Even the heart is happy

Maandag de 24 zijn Paul, Fred en Waiswa (die hier zijn om de kerst te vieren) de hele dag druk in de weer om de kerstviering in Mpumudde voor te bereiden. Nog de laatste inkopen op de lokale markt en het klaar maken van de zaal. Een groepje vrouwen begint met het schoonmaken en slachten van 8 kippen, 10 kg beef, 12 kg posho, 15 kg matooke en het nodige snijwerk aan uien, tomaten, wortels en natuurlijk komen ze dan op het laatse moment nog van alles tekort: geen stoof, geen grote sauspan, geen zout. Afrikanen zijn meesters in ‘crisismanagement’, niet te veel plannen, maar op het laatste moment alles oplossen. En meestal lukt het nog ook. Dus hadden de jongens (40) ’s avonds een voortreffelijke maaltijd. En een geslaagde avond én nacht. Met een dak boven je hoofd, een mat om op te slapen en een laken (cadeautje van KisoBOka en partner). En dank zij de spontane gift van een van de lezers van deze blog, hadden we financieel geen probleem! Meer informatie en foto’s: zie website.

Normaal gesproken, sluit ik me Eerste Kerstdag bij het feestje aan, maar de auto startte niet én de koppeling bleef hangen. Mukadas, onze monteur, was niet bereikbaar. Dus mooi niet weg. Ik heb me dus maar gestort op een uitgebreider kerstmenu dan gepland: een cocktail met gerookte vis, bananensoep (bananen uit eigen tuin), kipfilet met kaas en kruiden, frietjes en mangoijs (mango ook uit eigen tuin). Toen Paul en de jongens tegen 16.00 uur thuis kwamen, was die klus geklaard en de jongens hebben genoten. Wij ook overigens. Normaal zeggen ze hier na de maaltijd :” Thanks the stomach is satisfied” maar nu sprak Fred de historische woorden: “Even the heart is happy!”

Na de hectiek van de laatste maanden, die alleen maar toeneemt nu de bouw dichterbij komt en we vanaf deze week tot september vrijwillig(st)ers hebben, hebben we besloten een korte vakantie te nemen. We gaan een weekje naar Rwanda. Lekker uitrusten aan het Kivumeer en weer de tijd nemen voor elkaar, voor een goed boek en lekker eten en drinken. ‘Je kunt niet goed voor een ander zorgen, als je niet goed voor jezelf zorgt’. En een leuk verjaardagscadeau voor Paul.

Dus de dagen erna veel uitzoeken: vliegtickets, resorts, visum, vervoer. Maar het dreigt allemaal te lukken, al is nu, 6 dagen voor ons vertrek, nog niet alles rond. Het ziet er naar uit dat we voor het visum nog even op en neer naar Kampala moeten.

We hebben Tweede Kerstdag met de jongens gebarbecued en het is geweldig te zien hoe die hier genieten, als wij doen in een 3*** resort. Ze lummelen wat, kijken tv en genieten van de rust. Fred is tussendoor nog wat actief (in de tuin, konijnenhok opruimen) maar Waiswa ligt veel op bed te dromen.

Donderdag zijn ze allebei weer vertrokken en ze gaan nu nog een week of langer terug naar hun dorp voor ze straks in februari weer naar school moeten.

Deze week verder wat administratieve klussen afgewerkt: commentaar op de jaarrekening 2011. Wat fondsen op een rijtje gezet, berichten op de website geplaatst en Paul is weer met de jongens in Makenke bezig gegaan.

Vrijdagmorgen, in alle vroegte, kwamen Theo en Inge aan. Inge blijft 3 maanden, Theo maar 2 weken. De eerste dagen bezoeken ze onze projecten en volgende week woensdag gaan ze 10 dagen op safari in het Westen en bezoeken ze daar de wildparken en andere attracties. Deze dagen dus ‘druk’ met het gebruikelijke programma: stadsrit, Citytour, en bezoeken aan Makenke en Soweto. Helaas treffen ze het niet want het regent bijna elke dag, dus tochtjes naar de Itanda Falls en een boottocht over het meer schieten er bij in. Dan maar kaarten. Ze blijken fanatieke ‘bonkers’ te zijn en we hadden net deze week bij Henk en Bernadette (onze buren) de regels nog eens opgevraagd. Dan vliegen de uren voorbij.

