RUST

De laatste blog ruim 2 weken geleden; dat was niet afgesproken. Maar hier is ook minder te melden dan in Uganda..hoewel?

Allereerst een geslaagde operatie. Vrijdag 15 juni om 07.15 melden in het Maasziekenhuis te Boxmeer om daar te horen te krijgen dat er door een storing in het computersysteem voorlopig geen operaties zouden plaatsvinden. Toch daarop voorbereid en ik weet niet wanneer ik ben binnengereden en hoelang het geduurd heeft. Was om 12 uur weer op de kamer en om 16.00 uur mocht ik al recht op zitten en om 17.00 al de eerste stapjes, inclusief de trap!

Voor de rest slaap je veel en zelfs de nacht ging snel voorbij en de volgende morgen de eerste oefeningen met de fysiotherapeute. Ging uitstekend en ook de orthopeed kwam me vertellen dat alles uitstekend was verlopen en ik die middag naar huis mocht!

Nog even genoten van het prima keuzemenu van het ziekenhuis en om 14.30 weer geland op Landal, waar een extra bed in de kamer was gezet, zodat ik kon rusten en oefenen. En daaruit bestonden de eerste dagen uit. Op zondag al een wandeling door het bos gemaakt en het leek allemaal heel voorspoedig te gaan. Geen pijn in het been, alleen in de rug en dan vooral van de wond (toch een snee van 10 cm).

Van liggen kwam minder terecht dan moest(?) maar volgens mij was rusten in een ligstoel in de zon beter dan naar het plafond staren. Die maandag kwam de pijn in het been weer terug en de dagen erna leek het alsof er niets gebeurd was. Dezelfde pijnlijke scheuten, dezelfde zeurende pijn rond de enkels. Dus maar weer aan de paracetamol.

Dinsdagavond een Kisoboka-bestuursvergadering en dat lange zitten, brak me de dag erna wel op. Maar het was een goede vergadering en goed met het bestuur de plannen af te stemmen en te kijken hoe onze dromen te realiseren zijn. Daar de dagen daarna wat werkjes voor verzet (persberichten, uitnodigingen, plannen) en er moest ook nog een colomn voor de Missionaire Agenda geschreven worden. Het zal wel allemaal niet volgens het gewenste schema zijn verlopen maar in grote lijn heb ik me wel gehouden aan het schema: liggen, oefenen, wandelen en zitten. Met als dagelijks hoogtepunt de zonnebank, waar je liggen, rusten en oefenen kunt combineren en nog bruin worden ook! Maar waar mogelijk de zonnebank vervangen door de bank van moeder Natuur en die heeft ons aardig bediend.

Vrijdag had Paul een scan in het ziekenhuis in Nijmegen, maar voor de uitslag moeten we nog even geduld hebben.

Een super goed weekend gehad met Irmine en Lisette die op het parkje ook een huisje gehuurd hadden en samen lekker gebarbecued en gegeten en gewandeld. Maar de pijn bleef en dat maakte me toch wat ongerust.

Maandag is Paul naar Den Haag geweest om zijn paspoort op te halen en dinsdag hadden we een controle afspraak bij de fysiotherapeut. Die kon me gerust stellen: dezelfde pijn hebben is een normaal verschijnsel. Zo’n zenuw is geen plastic vat dat terugspringt als de beknelling er af gehaald wordt (wat ik dacht) maar de deuk moet langzaam herstellen en de operatie kan o.a. door vocht de beknelling nog tijdelijk versterken. Dus geduld en de oefeninen zijn er vooral opgericht die zenuw weer wat op te rekken. Wandelen heeft hetzelfde effect. Maar het duurt wel een week of zes eer er sprake is van merkbaar herstel en we zijn er nu pas 10 dagen van de ingreep verwijderd.

Goed om te weten en dus maar trouw weer op schema leven en het gaat steeds beter en de pijn vermindert ook echt en we gaan er nog steeds van uit dat we volgende week donderdag (de 5^de) het groene licht krijgen om 5 dagen later terug te keren naar Uganda. Die zelfde dag, krijgt ook Paul de uitslag van zijn scan, dus duimen die dag (kaarsje op steken mag ook!).

We vervelen ons niet. We lezen veel en kijken af en toe een filmpje. We zitten veel in de zon en hebben echt het gevoel dat we toch een beetje vakantie hebben.

Komend weekend gaan we naar Sauerland om wat te wandelen, lekker er even uit, zonder afspraken en in een andere omgeving. De dagen daarna staan echt bol van de afspraken (maar de meeste leuk!) maar omdat we echt niet iedereen kunnen zien, hebben we toch besloten een ontmoetingsmiddag te houden. Zaterdag de 7^de van 16.00 – 18.00 uur in ’t Vertrek in Boxmeer en de meesten van jullie zullen de uitnodiging daarvoor wel ontvangen hebben. We kijken er naar uit!

En dat doen we toch ook wel naar het echte vertrek over ’n dag of 10. In de hoop dat we in Jinja alles weer aantreffen zoals het was. We hebben een paar keer contact gehad met onze jongens daar en volgens hen gaat alles goed. Zelfs de honden missen ons niet (!) maar daar geloven we natuurlijk niets van. Wij missen hen wel en met hen wandelen, zal wel de belangrijkste therapie worden de komende weken.

Ont-stressen

‘Leven tussen twee werelden’, zeggen we vaak, maar als je weer bijna twee weken in Nederland bent, is er maar één wereld: de wereld van Oranje! En dan niet alleen het voetbal, maar alles. De straten zijn oranje, de tv is oranje, de supermarkten zijn oranje, de krant is oranje, maar gelukkig ook de zon. Daar genieten we nog het meeste van en we hebben tot nu toe slechts een wat regenachtige dag meegemaakt.

Dat maakt de overgang wel wat gemakkelijker en we hebben , net als in Uganda, heel wat uurtjes buiten kunnen doorbrengen. Met een krantje en een boek en op gepaste tijden een glaasje wijn.

Maar ondertussen ook veel geregeld en afspraken gemaakt. De belangrijkste waren die in het Maasziekenhuis in Boxmeer. Donderdag de MRI-scan en enkele uren daarna het gesprek met de neuroloog. Op de scan was de hernia duidelijk te zien, maar het totaal was minder ernstig dan de scan uit Uganda deed vermoeden. Ook uit nader onderzoek was het voor haar duidelijk wat de oorzaak van de beknelling was en dat operatie me van de pijn zou kunnen verlossen.

De orthopeed – de dag erna – twijfelde nog. Weliswaar was de oorzaak duidelijk te zien en de beknelling weg te halen zijn, maar hij benadrukte ook de risico’s (beschadiging van de zenuw) en de alternatieven waaronder een soort ‘stilleggen’ van de zenuw, waardoor in ieder geval de pijn zou verdwijnen. Minder ingrijpend, maar het zou veel tijd gaan kosten om die procedure in gang te zetten. Waar wij niet zo veel zin in hadden en voor mij had het lang genoeg geduurd..

Uiteindelijk stemde hij met een operatie in en hij was uitermate bereid het op korte termijn te regelen. Dat gaat nu gebeuren en vrijdag as ((15 juni) is de operatie gepland. Als alles goed gaat, zou ik de volgende dag al weer naar huis kunnen en dan is het een kwestie van rusten en revalideren. Hij vond een geplande terugkeer op 9 juli wel wat aan de vroege kant (vooral vanwege de lange vliegreis) maar achtte het ‘haalbaar’.

Daar gaan we dus voor! Inmiddels zijn de preoperatieve onderzoeken (o.a. hartfilmpje en gesprekken met de anesthesioloog en andere zorgverleners) afgerond en nu maar afwachten.

Het nazorgtraject ziet er niet al te moeilijk uit? Veel rusten en de rug zo min mogelijk belasten (niet te veel zitten) maar het duurt alles bij elkaar toch een behoorlijke tijd:  ‘na drie maanden kunnen alle werkzaamheden weer worden uitgevoerd’. Dan zouden we al in september zitten.

Vooral blij dat er nu eindelijk wat gaat gebeuren en het lijkt me een heerlijk gevoel over enkele dagen van de pijn af te zijn.

In de afgelopen dagen ook andere zaken kunnen regelen. We zijn naar den Haag geweest om voor Paul een nieuw paspoort aan te vragen en ook dat lukt binnen 2 weken. We hebben afspraken met de tandarts gemaakt en zaken geregeld die altijd in zo’n periode spelen: belastingaangifte, onderhoud van het huis, gesprekken met en over vrijwilligers: we vervelen ons niet.

Maar we genieten ook van de rust, van wat lezen, televisie kijken en van de lekkere dingen die niet op het Ugandese menu staan.

In Jinja gaat, voor zover we weten alles goed: Bakali en Jacob zorgen voor het huis en de honden (maken het nog prima), Thomas zorgt voor de jongens en de tekening van de architect is klaar. We zijn druk bezig om de fondswerving van de grond te krijgen en het zal nog een hele klus worden het benodigde geld bij elkaar te krijgen. Met het vooruitzicht dat we straks weer een werkvergunning hebben voor 3 jaar, maken we ons daar nog niet al te druk over; dan doen we er maar wat langer over.

We hopen dat mijn mobiliteit het toelaat dat we de komende tijd toch nog wat mensen kunnen opzoeken, maar we spelen ook met de gedachte om nog een ‘ontmoetingsdag’ te organiseren. Dat zou dan 6 of 7 juli worden. Gaan we de komende week bespreken met het bestuur.

We hebben in ieder geval besloten het weekend van mijn verjaardag (1 juli) er op uit te trekken. Naar Duitsland, in de hoop dat we dan daar de finale Duitsland-Nederland kunnen zien en die winnen we met 3-2!

Wil je ons bellen: Paul 06-30697054 – Willem: 06-81704620 en je kunt natuurlijk altijd even langs komen; voorlopig lig ik nog wel even plat!

Stress…?

De laatste week verliep helemaal niet rustig. Toen we dachten dat we onze paspoorten konden ophalen, die bij Immigration waren i.v.m. de werkvergunning, bleek dat ze een brief van het Bisdom wilden waarin zou staan dat ’die geen bezwaar hadden tegen een nieuwe werkvergunning’.

Het heeft ons 5 dagen geduurd om een dergelijke brief te krijgen. Na eerst van het kastje naar de muur gestuurd te zijn, een weigering die brief te schrijven (jullie hebben nog steeds geen ‘samenwerkingsovereenkomst’ met het bisdom opgesteld en Paul heeft zich weinig op het Bisdom laten zien) en interventie van de Bisschop kwam de brief er eindelijk maandagmorgen voor ons vertrek. Alex naar Kampala om de paspoorten op te halen. Maar nee: ‘ze waren er nog mee bezig’. Woensdag terugkomen.

In de tussentijd een concept samenwerkingsovereenkomst met het bisdom opgesteld en de laatste dagen allerlei zaken geregeld die kunnen gebeuren in de tijd dat we in Nederland zijn. Paul heeft alle jongens nog bezocht en we hebben gesprekken gevoerd met twee aannemers over een offerte voor het KisoBOKa Centrum. De advocaat opdracht gegeven achter de registratie van het aangekochte land aangegaan; een architect aangezocht om de bouwtekening te maken en een varken gekocht (een male) zodat die de komende tijd zijn werk kan doen. We dachten dat we er klaar voor waren.

Alex heeft de hele dag in Kampala gezeten, maar dan was er een vergadering, dan ging de chef lunchen (en kwam niet meer terug) en toen moest de procedure weer bijgesteld worden...aan het einde van de dag: nog geen paspoort!

Donderdagmorgen – we zouden die avond moeten vertrekken – nog steeds geen paspoort en in de middag kregen we de officiële verklaring: ze kunnen geen nieuwe werkvergunning af geven zolang de oude nog geldig is (tot 12 juni). Maar we kregen de paspoorten wel terug met brieven met vette stempels dat alles is goedgekeurd en dat we bij terugkeer de stempels in de paspoorten krijgen.

Om 18.30 kwam Alex met de brieven in Jinja aan; om 19.30 vertrok de taxi naar het vliegveld.

Typisch Afrikaans? Op 12 april hebben we een verzoek bij de verzekering ingediend de reiskosten voor Paul vergoed te krijgen i.v.m. het maken van de noodzakelijke scan. Van het kastje naar de muur gestuurd. Vijf keer een mailtje gestuurd: ‘uw aanvraag is in behandeling’. Inmiddels ging de prijs van het ticket omhoog van € 735 naar € 1035. En het was Pinksteren. Maar ‘u krijgt deze week bericht..’

Woensdag toch maar het ticket bevestigt en geboekt en de dag voor vertrek nogmaals om toestemming gevraagd. “U krijgt deze week bericht”. Op vrijdag dus, toe wij al in Nederland waren en..... het verzoek is afgewezen want u hebt het zelf geregeld en gepland! En dat geldt ook voor mijn aanvraag want ook die ‘was planbaar’ en dan geldt de repatriëring niet.

