donderdag 2 juli 2015

HET IS OVER EN SLUITEN

Soms vraagt iemand nog hoe het met m'n malaria is. weet niet / heeft niet gezien dat de laatste blog al bijna een jaar oud is. Dus tijd om om dat hoofdstuk af te sluiten.
We zijn inmiddeld al 9 maanden in Nederland. De tropische temperaturen van Uganda dringen nu ons leven binnen, maar de adere dingen raken wat verderop. Daar komen nieuwe dingen voor terug.
Gisteren het besluit genomen daar meer eens wat meer over te gaan vertellen.
Een nieuwe blog, een nieuwe naam: KISOBOKSASA, over de dans van het leven tussen daar en hier.
Je vindt de nieuwe blog op: www.willemsnieuwe.blogspot.com
Tot daar!

zondag 24 augustus 2014


MALARIA

Van middag nog twee projecten afgemaakt voor de staf vergadering van morgen en rustig op de veranda inspiratie op doen voor mijn blog over de geslaagde opening.
Plots kippenvel en een stekende hoofdpijn.http:// Wankelend naar bed en wachten op Paul, die zijn siesta deed.
Meteen naar de kliniek, testen, en ja hoor: malaria!
Ze wilden me meteen daar houden, maar daar dacht ik anders over. Paul had toevallig (?) afgelopen maandag, toen we met Willemien en Maarten, gezellig bij de Chinees zaten, dezelfde verschijnselen. De kliniek ligt op steenworp afstand van de Chinees, dus tussen twee gangen door testen en raak!
Hij kreeg pillen waardoor dezelfde avond de toestand verminderde en hij de volgende dag redelijk fit bij de opening kon zijn.
Geen blog over de opening, dus.

Maar ik verwijs graag naar het levendige verslag van Maarten, te vinden op: www.garuganieuws.blogspot.com
Het verhaal op de kisoBOKa website: ngo.kisoboka.nl
De facebook pagina van KisoBOKAL http://facebook.com/kisobokango
De facebook pagina van de Nederlandse Ambassade: http://facebook.com/DutchEmbassyUganda

zaterdag 26 juli 2014

Blog 112

RATS


Vandaag is een trieste dag. Veel regen, geen zon, mistroostig weer. Maar ook mistroostig omdat vandaag 4 jaar geleden onze goede vriend Harrie Kanters ons verliet. Alweer 4 jaar en dan besef je hoe snel alles gaat en gaan kan.
En hoe van de een op de andere dag je leven totaal kan veranderen. Voor ons was dat 8 juli. Al heel vroeg op de bouw, om mensen van een fonds uit Nederland te ontvangen en rond te leiden. Ze waren erg onder de indruk en zegden verdere ondersteuning toe. Daarna stafvergadering en een telefoontje van father Picavet: “Er staat een bericht in de krant waar jullie heel erg blij van worden”.
Onderweg naar huis de krant gekocht en het bericht gelezen: een regeringsverklaring dat de omstreden wet m.n. door de donors verkeerd is geïnterpreteerd en dat er in Uganda niemand wordt opgepakt en de regering de vrijheid van iedereen van welke geaardheid dan ook, volledig garandeert.
Inderdaad goed nieuws.

Rats.
Nog geen uur later worden we verzocht ons te melden op het politiebureau voor verhoor. Er is ons gemeld dat..  Wij hebben ontkend en de betreffende officer gevraagd of hij de regeringsverklaring gelezen had, waarop hij geen antwoord gaf. Na 15 minuten en hun toezegging dat ze het onderzoek zouden voortzetten, stonden we weer buiten. We hebben goede vrienden en de Ambassade op de hoogte gebracht. Ons vertrek versnellen? Gewoon maar afwachten.
Voorlopig kozen we voor dat laatste en we hadden genoeg afleiding met het voetballen en druk met bezoekers.
Wel een gesprek gehad met de voorzitter en manager dat we toch wel sneller naar Nederland zouden willen dan gedacht. We hadden die week net onze werkvergunning voor 2 jaar willen verlengen.
Eind die week, kregen we bericht uit Boxmeer: “het gerucht gaat” en 3 dagen een bericht van de ambassade dat zij een melding hadden gehad in Den Haag dat er 2 Nederlanders in Jinja waren opgepakt. Het gevoel van onveiligheid nam toe en we kwamen aardig in de rats.

Besloten de ambassade (vreselijk behulpzaam en bezorgd) te vragen na te gaan of er echt een case tegen ons was. De officer bekende dat we op bureau waren geweest, maar dat er geen zaak meer was of zou komen: “Lett them life without fear”. Einde verhaal.
We hebben besloten eind september naar Nederland terug te keren, zodat we voldoende tijd hebben de zaken hier goed af te werken.

Opening KisoBOKa Centrum.
We zijn blij dat we daar nog bij kunnen zijn en dat is een mooie afronding van onze jaren hier. Er wordt met alle macht gewerkt aan de afwerking en dat is toch vooral schilderen, vloeren afwerken en het terrein zelf onder handen nemen. Het programma is klaar (maar liefst 24 onderdelen) en gaat de komende week de deur uit. De gedenksteen is besteld. De vlaggen (van Nederland, Uganda en Busoka) liggen paraat, de 3 volksliederen worden ingestudeerd en de politiebewaking is geregeld.
We verwachten meer dan 200 gasten, waaronder 11 uit Kenia.
De komende weken gaat een groot deel van onze spullen die kant uit en het huis gaat er nu al kaal uit zien. Er zijn al 3 koffers op weg naar Nederland en er staan er 2 klaar om deze week opgehaald te worden.
Omdat er lege plekken ontstaan, ontkwamen we er niet aan Mirabu en Bakali in te lichten. Waren behoorlijk ontdaan en we zullen er alles aan doen hen goed verzorgd achter te laten. Met Bakali (die al 7 jaar bij ons is – “and you took care of me as a baby” – de mogelijkheid besproken voor hem een stuk land te kopen, zodat hij een eigen huisje kan bouwen, waar dan ook ‘onze jongens’, als Fred en Waiswa de vakanties zouden kunnen verblijven.




Vertrek.
Behalve het inpakken – en uitzoeken, moeten we natuurlijk nog een hoop regelen. De huur is opgezegd, het toeristenvisum verlengd (tot eind oktober) en we zijn nu een reis aan het uitzoeken, waarmee én Castor en Polla meekunnen (we hebben ook hen ingelicht) én dat aansluit bij een verblijf op ‘de Vers’ in Overloon. Dan kunnen we begin oktober het huis laten schilderen, onze spullen uit de opslag halen en ons oriënteren op nieuwe perspectieven in Boxmeer.
Ondertussen hebben we een nieuwe social werkster  gevonden, die het werk van Paul gaat overnemen en we werken nog aan een aanvraag voor een nieuwe general manager.
Komende week eindigt het KisoBOKa Voetbal toernooi en dan gaan er weer de nodige voetbal-shirts de deur uit en komt er weer veel ruimte in de laatste kamer.
Deze week is de nieuwe website de lucht in gegaan (www.ngo.kisoboka.nl) met een Engelse en Nederlandse versie en die is weer gekoppeld aan een facebook pagina (www.facebook.com/kisoboka ngo)
We maken ons op voor het Suikerfeest, het einde van de Ramadan, maandag of dinsdag, dat hangt af van de stand van de maan. Bakali heeft een aantal vrienden (en vriendin) uitgenodigd en op die dag moet er veeeeel gegeten worden. We hebben hem in ieder geval 2 kippen toegezegd. Zijn we die alvast kwijt. En de rest gaat ook lukken.




zondag 6 juli 2014

Blog 111

CHILI CON CARNE


Voetbal
Ook ons leven wordt dezer dagen beheerst door het voetbal. We hadden de overwinning op Spanje al gevierd met een geweldig tapa’s buffet. Chili zouden we ópvreten’met Chili con carne. Keurig Mirabu geïnstrueerd en tijdig met de bordjes voor de tv. Wordt de wedstrijd hier (op het Regeringskanaal) niet uitgezonden! Zenden ze Spanje – Australië – the loosers – uit! Dus Paul kijken en ik via de NOS-blog hem op de hoogte houden van het verloop tegen de Chilenen. Met een gelukkige afloop.
Nederland – Mexico keken we in Mbale, in een bar aan het zwembad, in oranje th-shirts en uiteraard waren alle mede-kijkers supporter van Oranje. Het was gelukkig zondagavond en ze moesten allemaal de volgende dag werken, dus voor het einde van de wedstrijd waren ze allemaal weg. Bespaarde ons een rondje, dat we toen maar zelf genomen hebben.
Voor Nederland – Costa Rica zaten we in twijfel over het passende menu. Volgens Paul heeft dat land iets met garnalen (?), dus dat werd garnalensoepen volgens dezelfde spreker ‘werd het een eitje’ ‘waarop hij zelf een heerlijke eiersalade maken. Maar een eitje werd het niet, maar we zijn een stapje verder. Wat we tegen de Argentijnen gaan serveren? Ik denk gewoon wortelenstamp!

Home
Zoals het voetbal voor opwinding en sensatie zorgt, bezorgen onze jongens in Makenke ons hetzelfde. Fred met zijn beschadigde uiterlijk hield zich behoorlijk rustig en ging vol ijver met Bakkali aan het werk op de bouw, maar Bonny nam de benen, omdat hij geen zakgeld kreeg om op school mandazi te kopen. Hij kwam na 2 dagen op straat, toch maar weer terug. Richard kwam ook terug, eerst om de zaak te verzieken en te dreigen, maar 2 dagen later om ‘opnieuw te werken aan zijn toekomst’. Helaas, hield hij dat maar 3 dagen vol en hij schijnt nu ergens in Mpumudde (op 3 km van Makenke) rond te hangen. We wachten maar weer af.
Helaas is de mogelijke overplaatsing van Fred naar Entebbe geen perspectief meer. De (Belgische) mevrouw, die hem had willen opnemen, is door haar jongens totaal bestolen en het huis is gesloten. Het kan dus nog erger!
Mede n.a.v. de laatste weken hebben we met staf en bestuur de hele gang van zaken nog eens besproken, een ‘behavior management policy’opgesteld, een functioneringsgesprek gehad met de matron – haar toch maar niet ontslagen en contacten vernieuwd met ‘Mama Police en de Reclasseringsambtenaar.

Tuin
Sensatie op het werk, maar niet minder in de tuin. Eerst die storm en daarna tot 2 keer toe een aap op bezoek gehad. Tot grote opwinding van Castor en Polla, die zich grommend en blaffend onder de boom stationeerden. Maar via een aantal takken verdween het beest na enkele uren.
Minder opwindend was het bezoek van enige dieven.
Het moet in de nacht van 18 op 19 juni gebeurd zijn. Paul ontdekte die donderdagmorgen dat alle konijnen weg waren. We gingen er eerst nog van uit dat ze ‘uitgebroken’ waren, maar de sluitingen zitten aan de buitenkant én we ontdekten dat de mand (waaronder we de kuikens beschermen tegen roofvogels) en enkele zakken en palen verdwenen waren. Geen werk van professionele dieven, want dan hadden ze zeker ook de geiten meegenomen.
Maar wellicht zou dat nog gebeuren. We deden aangifte bij de plaatselijke burgemeester (“Kattekwaad”) en besloten dat weekend te waken. Want als ze eenmaal weten dat het zo simpel is (“Waarom hebben Castor en Polla geen alarm geslagen?”) is de kans dat ze terug komen groot. Dus die vrijdag heb ik gewaakt tot 3 uur ’s nachts – regelmatige rondes met Castor en Polla, de panga op de rug) en na 3 uur nam Bakkali het over. Zaterdag nog eens en toen dachten we dat het over zou zijn. Tot nu toe een juiste gedachte.
In het licht van ons komende vertrek, zijn we in ieder geval blij dat deze spullen goed terecht zijn gekomen, maar de rest delen we toch liever zelf uit!

De bouw
De afgelopen weken erg druk geweest met de afrondende contracten en plannen voor de bouw. Best lastig, want het geld raakt op. Er moet nog e.e.a. afgebouwd worden, het binnenplaats moet nog ingericht worden en er moet nog het nodige geïnvesteerd worden in inrichting, gereedschap en werkmateriaal.
De eerste cursussen zijn gestart (computer) en op korte termijn starten tayloring en hairdressing en er zijn gevorderde plannen met tuinbouw te beginnen.
Deze week gaat het secretariaat open en kunnen mensen er terecht om te internetten, brieven te laten schrijven, copieen te laten maken, telefoons op te laden, etc.
De opening is opnieuw verzet. Eerst zou het de 3de augustus zijn, maar toen kon de Ambassadeur niet, dus werd het de 9de. Maar deze week liet hij weten dat hij ook dan niet kan, maar nu is met hem de 20ste augustus als definitieve datum geprikt. Dat betekent dat we nog wat meer tijd hebben voor de voorbereiding en alle dingen te regelen. Gelukkig, toont het bestuur zich erg actief en ook het ‘Organiserend Comitee’ komt met grote regelmaat bij elkaar.
Naast de bouw de nodige tijd besteed aan de financiële administratie van het tweede kwartaal, de afrekening aan diverse fondsen, een nieuwe aanvraag en komende dinsdag komt een belangrijk fonds op bezoek en dat vraagt de nodige aandacht. Ook de 20 bezoeker, die de komende weken komen.
Iedere week is er stafvergadering en vaak nog dezelfde dag een vergadering met bestuur of ‘local leaders’. Soms pas na 5 uur thuis. Is dat het leven na je pensioen?
Het was overigens wel grappig. Op de laatste vergadering van de local leaders hadden we de CDO (Community Development Officer) uitgenodigd van de Sub County (een hoge ambtenaar), die blijkbaar de streek waar hij werkt nauwelijks kent. Hij had met een boda-boda al enige tijd rond gereden, maar kan niet geloven dat dit Centrum in zijn werkgebied stond en wilde dus weer vertrekken..... Hij was erg enthousiast en gaat ons nu helpen analfabetiseringscursussen te geven (70 % van Kimasa kan niet lezen of schrijven!). 



Het dak wordt voorzien van zelfgemaakte dakpannen

het totaal: 'het kasteel van Makenke''
 Mbale
 Zaterdag 28 juni naar Mbale, zo’n 150 km naar het oosten. In een luxe resort en nog diezelfde middag lagen we aan het zwembad, heerlijk met een boek. Eindelijk ‘De bakkersknecht’ van Sarah Mc Coy uitgelezen (aangrijpend boekl!) en in een dag  ‘In ongenade’ van J.M. Coetzee (subliem!). Waarom kom ik hier wel aan lezen toe en in Jinja niet? Waarom voel ik me, als ik in Jinja lees of puzzel, altijd schuldig, omdat er nog 27 ‘things to do’ wachten en het lijstje nooit afgewerkt wordt.
Waarom moet ik – van mezelf – altijd om 10.00 uur achter m’n bureau zitten? En leef ik veelal  een leven als 7 jaar geleden, toe ik met pensioen ging?
We hebben het er dat weekend uitvoerig over gehad en op de dag dat ik 68 werd de knoop doorgehakt! Mede omdat we nu onze spullen aan het Centrum kunnen overdragen, ons huis in Boxmeer vrij komt en er kans is dat een Oostenrijks Fonds een opvolger voor mij kan leveren. Dus zijn we nu aan het afbouwen, al is het nieuws hier nog niet bekend.
Ik merk dat het me rust geeft, al is daarmee nog niet de werkdruk verminderd maar dat komt nog wel.


