dinsdag 24 januari 2012

TIME OUT OVER


De afgelopen week stond nog veel in het teken van de afronding van het bezoek van Els, Evelien en Bianca. Er moest  nog een businessplan besproken worden voor het ‘tassenproject’, een eindevaluatie en natuurlijk de laatste afsuitende bezoekjes.
Indrukwekkend was de afsuiting van hun project in Soweto, waar de vrouwen alles uit de kast gehaald hadden om er een echt feestje van te maken. Uitgedost in de mooiste kleding voerden ze traditionele dansen op, ze spraken hun waardering uit voor de inzet van de meiden en ze hadden voor wel honderd mensen gekookt. De eerste 100 tassen werden ingepakt en nu moet het tweede deel van het project uitgevoerd worden; de verkoop van de tassen in Nederland o.m. door het opzetten van een webwinkel.
Een ander bijzonder moment was de ‘kookworkshop’, die Bakali, Robert en Jacob organiseerden om de bezoekers een aantal traditionele gerechten te leren. Een chaos in de keuken en geen duidelijk plan, maar alles kwam op de bordjes terecht. Ook hier een hoeveelheid voedsel voor een heel dorp, maar dat is de dagen daarna keurig door de jongens opgesnoepd.
Diezelfde dag hebben wij uitvoerig overlegd met Mr. Thomas; over zijn ervaringen in Nederland en Duitsland, maar ook over wat de volgende stappen kunnen zijn na de afsluiting van Mpumedde. We hebben de verschillende opties besproken en besloten de komende week met een kleiner groepje een strategie uit te zetten voor de komend maanden. Als er weer wat meer rust is, na het vertrek van de bezoekers.
Die vertrokken zaterdag de 21ste in de late avond. We zijn rustig naar Entebbe gereden en daar nog van een laatste maaltijd aan het strand van het Victoriameer genoten. Snel afscheid nemen op de luchthaven.
Het was een bijzondere tijd waarin je weer wat meer over je zelf leert, ontdekt in hoe verschillende werelden je leeft en hoe moeilijk het is die verschillen te overbruggen of te benoemen. Dat zal van beide kanten zo zijn en dat maakt het ook wel tot een uitdaging. Die wat ons betreft tot positieve prikkels heeft geleid. Die moeten we nu omzetten in onze eigen plannen.
Maar we hebben het weekend nog heerlijk genoten van een vorstelijk ontbijt bij Maarten en Willemien aan het Vicoriameer in Entebbe. Het is steeds genieten van hun hartelijke gastvrijheid en hun luisterend oor.
Die middag hebben we in Kampala gelunched met Daniel. De eerste straatjongen die met sukses zijn eigen weg vond en nog steeds voor veel jongens het ‘ideaal’ is. Hij heeft een tijd in Jinja bij Flavours gewerkt en daarna in diverse restaurants in Kampala. Hij zat nu zonder werk, maar was optimstisch over zijn toekomst en het was gewoon heel leuk hem weer terug e zien.
Die avond zijn we in de stad naar een uitvoering van de Ndeeregroep geweest. We hebben volop genoten van diverse traditionele dansen uit Uganda, maar ook omringende landen. Perfect op de stage gebracht in een sfeervolle ambiance (een openlucht theater in Afrikaanse stijl) en met mogelijkheden voor een hapje en een drankje. Het duurde ruim 3 uur en werd op een uiterst deskundige en humoristische manier gepresenteerd. De uren vlogen om.
We zijn in Kampala blijven slapen om de volgende morgen naar de fysiotherapeut te kunnen. Ook de nieuwe medicijnen bieden nauwelijks verlichting en ik voel me echt een oude man. Bas (een Nederlandse manuaal therapeut) heeft met een aparaat mijn ruggengraat wat proberen op te rekken, heeft de bovenrug gemobiliseersd en wat electromassage gegeven. Of het wat uithaalt? Je hebt in ieder gevoel dat er wat gebeurt en daarom deze week maar weer opnieuw naar Kampala.
Meteen was duidelijk dat de nieuwe ‘werkweek’ begonnen was. Al onderweg van Kampala naar Jinja, kregen we een telefoontje dat Najib door de politie was opgepakt en in de gevangenis zat (vanwege een gestolen telefoon), dat Adam weer in de straten van Jinja was gesignaleerd en thuis wachtte een hele serie emails. We hadden de laatste vier dagen geen internet en dan stapelt het zich snel op. Een aantal verzoeken van vrijwilligers, projectplannen van de jongens in Kimasa en begrotingen van projecten die mogelijk uitgevoerd worden. Daarbij – eindelijk -  de begroting van de verdere renovatie van Matia Mulumba. Ook de begrotingen van de kosten van de jongens die weer naar school gaan. Deze week loopt ‘de grote vakantie’ af en de komende week moeten de schoolgelden betaald worden en voor enkele jongens moet de inschrijving nog geregeld worden.
Deze week moeten we enkele knopen doorhakken en moet duidelijk worden welke kant we opgaan: toch een Rehabilitatiecentrum opzetten? Liever een (Levens) Art Centre? Een zorgboederij en dan toch maar een lap grond kopen?


De ‘time-out’ die we ons zelf gegeven had, loopt af en we zijn er ook wel weer aan toe ons wat meer te richten op onze eigen plannen dan dat de planning vooral bepaald wordt door bezoekers. Overigens met heel veel plezier gedaan en we zijn blij met de prikkels die dat weer heeft opgeleverd. Bovendien is het ook een van onze doelstellingen; onze ervaringen en wat ons drijft delen!  

dinsdag 17 januari 2012

Al weer safari
De kip zat dezelfde avond nog in de Römertopf. Met frietjes en sla uit eigen tuin een voortreffelijk maal.
Donderdag met Els, Evelien en Bianca naar Iganga voor een kort bezoek aan het babies home. Altijd weer een ontroerende ervaring. De lieve zusters, de joelende kindertjes en de indrukwekkende verhalen over hun achtergronden. Een babytje van nauwelijks 3 weken, gewoon door de moeder achtergelaten tijdens haar bezoek aan het ziekenhuis. Voor mij is het altijd bijzonder Robert te zien, 5 jaar oud en enkele jaren geleden kon hij alleen maar kruipen. Een van onze vrijwilligsters heeft ervoor gezorgd dat hij therapie kreeg en ik heb een tijdje toezicht mogen houden op zijn behandeling. Nu springt hij rond en vliegt onmiddellijk op me af.
Donderdag hebben Evelien en Bianca hun plekje bij Alba opgegeven en logeren nu weer hier en Marcel heeft zijn intrek genomen in het appartement in Mpumedde. Alles weer keurig geregeld.
En die vrijdag weer op safari. Dit keer met Jacob en Mukadas als speciale gasten, terwijl op de vorige tocht Robert en Bakali ons hebben vergezeld. Mukadas had de auto deze week nog eens extra gecheckt en hij had er alle vertrouwen in. Terecht want hij heeft alleen maar in actie hoeven te komen om een beetje olie bij te vullen.
De tocht is dus voortreffelijk verlopen en we waren de eerste dag al tegen 17.00 uur aan de rand van het park. We hadden toen al een kudde olifanten gezien en een groot aantal ‘crested cranes’, de nationale vogel van Uganda.
De volgende morgen het park in en daar hebben we alles gezien wat het park te bieden heeft: olifanten, buffels, veel verschillende soorten herten en impala’s,apen, vogels in alle kleuren, wildzwijnen en giraffen. En de leeuw! Die is niet altijd te zien en we hadden aan verschillende passerende busjes gevraagd of ze gesignaleerd waren, maar niemand had ze die morgen nog gezien. En opeens waren ze er. Op enkele meters afstand en toen we bleven staan, staken ze achter de auto de weg over. Prachtig gezicht en later troffen we nog een stel, dus onze dag kon niet kapot.
’s Middags een boottocht over de Nijl, richting de kolossale  Murchisson Falls en ook daar hadden we geluk weer olifanten, nijlpaarden en krokodillen te zien. Het is een tocht van ruim 3 uur – voor mij mag het een uurtje minder – maar zeker de moeite waard. Tegen 18.00 uur waren we in de lodge, waar een zwembad en koud biertje de vermoeienissen van die dag wegspoelden.
Zondagochtend hebben we de Falls van boven bekeken en ervaar je de nietigheid van de mens als je dat natuurgeweld zo onophoudelijk ziet spetteren en klotsen en bulderen.
We waren tegen 17.00 uur weer in Jinja, waar de de safari hebben afgesloten met een goede maaltijd bij de plaatselijke Chinees.
Maandag zijn Lies en Frans op bezoek geweest. Lies hebben we leren kennen in 2007 toen zij met een vriendin hier vrijwilligerswerk deed. Later is ze gestart met het ondersteunen van een babies home in de buurt van Mbale (zo’n 150 km) hier vandaan, maar ze komt met enige regelmaat, met haar man, kijken hoe het reilt en zeilt en welke plannen ze kunnen maken voor de komende tijd.
Het was lekker om ervaringen en frustraties uit te wisselen en dan vliegt een morgen om.
Paul heeft inmiddels met de jongeren in Kimasa hun wensen en dromen verkend en we gaan binnenkort eens kijken hoe we daar een bijdrage aan kunnen leveren. Ons medebestuurslid Thomas is deze week teruggekeerd uit Duitsland en Nederland en dan zullen we wel weer eens vergaderen over hoe het verder moet.
Door alle drukte van de afgelopen dagen was ik helemaal vergeten dat ik ook nog een column moest schrijven voor de Missionaire Agenda (ze hebben me nog een jaar gevraagd), maar ook dat is inmiddels gebeurd.
Met de rug gaat het nog steeds kl... maar de dokter heeft toestemming gegeven iets morfine achtigs te nemen. Wellicht dat dan de dagen – en vooral de nachten – weer wat draaglijker worden. En als de bezoekers weg zijn (einde van deze week) dan ga ik toch maar eens wat vaker zwemmen; tenslotte is het zwembad van King Fisher nog geen 10 minuten lopen hier van daan. En lopen schijnt ook heel goed te zijn, maar – nogmaals – ik heb met autorijden de minste last. Dus kijk al weer uit naar de volgende safari. Over een maand komen de nieuwe bezoekers









