Blog 110

Verrassingen

In de laatste blog een grote persoonlijke stommiteit niet vermeld. Ik ben in 2011 vergeten mijn WAO aan te vragen en heb die derhalve de afgelopen 3 jaar niet gehad. Kwam er achter bij de belasting aangifte 2013. Actie ondernomen en inmiddels keurig de stapel papieren ingevuld, achter het ‘bewijs van in leven’ aan en een bitse mevrouw aan de lijn gehad. Die me vertelde dat ik met terugwerkende kracht vanaf mei 2013 AOW krijg : “Want het is u eigen schuld dat u het niet aangevraagd hebt (natuurlijk). Als u in Nederland woont, krijgt u van ons bericht, maar als u in het buitenland woont, moet u zelf een aanvraag aanvragen”. Toch een leuk staaltje van verrassende discriminatie en diefstal. Ik wacht de beslissing eerst maar eens af!

Pechgevallen

Het was niet de enige verrassing van de afgelopen weken.

We nemen op weg naar Makenke een mevrouw mee, die uiterst vriendelijk is en Paul schijnt te kennen (wie niet) en ook weet wat we doen. Ze lift mee tot bijna bij het kantoor en als we daar aankomen, blijkt ze onze melk van de achterbank te hebben meegenomen!

We verbazen ons erover dat we maar geen jonge geitjes krijgen bij het huisje, waar met name Fred de geiten toch heel zorgzaam hoedt. Bij nader onderzoek, blijkt de bok gecastreerd te zijn! Nota bene gekocht van een van onze bestuursleden.

De man die onze auto zo goed als gekocht had, heeft het toch weer laten afweten d.w.z. hij zegt dat hij nog steeds aan het sparen is. Dat gaat ons toch te lang duren en we hebben besloten er toch maar een paar miljoen in te investeren, zodat hij weer rijdt en dan kan Paul er mee rijden en dan maar weer hopen.

Maar: vorige week kwam Paul van Makenke terug met een grote haan. Hem plechtig overhandigd door de ouders van ‘Paolo’, die naar Paul genoemd is. Mama Paolo woont naast het huisje van de jongens en sinds zijn geboorte wordt de kleine Paolo door Paul behoorlijk verwend met kleertjes, snoepjes, ijsjes..

Uit dankbaarheid dus deze forse haan. Aangezien we al 2 hanen hebben, is de Paolo-haan nog diezelfde middag geslacht en we hebben er het hele weekend lekker van gesmuld.

Later hoorden we van Bakali dat Mama Poalo al in oktober (toen wij In Nederland waren) had gezegd dat ze ons wilde verrassen met een haan bij terugkeer. Maar dat arme mens, heeft dus wat langer moeten sparen.

Ongeluk

De grootste verrassing kwam in datzelfde weekend. We werden zaterdag door Bakali gebeld dat hij met Fred naar het ziekenhuis was geweest. Hij had een behoorlijke wond dwars over zijn gezicht, van zijn neus tot onder zijn knie. Gevolg van een vechtpartij of een valpartij? Het bleek een combinatie op vrijdagavond. Blijkbaar was de matron (die de dagelijkse zorg heeft over de jongens) die avond dronken op haar werk verschenen. Daarop had Richard het initiatief genomen om uit te gaan. Tegen alle regels in. Ze hadden allemaal gedronken, gestoeid en daarbij was Fred dus behoorlijk op zijn bek gegaan. De ware toedracht (Paul is er onmiddellijk heen gegaan) bleef onduidelijk, want Richard was verdwenen!

We hebben nog diezelfde dag een social werkster in Entebbe geconsulteerd en die is maandag gekomen. Fred heeft een flink alcoholprobleem t.g.v. een traumatische ervaring met zijn vader (gedood) en als dat niet aangepakt wordt, komt er van dat jong weinig terecht. We zijn nu op zoek naar een huis in Entebbe (waar hij vandaan komt) waar hij die begeleiding wel zou kunnen krijgen.

We zijn bewust nog niet achter Richard aangegaan, maar weten dat hij weer op straat leeft. We wachten zijn initiatief af.

Ravage

We hebben de hele situatie rond het huisje uitvoering besproken in de staf en het bestuur geadviseerd de matron te ontslaan. Dat zal met de nodige voorzichtigheid moeten gebeuren, want we kunnen geen ‘vijanden’om ons heen hebben.

Na het stafoverleg, hebben we met de jongens gegeten (rijst en bonen en greens) en diezelfde middag hadden we een bijeenkomst met de ‘local leaders’, de vertegenwoordig(st)ers van de 3 dorpen, waaruit Kimasa bestaat. Het had tussen de middag hard geregend en we verwachtten dat de vergadering wel niet door zou gaan.