Om mezelf de rust te geven, inmiddels begonnen aan ‘Het lot van de Familie Meijer’ van  Charles Lewinsky: meer dan 650 pagina’s, dat moet me toch enkele uren van het werk houden. De eerste 300 pagina’s zitten er op: een fascinerend boek!

zondag 15 juni 2014

Blog 110

Verrassingen

In de laatste blog een grote persoonlijke stommiteit niet vermeld. Ik ben in 2011 vergeten mijn WAO aan te vragen en heb die derhalve de afgelopen 3 jaar niet gehad. Kwam er achter bij de belasting aangifte 2013. Actie ondernomen en inmiddels keurig de stapel papieren ingevuld, achter het ‘bewijs van in leven’ aan en een bitse mevrouw aan de lijn gehad. Die me vertelde dat ik met terugwerkende kracht vanaf mei 2013 AOW krijg : “Want het is u eigen schuld dat u het niet aangevraagd hebt (natuurlijk). Als u in Nederland woont, krijgt u van ons bericht, maar als u in het buitenland woont, moet u zelf een aanvraag aanvragen”. Toch een leuk staaltje van verrassende discriminatie en diefstal. Ik wacht de beslissing eerst maar eens af!

Pechgevallen
Het was niet de enige verrassing van de afgelopen weken.
We nemen op weg naar Makenke een mevrouw mee, die uiterst vriendelijk is en Paul schijnt te kennen (wie niet) en ook weet wat we doen. Ze lift mee tot bijna bij het kantoor en als we daar aankomen, blijkt ze onze melk van de achterbank te hebben meegenomen!
We verbazen ons erover dat we maar geen jonge geitjes krijgen bij het huisje, waar met name Fred de geiten toch heel zorgzaam hoedt. Bij nader onderzoek, blijkt de bok gecastreerd te zijn! Nota bene gekocht van een van onze bestuursleden.
De man die onze auto zo goed als gekocht had, heeft het toch weer laten afweten d.w.z. hij zegt dat hij nog steeds aan het sparen is. Dat gaat ons toch te lang duren en we hebben besloten er toch maar een paar miljoen in te investeren, zodat hij weer rijdt en dan kan Paul er mee rijden en dan maar weer hopen.
Maar: vorige week kwam Paul van Makenke terug met een grote haan. Hem plechtig overhandigd door de ouders van ‘Paolo’, die naar Paul genoemd is. Mama Paolo woont naast het huisje van de jongens en sinds zijn geboorte wordt de kleine Paolo door Paul behoorlijk verwend met kleertjes, snoepjes, ijsjes..
Uit dankbaarheid dus deze forse haan. Aangezien we al 2 hanen hebben, is de Paolo-haan nog diezelfde middag geslacht en we hebben er het hele weekend lekker van gesmuld.
Later hoorden we van Bakali dat Mama Poalo al in oktober (toen wij In Nederland waren) had gezegd dat ze ons wilde verrassen met een haan bij terugkeer. Maar dat arme mens, heeft dus wat langer moeten sparen.

Ongeluk
De grootste verrassing kwam in datzelfde weekend. We werden zaterdag door Bakali gebeld dat hij met Fred naar het ziekenhuis was geweest. Hij had een behoorlijke wond dwars over zijn gezicht, van zijn neus tot onder zijn knie. Gevolg van een vechtpartij of een valpartij? Het bleek een combinatie op vrijdagavond. Blijkbaar was de matron (die de dagelijkse zorg heeft over de jongens) die avond dronken op haar werk verschenen. Daarop had Richard het initiatief genomen om uit te gaan. Tegen alle regels in. Ze hadden allemaal gedronken, gestoeid en daarbij was Fred dus behoorlijk op zijn bek gegaan. De ware toedracht (Paul is er onmiddellijk heen gegaan) bleef onduidelijk, want Richard was verdwenen!
We hebben nog diezelfde dag een social werkster in Entebbe geconsulteerd en die is maandag gekomen. Fred heeft een flink alcoholprobleem t.g.v. een traumatische ervaring met zijn vader (gedood) en als dat niet aangepakt wordt, komt er van dat jong weinig terecht. We zijn nu op zoek naar een huis in Entebbe (waar hij vandaan komt) waar hij die begeleiding wel zou kunnen krijgen.
We zijn bewust nog niet achter Richard aangegaan, maar weten dat hij weer op straat leeft. We wachten zijn initiatief af.

