’ , een klein resort, direct aan het Kivumeer. Een waar paradijsje met een prachtige tuin, gerieflijke bungalows en een klein prive-strandje waar we de meeste tijd hebben doorgebracht. In de ochtend hadden we telkens enkele uren zon, maar tegen de middag nam de bewolking toe. Toch nog een prettige temperatuur voor het lezen van een boek en veel dutjes. Een goede keuken met 7 konijnvariaties (helaas niet in ’t zuur) en heerlijke gebakken visjes uit het meer.

De grootste attractie was het uitvaren en binnenkomen van de vissersboten. Drie grote kano’s aan elkaar gebonden, die iedere avond, tegen zonsondergang, luid zingend uit de haven – naast ons paradijs – vertrokken, de hele nacht op het meer bleven vissen en in de vroege ochtend, weer luid zingend, terugkeerden. Een prachtig ritueel.

We hebben genoten, zes dagen lang en de meeste tijd gespendeerd aan het strand. Veel gelezen. Eindelijk ‘Vrijheid’uit – overigens een geweldig boek in de stijl van Bonita Avenue – en daarna ‘ Bal masqué’ van Elia Barceló, een prachtige Spaanse roman, die zich in Parijs afspeelt. In 2 dagen uit, terwijl Paul  het ‘Verslag van Brodeck’ in dezelfde tijd verslond (echte aanrader!). iedere avond ‘duizenden’ bij de het grote open haardvuur.

We hebben genoten en even alle sores in Uganda achter ons gelaten. Overwogen te verhuizen, maar dat is natuurlijk niet echt een optie. Dat is ook het leuke van vakantie, vrij zijn om te dromen, de werkelijkheid niet te hoeven forceren en je kunnen overgeven aan wat mag en niet moet. Ondertussen krijgt je lijf wat kleur: ik meer rood dan bronzig, maar Paul heeft weer het lijf van een melk chocoladereep!

Vrijdagmorgen met de bus terug naar Kigali waar we die middag het ‘Genocide-monument’ bezocht hebben. Vreselijk indrukwekkend. Hoewel je de verhalen kent, maakt het een enorme impact als je de foto’s en getuigenverklaringen ziet en leest en stil staat bij het graf waar 250.000 mensen begraven liggen. Ongelofelijk wat mensen elkaar aan kunnen doen, terwijl toen wij er – ruim 30 jaar geleden – voor het eerst waren, nog zo’n rustig land was. Ongelofelijk ook dat (blijkbaar) de mensen nu in vrede en met een enorme wil van ‘vergeten en vergeven’ een nieuwe natie opbouwen. Wat blijkbaar door de enorme bijdrage vanuit het Westen – een afkopen van schuld – lukt en Rwanda is een van de snelst groeiende economieën in Afrika. Dat is ook te merken bij een bezoek aan de stad waar veel nieuwe kantoren en winkels verrezen zijn.

Zaterdagochtend weer op tijd naar het vliegveld en om 11.00 uur waren we weer in Entebbe. Onze chauffeur had zich in de tijd vergist en stond ons dus niet op te wachten. In de lokale taal – en gedachte – begint de dag om 06.00 uur (als de zon opkomt) en 07.00 uur is dus 1 uur en 11 uur is derhalve 17.00 uur in de middag. Duidelijk afgesproken dat hij om 11.00 uur op het vliegveld moest wezen, leek hij ook begrepen te hebben, maar dus mooi niet! Ter plekke een taxi geregeld en met een korte tussenstop in Kampala (2 uur over gedaan om de stad door te komen), waren we rond 16.00 weer thuis, waar Castor en Polla ons jonkend verwelkomen.

Zondagmorgen al vroeg weer op want Inge keert terug van safari en zij hebben George op het vliegveld opgepikt. George was 3 jaar geleden een jaar als vrijwilliger werkzaam op Matia Mulumba. Ik was zijn mentor en hij deed samen met Paul de cursus Luganda. Hij kwam iedere dinsdag bij ons eten en we hebben altijd contact met hem gehouden. Hij blijft een week of drie in Jinja en trekt dan nog verder langs de landen aan het Victoriameer. Een hartelijk welkom en zelfs Castor en Polla schenen hem te herkennen. De zondag vloog dus voorbij en tussendoor de 40 mailtjes gelezen en de meeste beantwoord en ’s avonds maar weer ‘duizenden’ met Inge.

Vandaag is het maandag. Paul is in Makenke weer bijgepraat over de jongens en met de jongens de afgelopen tijd geëvalueerd en gekeken naar de plannen voor de toekomst. Ik heb met Inge een gesprek gehad met een Duitse expert over de opzet van haar onderzoek naar microkrediet en opnieuw een aanvraag ingediend voor de bouw van het centrum.

Bakali heeft de afgelopen week de nodige voorbereidingen getroffen voor de bouw van de afrastering en de bouw daarvan is vandaag gestart. Hoewel er, vooral financieel, nog veel onduidelijk is, zullen we de komende weken toch echt aan het bouwen gaan en ook voorbereidingen gaan treffen voor activiteiten in de toekomst. Eind deze week, komen er twee vrijwilligers bij. De uitdagingen blijven komen en we kunnen er weer even tegen. Tegen wat?

Verjaardagsontbijt aan het meer

Lezen en dorst lessen

Uittocht van de vissers

Een deel van de vissersvloot

visser in zonsondergang

Tegen wat?