donderdag 20 juni 2013

Bij de konijnen af.

OPERATIERESCUERABBIT

Het was geen schokkend nieuws in de laatste blog: twee konijnen ontsnapt. Omdat bekend is dat konijnen terugkeren naar hun stek, verwachtten we de dagen daarna dat ze wel weer zouden verschijnen. Een fraaie, grote witte en een lief kleintje. Ze verdwenen op vrijdag, maar in het weekend geen spoor.
Mirabu was maandag vrij vanwege de ‘Martelaren van Uganda’. Dinsdag verscheen ze weer en een van de eerste dingen, die ze meldde: “Mr. William there are rabbits in the pitlatrine”. Een groot gat onder de buitentoilet, ettelijke meters diep. Met een zaklantaarn, kon je hun bewegingen in de diepte volgen: ze leefden nog. Operatie ‘RERAB’ (rescue rabbit) ging van start.

Die middag liet Paul op slimme wijze – het gat is niet zo groot – een doos naar beneden, met groenvoer, die bij landing beneden, openklapte. In de hoop dat ze er in zouden stappen. Wachten, kijken, lokgeluidjes, maar de ‘witte’ at het voer uit de doos, maar liet zich niet verleiden. De kleine uiteindelijk wel – het werd al donker – en onder gejuich werd hij naar boven gehesen.

De volgende dag, een nieuwe poging, maar de doos was inmiddels nat en zelfs al zou hij (of zij?) er in stappen, zou hij door de bodem zakken en wellicht in de bruine drap verdwijnen. Tijd voor een nieuw plan. Bakali, Mirabu, iedereen dacht mee. Een zak zou de lossing zijn. Opnieuw een slimme constructie bedacht, met een ijzeren ring, die de zak moest openhouden. Voer diep in de zak en lokvoer op de rand. Het konijn at alleen het voer op de rand en liet het daarbij.

De derde dag, dezelfde methode, maar nu zonder voer op de rand, in de hoop dat hij/zij, door honger gedreven de zak in zou kruipen. Wat hij/zij niet deed. Een poging hem/haar een zetje te geven met een verlengde schoffel, haalde niets uit. Zouden we Polla (een berucht konijnen-jager) naar beneden laten? Het konijn zou vast gered worden, maar wel dood boven komen. Geen optie dus.

De vierde dag. Een ander konijn de put in laten zakken? In de zak. Konijnen zijn beruchte neukbeesten. Hij/zij zou de zak in kruipen en tijdens de ‘daad’ zouden we ze optrekken. Het probleem: we wisten niet of het een hij of zij is, dus wat moesten we in de zak stoppen. Weer een optie die niet zou werken.

Een vangnet? De vraag: hoe die onder het konijn te krijgen. Zou niet werken. Een nieuwe optie: een lasso. We namen ons voor dat het konijn kost wat kost in het weekend gered moest. Die zaterdag kwam Bakali met de oplossing. Hij bond een kool aan een verlengde schoffel, onder de kook een lasso en als hij/zij dan ging knabbelen, zou hij de lasso aantrekken. Het leek een optie. Al leek het konijn helemaal geen zin te hebben naar de lichte wereld terug te keren.

Na enige oefening, zou het moeten gebeuren en toen hij/zij hongerig aan de kool vrat, voelde hij/zij  opeens een strop om z’n/haar nek en binnen 2 seconden was hij/zij uit en gat en keek verdwaasd om zich heen. Gelukt en enkele minuten later dartelde hij/zij in de ren buiten, alsof er niets gebeurd was.

BEVRIJD. In de kruik liggen de 2 baby-konijntjes



De week is door deze operatie behoorlijk getekend en we hebben er naast spanning ook veel lol aangehad.
We zijn de afgelopen weken meerdere malen gestoord door heftige regens en storm en dan is er geen stroom en/of geen internet. Veel gelezen en gepuzzeld en wat handmatig administratief werk gedaan. Toen er stroom was, de rondzendbrief geschreven en de adminstratie gedaan voor de bouw, want vertegenwoordigers van WILDE GANZEN kwamen op bezoek.

Maar daarvoor waren er nog enkele bezoekers hier, die vrijwilligerswerk in Mbale hebben gedaan en op weg naar huis onze projecten wilden zien. Paul heeft ze trots rondgeleid en ze waren erg onder de indruk. Ook veel gesprekken aan huis, met de aannemer over de bouw, met Ajubu over de lascursus, met potentiele autokopers en met sollicitanten voor de functie van manager.

Ondertussen was er weer tumult in Makenke. Vechtpartijen (Brian was behoorlijk dronken) en Richard liep weg. Ging terug naar de straat. Paul en Ellen zijn hem gaan zoeken; hij was wel gesignaleerd, maar niet gevonden.
De dag erna kwam hij terug: “Ik hoorde dat jullie me zochten”. Blij dat hij weer terug mocht komen en op het ogenblik gaat het er weer rustig aan toe.

Het afgelopen weekend bezoek gehad van vrienden uit Boxmeer: Vincent en Lotje en dat was heel bijzonder. Natuurlijk om alles te kunnen laten zien en meemaken, maar ook je frustraties te delen en te delen wat je zou willen en wat kan en niet kan. Herinneringen ophalen uit Boxmeer en soms lang nadenken over wie wie was en hoe het toch met ‘den dieёn’ is. Erg gezellig!

Dat was het bezoek van WILDE GANZEN ook. Ze zouden ’s morgens om 12.00 uur komen, dat werd 14.00 uur en uiteindelijk waren ze er om 16.00 uur. Bijgepraat en de knelpunten besproken en Paul heeft ze de bouw laten zien en ook zij waren erg onder de indruk. Vooral nu de fundering van de grote hal klaar is, krijg je een goed totaalbeeld van wat het gaat worden. Ook steeds meer buurtbewoners wippen binnen en staan verbaasd wat er daar in hun wijk verrijst (Foto update op de website). Een goed gesprek en WILDE GANZEN heeft ons verdere ondersteuning toegezegd.

Inmiddels zijn we een actie gestart om het Schoolfonds wat te spekken (‘Geef je schooltas een tweede kans (zie website – onder acties) en we hebben onze eigen huishoud beurs gespekt door – eindelijk – de oude auto te verkopen.


Het komend weekend komen Willemien en Maarten op bezoek (father Picavet is jarig en neemt afscheid) en we kijken uit naar het volgende weekend. Lekker er (weer) even tussen uit, om Willem zijn verjaardag te vieren.

maandag 3 juni 2013

MOORD


Het fileleed is over. De brug heeft een nieuwe teerlaag gekregen en het verkeer stroomt weer door. Nu worden de wegen bevolkt door duizenden pelgrimgangers op weg naar Namugongo. Vandaag, maandag, is het een Nationale feestdag om de ‘martelaren van Uganda’ te herdenken. In 1886 zijn 24 jonge mannen gruwelijk vermoord. Na hun bekering tot het katholiek geloof, wensten ze hun koning niet langer seksueel te bedienen. (En dan maar blijven beweren dat homoliefde in deze cultuur niet voorkomt en een ‘afschuwelijke ziekte uit het westen is). Duizenden mensen zijn vorige week op pad gegaan. Ook uit Kenia en Tanzania en ze lopen dagenlang in de brandende zon om op tijd in Namugongo te zijn. Ze hebben vaak een vaandel, kleine handbagage en ze slapen onderweg in scholen en kerken. Om een gruwelijke daad uit een nog niet zo lang verleden te herdenken.

Maar het is voor ons niets bij het afschuwelijke bericht dat we gisteren kregen: NAJIBU IS VERMOORD. We kennen hem al jaren en hij was een van de eersten, die we van de straat haalden. In Mpumedde, waar we het experiment startte in de opvang van straatjongens, was ‘hij het zonnetje in huis’. Altijd goed gehumeurd, vol initiatief en vol kattekwaad. Hij sloeg de locale burgemeester in de bar in elkaar en zijn grote droom was bokser en zanger worden. We herstelden het contact met zijn moeder en hij had een positieve invloed op de andere jongens. In Makenke hield hij van tuinieren en hij leek blij te zijn het straatleven achter zich te hebben gelaten. En hij had een ruig straatleven achter de rug, niet alleen in Jinja, maar ook in diverse gangs in Kampala. Hij ging naar St. Matia om een opleiding voor automonteur te volgen en hij deed het goed. Toch begon het straatleven weer te kriebelen en een jaar geleden, besloot hij terug te keren op straat. Hij vond een kamer bij een tante en deed wat klusjes. Als hij onze auto’s in de stad signaleerde, kwam hij altijd even een praatje maken. “Uncle, I am happy”, was het laatste wat ik uit zijn mond vernam. En nu is hij dood!