Maar ze kwamen door de modder en we hadden een uitstekend overleg. Over de cursussen, over het gebruik van de ruimtes en over de opening van het Centrum. En er zijn 3 nieuwe bestuursleden benoemd en met die versterking van ons lokaal bestuur, zijn we erg blij.

 Harde regen in Makenke, maar dat was niets in vergelijking met de storm die in Bukaya had gewoed. We zagen het al onderweg naar huis: omgewaaide bomen en palen, ingestorte muren en dakplaten. Ook in onze tuin een flinke ravage: 1 boom ontworteld, 1 afgebroken, diverse bomen ontdaan van takken, veel bananenbomen geknakt, Paul zijn kamer onder water en dat gold ook voor beide veranda’s. Mirabu had zich er dapper doorheen geslagen, maar de handen vol gehad aan Castor en Polla, die niet wisten waar ze moesten blijven met al dat geweld.

Inmiddels is de ontwortelde boom verzaagd (hout voor de oven in Makenke), de takken opgeruimd (met dank aan Paul en Bakali) en de bananenplantage uitgedund. Alsof er niets gebeurd is

De ontwortelde grote boom in de voortuin

.

De geknakte mangoboom opzij

Afgebroken takken en bananen in de achtertuin

Centrum

We waren erg blij dat deze storm aan Makenke voorbij is gegaan, want wat er dan op de bouwplaats gebeurd zou zijn? Die ligt vol met balen stro, ijzeren platen, balken en de kans had bestaan dat het nieuwe rieten dak (pas gedeeltelijk klaar) de lucht was ingegaan.

De tweede hut is voor 50% van gras voorzien

De houtconstructie van de hal

Soms moet je ook gewoon een beetje geluk hebben.

We gaan er van uit dat over 6 weken het werk is afgerond en de officiële opening is vastgesteld op 3 augustus. Dat gaat nog een hoop werk kosten en beslist nog een berg stress. Of niet? Het gewoon maar aan de Afrikanen over laten die er meester in zijn alles op het laatste moment te kunnen organiseren.

Inmiddels hebben we besloten een werkvergunning aan te vragen voor 2 jaar. Even was de verleiding groot op kortere termijn terug te keren. Ons huis in Boxmeer komt namelijk eind september vrij (tips welkom) maar we denken dat het beter is hier de boel goed op een rij te krijgen en dat was ook de uitdrukkelijke wens van staf en bestuur.

En we genieten – tussen de drukte door – van de mensen om ons heen, van de tuin (Paul kreeg deze week bijna een slang op zijn hoofd), de honden en de verrassingen, die we telkens weer tegenkomen.

De winst in die geweldige voetbalwedstrijd was wellicht nog wel de grootste. We waren erg optimistisch, maar zo’n verplettering van de wereldkampioen. Ook in Uganda het gesprek van de dag!  Blij dat met de storm onze antenne het overleefd had. We kijken uit naar het vervolg. Dat gaan we doen met bitterballen!

We gaan er binnenkort een weekend lekker tussen uit, naar een luxe resort in Mbale (150 km naar het Oosten) en vieren daar mijn 68 verjaardag. Met 70 thuis? Verrassing!

Blog 109

ZUN GANGETJE

Heiligen.

Afgelopen dinsdag was het een Nationale Feestdag en herdachten duizenden Ugandesen in Namagongo de dood van 24 jonge mannen, die in 1886 op gruwelijke wijze zijn vermoord. Toen ze waren overgegaan tot het christelijk geloof, weigerden ze nog langer de toenmalige koning hun seksuele diensten aan te bieden. Hun lot was snel beslist.

De afgelopen week hebben we honderden pelgrimgangers (zelfs uit Kenia) over de brug over de Nijl zien wandelen en gisteren voortdurend grote en kleine bussen. Uganda is er trots op zijn eigen martelaren te hebben! Dit jaar was het er extra druk. De president en vele ministers waren er. Men zegt i.v.m. met de ophanden zijnde zalig verklaring van de voormalige president Nyere van Tanzania.

Met deze Paus moet dat lukken, maar een extra gebedje in Namagongo kan geen kwaad.

Maar er was nog een reden voor de toename van de pelgrims: de nummers.

Nummers.

Het land is in de ban van de ‘nummers’: mensen krijgen – hoe en waar weet niemand – een nummer op hun lichaam en dat betekent dat ze op de dag van dat getal zullen sterven. Het nummer verschijnt als een soort tatoeage ergens op het lichaam. Als ik vandaag nummer 7 op mijn lichaam krijg, ga ik over 7 dagen dood. Een lachertje? Maar de mensen geloven er hier heilig in en ze kunnen hun geloof met feiten staven.

Mirabu vertelde gisteren dat een vrouw hier uit het dorp nummer ‘17’ heeft gekregen, dus we moeten nog even geduld hebben. Je kunt je tegen de nummering beschermen door een kettinkje van gras om je pols te dragen, of om je buik of aan je voet. Je ziet daar dan ook veel mensen mee lopen. Paul, die nu weer regelmatig de straat op gaat, zag veel jongens van de straat, met dergelijke bandjes.

Maar een andere manier om je te beschermen is het drinken van het heilig water in Namagongo. Vandaar de toename. Wij houden het maar op het kleine houten kruisje dat we van pater Picavet kregen bij gelegenheid van zijn 50-jarig priesterfeest.

De veestapel.

Dat werd uitbundig gevierd in de kerk in de stad. Met een mis van 2½ uur en een receptie van meer dan 3 uur. Toen al die 300 mensen ook nog eens moesten gaan eten, zijn we er maar tussen uit gegaan. Maar het was een geweldig feest en hij heeft er enorm van genoten. Ook van de vele cadeau’s (kippen, bananen, eieren) en de lange speeches waarin zijn verdiensten voor land en kerk uitvoerig uit de doeken werden gedaan. Alleen de gegeven geit zag hij niet zo zitten en die kwam hij de dag erna naar ons brengen. We hebben dus ons eigen ‘Picavetje’ in de tuin.

De veestapel heeft zich de afgelopen weken danig uitgebreid.

Allereerst met 2 kippen, waar Fred vanuit zijn dorp mee kwam aanzetten. Een was een geschenk aan Jan en Rita, die Fred bezochten op de fiets toen ze hier waren. En deze week zijn er 2 schattige jonge geitjes geboren. Een mannetje en vrouwtje en door Mirabu inmiddels ‘Paul’ en ‘Mirabu’genoemd.

Paul met rechts 'Paul'en links 'Mirabu'

De geitenstapel is daarmee opgelopen tot 7, dus er zal binnenkort wel een weer een slachtpartij komen. Onlangs hebben we een varken laten slachten, dat we gekocht hadden van Jacob, om hem te helpen met zijn schoolgeld. Daar hebben we inmiddels al vele lekkere schotels mee bereid, maar de diepvries zit nog behoorlijk vol.

Dezelfde pater Picavet kwam deze week nog eens 2 kippen brengen, waaronder de kip die Paul een tijd geleden in zijn poot had geschoten, toen hij probeerde de roos op de schietschijf te raken. De haan is er erg blij mee. Onze oude kip zit weer te broeien en we zullen binnenkort wel kuikentjes krijgen. Die moeten we scherp in de gaten gaan houden want behalve door roofvogels, wordt onze tuin met enige regelmaat bezocht door een grote kat. Gelukkig hebben Castor en Polla zijn (haar?) komst snel in de gaten, maar helaas kunnen zij niet als de kat over de muur. Maar het is een genoegen vooral Polla in heftige actie te zien. Ook tegen de duiven die dagelijks opduiken. Waar we niet zo blij mee zijn, want ze schijten voortdurend de veranda en ramen vol. Veel extra werk voor Mirabu.

Het wagenpark.

De vermeerdering van de veestapel loopt parallel aan de vermindering van het wagenpark. Vier auto’s (waarvan een in Nederland) is toch wel een beetje te veel. De oude bus was nog steeds niet verkocht, maar nu heeft zich een koper gemeld en hij heeft hem al in zijn garage staan. Die verkoop zal dus wel doorgaan, maar hij moet eerst het geld nog bij elkaar krijgen. Deze week, zegt hij.

Omdat we nu een wat regelmatigere ‘werkweek’ hebben, zijn we tot de conclusie gekomen dat we ook wel met één auto uit de voeten zouden kunnen. Besloten de auto van Paul (de dubbel cabin) te verkopen, omdat we allebei toch wel erg gelukkig zijn met de ‘automaat’van onze nieuwe bus.

Er diende zich al vrij snel een koper aan en de wagen is verkocht. Het heeft wel nog heel veel tijd gekost de wagen geregistreerd te krijgen en ik heb vele uren gespendeerd op het kantoor van de URA (Uganda Road Authority), maar uiteindelijk is alles gelukt. En het lukt ons om het gebruik van de auto op elkaar af te stemmen.

Regelmaat.

We hebben ons leventje hier weer hervat en alles gaat z’n gangetje. Op het centrum zijn ze gestart met de laatste bouwfase en de eerste aktiviteiten. Omdat het kantoor klaar is, hebben we besloten iedere week een stafmeeting te houden. We reizen dan samen naar Makenke en kunnen dan op de terugweg even boodschappen doen. Dus daarvoor heb ik de auto minder nodig.

Paul gaat nu weer een ochtend per week de straat op om nieuwe jongens te ‘identificeren’ die straks in het rehabilitatie-programma opgenomen kunnen worden. We hebben met de huidige jongens goede gesprekken gehad over de afsluiting van hun rehabilitatie en we gaan ervan uit dat ze begin augustus naar hun dorpen terug kunnen en dan komt het huisje weer vrij.