Ravage
We hebben de hele situatie rond het huisje uitvoering besproken in de staf en het bestuur geadviseerd de matron te ontslaan. Dat zal met de nodige voorzichtigheid moeten gebeuren, want we kunnen geen ‘vijanden’om ons heen hebben.
Na het stafoverleg, hebben we met de jongens gegeten (rijst en bonen en greens) en diezelfde middag hadden we een bijeenkomst met de ‘local leaders’, de vertegenwoordig(st)ers van de 3 dorpen, waaruit Kimasa bestaat. Het had tussen de middag hard geregend en we verwachtten dat de vergadering wel niet door zou gaan.
Maar ze kwamen door de modder en we hadden een uitstekend overleg. Over de cursussen, over het gebruik van de ruimtes en over de opening van het Centrum. En er zijn 3 nieuwe bestuursleden benoemd en met die versterking van ons lokaal bestuur, zijn we erg blij.
 Harde regen in Makenke, maar dat was niets in vergelijking met de storm die in Bukaya had gewoed. We zagen het al onderweg naar huis: omgewaaide bomen en palen, ingestorte muren en dakplaten. Ook in onze tuin een flinke ravage: 1 boom ontworteld, 1 afgebroken, diverse bomen ontdaan van takken, veel bananenbomen geknakt, Paul zijn kamer onder water en dat gold ook voor beide veranda’s. Mirabu had zich er dapper doorheen geslagen, maar de handen vol gehad aan Castor en Polla, die niet wisten waar ze moesten blijven met al dat geweld.
Inmiddels is de ontwortelde boom verzaagd (hout voor de oven in Makenke), de takken opgeruimd (met dank aan Paul en Bakali) en de bananenplantage uitgedund. Alsof er niets gebeurd is

De ontwortelde grote boom in de voortuin
.
De geknakte mangoboom opzij

Afgebroken takken en bananen in de achtertuin


Centrum
We waren erg blij dat deze storm aan Makenke voorbij is gegaan, want wat er dan op de bouwplaats gebeurd zou zijn? Die ligt vol met balen stro, ijzeren platen, balken en de kans had bestaan dat het nieuwe rieten dak (pas gedeeltelijk klaar) de lucht was ingegaan.

De tweede hut is voor 50% van gras voorzien

De houtconstructie van de hal
Soms moet je ook gewoon een beetje geluk hebben.
We gaan er van uit dat over 6 weken het werk is afgerond en de officiële opening is vastgesteld op 3 augustus. Dat gaat nog een hoop werk kosten en beslist nog een berg stress. Of niet? Het gewoon maar aan de Afrikanen over laten die er meester in zijn alles op het laatste moment te kunnen organiseren.
Inmiddels hebben we besloten een werkvergunning aan te vragen voor 2 jaar. Even was de verleiding groot op kortere termijn terug te keren. Ons huis in Boxmeer komt namelijk eind september vrij (tips welkom) maar we denken dat het beter is hier de boel goed op een rij te krijgen en dat was ook de uitdrukkelijke wens van staf en bestuur.
En we genieten – tussen de drukte door – van de mensen om ons heen, van de tuin (Paul kreeg deze week bijna een slang op zijn hoofd), de honden en de verrassingen, die we telkens weer tegenkomen.
De winst in die geweldige voetbalwedstrijd was wellicht nog wel de grootste. We waren erg optimistisch, maar zo’n verplettering van de wereldkampioen. Ook in Uganda het gesprek van de dag!  Blij dat met de storm onze antenne het overleefd had. We kijken uit naar het vervolg. Dat gaan we doen met bitterballen!
We gaan er binnenkort een weekend lekker tussen uit, naar een luxe resort in Mbale (150 km naar het Oosten) en vieren daar mijn 68 verjaardag. Met 70 thuis? Verrassing!












donderdag 5 juni 2014

Blog 109

ZUN GANGETJE


Heiligen.
Afgelopen dinsdag was het een Nationale Feestdag en herdachten duizenden Ugandesen in Namagongo de dood van 24 jonge mannen, die in 1886 op gruwelijke wijze zijn vermoord. Toen ze waren overgegaan tot het christelijk geloof, weigerden ze nog langer de toenmalige koning hun seksuele diensten aan te bieden. Hun lot was snel beslist.
De afgelopen week hebben we honderden pelgrimgangers (zelfs uit Kenia) over de brug over de Nijl zien wandelen en gisteren voortdurend grote en kleine bussen. Uganda is er trots op zijn eigen martelaren te hebben! Dit jaar was het er extra druk. De president en vele ministers waren er. Men zegt i.v.m. met de ophanden zijnde zalig verklaring van de voormalige president Nyere van Tanzania.
Met deze Paus moet dat lukken, maar een extra gebedje in Namagongo kan geen kwaad.
Maar er was nog een reden voor de toename van de pelgrims: de nummers.

Nummers.
Het land is in de ban van de ‘nummers’: mensen krijgen – hoe en waar weet niemand – een nummer op hun lichaam en dat betekent dat ze op de dag van dat getal zullen sterven. Het nummer verschijnt als een soort tatoeage ergens op het lichaam. Als ik vandaag nummer 7 op mijn lichaam krijg, ga ik over 7 dagen dood. Een lachertje? Maar de mensen geloven er hier heilig in en ze kunnen hun geloof met feiten staven.
Mirabu vertelde gisteren dat een vrouw hier uit het dorp nummer ‘17’ heeft gekregen, dus we moeten nog even geduld hebben. Je kunt je tegen de nummering beschermen door een kettinkje van gras om je pols te dragen, of om je buik of aan je voet. Je ziet daar dan ook veel mensen mee lopen. Paul, die nu weer regelmatig de straat op gaat, zag veel jongens van de straat, met dergelijke bandjes.
Maar een andere manier om je te beschermen is het drinken van het heilig water in Namagongo. Vandaar de toename. Wij houden het maar op het kleine houten kruisje dat we van pater Picavet kregen bij gelegenheid van zijn 50-jarig priesterfeest.

De veestapel.
Dat werd uitbundig gevierd in de kerk in de stad. Met een mis van 2½ uur en een receptie van meer dan 3 uur. Toen al die 300 mensen ook nog eens moesten gaan eten, zijn we er maar tussen uit gegaan. Maar het was een geweldig feest en hij heeft er enorm van genoten. Ook van de vele cadeau’s (kippen, bananen, eieren) en de lange speeches waarin zijn verdiensten voor land en kerk uitvoerig uit de doeken werden gedaan. Alleen de gegeven geit zag hij niet zo zitten en die kwam hij de dag erna naar ons brengen. We hebben dus ons eigen ‘Picavetje’ in de tuin.
De veestapel heeft zich de afgelopen weken danig uitgebreid.
Allereerst met 2 kippen, waar Fred vanuit zijn dorp mee kwam aanzetten. Een was een geschenk aan Jan en Rita, die Fred bezochten op de fiets toen ze hier waren. En deze week zijn er 2 schattige jonge geitjes geboren. Een mannetje en vrouwtje en door Mirabu inmiddels ‘Paul’ en ‘Mirabu’genoemd.

Paul met rechts 'Paul'en links 'Mirabu'
De geitenstapel is daarmee opgelopen tot 7, dus er zal binnenkort wel een weer een slachtpartij komen. Onlangs hebben we een varken laten slachten, dat we gekocht hadden van Jacob, om hem te helpen met zijn schoolgeld. Daar hebben we inmiddels al vele lekkere schotels mee bereid, maar de diepvries zit nog behoorlijk vol.
Dezelfde pater Picavet kwam deze week nog eens 2 kippen brengen, waaronder de kip die Paul een tijd geleden in zijn poot had geschoten, toen hij probeerde de roos op de schietschijf te raken. De haan is er erg blij mee. Onze oude kip zit weer te broeien en we zullen binnenkort wel kuikentjes krijgen. Die moeten we scherp in de gaten gaan houden want behalve door roofvogels, wordt onze tuin met enige regelmaat bezocht door een grote kat. Gelukkig hebben Castor en Polla zijn (haar?) komst snel in de gaten, maar helaas kunnen zij niet als de kat over de muur. Maar het is een genoegen vooral Polla in heftige actie te zien. Ook tegen de duiven die dagelijks opduiken. Waar we niet zo blij mee zijn, want ze schijten voortdurend de veranda en ramen vol. Veel extra werk voor Mirabu.

Het wagenpark.
De vermeerdering van de veestapel loopt parallel aan de vermindering van het wagenpark. Vier auto’s (waarvan een in Nederland) is toch wel een beetje te veel. De oude bus was nog steeds niet verkocht, maar nu heeft zich een koper gemeld en hij heeft hem al in zijn garage staan. Die verkoop zal dus wel doorgaan, maar hij moet eerst het geld nog bij elkaar krijgen. Deze week, zegt hij.
Omdat we nu een wat regelmatigere ‘werkweek’ hebben, zijn we tot de conclusie gekomen dat we ook wel met één auto uit de voeten zouden kunnen. Besloten de auto van Paul (de dubbel cabin) te verkopen, omdat we allebei toch wel erg gelukkig zijn met de ‘automaat’van onze nieuwe bus.
Er diende zich al vrij snel een koper aan en de wagen is verkocht. Het heeft wel nog heel veel tijd gekost de wagen geregistreerd te krijgen en ik heb vele uren gespendeerd op het kantoor van de URA (Uganda Road Authority), maar uiteindelijk is alles gelukt. En het lukt ons om het gebruik van de auto op elkaar af te stemmen.