Zaterdagmorgen voelde ik me slap en misselijk, maar (nog) geen koorts. Paul, Theo en Inge waren op Citytour. Ik kon een paar keer niet meer op m’n benen staan en ben maar in bed gedoken. Koud en rillerig en die middag wél koorts. Naar de kliniek en testen: malaria. Een paar spuiten ( nog twee dagen herhalen) en dan moet het weer over zijn. Dezelfde avond kreeg Paul dezelfde verschijnselen. Waarschijnlijk een mug die een feestje heeft gehouden in onze klamboe. In de loop van de avond werd de koorts wat minder en nu – zondagmiddag – weer redelijk in conditie. Paul ook, want die is me de bezoekers naar Makenke.

De komende dagen de vakantie verder plannen. Wellicht dus nog op en neer naar Kampala. Het oude jaar uitzwaaien (oliebollen bakken) en de noodzakelijke maatregelen treffen zodat we er echt even tussen uit kunnen. Of er een blog uit Rwanda komt.....?

Tussen de afrikaantjes uitkijken naar een GEWELDIG 2013

De handen van de jongens van Makenke en het pootje van Philo

FEESTWEEK

Maandag zou het dan zover zijn: het NGO-certificaat, maar Alex en Josephine belden in de middag dat het er nog niet was. Ze moesten wéér aanvullende stukken hebben. Ze gaan woensdag terug.

Mirabu was een paar dagen ziek en dat betekent met de franse slag het huis doen, wassen en koken en dat was een goede afwisseling voor het alsmaar achter de laptop zitten. Vaak zonder direct resultaat. Dus ook maar het huis een beetje in kerstsfeer gebracht. De lampjes (van de Hema) op de veranda, zo’n discokabouter op de tafel en op zoek naar kerstmuziek. We hadden een CD (van André Rieu, maar het doosje was leeg! Zing nu zelf maar van de herdertjes en de vrede en de sneeuw...

Sneeuw hebben we hier niet maar nog wel veel regen. Ik hou van het regenseizoen. Vooral omdat de fikse buien vooral ’s avonds en ’s nachts vallen. Dan begint het tegen 11.00 uur te grommen, de bananenbomen zwiepen, de bamboes van de kraanvogel doen het onweer na en Polla kruipt op schoot. Moet niks van bliksem hebben. En dan barst het los en is de binnenplaats in de kortst mogelijke tijd een heftige beek en kruipen we met z’n drietjes (Paul slaapt dan meestal al)  in een hoekje om droog te blijven. De onweer en de silhouetten van bananenbomen en palmen is geweldig mooi. Dat duurt dan zo’n uurtje en kan zich die nacht een paar keer herhalen. En ’s morgens is er niets meer van te zien, op de plassen in de slums na.

En het is goed voor de tuin. Er komen prachtige bloemen op, die Anita heeft meegenomen van Kroatië en we hebben volop komkommers, tomaten, aardbeien en allerlei soorten kool. Ook de asperges doen het nog steeds goed.

Deze week is er een nieuwe jongen in Makenke gekomen en de jongens hebben zich ontzettend verdienstelijk gemaakt met het bouwrijp maken van het land waar het Centrum moet komen. Er moesten een aar flinke bomen en stronken weggehaald worden, maar de klus is bijna geklaard. (meer nieuws op de website).
Woensdag zou Paul met de jongens naar een kerstviering gaan van een collega-organisatie. Uitnodiging vermeldt: opening 10.00 uur in de morgen. Ze waren er keurig op tijd. Nog niets aan de hand, alleen maar lege stoelen. Om 13.00 uur nog geen verandering en Paul geeft het op en is naar huis gekomen. Uiteindelijk schijnt het om 16.00 uur begonnen te zijn.

Die woensdagavond – nog na tienen – kwamen Alex en Josephine terug uit Kampala MET HET NGO-CERTIFICAAT! Al afgegeven op 14 november (!) maar we hebben het! En de werkvergunning? Daar wisten ze nog niets van.

Besloten dan die donderdag met hen naar Kampala te gaan. Even snel regelen? Vergeet het maar. De hele procedure moet opnieuw opgestart worden. een nieuwe aanvraag, op naam van de NGO en maar liefst 13 bijlages, van diploma’s, verklaring van geen-crimineel gedrag, aanbevelingen, benoemingsbrieven, contracten,....

