Fileleed

Eigenlijk is dat het belangrijkste nieuws van de afgelopen week. De eindeloze files rond Jinja, waardoor je maar het beste thuis kunt blijven. De oude dam staat op instorten en ze zijn al maanden bezig, die aan de onderkant te stutten. Nu is de bovenkant aan de beurt. Er is tekens maar één rijstrook beschikbaar. Als dat allemaal redelijk zou verlopen, zou het te doen zijn. Maar onze ‘taxibusjes’ die menen dat de weg van hen is, blokkeren de weg volledig. Ze staan vierdubbel en maken zo doorstroming volstrekt onmogelijk. Ze drukken zich er op allemogelijke manieren tussen en ontzien ook elkaar niet. Deuken in de auto’s hebben ze er best voorover en je moet uitkijken dat ze niet met je op de vuist gaan. Dat levert dus wachttijden van 2-3 uur en dan in de brandende zon. En behalve de taxibusjes zijn er nog de vrachtwagens en tankwagens. Het is eigenlijk onvoorstelbaar dat de aanvoer van het hele land, maar ook de achterliggende landen: Rwanda, Sudan, Congo..afhankelijk is van deze ene brug. Alle aanvoer komt van Mombassa in Kenia en er gaan dus duizenden voertuigen over deze ene smalle brug.

Geen politie? In geen wegen te zien en als ze er zijn, maken ze de chaos alleen maar erger door tegenstrijdige signalen. Dat schiet dus niet op.

Maar soms moet je toch naar de stad. Om geld te halen om de bouw te kunnen doorstarten en ik wilde toch dolgraag naar de side om te kijken naar de vorderingen en met Bakali enkele wijzigingen in het vrijwilligershuis te bespreken. Dus dan maar 2 uur in de file heen en 2 uur terug.

Op de side gaat het goed en de bouwwerken zien er imposant uit. We hebben de voortgang besproken en dat betekent dat nu eerst de omheining verplaatst moet worden. dan kunnen we aan de linkerkant beginnen met de fundering van de grote hal en het optrekken van de definitieve ommuring. We liggen nog op schema. 

Het vrijwilligers huis

De ontmoetings ruimte

Door het gedwongen thuis zitten wat administratief werk kunnen doen en de achterstand een beetje ingelopen. Maar met weer een hele dag geen stroom, schiet dat niet erg hard op.

Donderdag is Benny gearriveerd. Hij heeft eerst enkele maanden rondgetrokken in Azië en blijft nu de komende 3 maanden hier. Hij gaat zich inzetten in Makenke, met name om nieuwe groepen te bereiken die straks mee kunnen draaien in de eerste aktiviteiten van het centrum. Hij heeft het gebruikelijke introductieprogramma gedaan, de Citytour en kennismaking met de verschillende projecten. Voor Diede en Natalie zit de tijd er bijna op. Zij vertrekken as dinsdag weer naar Nederland. Voor mij een mooie gelegenheid om mee te reizen naar Kampala, want mijn bril is klaar.

Langzaam aan komt het schoolleven weer op gang en de meesten zijn terug. Fred heeft een paar weken bij zijn moeder doorgebracht en dat heeft opnieuw veel indruk op hem gemaakt. Ook Bashir en Henry zijn terug uit de dorpen en ze klagen veel over de droogte daar. Het regenseizoen is over en dat is duidelijk te merken nu veel aanwas verschroeid. In onze tuin kunnen we nog wat bijsproeien, maar dat is in de dorpen niet mogelijk.

Toen Mirabu vrijdag lieten weten dat ze er 3 uur over gedaan hadden om van de stad naar hier te komen (normaal 20 minuten), besloot Paul de auto maar in de stad te laten. Geparkeerd bij vrienden en met de boda terug te komen. Vandaag – zondag – wordt er niet gewerkt, dus wellicht een kans om de auto op te halen. Of toch te laten staan, als morgen het fileleed weer toeslaat. Het lijkt Nederland wel.