Regelmaat.
We hebben ons leventje hier weer hervat en alles gaat z’n gangetje. Op het centrum zijn ze gestart met de laatste bouwfase en de eerste aktiviteiten. Omdat het kantoor klaar is, hebben we besloten iedere week een stafmeeting te houden. We reizen dan samen naar Makenke en kunnen dan op de terugweg even boodschappen doen. Dus daarvoor heb ik de auto minder nodig.
Paul gaat nu weer een ochtend per week de straat op om nieuwe jongens te ‘identificeren’ die straks in het rehabilitatie-programma opgenomen kunnen worden. We hebben met de huidige jongens goede gesprekken gehad over de afsluiting van hun rehabilitatie en we gaan ervan uit dat ze begin augustus naar hun dorpen terug kunnen en dan komt het huisje weer vrij.
John – een eerdere deelnemer aan het programma – is vorige week ‘geresetled’ d.w.z. met zijn familie herenigd. Zijn familie was erg blij met zijn terugkeer en we houden hem nu nog een jaartje ‘in de gaten’zodat hij niet weer op straat terug keert.
Wat wel gebeurde met Adam. Die woonde, onder onze begeleiding, op een kamertje in Makenke en heeft geruime tijd meegewerkt op de bouw. Hij kon echter een baan krijgen in de stad en dat heeft hij gedaan. Maar op een ochtend is hij – op weg naar zijn werk – door de politie opgepakt, die hem zijn geld en telefoon hebben afgepikt. Hij had geen identiteitskaart bij zich en heeft dus 3 maanden (!) voor  ‘idling’ (nutteloos rondhangen) in de gevangenis gezeten. Toen hij vrij kwam heeft hij Paul gebeld en ondertussen zit hij weer op zijn oude kamer en heeft in de buurt een baantje. Wij betalen de eerste maanden zijn kost en inwoning en dan hopen we dat hij op eigen benen kan staan.


Inmiddels zit zelfs het gras er al gedeeltelijk op

De dakconstructie van de grote hal









De bouw en de opening.
Er is nu veel gaande is op het centrum. Er zijn 3 bouwploegen actief: het gras wordt geplaatst op de ronde hut, het vrijwilligershuisje krijgt zijn definitieve dakpannen en de houtconstructie voor de grote hal is gestart. We liggen op schema om half juli de bouwaktiviteiten te kunnen beëindigen en ons nog meer dan nu te richten op de inrichting. 
Maar dat kost nu ook al ten dele veel werk o.a. de inrichting van de keuken en het secretariaat.
Dat moet over enkele weken zijn diensten (o.a. copieren, brieven laten schrijven, internet) zijn diensten kunnen aanbieden en volgende week zijn er sollicitatiegesprekken om een geschikte beheerd(st)er voor deze afdeling te vinden.
Er is een eerste datum geprikt voor de officiële opening en de komende dagen wordt daarover definitief beslist, als we weten of de ‘hoogwaardigheids- bekleders’(o.a. de Nederlandse Ambassadeur, die we voor de opening willen vragen) die dag beschikbaar zijn. Dat zou dus al over 2 maanden zijn!
Genieten.
 We genieten er vooral van dat we weer wat omhanden hebben. Dat in grote tegenstelling met de ‘wachtkamer’ in Nederland. Maar eigenlijk hebben we het ook te druk, al heb ik de (vooral administratieve) achterstand nu wel bijna weggewerkt.
We genieten van de groei van het centrum, zeker nu er de eerste aktiviteiten gaan plaats vinden. Volgende week de computercursus en de week daarna – hopen we – de naaicursus.
We genieten vooral van de avondzon. Om 6 uur ’s avonds met een biertje op de veranda achter, waar je mensen van het werk ziet komen, het vee ziet binnenhalen of met grote bossen hout op het hoofd naar hun hutjes en huizen terugkeren. Vogels die hun nesten zoeken voor de nacht en met enige regelmaat komen er – in formatie – enkele ‘crested cranes’ (de nationale kraanvogel) voorbij. De honden zijn nog attenter op alles wat beweegt dan wij.
We genieten van filmpjes op de DVD, die van Nederland hadden meegenomen of geleend hebben van Maarten en Willemien. O.a. de spannende serie ‘The Bridge’ en de laatste afleveringen van ‘Downton Abbey’.
We hebben genoten van een heerlijk weekend bij Willemien en Maarten in Entebbe en van de overduidelijke winst voor het Bukaya team met ‘’bonken’. Heerlijk aan het zwembad gelegen (en verbrand) en genoten van hun gastvrijheid.
Jan en Rita uitgezwaaid en het was ontzettend goed en gezellig dat zij er de eerste weken waren.
Alles gaat nu wel weer zijn gangetje en volgende week gaan we achter een werkvergunning aan.

Sorry, dat het lang geduurd heeft voor deze blog verscheen, maar ik zal proberen het in de regelmaat der dingen mee te nemen.
Van lezen komt nog niet zoveel. Ben bezig met ‘De bakkersdochter’ van Sarah McCoy en tussendoor aan een klein boekje dat father Picavet heeft geschreven over zijn kijk op de kerk (‘Ik zou graag willen....’).
We houden het nieuws in Nederland van de zijlijn in de gaten en lezen over de scepsis i.v.m. het voetbal. Die delen wij niet. We zijn er helemaal klaar voor.

Goede Pinksterdagen en geniet van de voorspelde tropische temperaturen, die voor ons zo alledaags zijn.




zondag 11 mei 2014

Blog 108

DROMEN,DURVEN,DOEN.