Maar we zouden de volgende dag weer een ‘special pas’ krijgen. En die hebben we inderdaad zomaar gekregen, zodat we tot 23 maart de tijd hebben om alles te regelen. Da’s fijn maar de onzekerheid blijft. Hoewel Rosemary – die hoge dame bij Immigratie – me verzekerde dat het goed zou komen. Toen ik haar een paar klompjes (‘echt Delfst blauw, handmade and painted’- Blokker € 2.95) gaf voor Kerstmis, vloog ze me bijna om de nek: “Of course we want you people to stay”.

Omdat we toch in Kampala waren, toch maar een bureaustoel gekocht want ik heb de laatste weken behoorlijk last van mijn rug. Kijken of het wat uithaalt.

Voor de rest een aar keer de stad in geweest om boodschappen te doen voor het kerstfeest en wat betalingen gedaan voor de safari van Inge en Theo. Naar de bank moeten hier is een ramp. In Nederland kom je er nauwelijks nog, hier met grote regelmaat. Omdat de ATM het niet doet – dan kun je binnen geld ophalen. Maar een wachtrij voor het loket van 20 mensen is vreselijk normaal. En dan zul je er net een voor je hebben die de opbrengst van zijn handeltje komt brengen. Een stapel van 30 cm papiergeld en een zak met munten. Wordt allemaal handmatig geteld en vaak wil de juffrouw of de meneer achter het loket, eerst ook nog alle biljetten op dezelfde manier aangereikt hebben: alle afbeeldingen op dezelfde wijze.

De meest simpele betaling kost 5 tot 10 minuten en een ongeïnteresseerdheid, een verveelde blik op de pc en maar stempelen. Dis je bent er zo een uur zoet en dan moet je nog naar de volgende, want bank A neemt geen betaling van bank B aan.Niet goed voor m’n rug en niet voor m’n geestelijke gezondheid. Van de andere kant, verveel je je er nooit. Het is net een station en ik weet zeker dat er veel mensen gewoon maar zitten, want er staan comfortabele banken en er is airco!

Als er tenminste stroom is. Deze week drie avonden niet, dus gekaart of andere nuttige dingen doen. Paul heeft de jongens beloofd 1 x per week te koken, dus die is dan de hele avond bezig om van simpele dingen iets bijzonders te maken. Wordt erg op prijs gesteld: “Uncle, you come and cook for us every day”.

Verder weer wat achter fondsen aangegaan. Levert nog niet veel op. De wijnactie daarentegen loopt als een trein en Benny heeft een nieuwe voorraad kunnen bestellen (zie website – actie).

Deze week de aatste hand gelegd aan de nieuwe website. Alle pagina’s vernieuwd of bij gewerkt en honderden nieuwe foto’s gesorteerd. Die staan er nog niet op want er schijnt te weinig ruimte te zin. De webbeheerder werkt er aan.

Tenslotte: zaterdagmorgen ging Bakali naar zijn dorp om kerstmis daar te vieren. Hij moest in de stad de bus nemen. Wordt hij onverwacht door 2  mannen (met geweer) aangehouden: ‘Je mag hier niet passeren!’. Hij protesteert en wordt vervolgens gearresteerd en afgevoerd naar het politiebureau, vanwege ‘idling’ (‘rondhangen’ een veel gebruikt motief om straatjongens op te pikken, maar toch niet onze brave, door-endoor-betrouwbare Bakali).  Zijn telefoon wordt ingepikt -hij kan ons dus niet bellen – en ze vragen 300.000 UGS (€ 100) om hem vrij te laten. Heeft hij natuurlijk niet. Dus houden ze hem vast. Uiteindelijk geeft hij toe dat hij 50.000 heeft maar 10.000 nodig heeft om in zijn dorp te komen. ‘Dan geef die 40.000 maar’. Om 18.00 kwam hij vrij en om 22.00 uur was hij in zijn dorp.

Zo komt de politie aan zijn ‘kerstgratificatie’.

Is trouwens in het algemeen best een vervelende gewoonte in dit land. Iedereen die je deze dagen tegenkomt vraagt:”What did you bring for my Christmas”. De parkeerwachter, de vrouwen op de markt, de jongens in de winkels, maar ook vrienden en bekenden.

