Feestweek maar….

Het zou een feestweek moeten worden en dat werd het ook, maar…niet voor ons. Wel voor ‘onze’ Fred. Vrijdag was zijn ‘afscheidsparty’ en viert zijn groep dat ze hun 2-jarige beroepsopleiding afsluiten met een certificaat. Rare gewoonte dat al te vieren, terwijl de komende weken de examens nog moeten plaats vinden en niemand eigenlijk zeker is of hij/zij wel slaagt.

Rare gewoonte ook om dat te vieren alsof  ze aan de Universiteit zijn afgestudeerd. Compleet met ‘gown’ (toga) en een hoop bombarie. Maar het was een feest. Veel speeches, sketches en optredens (playbacken is hier favoriet) en dansen. En Fred zat eigenlijk wel bij elk optredend groepje en had nog een paar solo optredens. Die moet de dagen ervoor genoten hebben en dat deed hij die dag zeker.De anderen ook overigens, want ze tutten zich op voor dit soort feestjes en het zijn ware verkleedpartijen. Ze zijn 3-4 keer in andere kleding te zien -Fred zelfs 5 keer en ze genieten er volop van !

Paul, Fred en Willem

 Fred in zijn derde out-fit

Natuurlijk een speeche

Ook wij hebben er van genoten. Met name als je bedenkt dat hij 3 jaar geleden nog op straat zwierf en een ontzettend timide manneke was. Klein van stuk, maar ook nauwelijks woorden en eigen gedachtes. En nu bijna het middelpunt van de school. We denken dat ook Jan en Rita (uit Beugen) die hem al 3 jaar sponsoren, erg trots zullen zijn en Fred....die komt er wel.

Helemaal geen feestweekje voor ons? Een beetje, want we hebben in ieder geval onze paspoorten terug met een ‘special pass’ dat betekent dat we  2  maanden kunnen blijven, in afwachting van een werkvergunning. In afwachting van de NGO-erkenning. Want die zou er komen (tenslotte 1 miljoen voor betaald). Maar woensdag waren de papieren weer terug. De Statuten moesten herschreven worden en er moesten allerlei nieuwe structuren in opgenomen worden – die we helemaal niet willen.  Toch maar doen er van uitgaande dat papier geduldig is en we straks toch gewoon kunnen doen wat we willen.

Dus weer uren achter de pc, opnieuw alles inbinden en weer terug naar Kampala. Daar bleek dezelfde man nog eens 700.000 UGS te willen om ons te registreren voor het ‘NGO FORUM’ , een koepelorganisaties van NGO’s. Waar hij niets mee te maken heeft en waarvan het lidmaatschap slechts 100.000 UGS is. Een hoop tumult toen wij weigerden te betalen en een kennis inschakelden die van dit soort zaken verstand heeft en ons ook adviseerde niet te betalen! En daarmee hebben we het fel begeerde papier nog steeds niet. Maandag een nieuwe poging.

In de hoop dat alles toch nog goed gaat komen zijn Paul, Bakali, Henry en Salim begonnen met het opruimen van het bouwterrein. De planten en bomen rooien, zodat er straks begonnen kan worden met graven. We zijn in contact met de Gemeente om de weg te verbeteren en we gaan er nog steeds van uit dat we binnenkort kunnen gaan starten. We hebben een eerste schets gemaakt van een huisje voor vrijwilligers, waar op de bouwplaats nog ruimte voor ons. En we wachten nog op de toestemming van Wilde Ganzen. Ook volgende week?

Verder deze week weer wat fondsaanvragen de deur uitgestuurd – sommigen reageren niet eens! – berichten op de website geplaatst (zie aldaar) en de mails beantwoord. We hadden weer enkele dagen geen internet en stroom en dan is het, op de uren dat er wel is, full speed. De uitval van stroom zal wel weer toe gaan nemen want het regenseizoen is begonnen. Heftige onweersbuien en windstoten en dan gaat er altijd wel weer ergens een paal om of draad los.

Paul is deze week met salim (en Henry) naar zijn dorp geweest. Hij wilde, na 5 jaar, zijn tante weer eens zien en met haar IDI vieren. Helaas, was tante erg ver weg 'op het veld', dus Paul heeft haar niet kunnen ontmoeten maar Salim bleef en hij is zaterdag keurig teruggekeerd en maandag wordt het weerzien met de tante geeevlueerd.