Er gaan verschillende verhalen rond: betrapt op het stelen van cement en doodgeschoten. In een val gelokt? Overvallen op weg naar huis? Een afrekening? Feit is dat hij van zeer dichtbij in zijn hoofd is geschoten. Een brute moord, waar ongetwijfeld ook anderen bij zijn geweest. Maar de jongens van de straat, zwijgen als het graf. Gisteren is hij begraven. Een paar familieleden. Paul, Ibra en Bakali. Geen vrienden, hoewel iedereen hem kende.

De komende dagen, willen we met de andere organisaties bekijken wat we kunnen doen. In ieder geval de politie aanzetten tot nader onderzoek (voor hen telt een straat jongen niet) en proberen er achter te komen wat er gaande is. Wie kan de volgende zijn?

Dit laatste nieuws heeft alle andere gebeurtenissen van de afgelopen week overschaduwd. Zelfs het geweldige nieuws dat een (niet nader te benoemen) fonds een flink bedrag beschikbaar heeft gesteld voor de bouw van het Centrum. Een enorme opsteker en als de andere acties nog een beetje ‘doorlopen’, kunnen we wellicht voor het einde van het jaar het hele centrum voltooien.


En wat vinden jullie van de nieuwe bril van het baasje?

Deze week zijn Diede en Natalie vertrokken en ik heb die kans aangegrepen om mijn nieuwe bril op te halen. We waren keurig op tijd op het vliegveld, ondanks de enorme files in Kampala en hadden nog genoeg tijd om rustig wat te eten. Ik was net voor middernacht weer thuis.  Benny is deze week naar Mpumedde verhuisd en moet daar z’n draai nog een beetje vinden. Maar verder gaat daar alles goed.... behalve het bezoek van de ‘night dancer’. De verhalen hebben we al vaak gehoord en de mensen hier geloven er heilig in. ’s Nachts spookt er een naakte figuur rond, die lijkt te zweven en tegen muren en plafonds opklimt. Hij – of zij – lijkt te slaapwandelen of is onder invloed van drugs.  Hij heeft ons huisje in Makenke nu twee keer bezocht. De verhalen van de jongens zijn levens echt en ze weten zeker dat het een man was. Hij heeft het hondje meegenomen en even verderop weer losgelaten. Nu ze hem gezien hebben, denken ze dat hij niet meer terugkomt.

Verder deze week een hoop administratief werk verzet en we hebben een goede bestuursvergadering gehad. Met het hele bestuur de bouwside bezocht en onder de indruk van de vorderingen. Omdat we geen stroom op het terrein krijgen, als er niet al ergens leidingen liggen, hebben we besloten om nu het ‘askari-huisje’ (het huisje voor de bewaker) snel af te bouwen en dat van leidingen voorzien. De funderingen voor de hal zijn nu ook uitgegraven (zie voor de foto’s de website) en we hopen deze maand bericht te krijgen van de Nederlandse Ambassade om de tweede, grote hut te kunnen bouwen.


Deze week de eerste echte asperges geoogst. Een kleine bos, maar voldoende voor een heerlijke aspergesoep. Om de asperges wat meer wit te krijgen, zullen we de heuvels aanzienlijk moeten ophogen, maar het begin is er. Ook van de bananenoogst. De eerste, grote tros is binnen, maar er komen er nog wel 5-8 aan in de komende weken. Dat wordt dus genieten van bananensoep, bananentaart, bananenijs, banaan-eigenwijs (zwart bakken in de oven), matoke (het dagelijks eten voor de Ugandees), maar een banaan als ontbijt is ook best lekker. Als tenminste de apen ze niet weghalen. Voor het eerst vandaag een aap in de tuin gesignaleerd!

Deze week zijn er 7 biggetjes geboren en 2 konijntjes, maar 2 andere konijnen zijn ontsnapt. Of ze nog terug komen?
Vanaf volgende week, komt de bezoekersstroom op gang. In de komende maanden worden dat er 30, waaronder vertegenwoordigers van Wilde Ganzen, een van de belangrijkste sponsors van ons bouwproject.
Deze week komt er ook een nieuwe ‘Nieuwsbrief’ maar voor de trouwe bloglezers, staat daar wellicht weinig nieuws in.