Niet weg kunnen, heeft ook z’n voordeel. Tijd om lekker in de zon te liggen en te lezen. ‘De erfenis’ – een spannende thriller – uit en nu begonnen aan ‘Ik haal je op, ik neem je mee’ van Niccolo Ammanti. Erg boeiend. Het echte leven, blijft dat ook!

Geen nieuws…goed

Ruim twee weken geen teken van leven, maar ik ga ervan uit dat jullie dat positief hebben opgevat. Geen nieuws, goed nieuws. En dat klopt in grote lijnen ook en de afgelopen weken, hebben vooral in het teken gestaan van een welverdiende vakantie.

Voor we gingen, hebben we Taka nog ontmoet. Hij was een jaar lang leraar autotechniek op Matia Mulumba. Iedere woensdag, kwam hij bij ons eten (‘de beste keuken van Jinja’ – maar hij at verder ook alleen maar pilav in de lokale kroeg én heel, heel veel bier). Hij heeft veel tijd besteed aan onze auto’s. Hij was hier een jaar in het kader van een Japans vrijwilligersprogramma. Na terugkeer naar Japan is hij getrouwd en hij is nu coördinator van dat programma in Kenia. Kwam even over (met vrouw en kind) om oude vrienden op te zoeken. Erg leuk en hij hoopt terug te keren naar Uganda.

Die vrijdag dan naar Kampala, met de nodige vertraging door files. Een bezoek gebracht aan de opticien. Was geen 6 maar  jaar geleden. Er was wel een afwijking maar niet schokkend en de meeste storing zat toch in de duizenden, kleine, onzichtbare krasjes. Dus een nieuwe bril: gezicht 2013, al zal het wel Afrikalook zijn. De glazen moeten uit Engeland komen; duurt een paar weken.

Bij Willemien en Maarten was het geweldig. Genoten van het huis, de tuin, de zwembad en de goede zorgen van hun personeel. Een prive-resort al moest Paul dan wel zelf het zwembad schoonmaken en houden. Vond hij niet erg. En hij genoot van werken in de tuin, met George, de tuinman. Het strand schoon maken, al had dat niet zoveel zin, want na een nachtelijke storm, lag het ’s morgens weer vol. Maar je bent lekker bezig.

We hebben – vooral in de middag – veel in de zon gelegen, veel gelezen. Vijf boeken uit en dan hebben we ook nog uren filmpjes gekeken o.a. de 8delige ‘End of the world’ – geweldig en het tweede seizoen van ‘Dowtown Abbey’ – smullen. Ook ‘The reader’ was een indrukwekkend oorlogsverhaal.

Daarnaast veel gepuzzeld en veel CD’s opgenomen.

Had eigenlijk geen laptop mee willen nemen, maar omdat er nieuws van Porticus kon komen, toch maar meegenomen. Weinig geïnternet maar veel ‘gebrand’. Na 5 jaar is ons eigen repertoire wel grijs gedraaid, wat nieuw bloed in de geluidsbox, kan dus geen kwaad.

We zagen dat ’de wereld nog steeds doordraait’ en tussendoor wat Nederlandsnieuws en actualiteiten ontzettend genoten van het ‘5 mei concert’.

We hebben genoten van de goede keuken van Victoria en recepten uitgewisseld. Helaas, is het er niet van gekomen samen kroketten te maken ze moest naar de oogarts) maar we hebben het zorgvuldig doorgenomen en ze gaat het proberen. We horen het wel.

De week vloog om en we zijn een dag langer gebleven, omdat de pomp in het zwembad het begaf. Ze kwamen vrij snel hebben de pomp meegenomen. We wilden dan ook wel zien dat hij weer geplaatst werd en het weer deed. En dat was vrijdagmiddag het geval.

Zaterdagmorgen was Kampala nog erger dan anders en vooral toen we de stad uitwilden, na snel boodschappen gedaan te hebben. We hebben er 2 ½ uur over gedaan om Jinja te bereiken. Ik was doodmoe en onmiddellijk naar bed (een voorteken?).