Natuurlijk gaan we het aanvechten, maar de kans lijkt ons erg klein.

We kwamen ruimschoots op tijd in Entebbe aan, zoals gepland, zodat we Willemien en Maarten nog konden zien, die van Nederland terugkwamen en Ine ‘overnamen’ die nog een paar dagen bij hen zou blijven. Van 23.30 tot 03.00 uur op het vliegveld gehangen, maar met een goed boek (Een Frans leven van Jean-Paul Dubois, een herkenbare geschiedenis van de tweede helft van de twintigste eeuw) vliegt de tijd.

Inchecken op tijd, maar daarna geen beweging meer. We gingen ruim een uur te laat de lucht in. Misten daardoor de aansluiting in Istanbul (we vlogen met Turkish Airlines) maar konden op een middagvlucht overgeboekt worden. Vertrek 14.30 uit Istanbul. Weer keurig op tijd inchecken, maar toen wederom een uur in het vliegtuig gezeten, dat wel af en toe een paar meter bewoog (“nu gaan we”) maar blijkbaar de startbaan niet kon vinden. We waren dus om 18.30 op Schiphol  i.p.v.  13.50. Inmiddels kunnen regelen dat we de sleutel van het huisje en de gehuurde auto toch nog ergens konden ophalen (met dank aan Els en Arjan) en om 20.30 landden we op Landal. Koffers openmaken en inruimen...

We hadden van Ine een koffer meegekregen die ze bij haar vorig bezoek had achtergelaten. Een opvallende, Turquase met roze sloten, dus snel op de band op het vliegveld te herkennen. Paul pakt in Overloon de koffer uit, maar deze blijkt helemaal niet zijn kleren te bevatten...

Snel internet aansluiten en contact zoeken met Schiphol:’breng de koffer maar z.s.m. terug’. Goddank wilden Els en Arjan dat de volgende dag wel doen en ze troffen daar de volslagen identieke koffer aan. Ook weer opgelost dus....

Op zaterdag kennis gemaakt met de Oranjekoorts en het is toch wel geweldig daar in terecht te komen. Zo volslagen on Ugandees. Dat er eenheid is vanwege een bal. Dat straten opkleuren in gezamenlijke hoop. We kijken er naar uit.

Zaterdag boodschappen en met het fraaie weer, viel de overgang reuze mee. Die avond heerlijk asperges gegeten en verse aardbeien bij Berny en Math, waarbij ook Alba aanwezig was  - een Italiaanse pittige dame die in Jinja een cateringschool heeft en op vrijdagavond uit Milaan op Weeze aankwam -.

Zondag met Alba naar Hoogwoud (bij Purmerend) om father Kees op te zoeken. Geweldige palingspecialiteit gegeten in Volendam en via Edam over de dijk naar Almere. Bij Els de koffer opgehaald en gezellig bijgekletst en om 21.00 waren we weer ‘thuis’.

Maandagmorgen in de vroege motregen, met Alba de sluizen van Sambeek bezocht, ons huis in Boxmeer en het Gemeentehuis waar Paul probeerde een nieuw paspoort te krijgen. Gaat zo maar niet lukken, want we zijn niet meer ingeschreven. Worden het Ugandese toestanden?

Naar Oosterbeek voor een bezoek aan Mgr. Willigers, de oud-bisschop van Jinja en nog wat ex-Ugnda-missionarissen bezocht en die middag op bezoek bij Andre en Rosan in Beuningen. Om 19.30 hebben we Alba afgeleverd op Airport Weeze en blij dat we weer in ons huisje waren. De welkomsborrel met MVB (Met Volle Blaos) maar even laten zitten.

Vandaag dinsdag de aanvraag voor Wilde Ganzen verstuurd, afspraken gemaakt met de huisarts, emails beantwoord allerlei dingen uitgezocht, achter het paspoort aan en afspraken maken.

As donderdag heb ik om 14.00 een afspraak in het Maasziekenhuis in Boxmeer voor een MRI-scan en die zelfde middag een afspraak met de neuroloog. Vrijdag om 14.00 uur een afspraak met de orthopeed en dan valt de beslissing: operatie of niet en waar en wanneer.

En ondertussen schijnt een flauw maar aangenaam zonnetje.

Vanmiddag achter de nieuwe haring aan....

Paul heeft een nieuw telefoonnummer in Nederland: 06-30697054

en foto's houden jullie te goed