RUST
De laatste blog ruim 2
weken geleden; dat was niet afgesproken. Maar hier is ook minder te melden dan
in Uganda..hoewel?
Allereerst een geslaagde
operatie. Vrijdag 15 juni om 07.15 melden in het Maasziekenhuis te Boxmeer om
daar te horen te krijgen dat er door een storing in het computersysteem
voorlopig geen operaties zouden plaatsvinden. Toch daarop voorbereid en ik weet
niet wanneer ik ben binnengereden en hoelang het geduurd heeft. Was om 12 uur
weer op de kamer en om 16.00 uur mocht ik al recht op zitten en om 17.00 al de
eerste stapjes, inclusief de trap!
Voor de rest slaap je
veel en zelfs de nacht ging snel voorbij en de volgende morgen de eerste oefeningen
met de fysiotherapeute. Ging uitstekend en ook de orthopeed kwam me vertellen dat
alles uitstekend was verlopen en ik die middag naar huis mocht!
Nog even genoten van het prima
keuzemenu van het ziekenhuis en om 14.30 weer geland op Landal, waar een extra
bed in de kamer was gezet, zodat ik kon rusten en oefenen. En daaruit bestonden
de eerste dagen uit. Op zondag al een wandeling door het bos gemaakt en het
leek allemaal heel voorspoedig te gaan. Geen pijn in het been, alleen in de rug
en dan vooral van de wond (toch een snee van 10 cm).
Van liggen kwam minder
terecht dan moest(?) maar volgens mij was rusten in een ligstoel in de zon beter
dan naar het plafond staren. Die maandag kwam de pijn in het been weer terug en
de dagen erna leek het alsof er niets gebeurd was. Dezelfde pijnlijke scheuten,
dezelfde zeurende pijn rond de enkels. Dus maar weer aan de paracetamol.
Dinsdagavond een Kisoboka-bestuursvergadering
en dat lange zitten, brak me de dag erna wel op. Maar het was een goede
vergadering en goed met het bestuur de plannen af te stemmen en te kijken hoe
onze dromen te realiseren zijn. Daar de dagen daarna wat werkjes voor verzet
(persberichten, uitnodigingen, plannen) en er moest ook nog een colomn voor de
Missionaire Agenda geschreven worden. Het zal wel allemaal niet volgens het
gewenste schema zijn verlopen maar in grote lijn heb ik me wel gehouden aan het
schema: liggen, oefenen, wandelen en zitten. Met als dagelijks hoogtepunt de
zonnebank, waar je liggen, rusten en oefenen kunt combineren en nog bruin
worden ook! Maar waar mogelijk de zonnebank vervangen door de bank van moeder
Natuur en die heeft ons aardig bediend.
Vrijdag had Paul een scan
in het ziekenhuis in Nijmegen, maar voor de uitslag moeten we nog even geduld
hebben.
Een super goed weekend gehad
met Irmine en Lisette die op het parkje ook een huisje gehuurd hadden en samen
lekker gebarbecued en gegeten en gewandeld. Maar de pijn bleef en dat maakte me
toch wat ongerust.
Maandag is Paul naar Den
Haag geweest om zijn paspoort op te halen en dinsdag hadden we een controle afspraak
bij de fysiotherapeut. Die kon me gerust stellen: dezelfde pijn hebben is een
normaal verschijnsel. Zo’n zenuw is geen plastic vat dat terugspringt als de
beknelling er af gehaald wordt (wat ik dacht) maar de deuk moet langzaam
herstellen en de operatie kan o.a. door vocht de beknelling nog tijdelijk
versterken. Dus geduld en de oefeninen zijn er vooral opgericht die zenuw weer
wat op te rekken. Wandelen heeft hetzelfde effect. Maar het duurt wel een week
of zes eer er sprake is van merkbaar herstel en we zijn er nu pas 10 dagen van de
ingreep verwijderd.
Goed om te weten en dus
maar trouw weer op schema leven en het gaat steeds beter en de pijn vermindert
ook echt en we gaan er nog steeds van uit dat we volgende week donderdag (de 5de)
het groene licht krijgen om 5 dagen later terug te keren naar Uganda. Die
zelfde dag, krijgt ook Paul de uitslag van zijn scan, dus duimen die dag
(kaarsje op steken mag ook!).
We vervelen ons niet. We
lezen veel en kijken af en toe een filmpje. We zitten veel in de zon en hebben
echt het gevoel dat we toch een beetje vakantie hebben.
Komend weekend gaan we naar
Sauerland om wat te wandelen, lekker er even uit, zonder afspraken en in een
andere omgeving. De dagen daarna staan echt bol van de afspraken (maar de
meeste leuk!) maar omdat we echt niet iedereen kunnen zien, hebben we toch
besloten een ontmoetingsmiddag te houden. Zaterdag de 7de van 16.00 –
18.00 uur in ’t Vertrek in Boxmeer en de meesten van jullie zullen de
uitnodiging daarvoor wel ontvangen hebben. We kijken er naar uit!
En dat doen we toch ook
wel naar het echte vertrek over ’n dag of 10. In de hoop dat we in Jinja alles
weer aantreffen zoals het was. We hebben een paar keer contact gehad met onze
jongens daar en volgens hen gaat alles goed. Zelfs de honden missen ons niet
(!) maar daar geloven we natuurlijk niets van. Wij missen hen wel en met hen
wandelen, zal wel de belangrijkste therapie worden de komende weken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten