EPATAKA IBORO

Blog  103

Tijdsbeleving

Twee weken geleden een zinvolle bijeenkomst met de lokale leiders in de ‘ontmoetingsruimte’ van het nieuwe centrum. Het duurde wel even eer ze er waren, maar daar raak je aan gewend. Ik was er keurig om 14.00 uur. Nobody to be seen. Om 14.30 de eerste : “They are coming”. Een half uur later: “They are on the way coming”. Om 15.00 de tweede: “They are moving this way”. Om 15.30 waren er 6 - elk dorp vertegenwoordigd – en konden we beginnen. Vooral gesproken over de eerste cursussen die we willen opstarten, waarbij vooral een ‘alfabetiseringscursus’ hoog scoorde. 75% van de bevolking van Kimasa kan niet lezen of schrijven. We hebben inmiddels een beroep gedaan op het District ons met deze cursus te ondersteunen.

Welke andere cursussen we gaan opstarten, moet blijken uit een enquête die we momenteel in de 3 dorpen uitvoeren. We willen voorzichtig starten, met name omdat de gebouwen nog niet klaar zijn en we slechts een één zaal hebben, waar we lessen kunnen geven.

Wel zijn deze week de ruimtes aan de voorkant van de grote hal opgeleverd. De eerste ruimte wordt het secretariaat, waar mensen hun telefoons kunnen opladen, brieven kunnen laten schrijven, kopietjes kunnen maken en een bescheiden internetcafé. De tweede ruimte wordt het kantoor van de project-manager en de derde een opbergruimte. Met lasser en timmerman, de vorige week de indeling besproken en die zijn nu druk aan het fabriceren.

De poort is inmiddels ook geplaatst en mensen hebben nu een mooi uitzicht op het gebouw. Al hebben velen nog geen idee wat het worden gaat: een hotel, een huis voor de muzungu’s, een disco? Ook daarom is het belangrijk dat we de cursussen starten, dat mensen ook zien en ervaren dat het centrum er voor hen is.

Nieuw land.

Na lange tijd weer eens een bestuursvergadering, waar allereerst officieel werd meegedeeld dat de NGO voor de komende 3 jaar een certificaat heeft. Dan kunnen we nu gaan werken aan onze werkvergunning en we hopen dat we die ook voor 3 jaar krijgen.

Op die bestuursvergadering is ook besloten dat we er een stuk land bij kopen. Een lap grond van 40 bij 120 meter, waar we een ziekenhuisje, een huisje voor de jongens van de straat, een modeltuin en een werkhal willen bouwen. We hebben wat tekeningen gemaakt en offertes aangevraagd en dan kan de fondswerving beginnen.

We hebben niet echt haast want we willen toch eerst het centrum afbouwen. Het bestuur heeft ook besloten de derde geplande hut niet te bouwen. Omdat het toch wel erg vol wordt, we de centen nog niet hebben en de functies van die ruimte (verkoop en expositie) ook elders in het centrum kunnen worden uitgevoerd.

De nieuwe plannen zullen we wel in 2015 uitvoeren, maar de opening staat op de planning voor juli of augustus en dan moet het ook echt klaar zijn. We hebben het bestuur voorgesteld een groepsreis vanuit Nederland te organiseren, dus als je belangstelling hebt?

Wachten.

Zoals niet op tijd komen een kenmerk is voor een land in Afrika, zijn ze ook meester in ‘het kastje naar de muur sturen’. Al 6 keer bij de URA (de belastingdienst ) geweest om de auto van Paul geregistreerd te krijgen. Ik heb wel een belastingnummer, maar de naam is verkeerd. Ik heet voor hen: Wilhelmus, Johannes, Maria en ik woon (volgens hen) in Kampala. Al 2 keer een verzoek tot wijziging ingediend, maar dat gaat telkens mis. Vorige week dus opnieuw een afspraak en “dan gaan we het definitief regelen”.

Ik weer keurig op tijd op dat bureau, maar de manager is in gesprek. Komt na 20 minuten en zet me bij een juffrouw aan het bureau. Ik verwacht dat die me gaat helpen, maar ze blijft maar vriendelijk vragen hoe het met me gaat en “are you comfortable Mr. Wilhelmus?”