Ik heb een simpel antwoord: “ I bring you a song” en dan zing ik ‘I WISH YOU A MERRY XMAS, I WISH YOU A MERRY XMAS. I WISH YOU A MERRY XMAS AND A HAPPY NEW YEAR.’

Gisteren en eergisteren zijn Waiswa en Fred gekomen om hier kerst te vieren. Morgen maar eens een echte Hollandse kerstdis opdienen, in plaats van alweer posho en bonen. Hoewel, zouden ze een cocktail met gerookte vis en kappertjes wel appreciëren?

DE BESTE WENSEN VOOR DE KERSTDAGEN.

Dromen land

Was het vorige week Umeme die me dwarsboomde, deze week de internetprovider. Dan weer wel verbinding, dan weer niet, dan weer traag en dan ‘oeps’ – de verbinding is verbroken. Zit je midden in een document en dan ‘oeps’, gewoon weg. Maar je hebt de tijd en begint gewoon opnieuw.

Dat deed ook de taxateur, die we eindelijk te pakken kregen om ons ongenoegen te uiten over de opmeting van het land. Eerst deed hij daar erg laconiek over: hij had 4 meter van de weg af ‘ingepikt’, want dat waren nieuwe regels. Dat is voor de riolering, plaatsen van electriciteitspalen en allerlei nuttige dingen die in de slums wel nooit zullen komen.”Maar over 10 jaar...., Mr. William, je moet dromen hebben”. Ik vond het diefstal, maar de man lachte me uit. Dromers mogen de werkelijkheid geweld aan doen, daar bestaan ze van.

Maar aan de linkerkant van ons terrein, had hij ook 4 meter ingepikt. Vandaar dat ons terrein dus 8 meter kleiner was geworden (8 x 30 meter). Waarom, want het terrein grenst gewoon aan het land van de buurman, de man van wie we het land gekocht hebben? “Maar in de toekomst komt hier misschien een weg. Ik ben niet alleen een opmeter, maar ook een planner.” “Dus je hebt een weg gepland, op ons stuk land?” “Ja, misschien over 10 jaar”.

En toen werd ik boos en heb de man voor dief uitgescholden en gevraagd waar hij het recht vandaan haalde om over onze grond te beschikken en als hij daar een weg wilde (waarheen?) dat hij daarvoor moest betalen en dat ons centrum er dan zou staan en dat hij dan maar t.z.t. met de buurman moest onderhandelen. En dat het bovendien schandalig was dat hij deze diefstal pleegde met ons geld, want wij betalen hem! Thomas en Mr. Okello keken beschaamd naar de grond, maar soms moet je ‘dromers’ onder de kraan zetten. Met grote passen uitgezet waar, volgens mij de grens was en mijn laatste woorden: “ Als je geen dief wilt zijn, komt hier de steen! En over 10 jaar kom je maar terug met je droom over een nieuwe weg, maar dan gewoon betalen!” “ Daar heb je een punt”, zegt de man “ we moeten het nù regelen.”

Hij beloofde de volgende dag terug te komen om het nog eens precies op te meten.  Mr. Okello en ik hebben stokken in de grond gestoken waar de steen zou moeten komen. Hij vroeg nog geld voor transport voor de volgende dag en droop af. En hij kwam de volgende morgen, met zijn meetlint en de merkstenen. Die liggen nu zelfs een meter buiten de geplaatste stokken en hebben we de grond terug die ons toekomt. Gaan deze week met de aannemer kijken of het gebouw nu wel past.

Al met al drie 3 uur in de kletterende zon maar onze droom gered.

Nog even bij de jongens langs in het Home en die maken het uitstekend. Ze kijken uit naar hun uitstapje naar Sipi Falls en Philo II doet het uitstekend.

Fred, Brian, Henry at Sipi Falls

Philo en Henry

Philo en Fred

Diezelfde middag met Bakali naar een stuk grond in de buurt gaan kijken. Is erg aantrekkelijk (net om de hoek) en een groter perceel dan we nu huren. Als we het over de prijs eens worden......

