Blog  103

Tijdsbeleving

Twee weken geleden een zinvolle bijeenkomst met de lokale leiders in de ‘ontmoetingsruimte’ van het nieuwe centrum. Het duurde wel even eer ze er waren, maar daar raak je aan gewend. Ik was er keurig om 14.00 uur. Nobody to be seen. Om 14.30 de eerste : “They are coming”. Een half uur later: “They are on the way coming”. Om 15.00 de tweede: “They are moving this way”. Om 15.30 waren er 6 - elk dorp vertegenwoordigd – en konden we beginnen. Vooral gesproken over de eerste cursussen die we willen opstarten, waarbij vooral een ‘alfabetiseringscursus’ hoog scoorde. 75% van de bevolking van Kimasa kan niet lezen of schrijven. We hebben inmiddels een beroep gedaan op het District ons met deze cursus te ondersteunen.

Welke andere cursussen we gaan opstarten, moet blijken uit een enquête die we momenteel in de 3 dorpen uitvoeren. We willen voorzichtig starten, met name omdat de gebouwen nog niet klaar zijn en we slechts een één zaal hebben, waar we lessen kunnen geven.

Wel zijn deze week de ruimtes aan de voorkant van de grote hal opgeleverd. De eerste ruimte wordt het secretariaat, waar mensen hun telefoons kunnen opladen, brieven kunnen laten schrijven, kopietjes kunnen maken en een bescheiden internetcafé. De tweede ruimte wordt het kantoor van de project-manager en de derde een opbergruimte. Met lasser en timmerman, de vorige week de indeling besproken en die zijn nu druk aan het fabriceren.

De poort is inmiddels ook geplaatst en mensen hebben nu een mooi uitzicht op het gebouw. Al hebben velen nog geen idee wat het worden gaat: een hotel, een huis voor de muzungu’s, een disco? Ook daarom is het belangrijk dat we de cursussen starten, dat mensen ook zien en ervaren dat het centrum er voor hen is.

Nieuw land.

Na lange tijd weer eens een bestuursvergadering, waar allereerst officieel werd meegedeeld dat de NGO voor de komende 3 jaar een certificaat heeft. Dan kunnen we nu gaan werken aan onze werkvergunning en we hopen dat we die ook voor 3 jaar krijgen.

Op die bestuursvergadering is ook besloten dat we er een stuk land bij kopen. Een lap grond van 40 bij 120 meter, waar we een ziekenhuisje, een huisje voor de jongens van de straat, een modeltuin en een werkhal willen bouwen. We hebben wat tekeningen gemaakt en offertes aangevraagd en dan kan de fondswerving beginnen.

We hebben niet echt haast want we willen toch eerst het centrum afbouwen. Het bestuur heeft ook besloten de derde geplande hut niet te bouwen. Omdat het toch wel erg vol wordt, we de centen nog niet hebben en de functies van die ruimte (verkoop en expositie) ook elders in het centrum kunnen worden uitgevoerd.

De nieuwe plannen zullen we wel in 2015 uitvoeren, maar de opening staat op de planning voor juli of augustus en dan moet het ook echt klaar zijn. We hebben het bestuur voorgesteld een groepsreis vanuit Nederland te organiseren, dus als je belangstelling hebt?

Wachten.

Zoals niet op tijd komen een kenmerk is voor een land in Afrika, zijn ze ook meester in ‘het kastje naar de muur sturen’. Al 6 keer bij de URA (de belastingdienst ) geweest om de auto van Paul geregistreerd te krijgen. Ik heb wel een belastingnummer, maar de naam is verkeerd. Ik heet voor hen: Wilhelmus, Johannes, Maria en ik woon (volgens hen) in Kampala. Al 2 keer een verzoek tot wijziging ingediend, maar dat gaat telkens mis. Vorige week dus opnieuw een afspraak en “dan gaan we het definitief regelen”.

Ik weer keurig op tijd op dat bureau, maar de manager is in gesprek. Komt na 20 minuten en zet me bij een juffrouw aan het bureau. Ik verwacht dat die me gaat helpen, maar ze blijft maar vriendelijk vragen hoe het met me gaat en “are you comfortable Mr. Wilhelmus?”

Na 30 minuten verzoekt ze me mee te gaan naar een ander bureau: “there you are more comfortable’. Terwijl je daar dan keurig op je beurt wacht, dringen er zeker 4-5 mensen voor je langs en doen hun ding. Na 20 minuten, ik terug naar de manager en vertel hem dat dit niet opschiet. Hij loodst me naar een ander bureau. Weer netjes wachten, maar na 10 minuten blijkt dat de man niet in zijn computer kan. Hij brengt me weer naar een ander bureau.

De brave man gaat aan het werk en ik geef hem aan wat het probleem is en wat er gewijzigd moet worden. Elke wijziging uitschrijven en hij tikt dat braaf over. Een hoop schermen en vragen om bevestiging en na 30 minuten, lijkt het gepiept. Maar dan verschijnt de mededeling “Action not allowed”, waarop de man zucht “this is to complicated for me” en hij neemt me vriendelijk bij de hand (een heel normaal verschijnsel in Uganda dat mannen hand in hand over straat lopen) en zet me weer bij een ander bureau: “this is the right man to help you”.

Dus de hele procedure opnieuw. En met succes? Hij zegt dat ik nu vrijdag een email moet krijgen dat de wijzigingen zijn geaccepteerd. Zo niet dan moet ik maandag terugkomen. Vrijdag: mooi geen email, dus maandag maar weer...?

Tijd hebben.

Zo kom je dus de tijd wel door en ga je vooral niet boos maken of ergeren. Daar heb je alleen maar je zelf mee. Voor hen maakt het niet uit en tijd hebben ze in overvloed. Tijd is voor hen niet minuten of uren die voorbij gaan, tijd wordt bepaald door de zon, door de seizoenen, door hoe je je voelt. Het is zinloos te vragen “hoelang gaat het duren?” . Of “hoe laat is het klaar”? Hun standaard antwoord: “as the job is finished”. Zit wat in.

Ik merk dat ik daar wel mee kan leven en ook voor mezelf niet zo veel plan. Niet dat iets vandaag (of voor de middag) af moet. Morgen is er weer een dag.

Toch wel in de afgelopen weken wat dingen afgewerkt: de totale afrekening van de bouw tot en met 31 december, brieven geschreven, contracten vernieuwd, berichten op de website geplaatst, een filmpje gemaakt van het voetbaltoernooi, verslagen gemaakt en veel gepuzzeld!

Veel tijd genomen om te koken: vissoep van verse vis, zelfgemaakte kroketten en frietjes. Zelfs  loempia’s en een rijsttafel.

Fasten your belts.

Hoogtepunt van de laatste weken was de actie van de leerlingen van de bovenbouw van het Elzendaal College in Boxmeer. Afgelopen donderdag startte zij een ‘vastenaktie’ van 24 uur. Het bestuur in Nederland was daarbij aanwezig, een vrijwilliger vertelde iets over zijn ervaringen hier, er was een Power Point presentatie over onze activiteiten en twee keer een Skypverbinding met ons. De opbrengst was bedoeld voor de inrichting van de ontmoetingsruimte. Ze haalden € 1547,00 op. Geweldig!

Verder hebben we deze week afscheid genomen van Francien en met haar en Merel hun verblijf geëvalueerd. We hebben de medaille oogst op de Olympische Spelen met plezier gevolgd, veel filmpjes gekeken en gekaart als de stroom uitviel. Paul heeft zijn schilderijtjes afgemaakt en wacht op de reactie van de besteller.

We hebben erg genoten van de neefjes van Bakali, die hier enkele dagen logeerden. Ze kwamen met Bashir mee uit het dorp. Ze waren dus met zijn 5-en (Fred woont hier ook nog steeds. We vroegen ons af hoe ze zouden gaan slapen. Gewoon 3 man in het bed, Fred op de bank en Bakali op de grond. Daar hebben we hem dan maar een matras voor gegeven.

Het is al weken kurkdroog en veel plantjes hebben het begeven. 

IN DE ROOS.

  IN DE ROOS!

Farmersmarkt

Die zondag (de 26^ste) was er ‘Farmers markt’bij Flavours, een goed restaurant in de stad dat gerund wordt door Anneke. Ze verkopen er vooral locale producten en sieraden, en plantjes en kunst. Richard (een van onze jongens) was apetrots dat hij zijn eerste ‘scrap-art’ kon laten zien en daar was veel belangstelling voor. Helaas niets verkocht, maar een Amerikaan wil ze naar Amerika importeren. Wie weet. Wel behoorlijk wat, door de jongens gemaakte,  kaarsen verkocht en weer wat nieuwe contacten gelegd. Een Ugandees uit Kampala was erg geinteresseerd in Paul zijn schilderwerk, maar hij wilde ‘in die stijl’ iets met bloemen. Hij heeft een hotel in Kampala en Paul mag nu een eerste doek afleveren en dan volgen wellicht nieuwe opdrachten.