John – een eerdere deelnemer aan het programma – is vorige week ‘geresetled’ d.w.z. met zijn familie herenigd. Zijn familie was erg blij met zijn terugkeer en we houden hem nu nog een jaartje ‘in de gaten’zodat hij niet weer op straat terug keert.

Wat wel gebeurde met Adam. Die woonde, onder onze begeleiding, op een kamertje in Makenke en heeft geruime tijd meegewerkt op de bouw. Hij kon echter een baan krijgen in de stad en dat heeft hij gedaan. Maar op een ochtend is hij – op weg naar zijn werk – door de politie opgepakt, die hem zijn geld en telefoon hebben afgepikt. Hij had geen identiteitskaart bij zich en heeft dus 3 maanden (!) voor  ‘idling’ (nutteloos rondhangen) in de gevangenis gezeten. Toen hij vrij kwam heeft hij Paul gebeld en ondertussen zit hij weer op zijn oude kamer en heeft in de buurt een baantje. Wij betalen de eerste maanden zijn kost en inwoning en dan hopen we dat hij op eigen benen kan staan.

Inmiddels zit zelfs het gras er al gedeeltelijk op

De dakconstructie van de grote hal

De bouw en de opening.

Er is nu veel gaande is op het centrum. Er zijn 3 bouwploegen actief: het gras wordt geplaatst op de ronde hut, het vrijwilligershuisje krijgt zijn definitieve dakpannen en de houtconstructie voor de grote hal is gestart. We liggen op schema om half juli de bouwaktiviteiten te kunnen beëindigen en ons nog meer dan nu te richten op de inrichting. 

Maar dat kost nu ook al ten dele veel werk o.a. de inrichting van de keuken en het secretariaat.

Dat moet over enkele weken zijn diensten (o.a. copieren, brieven laten schrijven, internet) zijn diensten kunnen aanbieden en volgende week zijn er sollicitatiegesprekken om een geschikte beheerd(st)er voor deze afdeling te vinden.

Er is een eerste datum geprikt voor de officiële opening en de komende dagen wordt daarover definitief beslist, als we weten of de ‘hoogwaardigheids- bekleders’(o.a. de Nederlandse Ambassadeur, die we voor de opening willen vragen) die dag beschikbaar zijn. Dat zou dus al over 2 maanden zijn!

Genieten.

 We genieten er vooral van dat we weer wat omhanden hebben. Dat in grote tegenstelling met de ‘wachtkamer’ in Nederland. Maar eigenlijk hebben we het ook te druk, al heb ik de (vooral administratieve) achterstand nu wel bijna weggewerkt.

We genieten van de groei van het centrum, zeker nu er de eerste aktiviteiten gaan plaats vinden. Volgende week de computercursus en de week daarna – hopen we – de naaicursus.

We genieten vooral van de avondzon. Om 6 uur ’s avonds met een biertje op de veranda achter, waar je mensen van het werk ziet komen, het vee ziet binnenhalen of met grote bossen hout op het hoofd naar hun hutjes en huizen terugkeren. Vogels die hun nesten zoeken voor de nacht en met enige regelmaat komen er – in formatie – enkele ‘crested cranes’ (de nationale kraanvogel) voorbij. De honden zijn nog attenter op alles wat beweegt dan wij.

We genieten van filmpjes op de DVD, die van Nederland hadden meegenomen of geleend hebben van Maarten en Willemien. O.a. de spannende serie ‘The Bridge’ en de laatste afleveringen van ‘Downton Abbey’.

We hebben genoten van een heerlijk weekend bij Willemien en Maarten in Entebbe en van de overduidelijke winst voor het Bukaya team met ‘’bonken’. Heerlijk aan het zwembad gelegen (en verbrand) en genoten van hun gastvrijheid.

Jan en Rita uitgezwaaid en het was ontzettend goed en gezellig dat zij er de eerste weken waren.

Alles gaat nu wel weer zijn gangetje en volgende week gaan we achter een werkvergunning aan.

Sorry, dat het lang geduurd heeft voor deze blog verscheen, maar ik zal proberen het in de regelmaat der dingen mee te nemen.

Van lezen komt nog niet zoveel. Ben bezig met ‘De bakkersdochter’ van Sarah McCoy en tussendoor aan een klein boekje dat father Picavet heeft geschreven over zijn kijk op de kerk (‘Ik zou graag willen....’).

We houden het nieuws in Nederland van de zijlijn in de gaten en lezen over de scepsis i.v.m. het voetbal. Die delen wij niet. We zijn er helemaal klaar voor.

Goede Pinksterdagen en geniet van de voorspelde tropische temperaturen, die voor ons zo alledaags zijn.