De regen dus: goed voor de tuin en Paul heeft weer allerlei goed gepoot en dan maar maar weer kijken wat opkomt. Het fijne van de regens hier is dat ze meestal ’s nachts vallen én dat een uur na de hevige regen er bijna niets meer te merken is en volop de zon schijnt. In de slums echter zijn er weer de nodige modderwegen en bij elke tocht met de auto, moet je je afvragen, of je het wel zult doen, zonder risico vast te komen zitten.

Het DIEREN NIEUWS: helaas, weer 2 van de kleine konijntjes dood (seminella infectie? volgens de dierenarts), en weer een jonkie geboren in de stal in de tuin. We hebben het skelet gevonden van de ‘wilde kat’ die waarschijnlijk ons konijn heeft gedood. Wellicht toch zo gewond door Castor of Polla dat hij de muur niet meer over kwam. De biggetjes doen het uitstekend en er is rust in het kippenhok. Paul is door Philo flink in zijn duim gebeten, die dus goed traint op zijn toekomstige taak. Weet alleen de juiste personen nog niet te onderscheiden.

Castor en Polla, genieten met Bakali en Chrstophor van suikerriet!

Vrijdag was het hier ‘rustdag’. Opnieuw IDI voor de moslims en onverwacht kwamen Waiswa en Bachir donderdag hier omdat ze toestemming hadden gekregen dit feest ‘thuis’ te vieren. Met wat improviseren een goede avondmaaltijd bereid en de tweede dag hebben Bakali en Mirabu zich over hen ontfermd en zijn ze niets te kort gekomen.

We hebben deze week meer gekaart (‘duizenden’) dan gelezen en ervaren steeds weer dat de dagen vliegen....nu de Wilde Ganzen nog!

Volgende week naar Entebbe om een nieuwe vrijwilligster op te halen, die 3 maanden blijft en zich met name gaat inzetten voor het rehabilitatieprogramma in Makenke. Voor een derde jongen daar is de ‘intake’ gestart.

19 oktober en haankroketten

Maandag (15 oktober) is Paul met Henry en Salim naar het dorp van Bakali geweest om hout te halen. Voor de jongens een leuke trip en een goede gelegenheid om te kijken of ze aanpakken, samenwerken en hoe ze op nieuw dingen reageren. Verliep allemaal voorspoedig. En toen kwamen dus Marloes en Lisa en en een Egyptische jongen hier logeren. Vooral die jongen was een boeiend figuur. Bleek een filmmaker en heeft een paar interessante films gemaakt. Die avond dus veel verhalen en ervaringen uitgewisseld.

De volgende morgen hebben ze de ‘citytour’ gedaan en Paul had een ontmoeting met Najib! Bleek dus weer terug uit Kampala en was weer in de straten van Jinja gesignaleerd. Natuurlijk weer vol spijt en goede beloftes, maar we houden de boot voorlopig af. Met name omdat hij toch niet erg past bij de 2 andere jongens en we met hen geen risico willen nemen.

De volgende dag 6.000.000 UGS van de bank gehaald. Een miljoen als smeergeld voor de NGO, want na overleg met het bestuur was duidelijk, dat als we nu niet betalen, moeten we het in december toch. Dan maar de weg van de minste weerstand en nog diezelfde dag kregen we te horen dat de aanvraag vrijdag in het landelijk bestuur komt. Afwachten.

Die middag 4 miljoen uitgereikt aan leningen in Soweto. Een groep van 20 vrouwen (er waren 2 mannen bij) hadden om die lening gevraagd en met dat kleine bedrag, willen ze dan hun handeltjes uitbreiden of starten, het schoolgeld betalen of iets groots aanschaffen. Het is een schril contrast dat deze vrouwen echt dolgelukkig zijn met 200.000 UGS – die ze nog moeten terug betalen ook – terwijl regerings-functionarissen zonder blikken of blozen het 5 dubbele vragen en dat geld waarschijnlijk verspillen aan pure luxe. Terwijl wij in Soweto waren, heeft Mirabu gekookt (over luxe gesproken) en ze was er erg trots op dat ze het helemaal zelfstandig had gedaan. En het was lekker.

Donderdag de administratie van het leenfonds afgewerkt en een aantal fondsen in Nederland aangeschreven om de begroting voor 2013 rond te krijgen en dezelfde avond met een van de bestuursleden in Nederland geskypt, zodat we weer van elkaars plannen op de hoogte zijn.

Vrijdag – 19 oktober – de dag waarop we 10 jaar geleden elkaar in Elzendaal in Boxmeer, trouw hebben beloofd. We hadden het al in Mombassa gevierd, maar je kunt die dag toch niet zonder meer voorbij laten gaan? Een mooi beeld gekocht van Angelo, een bevriende kunstenaar. Een ijzeren boom met vlinders (“Does he still grow?” , vroeg Bakali zich af) en hij heeft een centrale plek in de tuin gekregen.

We hebben die dag gevierd met een heerlijk etentje bij de ‘Two Friends’ (hoe toepasselijk) met Willemien en Maarten, die daarvoor helemaal uit Entebbe kwamen en father Gerard Picavet. Erg gezellig!

DE VLINDERBOOM

EN DIT PRACHTIGE BEELD KREGEN WE VAN WILLEMIEN EN MAARTEN

Willemien en Maarten zijn zaterdagochtend nog met ons naar Makenke geweest om een deel van ons werk te zien. Ze waren erg onder de indruk. Temeer daar een van hun personeelsleden zit met een ‘moeilijkopvoedbare jongen’ van 13 jaar, voor wie ons programma geschikt zou kunnen zijn.

En in de wijk een kort bezoek gebracht aan de buren. Ze was al maanden in verwachting en Paul steeds belangstellend naar de voortgang geinformeerd. Eindelijk vorige week, was het zover! Een lief klein jongetje geboren. Zijn naam? ‘Paolo’, maar op de foto is duidelijk te zien dat hij niet de vader is.

Die jongen  uit Entebbe, kwam die zondag met zijn moeder. Een ontzettend timide manneke waar in eerste instantie weinig respons van kwam. We hebben hem op wandeling gestuurd met Bakali en daarna vlotte het gesprek iets beter. Hij wilde graag eerst zijn examens doen (6^de klas lagere school) en daarna in het programma. We wilden en konden hem niet dwingen en we zien nu wel of hij zich over 6 weken meldt. Dat zou betekenen dat we nog één plek over hebben, maar dan zou onze voorkeur uitgaan naar een knul van zijn leeftijd.

Aangezien onze twee hanen de laatste tijd in een machtsstrijd verwikkeld zijn, besloten we de oudste te slachten. Een grote oude, die pas na 2 uur koken enige malsheid ging tonen. Maar dan nog blijft het vlees een behoorlijke taaiheid houden. Dus besloten het tot kroketten-vlees te versnijden. Dat is altijd een heel werk, maar het is zondag en te heet om buiten wat te doen. Dus haankroketten gemaakt, voorbereidingen voor haanburgers en morgen hanensoep! Ben je toch lekker bezig!

Dat zijn we ook nog steeds met de kleine konijntjes, waarvan er, helaas, een gestorven is maar de andere groeien als kool en zijn zelf al de eerste slablaadjes aan het verorberen. Deze week gaan ze aan de kool en bananenblad.

En hoe zit het met de NGO en de rest? Het schijnt dat onze aanvraag vrijdag in het bestuur is geweest en is goedgekeurd maar dat er nog enkele vragen waren. Die krijgen we vandaag te horen en dat zou deze week het certificaat komen. En met dat certificaat zouden we een werkvergunning krijgen. En met die werkvergunning zouden we kunnen starten met de bouw.

De ‘eigendoms-verklaring’ van het land zou ook deze week komen en deze week neemt ook Wilde Ganzen een besluit. Dat zou dus weer een feestweek moeten worden. 

KONIJNTJES

 In oud Mombassa

De week begon rustig en tijd besteed de mails uit de vakantie te beantwoorden en wat achterstallige administratie.Nog genoeg energie van onze tijd in Mombassa.

Dinsdag was ‘Independance Day’ (de 50^ste) met veel ceremonie in Kampala, maar in Jinja was er niet veel loos. Ook niet voor ‘onze’ jongens en die kwamen dus maar deze kant op. Dat betekende een vette lunch maken voor 6 personen, want onverwacht verscheen ook Daniel, die de drukte in Kampala was ontvlucht. Een uiterst gezellige middag gehad.

Die nacht waren Polla en Castor niet op hun vertrouwde plek en erg opgewonden, maar ik kon in het nachtelijk duister niet ontdekken wat er aan de hand was. Dat ontdekte we de volgende morgen: er was een konijn dood. Diep beten in zijn nek en niet afkomstig van onze honden. Er kenners uit de buurt bijgehaald en waarschijnlijk is het een ‘wilde kat’ geweest. Die schijnt hier van tijd tot tijd rond te zwerven. Het dode konijn was de moeder van de 5 jongkies. Die lagen daar dus hulpeloos in hun nestje. Paul en Bakali voeden ze nu dagelijks 3 keer met een spuit met melk en ze groeien goed. Tegen de tijd dat de asperges goed zijn.....

Woensdag zijn Salim en Henry als nieuwe bewoners in het huis in Makenke gekomen. Paul is de hele dag met ze op sjouw geweest, want er moet van alles gekocht worden. Het is echt bijna schokkend te zien dat deze jongens, zó van de straat, echt helemaal niets hebben. Wat ze aan hebben en ook dat is versleten en verscheurd. Dus kleren met ze uitgezocht. Matrassen gekocht, en lakens, handdoeken, bekers, tandpasta, tandenborstel, de eerste basisdingen en daar zal de komende tijd nog wel e.e.a. bijkomen. Maar ze lijken erg gemotiveerd en de organisatie die ze voorgedragen heeft (SALVE) blijft voorlopig bij hun begeleiding betrokken.

Ik kreeg die dag weer volop werk met de NGO aanvraag want het Ministerie van Gender weigerde een ‘aanbeveling’ af te geven als ze niet ook alle stukken in 5 voud kregen aangereikt. En gespecificeerd in welke districten we werken en willen gaan werken. De hele dag zoet mee geweest en toen wilden de ‘boeven’ ook nog eens 1.000.000 UGS ‘facilitation-cost’, gewoon smeergeld dus. Na enig onderhandelen werd het 800.000 UGS (ruim 250€) en als je dat zou weigeren, houden ze de stukken gewoon maanden in hun la! Vooruit dus maar weer en maar weer hopen dat we een stapje verder komen.

Dezelfde hoop geldt voor ‘Wilde Ganzen’ waarvan we deze week bericht kregen ‘dat de aanvraag nu compleet is’ en dat ze over 14 dagen een besluit nemen. Duimen en bidden.

Paul had deze week een vergadering over een conferentie van en over straat kinderen. SALVE gaat die organiseren en heeft ons als partner uitgenodigd en dat is een belangrijke stap vooruit. Een van onze doelstellingen is vóór het einde van het jaar als organisatie voor straat kinderen, erkend te zijn en dit is zeker een belangrijke bijdrage. Zeker ook omdat ‘onze’ jongens op die conferentie een goed verhaal kunnen houden over onze manier van werken. Wat ons wl verbaasde dat er blijkbaar 15 (!) organisaties in Jinja zijn, die zich met straatkinderen bezig houden en SALVE zegt dat zij er 130 geregistreerd hebben. We hopen dat de conferentie wat meer inzicht gaat geven in de getallen van andere organisaties en er wat meer samenhangende en samenwerkende strategieën ontworpen worden.

Deze week een goede bestuursvergadering gehad, wat toch ook altijd weer het nodige voorwerk kost. Iedereen is weer bijgepraat over de perikelen en er zijn besluiten genomen over voortgang en projecten.

Zaterdag is Paul met Salim en Henry naar Buyala geweest, een dorpje op zo’n 20 km van Jinja. Father Picavet organiseert daar ieder jaar worstelwedstrijden en daar komt het hele dorp op af. Het is een geweldig spektakel, vooral het worstelen van de kleine mannekes en het meelevend geschreeuw van ouders en familie. Ze hebben genoten.Ook van de optredens.    

En ik heb genoten van de zon. Lekker met een boek in onze heerlijke tuin. Ook zondag, maar toen was het weer wat minder. Gelezen de laatste weken?

In Mombassa ‘Segou’ Deel 1 uitgelezen. Een pracht verhaal over de Afrikaanse geschiedenis. Vervolgens ‘Het pantserhart’ van Jo Nesb, een thriller van 600 pagina’s; heerlijke pageturner aan het strand. Toen ‘Het verslag van Brodeck’ van Phipippe Claudel, een ‘gruwelijk mooi verhaal’ over gruwelijkheden die mensen uithalen om zich zlf te redden. Werkelijk genieten. En nu maar weer eens een thriller: ‘Wat verborgenis’ van Hjorth & Rosenfeldt, een Zweede topper. Spannend en leest vlot weg. En dan hebben we ook nog tijd gehad om een paar prachtige DVD’s te zien (met dank aan Maarten en Willemien.

Ja, soms genieten we ook nog van het goede leven. Misschien wel omdat het allemaal niet zo vlot gaat.....

Maar vandaag verscheen de aannemer met de offerte van het Centrum. En kondigen zich 3 bezoekers aan. Blijven eten en slapen, dus snel de keuken in en met Mirabu een flinke stoofpot met geit en kool en boontjes uit eigen tuin.

En wellicht deze week de NGO papieren. Kost wel 1.000.000 UGS smeergeld. Doen?!

Blog 52 was dus 2 weken geleden klaar. Toen kwamen de onverwachte bezoekers en daarna de twee vrijwilligers. Een uiterst gezellige avond gehad o.a. gesjoeld met z’n allen. Maar daarna viel de internetverbinding uit....

Die blog dus niet kunnen versturen.

De volgende zou moeten komen.... uit Mombassa, maar ik had geen zin om daar in een donker kamertje – tegen betaling – te zitten schrijven. Dus het laatste nieuws in het volgende verhaal.

Blog 52

ALLES is mogelijk

Maandag de 17de zou dus de grote dag moeten worden: de registratie van de NGO. Maar die middag, net na het versturen van de laatste blog, kwam het telefoontje van Josephine dat het niet door kon gaan, want de naam ‘Kisoboka’ kon niet geregistreerd worden. We moesten een nieuwe naam verzinnen. Dat deden ze ter plekke:’Bulikimu Kisoboka’: ALLES is mogelijk. Fluitje van een cent.

Maar nu moesten alle papieren aangepast worden cq herschreven. Dus dinsdag had ik alles weer op mijn bureau. Dat nog vol lag voor het beantwoorden van de vragen van Wilde Ganzen. Ik had goed de pest in, maar dat verandert niets.

Na de WG-klus dus de volgende. De statuten, het werkplan, de aanvraag -formulieren, de hele rambam. Met ‘zoeken’ > ‘wijzigen’, gaat dat vrij snel, maar natuurlijk loopt de layout dan in de war en natuurlijk pakt hij af en toe de verkeerde ‘kisoboka’ (die van het bestuur in Nederland- die niet veranderd moest worden) maar aan het eind van de dag was alles klaar.

Klaar, op de handtekeningen na. Van alle bestuursleden en opnieuw passeren bij de notaris. En alles opnieuw in 3, 4, 6 en 8-voud copieren. Paul is de hele vrijdag- morgen aan het rondrijden geweest en toen leek het in orde. De notaris zat in Kampala (vader overleden) en het was nog maar de vraag of ze voor het weekend terug zou komen. Haar een paar keer gebeld, maar het was nog niet zeker. Eindelijk, zondagmorgen, bleek ze op kantoor en ze heeft de nieuwe akte getekend. En zonder dat we opnieuw moesten betalen! Wonder! Zondagmiddag het hele dossier weer bij Josephine afgeleverd en die zijn nu – maandag – weer naar Kampala. Als het lukt daar de registratie af te ronden en de aanbevelingsbrief van het Ministerie te krijgen, zou alles vandaag op het NGO-bureau kunnen liggen. Het nationaal Bestuur vergadert deze week, dus het zou nog moeten kunnen: bulikimu kisoboka’.

De rest van de week de nodige papieren en uitleg verstuurt naar het bestuur in Nederland (die deze week vergadert) en de nodige mailtjes. Omdat het bericht van Wilde Ganzen duidelijk maakt dat het toch nog wel even kan duren, besloten toch maar weer eens een ‘Nieuwsbrief’ te schrijven en die is inmiddels verstuurd. Voor trouwe bloglezers veelal ‘oud’ nieuws.

Gisterenavond alsnog deze blog willen schrijven, maar toen kregen we onverwacht bezoek. Jerry – de broer van Chantal, schoondochter van Lisette en Irmine – en zijn vriendin, lieten weten dat ze van Kenia op weg waren naar Jinja. We hadden net een mooie grote vis op de barbecue liggen. Het werd een gezellige avond, waarbij we vooral hun plannen voor de komende tijd hebben besproken. Ze blijven in ieder geval een paar dagen in Jinja.

Het culinaire nieuws. Met Mirabu een heerlijke bananentaart gebakken( moet vandaag weer want anders gaat de tros verrotten). Met haar lasagne gemaakt en preisoep en het hoogtepunt was een compleet menu op woensdag. We hadden Judith en Paul, twee Duitse vrijwilligers waarvan ik van de eerste mentor ben, en Gaby, die mentor is van deze Paul, uitgenodigd. Mirabu heeft eerst bij Gaby gewerkt, maar daar nooit gekookt. Was dus best spannend. We hebben komkommersoep gemaakt van komkommer uit eigen tuin. ‘Koningsberger Klopse’, gehaktballetjes met ansjovis en een pakketje in de oven met aardappels en tomaten en uien. Snijbonen uit eigen tuin. En als toetje ‘Mama’s banentaart’ mit Sahne! We waren bijzonder trots op onze kookkunst en ze hebben gesmuld.

Vanmorgen jonge konijntjes, maar helaas waren er twee doodgeboren.

Net een telefoontje van twee vrijwilligsters die in het Baby Home in Iganga zitten en daar blijkbaar zijn ‘vastgelopen’. Zitten nu in de bus hierheen en we wachten hun verhalen maar af. Reden te meer die bananentaart te gaan maken.  

Vanuit Kampala nog geen nieuws. Een goed teken?

Blog 53

NIETS is onmogelijk.

Die week – dus bijna 2 weken geleden – de nodige tijd besteed aan een safari voor Jerry en Lucienne, met inschakeling van een bevriende driver en het zoeken van leuke plekjes. Zij bleken overigens onze TWEE HONDERDSTE BEZOEKERS te zijn. Proficiat!

Ze hebben de Citytour gedaan en – samen met de twee vrijwilligsters – onze projecten bezocht en ze waren zeer onder de indruk. En blij dat ze behalve de toeristische hoogtepunten, ook ‘de andere kant’ mochten zien. Woensdag zijn ze doorgereisd naar het westen.

Die dag de laatste column geschreven voor de ‘Misionaire Agenda’. Ik doe dat nu 2 jaar en de redactie vond dat er vernieuwing moest komen en daar ben ik het van harte mee eens. Een loflied op de Afrikaanse vrouw geschreven (‘Ze buigen maar ze breken niet’) en blij dat die klus voor de vakantie geklaard was. Kreeg hem alleen niet verstuurd, maar dat is later, in Mombassa, wel gelukt.

Een van de geiten (de oude Young) stond op punt van bevallen, maar leek koorts te hebben. De dierenarts erbij en die heeft haar wat injecties gegeven en voorzag dat de komende dagen zou moeten bevallen. Ook de andere geiten en konijnen gecheckt en alles leek in orde.

Maar de volgende morgen was ‘Mama Jacob’, de moeder van ‘Anja’ dood. Opeens, want Bakali checkte ieder uur de zwangere geit en niets opgemerkt. Volgens de dokter waarschijnlijk ‘verkeerd gras’ gegeten. Gelukkig staat Anja voldoende op eigen benen en na een dag vreselijk mekkeren heeft ze zch bij haar wezenbestaan neergelegd. De eerste dag dat we in Mombassa waren, liet Bakali weten dat er 3 jonge geitjes geboren waren, maar dat er een doodgeboren was en de anderen uiterst zwak waren. Ze zijn inmiddels alle drie gestorven.

Het was heel vervelend, net voor de vakantie geen mail meer te kunnen versturen. Met name als reactie op ‘Wilde Ganzen’, die nog aanvullende informatie nodig hadden om onze aanvraag in oktober te kunnen behandelen. We hopen nu maar dat ze met de toegestuurde informatie tevreden zijn, want anders wordt het november. En dat terwijl er al behoorlijk wat geld ‘in de pijpleiding’ zit en vooral op vele plekken mensen bezg zijn hoe ze straks dat centrum kunnen ondersteunen. Niet al te bemoedigend.

En dat geldt ook voor de gang naar het NGO. Dan weer waren de juiste mensen niet op bureau, dan weer lag ‘het systeem er uit’, dan weer moest er eerst weer betaald worden. Het schoot/schiet niet op. Volgende week is het ‘onafhankelijkheidsdag’ (50 jaar!) en dus zijn de bureaus gesloten, dus nog even geduld als-het-u-ook-niet-belieft!