Na 30 minuten verzoekt ze me mee te gaan naar een ander bureau: “there you are more comfortable’. Terwijl je daar dan keurig op je beurt wacht, dringen er zeker 4-5 mensen voor je langs en doen hun ding. Na 20 minuten, ik terug naar de manager en vertel hem dat dit niet opschiet. Hij loodst me naar een ander bureau. Weer netjes wachten, maar na 10 minuten blijkt dat de man niet in zijn computer kan. Hij brengt me weer naar een ander bureau.

De brave man gaat aan het werk en ik geef hem aan wat het probleem is en wat er gewijzigd moet worden. Elke wijziging uitschrijven en hij tikt dat braaf over. Een hoop schermen en vragen om bevestiging en na 30 minuten, lijkt het gepiept. Maar dan verschijnt de mededeling “Action not allowed”, waarop de man zucht “this is to complicated for me” en hij neemt me vriendelijk bij de hand (een heel normaal verschijnsel in Uganda dat mannen hand in hand over straat lopen) en zet me weer bij een ander bureau: “this is the right man to help you”.

Dus de hele procedure opnieuw. En met succes? Hij zegt dat ik nu vrijdag een email moet krijgen dat de wijzigingen zijn geaccepteerd. Zo niet dan moet ik maandag terugkomen. Vrijdag: mooi geen email, dus maandag maar weer...?

Tijd hebben.

Zo kom je dus de tijd wel door en ga je vooral niet boos maken of ergeren. Daar heb je alleen maar je zelf mee. Voor hen maakt het niet uit en tijd hebben ze in overvloed. Tijd is voor hen niet minuten of uren die voorbij gaan, tijd wordt bepaald door de zon, door de seizoenen, door hoe je je voelt. Het is zinloos te vragen “hoelang gaat het duren?” . Of “hoe laat is het klaar”? Hun standaard antwoord: “as the job is finished”. Zit wat in.

Ik merk dat ik daar wel mee kan leven en ook voor mezelf niet zo veel plan. Niet dat iets vandaag (of voor de middag) af moet. Morgen is er weer een dag.

Toch wel in de afgelopen weken wat dingen afgewerkt: de totale afrekening van de bouw tot en met 31 december, brieven geschreven, contracten vernieuwd, berichten op de website geplaatst, een filmpje gemaakt van het voetbaltoernooi, verslagen gemaakt en veel gepuzzeld!

Veel tijd genomen om te koken: vissoep van verse vis, zelfgemaakte kroketten en frietjes. Zelfs  loempia’s en een rijsttafel.

Fasten your belts.

Hoogtepunt van de laatste weken was de actie van de leerlingen van de bovenbouw van het Elzendaal College in Boxmeer. Afgelopen donderdag startte zij een ‘vastenaktie’ van 24 uur. Het bestuur in Nederland was daarbij aanwezig, een vrijwilliger vertelde iets over zijn ervaringen hier, er was een Power Point presentatie over onze activiteiten en twee keer een Skypverbinding met ons. De opbrengst was bedoeld voor de inrichting van de ontmoetingsruimte. Ze haalden € 1547,00 op. Geweldig!

Verder hebben we deze week afscheid genomen van Francien en met haar en Merel hun verblijf geëvalueerd. We hebben de medaille oogst op de Olympische Spelen met plezier gevolgd, veel filmpjes gekeken en gekaart als de stroom uitviel. Paul heeft zijn schilderijtjes afgemaakt en wacht op de reactie van de besteller.

We hebben erg genoten van de neefjes van Bakali, die hier enkele dagen logeerden. Ze kwamen met Bashir mee uit het dorp. Ze waren dus met zijn 5-en (Fred woont hier ook nog steeds. We vroegen ons af hoe ze zouden gaan slapen. Gewoon 3 man in het bed, Fred op de bank en Bakali op de grond. Daar hebben we hem dan maar een matras voor gegeven.

Het is al weken kurkdroog en veel plantjes hebben het begeven.