Zondag de gebruikelijke aanloop van enkele jongens en de huiselijke tafereeltjes rond het huisje van Bakali. We waren weer helemaal thuis en dat vonden Castor en Polla ook.

Maandag de 13^de; ongeluksdag?

Ik voelde me die ochtend niet erg lekker en na wat rondhangen, toch maar weer naar bed. Binnen de korste keren, drijfnat, koorts en rillen. Het zal toch niet? Ik was niet in staat m’n bed uit te komen en het kostte Paul en Bakali) de grootste moeite me er die middag wel uit te komen. Naar de kliniek en daar bleek ik de hoogste graad van malaria te hebben. De vijfde keer dit jaar. Nu kwam ik er niet meer onder uit. Bed in en aan de drip. Volgens de dokter, is bij de eerdere behandelingen met spuiten) telkens toch een restant blijven zitten, dat zich dan in enkele weken opnieuw ontwikkeld. De drip met kinine) moet de malaria definitief er onder krijgen. Dus braaf daar blijven. Wat een ramp is, want echte zorg is er daar (en nergens) niet. Na enkele uren de lakens zeiknat en die maar op de grond onder de ventilator laten opdrogen. Elk uur van de nacht bewust meegeteld.

Maar de volgende dag mocht ik in de loop van de middag weer naar huis. Nog een dag of wat uitzieken en langzaam aan, kwam de energie weer terug.

Genoeg om na twee dagen weer wat emails te beantwoorden, weer een nieuwe aanvraag de deur uit te doen en een lang telefoongesprek te voeren met Porticus In Nederland. Ziet er nog steeds positief uit en voor het einde van de maand valt het besluit.

Ondertussen is de bouw echt de lucht ingegaan. Zal dezer dagen weer eens foto’s maken en in een gesprek met de aannemer gaan we de planning aanpassen. We verwachten dat het vrijwilligershuis eind juni klaar is. Moet ook wel, want dan staan er 7 vrijwilligers op de stoep. Maar eerst komt deze week Benny nog aan en we kregen de verrassende aankondiging dat Vincent en Lotje komen. Vincent is al jaren mijn vaste fysiotherapeut. Met de komt van Guus, onze ex-huisarts, in juli, is nu nog het wachten op onze tandarts kom op, Frans!). Over enkele weken komen ook nog vertegenwoordigers van Wilde Ganzen en we hopen nog op bezoek van de Ambassade om nadere uitleg te geven op onze aanvraag.

Eigenlijk allemaal goed nieuws, toch? De energieloze dagen, zorgen wel voor een behoorlijke achterstand deze blog, de website, de boekhouding, verslagen, nieuwe aanvragen) en het lezen schiet er weer een beetje bij in.

Wat ik gelezen heb?

‘Laat het feest beginnen’ van Niccolo Ammaniti – hilarisch – genieten!

‘Red ons Maria Goretti’ van Herman Koch – een klassieker – in een dag uit!

‘De eenzaamheid van de priemgetallen’ van Paul Giordano – boeiend

‘ Specht en zoon’ van Jan Willem Otten – sterk verhaal en beeldende taal

‘De erfenis’ van James Grippando – een spannende thriller – nog niet uit!

Lezen is een geweldige tijdsbesteding. Opgenomen worden in een andere wereld, een andere cultuur en je ervaringen toetsen aan die van anderen. Maar de werkelijkheid is nog geweldiger. Paul geniet van de dagelijkse dingen in Makenke. Daar gaat het prima en de onrust lijkt voorbij. De jongens houden zich uitstekend aan het programma en ze genieten van de eerste oogst uit eigen tuin.

Paul heeft een huisbezoek gebracht met Sadam, die een oma en tante heeft op zo’n 20 km van Jinja. Hij blijkt ook nog een vader te hebben, die in een garage in Jinja werkt. We gaan proberen of we dat contact kunnen herstellen.