woensdag 11 januari 2012

safari

SAFARI
Het begon goed, die maandagmorgen: de auto startte niet! En we zouden op tijd vertrekken om via Kampala, waar we wat dingen moesten afhandelen, naar Entebe te rijden om Els op te halen. Het bleek een defect filter en Mukadas heeft het weer perfect gerepareerd, zodat we toch tegen de middag op pad konden. Helaas, moest daardoor mijn afspraak bij de fysiotherapeut in Kampala vervallen. Maar we waren ruimschoots op tijd in Entebbe en hebben genoten van een heerlijk supper aan het Victoriameer. Zeer op tijd ook op het vliegveld en toen bleek het vliegtuig bijna twee uur vertraging hebben.
Maar daar was ze dan toch en de meeste dagen van de week zijn we lekker druk geweest met Els alles te laten zien in en rond Jinja (zie haar blog) en natuurlijk het nodige bij te kletsen over vroeger en nu.
We hebben met Sjoerd en Anneke uitgebreid gekletst – en lekker geluncht – over onze ervaringen in Uganda en onze ervaringen met onze ruggen. Ook Anneke sukkelt al jaren met een hernia en is daarvoor nog steeds in behandeling in Nederland. Het zal wel weer overgaan? Maar de pijn neemt alleen maar toe en is vaak (vooral ’s nachts en ’s morgens vroeg) bijna ondraaglijk. Sterkere pijnstillers hebben geen effect. Deze week eindelijk bij een (Nederlandse) manueel therapeut in Kampala geweest maar die kon eigenlijk alleen maar de hernia bevestigen en wat oefeningen voorschrijven, waarvan ik de meeste al doe.
Het gekke is dat ik met autorijden de minste last heb en dat is maar goed ook, want veel tijd hebben we besteed aan de safari naar Lake Mburo. Die begon op Paul zijn verjaardag – namens hem bedankt voor alle goede wensen – en maandag zijn we terug gekomen. Het is een van de kleinere parken van Uganda maar heel apart door zijn ligging (tussen de bergen), zijn meren en toch bijzondere dieren: zebra’s, buffels, verschillende soorten antilopen, kraanvogels, wilde zwijnen, nijlpaarden, krokodillen, visarenden, kingfishers, apen.. We hebben ze allemaal gezien in een vrij korte tijd en vooral de tocht met de boot op het meer is heerlijk ontspannend. He
De wegen in het park waren redelijk maar zo direct na het regenseizoen zijn er stukken minder toegankelijk en we troffen een familie die echt met hun hele wiel in de blubber zaten. We hebben ze kunnen helpen en een van de dames bleek een webdesignbureau in Kampala te hebben. We hebben wat ervaringen uitgewisseld en ze bood aan voor ons (gratis) een website te maken. Dat wilden we al heel lang: een site in het Engels en meer toegespitst op de mensen hier, terwijl de Nederlandse site toch duidelijk gericht is op de achterban in Nederland. Een geluk bij een ongeluk. Alleen nu nog de tijd vinden om de informatie bij elkaar te rapen.
We werden op onze safari twee keer aangehouden. De eerste keer door een agente die vond dat we te hard reden. Paul gooide al zijn charme en taalkennis in de strijd en zo kwamen we weg met een smeergeld van 10.000 i.p.v. een boete van 100.000. De tweede keer liep de agent alleen maar rond de wagen (wellicht controleerde hij verzekeringssticker en banden) en verklaarde dat ik 2 ‘big mistakes’ had gemaakt: ik had hem niet uitgenodigd voor de kerst en ook met Nieuwjaar had ik hem niets gebracht! Mijn verklaring dat ik van zijn bestaan niet op de hoogte was en volgend jaar aan hem zou denken, was voldoende om onze tocht te kunnen voortzetten.
We zijn weer veilig thuis gekomen en maken ons op voor de volgende. Naar Murchisson Falls en daar gaan we het ‘grotere werk’ zien: de olifanten, giraffen en leeuwen.
Dinsdag ook een gesprek gehad met Peter van Mpumedde die veel van de gebeurtenissen van de laatste weken gemist had, omdat hij de bruiloft van zijn dochter in Kampala moest regelen. Ook hij  kon een aantal zaken niet goed plaatsen en hoopte maar dat we toch door wilden gaan, zij het op een andere wijze. We hebben hem gezegd dat we voorlopig de dingen even afwachten en volgende week met de overige bestuursleden zullen kijken wat een eerste stap kan zijn.
Ondertussen is Paul, samen met Marcel (de derde vrijwilliger) begonnen met het bij elkaar brengen van de werkeloze jongeren in Kimasa en gaan we kijken wat we met hen kunnen doen en waar we hen kunnen ondersteunen in hun dromen. Plannen hebben ze genoeg, maar we beginnen maar gewoon met voetballen.
Tussendoor nog in Soweto geweest, waar het ‘tassenproject’ van Evelien en Bianca, uitstekend loopt (zie website) en waar ik elke week de terugbetaling van de lening ophaal. Het is toch verbazingwekkend hoe ze het voor elkaar krijgen iedere week die 11.000 UGS ergens vandaan te scharrelen. Maar het lukt. En enkele vrouwen hebben me al vol trots laten zien wat ze met het geleende geld (200.000) gedaan hebben: een kamer aan het huisje gebouwd, waar 50 kuikentjes lopen en nieuwe drinkbakken staan. En met Pasen zijn ze vet en gaan ze voor 10.000 per stuk van de hand. Er zullen er dan wel geen 50 meer zijn maar een verdubbeling van de investering moet toch haalbaar zijn.








Deze kleine tekens van hoop en licht, geven je elke week weer de motivatie om van dit land en deze mensen te houden. En dan krijg je de zon en de prachtige natuur er gratis bij!

PS En vandaag - woensdag had Els de dag van haar leven! 's Morgens naar de Mobiele Kliniek en 's middags voor het eerst een kip zien slachten!