Zelf op de markt wat lekkere dingen gekocht, zoals echte ‘Leberkäse’, gemaakt door een Ugandese, die met een Duitser is getrouwd. Heel bijzonder.

Nieuwe vrijwilligster

Die maandag dus het goede bericht dat de palen waren gearriveerd op de bouwsite en die maandagnacht kwam Merel aan. Ze heeft de eerste dagen het gebruikelijke programma afgewerkt, maar is al snel naar Makenke verhuisd, zodat Francien niet langer alleen zat. De dames kunnen goed met elkaar opschieten en de jongens genieten van zoveel extra aandacht. De dames hebben een uitstekend sportprogramma voor ze opghezet. Paul heeft grote verfbussen vol laten gieten met cement, een ijzeren stang ertussen en nu hebben ze oefenmateriaal voor de buikspieren. Kleinere blikken dienen als halsters.

De meiden zijn verder aktief op de school en gaan de komende week assisteren op de creche. Hun blogs zijn bereikbaar via de website www.kisoboka.nl

Nieuwe website

De nieuwe website, met nu ook een engelse versie, is klaar maar nog niet on-line. Alle teksten zijn vernieuwd en ook alle foto’s ge-updated. We hopen dat de website deze week de lucht in gaat. Het wachten is nog op het fiat van het bestuur in Nederland.

Deze week enkele nieuwe bertichten op de website geplaatst en we treffen nu voorbereidingen op ‘Facebook’ te gaan.

Slecht nieuws

Na al het goede nieuws van de vorige blog, bereikte ons deze week het slechte nieuws dat een Belg was opgepakt, vanwege vermoedelijke homoseksuele daden. Dat bericht stond blijkbaar al eerder in de Nederlandse kranten, maar sijpelt hier langzaam de Nederlandse gemeenschap is. Een Belgische journalist volgt de zaak nauwkeurig en dus zijn we aardig bij.

Maar wat moet je met dat nieuws? We leven er al jaren mee, maar hebben ons nog nooit echt bedreigd of ongerust gevoeld. We zijn er ook totaal niet mee bezig en de ‘gewone mensen’ al  helemaal niet.

De nieuwe anti-homowet is in december door het parlement aangenomen, maar nog niet door de president ondertekend. Waarschijnlijk onder buitenlandse druk en de vraag is of hij dat ooit zal doen. Ook  zijn er ministers die wijzen op de on- uitbaarheid van de wet. Je moet op dergelijke daden betrapt worden. Het is als zodanig is in Uganda niet verboden, maar het doen. Maar dat is al jaren zo en we zijn er ook redelijk gerust op, maar zo’n nieuws drukt je wel weer even met je neus op de feiten. Met enkele vrienden, hebben we een ‘actie-plan’ opgezet.

Miss Makenke verkiezingen

We hadden posters verspreid (zie website), Paul had vele vrouwen persoonlijk aangesproken en we hadden veel goede reacties gehoord en de verwachtingen waren dus hoog gespannen. Zaterdag 11 uur in meeting room van het nieuwe centrum: GEEN MENS. Geen vrouwen, geen toeschouwers! Een tijdje wachten – hier begint niets op tijd – maar na een uur tijd keerde Paul, vreselijk teleurgesteld, terug. Wat ging er mis? Schaamte? Een boy-cot? Verkeerde dag? We kwamen er niet achter.

Toen Paul die maandag er op naar Kimasa ging, spraken enkele vrouwen hem aan dat ze erg teleurgesteld in hem waren en dat hij hen ‘in de steek had gelaten’. Bleek dat de vrouwen (en mannen natuurlijk ook) 11 uur gelezen hadden als 2 uur in de middag! En toen waren ze er.

We gaan het over 3 weken opnieuw proberen: op zaterdag 1 maart at EMOUNAKUMI (11 uur).