Maandag beginnen de scholen weer. Afwachten of iedereen weer komt opdagen. En hoe. Spannend, daar kan geen thriller tegen op. 

Blog 77

Evenwicht .......verstoord

Een week waarin de dipjes en dapjes elkaar afwisselden en zo hoort het ook.

Het begon met de paniek dat alle konijnen ontsnapt waren, maar na een wilde achtervolging met teilen en bezems, zaten ze weer snel in het hok. Alles gecontroleerd en geen konijn overboord.

Die avond laat, waren Castor en Polla erg onrustig en vaak buiten ons gezichtsveld. Toch maar eens checken: alle konijnen weg! Met de lamp de hele tuin afgezocht, niets te zien. Ja toch: een konijn dood in het gras, keurig in de nek gebeten door Polla.

Dat wordt weer konijn eten deze week.

Tot onze grote verbazing, waren de overige konijnen de volgende morgen weer terug en we hebben ze – voor de zekerheid? – weer in hun oude hok gestopt. Achteraf niet slim, want een week later werd het kleine konijn, ’s nachts gedood door een wilde kat. Niet door een beet in de nek, maar door het hart er uit te halen. Zo heeft ook ieder dier zijn eigen talent.

Twee dagen geleden zijn er 2 jonge konijntjes geboren. De stal weer in evenwicht.

Het konijn was lekker. Bijna net zo lekker als de kroketten, die ik deze week heb gemaakt met Mirabu.

De afgelopen weken veel regen en storm en dat betekent uren, halve dagen, zonder stroom. En nu al weer 4 dagen zonder internet. De reden dat deze blog weer later verschijnt dan gepland.

Maar het geluk was met de ... want in de 2 dagen dat er wel stroom was, kon ik mooi de aanvraag naar St. Porticus afronden (18 pagina’s) en nog 2 andere aanvragen de lucht in sturen. Ook de bankzaken zijn nu geregeld, nu de werkvergunning er is. Nu het geld nog.

Paul, die zo’n beetje tot social werker voor heel Kimasa, is gepromoveerd, heeft de nodige uren doorgebracht op het kantoor van de reclasseringsambtenaar. Een oude oma (in de 70) vond op een morgen een baby van 3 weken voor de deur. Daar gebracht in opdracht van haar dochter, die lichtelijk krankzinnig is en op 100 km afstand woont. Zij kan niet voor het kind zorgen en oma toch ook niet? Een bevriend baby-home is bereid de baby op te nemen. Dan moeten er de nodige brieven geschreven worden en met name de reclasseringsambtenaar moet het uiteindelijke fiat geven. Paul en mr. Paul Okello (de plaatselijke burgemeester) zijn er aardig mee bezig geweest. Ze hebben zichzelf beloond door de baby ‘Paul’ te noemen en onder die naam, zal hij wellicht op korte termijn in Amerika geadopteerd worden. Oma is erg gelukkig en dankbaar en we hopen, kleine Paultje straks ook.

Terwijl in Mpumedde 8 teams de strijd aangingen voor de ‘KisoBOKa-cup’, kwamen in Vortem Mullem (bij Boxmeer) de 8 vrijwillig(st)ers bij elkaar om ideeën uit te wisselen over hun verblijf in Jinja. Sommigen komen 4 weken, anderen 3 maanden of langer. Lola en Josi, die 2 weken geleden hier vertrokken zijn, hebben hen bij gepraat over hoe het hier gaat, wat ze wel en niet mee moeten nemen en wat ze te wachten staat. Ook Mart en Berny, die hier 2 jaar geleden waren en de groep gastvrijheid boden, wisten op de meeste vragen wel een antwoord, maar de werkelijkheid zal toch anders zijn.

Het voetbaltoernooi verliep voorspoedig en inmiddels is de tweede speeldag geweest en gisteren – het is nu maandag – zijn de finales gespeeld. Mpumudde heeft de beker (en voetbaltenues) gewonnen en Kimasa werd voor de derde keer op rij tweede. Mr. Okello moet zijn tactiek eens aanpassen; wellicht een uitdaging voor Jos, die straks komt.

We zijn vorig weekend naar Entebbe geweest, naar Willemien en Maarten. Om 20 stel kaarsen af te leveren, die ze als cadeautjes mee nemen naar Nederland. Weer een aardige gift voor de 1%-club en natuurlijk hebben we weer ‘gebonkt’ en ‘geduizend’ en weer verloren en gewonnen. Een evenwichtige strijd. We hebben ‘huisinstructies’ gekregen over de verschillende apparaten in huis en Paul weet hoe hij het zwembad moet schoonmaken en houden. We kijken er naar uit en zullen genieten van hun boeken- en video-verzameling.

In Makenke is het aardig rustig. Wel weer een ‘alarm’ dat de jongens ‘weer gerookt’ hadden, maar bij navraag, wist niemand ‘wat’ (marihuana of gewoon een sigaretje), ‘waar’ (in huis, in de wijk, in de stad) en wie er bij betrokken waren. We hebben het maar in rook laten opgaan.

Paul heeft een goed huisbezoek gebracht aan het dorp van Henry. Daar bleek niet alleen nog een broer te zijn, maar ook een vader. Een uiterst redelijke man, onderwijzer en conrector van de school. Henry was 2 jaar thuis weggelopen, eigenlijk zonder een directe aanleiding en dat ‘wegloop-gedrag’, heeft hij nu nog. Afspraken gemaakt dat hij de vakantie thuis gaat doorbrengen en daar is hij inmiddels aangekomen.

John is ook weer terug. Hij keerde na de kerstvakantie niet terug. Schijnt een tijdje bij zijn vader gewoond te hebben, ergens op een van de eilanden. Hij was al weg gesignaleerd maar het was niet duidelijk wat hij wilde. Dat weet hij nu wel: terug naar school. De oude school wil hem echter niet terugnemen. Paul heeft een nieuwe school gezocht en daar gaat hij deze week kennis maken. Na de vakantie. Weer evenwicht in de tent.

Ook voor de andere jongens – buiten Makenke – zijn de vakanties begonnen. Ze zijn bijna allemaal langs geweest voor zakgeld, transport en een bijdrage voor hun verblijf thuis, want daar hebben ze niet veel te makken. Bachir heeft zijn intrek genomen bij Bakali en het is leuk weer te zien hoe ze hun eigen leventje leiden, hun potje koken, wassen en tussendoor werkt Bachir wat in de tuin of hangt hij voor het huisje.

In de tuin blijft van alles te doen en door de aanhoudende regens blijft alles groeien. Een Belgische aspergekweker heeft ons geadviseerd wat we nu met de doorschietende asperges moeten doen, dat belooft dus alle goeds. De aardbeien blijven komen en de eerste mango’s zijn al bijna plukklaar. Deze week een flinke tros bananen geoogst en er staan er zeker nog 3 op springen en een aantal nieuwe trossen zijn op komst. Zelf deze week wat onkruid gewied tussen de erwtjes en tuinbonen. En prachtige bloemen geplukt van de zaden die Anita mee bracht uit Kroatiё.

We hebben een goede bestuursvergaderingen gehad en vooral gekeken naar de mogelijkheden iemand aan te nemen, die Paul kan helpen met het runnen van het huis in Makenke. Iemand die de jongens kan aanspreken in hun eigen taal – en vice versa – en wat meer gezag heeft dan de huidige matron. We wachten op positief nieuws van een aangeschreven fonds.

Goed nieuws en slecht nieuws: ik nog geen malaria. Ik weet niet of het door de pillen komt, door de artimisiathee van Alba, door de lamp die we aangeschaft hebben en een knetterend einde maakt aan het zoemleven, aan de wierookstokjes. Maar wellicht te vroeg gejuicht?