zondag 1 januari 2012

Crisis en Kans


De eerste dag van het nieuwe jaar en het voornemen de blog weer wekelijks te schrijven. Dat voornemen werd de afgelopen weken danig gedwarsboomd door het feit dat er 5 dagen geen internet verbinding was (omschakeling naar een nieuw systeem), regelmatige stroomstoringen maar vooral ook door veel onrust in het rond het huis.
Gezellige onrust door de komst van de ouders van Anne, minder gezellig door de verwarring met Jorien die dan weer naar huis wilde, dan weer wilde blijven en nog steeds haar draai niet kon vinden. Onrust omdat de laptop van Anne werd gestolen en groepen in Mpumedde elkaar gingen beschuldigen en onrust omdat dan toch eindelijk de brief kwam.
Een uiterst correcte en vriendelijke brief: de wet laat niet toe dat twee heel verschillende groepen op hetzelfde terrein wonen en werken en het advies met andere instanties contact op te nemen om onze plannen te realiseren. We besloten het maar even te laten bezinken en onze aandacht vooral te richten op de afsluiting van het programma van de 4 jongens.
Daarvan zou de eerste fase zijn dat ze met de Kerst naar huis zouden gaan en dat is prima verlopen. Maar ze waren nog niet weg of er kwam weer een verhaal dat een van de jongens de laatste nacht een meisje van 14 verkracht zou hebben. Boze ouders op de stoep en opnieuw verdachtmakingen en spanningen. Anne verliet Mpumedde voortijdig en we hebben met elkaar geprobeerd er toch maar goede kerstdagen van te maken. Wat gelukt is met heerlijk eten en spelletjes en een vistocht op het Victoriameer, helaas zonder vangst.
De dag na de Kerst ging de hele groep op safari naar Murchisson Falls en die dag waren we weer gewoon met z’n weetjes. Die dag o.a. met father Picavet gesprekken gevoerd over hoe nu verder en ook gesprekken met het management van Mpumedde. Daar besloten dat de jongens beter nog een tijd in hun dorpen zouden kunnen blijven, als tenminste de kerstdagen goed zouden zijn verlopen. Dat bleek het geval en dus hebben we hun terugkeer geregeld.
Maar eerst moest dat andere verhaal afgehandeld worden. Het leek een heuse rechtbank, met zeer verontwaardigde ouders – waarvan de vader naar later bleek helemaal niet de vader was, maar de man met de grootste mond in het dorp – en al snel was duidelijk dat het gewoon een opzet was geld los te peuteren. Wij hielden aanvankelijk voet bij stuk dat we niet wilden betalen voor iets wat ze blijkbaar samen gewild hadden. Julius beweerde zelfs dat hij haar niet had aangeraakt en dat ze zich aan hem had opgedrongen, maar ga dat maar eens vertellen tegen lui die geld ruiken. Zelfs de 2 ‘burgemeesters’ die aanwezig waren, roken hun aandeel. Een uiterst onplezierige situatie die wellicht ook gevolgen kon hebben voor de toekomst van alle jongens.
Eer we het in de gaten hadden, werd Julius in de boeien geslagen en daar zat het onschuldige mannetje in een kring van hatelijke lieden die hem dwongen op de knieen te zitten en allerlei lelijks over hem, zijn kameraden en ons uit schreeuwden. In overleg met Paul Okello (ons bestuurslid die we opgetrommeld hadden) besloten dat dit circus zo snel mogelijk moest stoppen en dus toch maar betaald: 300.000 UGS(€ 95.00) en toen werd iedereen uiterst vriendelijk, minzaam en dankbaar...
Mzungu in Uganda... je blijft gezien worden als een lopende geldboom en ze zeggen het je ook recht in je gezicht. Soms lijkt het of dat het enige is dat ze van belang vinden, maar daarmee zouden we de mensen tekort doen die ons na staan. Zeker de jongens die deze hele affaire op afstand volgden en zich schuldig voelden en erg solidair met elkaar waren en met ons.
We hebben besloten maar even een ‘time-out’ te nemen. De komende weken genieten van het bezoek van Els, de geplande safari’s en wat tijd nemen voor een boek, een filmpje en gewoon lekker in de tuin zitten of werken. Want er zijn nog zoveel andere dingen die gewoon goed gaan en dat hoorden we ons zelf ook oudejaarsdag zeggen.
We waren uitgenodigd door een documentairemaakster die een film maakt over het opzetten van projecten in Afrika. Wat onze ervaringen en tips waren, wat er zo al mislukt en gelukt was. Het was heerlijk ons verhaal kwijt te kunnen en wat er straks (over een half jaar?) in de film terecht komt, wachten we maar af. Het was echt goed ook haar ervaringen van anderen te horen en we hebben het jaar dan ook goed afgesloten. De wisseling doorgebracht bij de ‘buren’ aan het meer en we schoten 2 uur eerder dan de meesten van jullie het oude jaar uit.
Een jaar waar we maar niet de balans van opmaken.
Er wacht – volgens Loesje – een leuk spontaan jaar op zoek naar vrolijke mensen. Daar willen we bij horen!
En volgens onze goede vriend Harrij, is het Chinese symbool voor crisis hetzelfde als voor kansen: Daar gaan we voor!
Allemaal een voorspoedig en gezegend 2012!