Woensdagmorgen Paul naar Mpumudde gebracht en die is van daar uit met andere Paul (een Duitse vrijwilliger) én Anita én Brian, John en Fred vertrokken naar Sipi Falls – morgen bericht op de website-. Ze hebben het uitstekend naar hun zin gehad, al was het daar een stuk kouder en meer wind.

Omdat internet te traag en te onbetrouwbaar was, maar wat administratieve klussen gedaan (rekening overzichten oktober – november) en ‘rekeningen’ gemaakt voor Mukadas. Hij onderhoudt onze auto’s maar droomt van een eigen garage. Hij is zó ontzettend willend. Hij krijgt ook wat klanten, met name bedrijven, maar die betalen niet vóóraf, wat hier gebruikelijk is, maar als ze een rekening krijgen. En dan nog liefst per bank. Dus we hadden hem al 200.000 UGS geleend om een rekening te openen op de Bank en dan nu echte rekeningen1 Heb er meteen maar zo’n servicebon bijgedaan waarop je de ...kilometerbeurten kunt opschrijven. Twintig kopietjes geprint (een autootje in kleur en KISOBOKAMOTORS als logo): hij was dolgelukkig en zijn droom weer een stapje dichterbij.

En toen kwam vrijdag-dromendag 14 december: de dag waarop we NGO-certificaat en werkvergunning zouden krijgen. Josephine belde de dag te voren nog dat ze geld kwamen halen (voor transport) en dat het nù echt goed zou komen. Toen ze dus om 11 uur belde, dacht ik: bingo! Ze belde dat ze niet gegaan waren, want er was iemand in Alexs familie overleden! Dan plof je bijna, maar dromers....

Wel diezelfde middag Rosemary – een hoge dame in de NGOkringen – gebeld dat we nog maar een week een verblijfsvergunning hebben en dat we ons zorgen beginnen te maken. “You come on Monday and we arrange”. Zou het?

Paul heeft deze week deelgenomen aan een overleg met het District over de ‘opvang van straatkinderen’ en daar werd het beleid duidelijk uiteengezet. De straten van Jinja moeten schoon en de kids ‘opgeruimd’. Waar ze dan heen moeten? Ergens anders! Paul heeft duidelijk uit de doeken gedaan wat wij in het Home doen en dat kreeg van alle kanten veel bewondering. Maar wat is 4 op de honderden in de straten van Jinja? Overigens is er een 4^de kandidaat voorgedragen en die komt maandag naar Makenke.

Er werd een commissie benoemd om op korte termijn met concrete adviezen te komen voor de Gemeente en het district en Paul zit in die commissie en we zijn in ieder geval blij met die erkenning.

Deze week is ook de werkgroep bij elkaar geweest om het kerstfeest voor te bereiden. Dat gaan we vieren met zo’n 40 straatkinderen en 20 bewoners van het huis voor dak- en thuislozen. Goed eten en spelletjes, een film, kadootjes en toneelstukjes en zingen. Wordt best gezellig. Waar we het van moeten betalen, weten we nog niet, want ons bestuur in Nederland heeft ons ‘de wacht aangezegd dat we teveel geld uitgeven’.

Dus twee dagen – er was stroom én internet – aan het fondswerven. Los van het feit dat veel fondsen gewoon niet reageren op verzoeken en ook telefonisch niet bereikbaar zijn, zijn veel fondsen tegenwoordig ‘online’ te benaderen. Je krijgt dan eerst een ‘quick scan’ en dan ga je beginnen aan de ‘aanvraag’. Soms strand je dan op pagina 9; ‘uw aanvraag voldoet niet aan onze criteria’ (verkeerde land, verkeerde doelgroep, verkeerde activiteit ) maar vaak is dat nog wel te omzeilen, want als je dan i.p.v. jongens ‘meiden’ in vult óf i.p.v. bouwen ‘ communitydevelopment’ kom je wel door die barrière heen. Maar hoe vertaal je een ‘droom’ in onbenullige feiten en cijfers?

Doel: een droom

Meetbaar resultaat: nat

Duurzaamheid: als dromen stopt, ga je dood

Met wie: als ik wakker wordt naast jou..

Noodzaak: als slaap

Probleemanalyse: dromen is beter dan wakker liggen

Doelgroep: de man/vrouw van mijn...

Kosten: help me er uit

De vitrine in Kringloopwinkel Actief in Boxmeer

Overigens een interessante club ontdekt: de 1% club. Kom ik zeker nog eens op terug.