In de roos

Zondag met Frans en Lies en Merel en Francien op bezoek geweest bij father Gerard Picavet. Hij woont sinds enige maanden permanent in Buyala, op een schitterende plek aan de Nijl, temidden van vele hectares bos, dat hij heeft aangeplant.

Gerard wil altijd graag wat voor zijn gasten organiseren en dit keer ‘kruisboog-schieten’. Paul schoot daarbij een hen in d’r poot, maar ook in de roos. Dus een heuse huldigingsceremonie, inclusief het ‘Wilhelmus’ en een gouden medaille. Een superleuke middag, die we gezamenlijk hebben afgesloten bij de Chinees.

De winner en secundanten

Tijdens het Wilhelmus; vlnr Merel, Francien, Lies, Gerard en Frans

De eremedaille

Regeldingen

De afgelopen weken veel dingen geregeld. Het overschrijven van de auto; wat maar niet wil lukken omdat mijn naam verkeerd in het systeem zit. Ben er nu 4 keer geweest en elke keer beloven ze dat ze het nu echt gaan regelen.

De jaarrekening afgerond met een overzicht van al onze bezittingen en een goed gesprek gehad met de accountant, zodat we over 2 weken dat onderwerp kunnen afronden. En kunnen gebruiken om weer aan het fondsenwerven te gaan.

Voorbereidingen getroffen voor de cursussen die we willen gaan starten en op zoek naar meubels voor de nieuwe kantoren, die de komende week wel klaar zullen zijn

Schoolgelden regelen voor de jongens die al weer begonnen zijn. Dat is nog maar een heel klein deel. Op sommige scholen is nog geen 10%van de studenten aanwezig. Vaak omdat de ouders het geld niet bij elkaar hebben, maar ook vaak omdat ze nog wachten op de examenresultaten. Die hadden er begin februari moeten zijn (examens zijn vaak al in september afgenomen!) en ze moeten een bewijs van overgang hebben of kunnen aantonen dat ze voor bepaalde testen geslaagd zijn. Eerder naar school gaan heeft dus geen enkele zin.

Voorstellen geschreven voor het bestuur in Nederland en het bestuur hier en zo blijven we lekker bezig.

Makenke Home.

We hebben weer een jongen uit het programma moeten zetten. Shalim liep vaak weg en trok zo zijn eigen plan. Hij was daar al een paar keer op aangesproken, maar het laatste weekend was hij alle dagen weg en toen was de maat vol. Hij woont nu bij zijn zus en die heeft beloofd verder voor hem te zorgen.

We hebben inmiddels een nieuwe jongen (Juma) en die lijkt het prima te doen. Maar weer afwachten. Paul heeft Sadam weer thuis opgewacht en die doet het goed.

Genieten

Het regenseizoen komt er aan en we hebben al verschillende, verfrissende buien gehad. Er komt al weer van alles op en de mensen zijn weer druk op hun akkers bezig.

Elke avond zitten we met een pilsje op het achterbalkon en zien ze van de akkers komen, hun vee naar huis brengen of met grote bossen hout op het hoofd naar de hut om te gaan koken. Elke avond worden we verrast door 5 prachtige ‘crested cranes’ (de nationale vogel van Uganda) die sierlijk klepperend van het Victoriameer naar het Mabiraforest vliegen. Elke avond zien we ook wel een roofvogel achter kleinere vogels aanjagen (heeft waarschijnlijk ook wel weer een van onze kipjes gepakt) en dat gaat met een hoop gekwetter gepaard.

Overigens de ‘lachende’ ibis (zie vorige blog) blijkt in de lokale taal ‘Mpa Abaana’ te heten. Waar wij ‘háhá’há’ verstaan, verstaan de mensen hier ‘mpaábaná’, hetgeen ‘geef me kinderen’ betekent. Snap niet wat ze dan in onze tuin doen.

We genieten van de natuur om ons heen en hebben de afgelopen weken een van onze palbomen in bloei zien komen. Die vormt eerst een (groene) toeter (rechts), die zich langzaam openvouwt en dan komt daar de bloem uit (links). Fantastisch gezicht.

Het is zaterdag avond en Paul is net terug van het voetbal tournooi in Kimasa. Drie damesteams en vier herenteams en het hele dorp was op de been: honderden toeschouwers en erg veel dansen en zingen. Hij heeft genoten. Meer daarover morgen op de website. Ook over de 3^de vergadering met de lokale leiders (vandaag, zondag), waar ik dan weer naar toe mag.