Paul heeft malaria. Weer eens na 3 maanden. Begon zaterdag al met hoofdpijn en erg moe. Hij dacht dat het aan de zon lag; de hele dag bij het voetbaltoernooi geweest. Gisteren leek alles oké, maar vandaag opnieuw hoofdpijn en misselijk. Naar de kliniek en ‘raak’. Aan de spuit en in bed. Evenwicht in huis?

Morgen is het koningsdag. ’s Middags een ontvangst op de Ambassade en de feestelijkheden in Nederland op grootscherm. Begin van de avond een receptie in de tuin van de Ambassadeur en daarna een ‘Nederlands feest’. Bij een eerdere gelegenheid waren er veel hapjes: lekkere Hollandse kaas, bitterballen, frikandellen en haring! Veel drank: Heineken en borrel, oranjebitter en wijn. We gaan er met een taxi heen. Maar het is nu de vraag of Paul mee-wil-kan-gaat.

Door de vele stroomstoringen deze week veel gelezen en gepuzzeld. De ‘Meisjeskijker’ van Bert van der Veer (erg onderhoudend) uit en wilde beginnen aan de ‘een keukenmeidenroman’ van Kathrijn Slocket. Ligt er al een tijdje. Bij Maarten en Willemien, lag ‘The help’, de verfilming van het boek. Gekozen voor de film en erg van genoten. Nu begonnen aan ‘Luz’ van Elsa Osorio. Een aangrijpende roman, die leest als een thriller over de verdwijningen in Argentinie en de strijd van de Dwaze Moeders.

Ik lees dat boek(je) in de ‘dwarsligger’-uitgave. Veel moeite met de kleine lettertjes. Laatste ogentest was 6 jaar geleden. Moet toch eens naar de opticien. En eigenlijk ook naar de tandarts. Maanden geleden een tand verloren. Nu begint m’n gebit te klapperen.

De ouderdom komt met...... veel mogelijkheden van euvels uitdagingen en er een mooi eindhoofdstuk van te maken.

Alleen morgen die bitterballen.....

Verstoord

Dat was dus maandag. Maar die dag nog steeds geen internet. Blijkt toch aan mijn pc te liggen, dus dat moeten we nog uitzoeken.

Paul voelde zich na de eerste spuit een stuk beter. Maar dezelfde avond kreeg ik vreselijk kramp in mijn buik. De volgende morgen een beetje koorts. Toch....?

Maar de normale verschijnselen van veel zweten, pijn in de gewrichten, hoofdpijn, rillingen, etc. Bleven uit. Wel behoorlijk aan de diarree. Van het bed naar de pot. Hevige twijfel of we wel naar Kampala wilden. Paul besloot niet te gaan. Ik slikte de nodige norits en bleef hopen. Om 12.30 zou de taxi komen. De krampen namen toe en uiteindelijk besloten niet te gaan.

Meteen nadat de anderen met de taxi naar Kampala waren vertrokken, naar de kliniek. Test: een darminfectie en wellicht toch malaria. Wat ik ontkende omdat de verschijnselen zo anders waren. Maar ook: als het WEL zou zijn, wat dan? Als zelfs preventiepillen niet helpen? De dokter wilde het nog een dag aankijken. Eerst de darminfectie behandelen en dan zien of de malariasymptonen toch nog kwamen. Thuis in bed en er weer uit om de plechtigheden in Amsterdam te zien, waar de BBC uitgebreid rapportage van deed. Maakte veel indruk.

Dus het feestje op de ambassade gemist en de hele dag ziek en misselijk. Ellen kwam die avond laat nog verslag doen” van de bitterballen, de haring, de paling, de kaas......

Maar de keus was gemaakt en we hopen weer fit te zijn om vrijdag naar Entebbe te gaan. Lekker een weekje vakantie in het comfortabele huis van Willemien en Maarten. Gaan we maar zelf bitterballen maken, want dat wil hun kokkin dolgraag leren.