En toen kwam ook nog het bericht dat Najibu verdwenen was. Hij hd plots het Home in Makenke verlaten en al zijn spullen meegenomen. We hoorden later van zijn moeder dat hij een (minderjarig) meisje zwanger had gemaakt en op de vlucht is. Waarschijnlijk weer ‘on the streets’ in Kampala.

Die donderdag (27 september) een beetje gestresst op vakantie. In Kampala Daniel ontmoet en bij hem gelunched. Daniel is de eerste straatjongen die we onder onze houde namen. Een opleiding hebben laten volgen, aan een baan geholpen hebben en nu werkt in een uitstekend restaurant in Kampala. Het was bemoedigend hem terug te zien. Via de ambassade (boeken om Nederands te studeren voor Fred opgehaald) naar Entebbe, waar we een heerlijke middag aan het (eigen) strand hebben doorgebracht en ’s avonds bijgekletst en hen ‘duizenden’ geleerd, waarop Willemien ons overduidelijk de baas was.

Zij hebben ons vrijdagmorgen naar het vliegveld gebracht en om 14.30 stonden we op Mombassa Airport. Een taxi naar het resort op 30 km buiten de stad en dat was overweldigend. Prachtig gebouwd aan het strand en van alle gemakken voorzien.

De eerste dag wat in de schaduw gehangen en lezen en bijkomen. Het leek ons goed te doen. Na het dutje voor het eten, kwam bij mij echter een vreselijke hoofd- en buikpijn op. Het eerste waar we aan dachten was malaria en ik heb gehuild van verdriet. Uitgerekend nu! Uitgerekend op de 100^ste verjaardag van mijn Moeder, wat we die avond wilden vieren. Dokter erbij en die wilden we opnemen in het ziekenhuis en dan onderzoeken en behandelen. Heb ik absoluut geweigerd. Waarop hij een koortsverlager voorschreef en een antibioticum, bloed afnam voor verdere testen en met een vette rekening achterlatend,vertrok.

De goden stonden me bij en na een uur was de koorts gedaald en de pijn verdwenen. Wat later dan gebruikelijk zijn we toch aangeschoven aan het vorstelijk maal (iedere dag 5 gangen) en ik heb (Paul overigens ook) die avond een extra dubbele wiskey genomen; op mijn Moeder en op de koorts!

De volgende dag bleek de malaria-test negatief, maar was er sprake van een ‘lichte infectie’ en die waren we al aan het bestrijden, dus verder nergens geen last van gehad.

We hebben ons de luxe van het 4-sterren resort – overigens niet duur en ik denk in deze tijd vanuit Nederland, incl. vliegreis voor rond de 1000 Euro’s te boeken) uitstekend laten gevallen. Elke dag in de zon, veel gelezen en goed gegeten en gedronken.

En tijd aan elkaar besteed. De reden voor deze vakantie was immers het feit dat we 35 jaar bij ekaar zijn; 10 jaar ‘in trouw’ aan elkaar verbonden. We hebben niet de balans van al die jaren opgemaakt, maar wel veel goede herinneringen. Én de gang van zaken van de laatste maanden. Als je tot rust komt, komen ook die dingen scherp op je af. Vooral Paul heeft daar toch veel moeite mee: de vertraging, de tegenwerking, de des-interesse, de weinig vooruitgang, het maar-moeten-afwachten en het ontbrekende perspectief of en wanneer het allemaal wél goed komt. De angst dat de energie die je hier nu opdoet, volgende week al weer verspeelt is.

Maar we hebben genoten. Zijn een dagje naar Mombassa geweest (o.a. Fort Jesus bezocht) en we zijn uitgerust op vrijdag weer terug gevlogen naar Entebbe. Opgehaald door Maarten en Willemien en met hun weer heerlijk bijgekletst, boeken uitgewisseld en weer verloren met kaarten.

Zaterdag terug naar Jinja. Alles keurig op orde. Bakali en Mirabu hebben, op ons verzoek, alle meubels eens van de muur gehaald en het huis glimt en ruikt als in de lente. Er zijn 5 jonge konijntjes geboren en alles groeit en bloeit.

Als het goed is, komen de komende week nieuwe jongens in het home. Voor de vakantie zijn ze gescreend, hebben het huisje bezcht, hun verhalen en verwachtingen opgeschreven en het lijkt er op dat we in dat project een eerste stap voorwaarts gaan maken.

Niets is onmogelijk.