EPATAKA IBORO

GEBONKT.

Volgens van Dale betekent ‘bonken’: rammen, hard slaan of neuken. Maar het is ook een kaartspel voor 4 personen. Ons favoriete spel met Henk en Bernedette (onze buren in Boxmeer) en met Willemien en Maarten (onze buren in Entebbe). Maar voor kinderen, die het vaak doen in het begin van hun slaap, is het een manier om tot rust te komen.

Na de eerste verwarrende dagen na terugkeer, ziet mijn leven er nu weer een beetje ‘gebonkt’ uit, in de laatste betekenis, waarin alle andere opgesloten zitten.

Festina lente.

Langzaam maar zeker de problemen met de nieuwe laptop overwonnen, al duurde het wel even voor ik de juiste driver voor mijn oude printer gevonden had en voor die het eindelijk deed. Het ongeduld overwonnen als de stroom weer eens uitviel, ook al duurde dat weleens de hele avond, nacht en morgen. Me door de vele rekeningen heen geworsteld van de tijd dat we er niet waren en uitgeplozen wie wat, waar en waarom (niet) betaald had en proberen zicht te krijgen op de komende geldstromen. Het banksaldo slinkt snel.

Langzaam en door gesprekken met het bestuur, Fosca (onze projectmanager) en de contacten met relaties en vrienden, krijgen we weer wat zicht op hoe het is en zou moeten zijn. Nog niet veel ambitie aan dat laatste te werken, maar dat komt nog wel. Wel samen veel gekletst over hoe het dan zou moeten en dat is het belangrijkste, dat je daar nog dezelfde idealen ontdekt. Langzaam proberen daar ook de anderen weer van te overtuigen. Die lijken helemaal geen ambitie te hebben, leven van de dag en van het beetje geluk dat die dag brengt. En soms is dat alleen maar de zon. En die verbiedt je bijna te rennen, je te haasten en met samengeknepen ogen is het slecht denken.

Home.

De meeste aandacht is toch uitgegaan naar ons Home in Makenke. We waren toch wel een beetje geschokt over wat daar gebeurd was en het bleek nog erger. Maatregelen konden niet uitblijven en we hebben besloten Jackson uit het huis te verwijderen. We hebben strakkere dagschema’s opgesteld en betere structuren om hen te belonen te begeleiden. Geholpen door de wijze uitspraak van Mandela: “Doet iemand iets goed, geef hem een compliment, doet iemand iets fout, vraag hoe je hem kunt helpen”. Zo hebben we Richard weer opgenomen in het programma. Zijn rehabilitatie was mislukt. Zijn moeder drinkt, op school wordt hij uitgelachen en meestal was er ’s avonds geen eten. Hij was weer terug in de straten van Jinja. Onvindbaar. Maar vorige week meldde hij zich: “Ik heb gehoord dat Uncle Paul me zocht”. Een mooi, nieuw begin, toch?

We - vooral Paul natuurlijk – proberen ze nu nog meer bij te brengen en te sturen dat ze hier leven als een gezin, met iedere dag kleine verantwoordelijkheden, die ze moeten delen. Daar is sinds kort een belangrijke bijgekomen: de zorg voor 6 puppies, die Anita (de hond wel te verstaan) op de grond zette.

Het centrum.

Samen met de voorzitter de bouw uitvoerig geïnspecteerd en gekeken wat er gedaan is en wat nu prioriteit heeft. De toiletten zijn klaar en het gebouw is fris opgeschilderd. Deze week komt de inventaris van het vrijwilligershuisje (de kasten) en de ontmoetingsruimte is geschilderd en er moeten nog wat kleine dingen afgewerkt worden. Dan kan ook daar de inrichting starten en we zijn erg blij dat leerlingen van het Elzendaalcollege in Boxmeer zich daarvoor gaan inzetten. We zijn nog op zoek naar een actie voor de keuken-inrichting.

De grote hal is tot de ‘beam’klaar. We gaan nu eerste de drie ruimtes op de kop afmaken. De plafonds er in en een tijdelijke bedekking. De bedoeling (en hoop) is dat we deze nog voor de kerst in gebruik kunnen nemen, zodat Fosca een werkplek heeft en we het secretariaat op kunnen starten. Verder wordt er gewerkt aan de poort en gaat de aanleg van elektriciteit van start. Maar eerst wachten op de hoofdaansluiting. De aanvraag is al maanden onderweg, maar blijkt ook al maanden - ongelezen – op het bureau van de plaatselijke manager te liggen! Als we (snel) 4.000.000 UGS betalen, zou ook die voorziening voor de kerst er kunnen zijn.

We wachten nu op een financiële rapportage van de aannemer en een overzicht van de nog te maken kosten voor de eerste fase.

Ondanks dat we weer naar het Gemeentehuis zijn geweest, is er nog steeds niets aan de weg gebeurt. Ze hebben nu beloofd: deze week, als wij de diesel brengen voor de grader!

De meetingroom, de toiletten en het vrijwilligershuisje

De kop van de grote hal

Holiday

Hier in Uganda zijn nu de grote vakanties begonnen. En die zijn echt groot. Van begin december tot begin-half februari. Vele scholen, hebben de kinderen al eerder naar huis gestuurd omdat er geen geld meer is voor voeding. Ook ‘onze’ jongens zijn allemaal van school. Maar voor de meesten is er geen ‘thuis’, waar ze naar toe kunnen. We zijn dus best druk geweest om voor iedereen een plek te vinden en dat is nog niet helemaal gelukt. John zit in een gastgezin in Makenke, Adam ook. Fred en Bashir wonen bij ons (bij Bakali) en Henry is naar zijn dorp. Waiswa heeft nog geen plek, maar we hopen die deze week te vinden als er meer duidelijk is over zijn baantje in de stad.

Twee maanden is een lange tijd en echt ‘vakantiebaantjes’ zoals wij die kennen zijn er niet. Meestal werken ze thuis op het veld.

Vooral het samenwonen van de drie jongens hier op de compound, geeft veel plezier. Hoe ze de dingen regelen, veel lachen en af en toe schuifelen ze voorzichtig naar binnen om tv te kijken. Bakali (25) is voor het eerst naar de disco geweest en dat was een heel avontuur.

We hebben de vakantie van de leerlingen van Alba mogen inluiden met een voortreffelijke lunch, waarbij wij als jury mochten optreden. Maar voor ze een ‘fout’ konden maken, werden de brave meiden al met Italiaans temperament gecorrigeerd. Altijd lekker en gezellig, ook al is het menu al 6 jaar hetzelfde!

Weekend.

Afgelopen weekend naar Kampala en Entebbe. We moesten naar het ‘Beancafe’, omdat er 3 ‘scrapkunstwerken’ van Paul verkocht waren en de eigenaar nieuwe voorraad wilde. Een ander kunstwerk moesten we afleveren bij Willemien en Maarten. Van de gelegenheid gebruik gemaakt Daniel en Philippe in Kampala te ontmoeten en natuurlijk boodschappen doen.

Het belangrijkste doel was echter ons bezoek aan Willemien en Maarten. Niet alleen om te bonken, maar wat bij te kletsen, te relaxen en te genieten van hun fantastische plek. Ik geloof dat we met kaarten (we doen ook altijd een paar potjes ‘duizenden’) gewonnen hebben, maar zeker in het terugvinden van wat energie.

Ik heb me voorgenomen, elke dag een uurtje in de tuin te werken voor de nodige beweging en dat bevalt goed.

Paul's scrap-art bij Beancafe in Kampala

De 'hamerkop' in de tuin bij Willemien en Maarten

Kerst.

 Kerst komt er aan. Dat wordt hier vooral gevierd in de kerk en in de familie. Zoals bij ons (vroeger) met Pasen, wordt er veel geld uitgegeven aan nieuwe kleren. En natuurlijk is eten belangrijk.

We zijn aan het kijken of we weer wat met een grote groep straatkinderen kunnen doen. Met de opbrengst van de verkoop van de scrapart, hebben we een eerste kapitaaltje (aanvullingen zijn welkom).

Verder lezen we weer wat. Deze week ‘De glazen kamer’ (van Simon Mawer) uitgelezen. Een geweldig boek over architectuur, kunst en liefde, waarin een modernistische villa in Tsjechië het middelpunt vormt van een indringende kijk op de wereld voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Moet even wachten tot Paul ‘Stoner’ uit heeft en nu dus een trillertje tussendoor.

Behalve lezen, veel administratie, werken aan de nieuwe website (ook in het Engels) die per 1 januari de lucht in moet, fondsen werven, koken met Mirabu en sapjes maken van mango en passievruchten. We hebben een gebonkt leven.