Inmiddels is de kerstactie voor WILDE GANZEN gestart: zie website (morgen) en zijn de eerste duizend Euro binnen, maar 45.000 is nog ver weg: dromen hebben geen tijd, geen grens, geen haast. Slaap lekker!

EN DE VOORBEREIDINGEN VOOR HET KRUISBOOGSCHIETEN KAMPIOENSCHAP 2013 GAAN DOOR!

Droom 317.

Philumeme

Lang zitten twijfelen over de titel van deze blog: Philo? Of Umeme? Overeenkomst? Ze zijn allebei ‘dood’.

In mijn vorige blog dat lieve hondje nog geprezen en verteld dat hij zich goed ontwikkelde. Deed hij ook. Maandagmorgen kwam de dierenarts om hem zijn vervolginjecties te geven. Een normale kuur voor jonge hondjes (ontwormen etc) en daaraan nog 50.000 UGS uitgegeven! Diezelfde middag meldde Fred, die zich vooral om Philo bekommerde, met tranen in zijn ogen:”Philo is dood”. Waarschijnlijk gestorven aan een virus.

De volgende morgen had hij hem begraven op het terrein. Keurig graf met een echt houten kruis. Maar toen hij die morgen een stok nodig had om de kaarsen uit de pijp te duwen, nam hij met even groot gemak het kruis van het graf. Weg symboliek.

We hebben inmiddels een nieuw hondje aangeschaft. Philo II. Nog geen foto beschikbaar.

Umeme. De naam van de compagnie die voor de elektriciteit moet zorgen. In het verleden berucht om zijn vele stroomstoringen maar ‘na de bouw van de nieuwe dam in Jinja’ is dat voorbij. En zo leek het ook en de laatste maanden zelden stroomstoringen. Tot deze week. Uitgerekend deze week. Een week waarin ik nogal wat werk had voorzien (fondsen werven, acties voorbereiden, brieven versturen). No power! En niet een uurtje, hele dagen en nachten. Om 18.00 de stroom er af en pas de volgende dag om 16.00 weer terug. Of de hele dag knipperstroom: ben je met een document bezig, ineens ‘piep’: weg. Een half uur later weer terug. Enzovoort. Om moedeloos van te worden. En als er dan stroom was, lag vaak internet er uit. Ten gevolge van een kabelbreuk in Kenya. Altijd gedacht dat dat allemaal via de satelliet ging.

Een week van veel frustratie dus en nog geen 20% kunnen doen wat gepland was. Althans op dat gebied. Dus dan maar andere dingen. Archief werk en opruimen. En koken. De mango’s rollen met kilo van de boom, dus behalve mangojam, mangosalsa, mangochutney en mangosap gemaakt en mangotaart, staat voor deze week op het programma.

Toch deze week de nieuwe rondzendbrief kunnen versturen en enkele aanvragen om snel de eerste gelden van Wilde Ganzen op onze rekening te krijgen. Want dan kunnen we met de bouw starten.....?

Als. Deze week ontdekte we dat de ‘taxateur’ ons een veel kleiner stuk land had toebedacht dan wij dachten gekocht te hebben. Hij kwam met tekeningen van het kadaster uit Entebbe en het stuk grond zag er niet alleen héél anders uit, maar was ook een stuk kleiner. Ons centrum zou er niet eens inpassen, laat staan dat we nog 8 meter overhielden. Wat we dachten en wat ook zou moeten kloppen met de koopaktes van de grond. Nog een paar uur bij de architect gezeten om het gebouw aan te passen, maar dat leverde een aanzienlijk vermindering op.

De enige manier om het probleem op te lossen, lijkt mij is ter plekke gaan kijken en opmeten en vergelijken. Maar de goede man, neemt al vanaf dinsdag zijn telefoon niet meer op! We weten niet waar hij woont en weten dus ook (nog) niet hoe we dit probleem gaan oplossen.

Woensdag hebben we de verjaardag van Castor en Polla gevierd. “Lang zullen ze leven’, in de morgen en een dikke kluif (meegenomen uit Nederland) in de middag. Een feest om te zien hoe ze daar van genieten en ook de onderlinge rivaliteit. Het zijn flinke botten en Polla krijgt ze dan niet kapot. Dat laat hij Castor doen en dan pikt hij dat bot weer in. Als Castor met het andere bot weer ‘verder’ is, eigent hij zich dat weer toe. Een leuk spel dat al dagen duurt. Ze zijn nu 5 en we hopen er nog lang plezier van te hebben. Verder is die Sinterklaasdag wel rustig verlopen.

Het Sinterklaaskadootje die dag? Nog geen NGO-certificaat! Ondanks dat de secretaris ‘persoonlijk had gezien’ wat we deden, moet het toch weer in een of andere commissie. De 14^de december! MAAR/EN dan zouden we wel ook meteen die dag onze werkvergunning krijgen. ’Zij die geloven, haasten niet.’

Donderdag naar Kampala en Entebbe. In Kampala om eens te kijken bij een ‘centrum voor creatieve mensen’ (gerund door een Nederlandse) en eens te kijken of we daar ook onze kaarsen kwijt kunnen en mogelijk schilderijen van Paul. Dat eerste lukte, voor het tweede verwees ze ons naar de ernaast gelegen galerie. De manager was er niet, maar Paul mag wat fotomateriaal van zijn werk opsturen. Wie weet.

Die middag naar Willemien en Maarten in Entebbe en daar een koffer met 15 kilo ‘kerstspulletjes’ afgeleverd, die een nichtje van Maarten ondertussen heeft meegenomen naar Nederland. Als alles verkocht wordt, levert dat (met de premies van Wilde Ganzen) ruim € 1000 op. De moeite waard toch. En altijd leuk Maarten en Willemien even te zien. Op de terugweg boodschappen gedaan in Kampala en we waren om 7 uur ’s avonds weer thuis. Umeme dood! Maar bij de zonneenergielampen kun je prima kaarten. Paul verslagen; hij zint op revanche!

Als vervolg op onze ‘dromen’ over de toekomst, zijn we toch weer eens gaan kijken naar een stukje land. In de buurt of in ieder geval in de buurt van Jinja. De speurtocht heeft nog niets opgeleverd. ‘Dromers hebben geen haast, dat krijgen ze pas bij het wakker worden’ (citaat van mezelf).

Verder deze week ‘druk’ geweest met safari’s regelen. Paul gaat deze week met de jongens naar Sipi Fall en ik organiseer een 10-daagse trip voor vrijwilligers die eind deze maand hier komen. Leuk om te doen maar de stroomstoringen, zijn niet echt behulpzaam. Heeft echter ook z’n voordelen, want ‘noodgedwongen’ die zaterdag heerlijk in de tuin, in de zon gezeten met een goed boek. Ben aan ‘Vrijheid’ begonnen, van Jonathan Franzen, die een prachtig tijdsbeeld schets van de tijd waarin we leven – althans in Amerika.

Gisteren (zondag) een regenachtige dag. Maar mét stroom: die 20% dus gehaald en verder wat gelummeld. Uit eten bij Gaby, op 500 meter, een mooie plek aan het meer en ’s avonds nog tijd om een filmpje te kijken (Morse) en daarna nog kaarten: Paul won!

Ze gaan vliegen

Aangezien ik de afgelopen dagen bijna fulltime achter de laptop heb gezeten, had ik me voorgenomen dat zondag niet te doen. Dus geen blog op zondag. De hele dag lekker in de keuken doorgebracht met brood bakken, mango-uit eigen tuin-jam maken en uitgebreid koken. ’s Avonds gezellig een filmpje gekeken.

Dat vele laptop werk kwam door de reactie van WILDE GANZEN. Want nu komt het er ook echt op aan en moeten er keuzes gemaakt worden. Ons bestuur in Nederland – dat uiteindelijk verantwoordelijk is - had nogal wat vragen en twijfels en daar is uitvoerig over gecorrespondeerd. Ook het projectplan moest bijgesteld worden, want dat moet de basis gaan leggen voor de verdere fondswerving. Voorlopig is nu alles achter de rug en kunnen we aan de slag, zodat de wilde (en tamme) ganzen ook echt de lucht in kunnen. Deze week komt er een nieuwe nieuwsbrief en dan is iedereen weer op de hoogte. We hopen met een actieve berichtgeving op de website iedereen zo veel mogelijk te informeren, ook met foto’s.

Aanverwant aan de acties, is Paul ook thuis druk geweest om de kaarsen in te pakken, die de jongens gemaakt hebben en heb ik in de stad nog wat kerstinkopen gedaan. Deze week moet dat koffertje naar Entebbe en dan zijn de spulletjes zondag in Nederland.

 

Het grote nieuws kwam deze week uit het Home in Makenke. Eindelijk het bewonersteam compleet. Nog wat nieuwe stoelen en een tafel gekocht. De jongens gemotiveerd aan het kaarsen maken en aan het werk in de tuin. Fred doet het goed in de groep en Philo ontwikkelt zich tot een echte waakhond. Maar woensdag was opeens Salim de hort op. Ze mogen zonder verlof niet van het terrein, dus navragen. Dat duurde niet lang, want al snel kwam de buurvrouw vertellen dat hij ‘making love’ was aangetroffen op het pleintje voor de crèche. Tot groot vermaak van de omstaanders!

Paul er heen en bij onderzoek in zijn kamer werd damesondergoed aangetroffen en bleek hij ook daar meiden te ontvangen. Met een doodsbange Fred in het bed onder hem en hij bleek de andere jongens behoorlijk onder druk gezet te hebben. Hij is onmiddellijk verwijderd.

Normaal gesproken, moet je ex-straatjongeren meerdere kansen geven. Het leven op straat is zo volstrekt anders dan leven in een structuur, maar dit gedrag is onacceptabel. Temeer daar het ‘de naam’ van het huis behoorlijk kan aantasten. We wachten nu op een nieuwe voordracht van een collega-organisatie en dan maar weer opnieuw beginnen. Hoort er bij. En we hebben in het bestuur dan ook uitvoerig gepraat over betere controle en de rol van de matron, want die moet toch wel iets gehoord of gemerkt hebben? Wellicht ook geïntimideerd?

Natuurlijk hebben we in het bestuur weer uitvoerig gepraat over ....de NGO.

Die ochtend (vrijdag) terwijl Paul en ik bij de ‘afsluiting van het academisch jaar’ van de crèche in Soweto zaten, kreeg Josephine (onze secretaresse) een telefoontje van de NGO-secretaris. Hij was in Jinja en ‘kwam ons kantoor bezoeken’. In overleg met Thomas besloten dat hij hem dan maar op St. Matia Mulumba moest ontvangen, waar we doorgaans vergaderen. Hij bleek uiterst gewillig en verzekerde de aanwezige bestuursleden dat dit de laatste stap was. Hij kon toch niet een certificaat afgeven ‘zonder zich er persoonlijk van de op de hoogte gesteld te hebben dat we ook echt bestonden’. En dat had hij nu gezien (‘graag reiskosten vergoeding’) en dan komt deze week het certificaat. Dat hebben we meer gehoord!

In dezelfde bestuursvergadering overleg gevoerd met de aannemer en we hebben nu de definitieve cijfers voor de bouw van de eerste fase: 160.000.000 Ugs en met aanvullende kosten (elektriciteit etc.) zou dat neerkomen op zo’n € 64.000. Onvoorstelbaar dat je daar zo’n compleet centrum voor kunt bouwen. Maar het blijft een hoop geld.

Die vrijdag dus in Soweto, waar de zusters zeer efficiënt een afsluitende ceremonie hadden georganiseerd. Zonder al te veel poespas. Slechts één ‘guest of honor’ (ikke) en aandoenlijke dansjes en speeches van de kinderen. ‘KisoBOKa’ werd de hemel in geprezen, ook door de ouders, en we hebben er best van genoten. Wel vermoeiend zo’n ceremonie. En dan ’s middags nog die bestuursvergadering.

Zaterdag heeft Paul enkele jongens naar hun dorpen gebracht waar ze een groot deel van de vakantie doorbrengen. Ik heb me met stukken schrijven zoet gehouden.

En dingen uitzoeken en nagaan en websites raadplegen – als er stroom en verbinding is – en nadenken over de toekomst. Als de NGO-erkenning deze week komt, hebben we nog 2 weken om de werkvergunning te krijgen. Die hebben we voor 3 jaar aangevraagd. Dan moet het Centrum er staan en zich zelf kunnen bedruipen. Dan terug naar Nederland? Of toch..... vlieg met me mee naar de regenboog?!