Geen motto verzonnen door mezelf, maar erg toepasselijk. Zeker nu het weer voelt, alsof we niet zijn weggeweest.

De laatste dagen
De laatste bezoekjes, de laatste inkopen, de laatste regeldingen. Zo kom je na bijna twee maanden, toch nog tijd te kort. Maar we voelden ons klaar voor vertrek. Met een nieuw gebit, de auto keurig bij Jan en Rita geparkeerd (voor ons volgend bezoek) en de koffers weer vol met bruikbare spulletjes voor hier.
Van veel mensen reacties gekregen op ons ‘moedig’ besluit en dan maar afwachten of die moed ons niet in de schoenen zinkt als we weer in Uganda zijn.
Woensdag in alle vroegte met Jan en Rita naar Brussel en daar verliep alles vlotjes en we vertrokken op tijd. Tien uur later, om 21.45 uur – met een tussenstop in Kigali – landen we in Entebbe, waar James al twee uur op ons stond te wachten. Drie uur later waren we weer ‘thuis’.

Kulikayo  
‘Welcome back’. Fred en Bakali stonden ons op te wachten en ze probeerden hun welkomsgroeten uit te roepen boven het gehuil en geblaf van Castor en Polla, die helemaal door het dolle heen waren.
Ze renden op en af en besprongen ons van alle kanten, zodat we nauwelijks de veranda konden bereiken. Toen die gekalmeerd waren, werd de welkomsceremonie nog eens herhaald, want als je eenmaal zit, dan ben je pas echt weer terug: ”Kulikayo”.
De eerste dag, was een nationale feestdag (Dag van de Arbeid) en die hebben we gebruikt om de koffers uit te pakken, op te ruimen en een inspectie van de tuin. Ze hadden het aardig bij gehouden en door de vele regens stond alles er fris en groen bij.
De eerste wandeling door het dorp en het ‘kulikayooide’van alle kanten. Zelfs ’s middags in de stad, waar we snel wat boodschappen moesten doen. Een goed gevoel en overweldigend vergeleken met de kille ontmoetingen op straat in Nederland.
Overweldigend was met name, de dag erna het welkom van ‘Uncle Paul’ in Makenke. Niet alleen van de jongens, maar ook veel buurtbewoners en ze vonden dat hij er goed uitzag, maar ook dik (“you realy became fat”!).

De eerste bezoekjes van en aan vrienden en bekenden en overal  de warme woorden van hoe fijn het is, dat jullie er weer zijn. In korte tijd zijn we weer helemaal op de hoogte van het reilen en zeilen van de projecten en ontwikkelingen in het land en er komt ons niets schokkend ter ore.
Jan en Rita vermaken zich prima. Het zijn doorgewinterde fietsers en ze hebben in Kampala hun (gehuurde) fietsen opgehaald en van Kampala naar Jinja gefietst. In negen uur over vaak onbegaanbare wegen, maar ze hebben het gered. De dagen daarna hebben ze wat dagtochten in de buurt gemaakt. Met Fred als betrouwbare gids en samen met hem hebben ze zijn moeder bezocht, die op ruim 100 km van Jinja woont. Een unieke ervaring en veel bekijks, want twee muzungu’s die voor de lol in Uganda fietsen, dat kennen ze echt niet.
Jan en Rita blijven nog een volle week en het is fijn dat zij er deze eerste weken zijn. Om ervaringen te delen, bij te kletsen en te kaarten!

De bouw
Begin van de week de bouw bezocht en ook daar was alles volgens planning verlopen. De muren van de tweede hut staan overeind en deze week begint de aannemer aan de bouw van het rieten dak. Dat moet er in drie weken opzitten. Intussen begint de constructie van het houtwerk op de hal en kunnen daar over drie weken de dakpannen op.
In de andere lokalen zijn al gedeeltelijk de meubels geplaatst en het kantoor is klaar voor gebruik.
Daar hebben we deze week onze eerste bestuursvergadering gehad en de afgelopen maanden geëvalueerd en plannen gemaakt voor de komende weken.
We gaan er nog steeds van uit dat we in juli – augustus het centrum kunnen openen.
de nieuwe hut

de hut en de poort - Rita kijkt toe

rechts het kantoor - de plantenbakken worden klaar gemaakt


Groot en klein onderhoud
Veel tijd in de voorbije weken besteed aan groot en klein onderhoud. De scheur in het huis is gerepareerd, de veranda opnieuw geverfd, de bel opnieuw geinstalleerd en lampen vernieuwd. De tuin is onder handen genomen (knippen, snoeien, maaien) en daarbij zijn met name een flink aantal bananenbomen opgeruimd. De eerste eigen koffie is geoogst en gebrand – nog niet geproefd.
De auto’s zijn weer aan de praat gebracht en Paul zijn fiets is weer gereviseerd (hij zegt dat hij hem weer gaat gebruiken!). De geiten zijn weer ontwormd en de honden gewassen. De bezoekjes aan de bank en andere instellingen zijn weer hervat en zo lijkt alles weer ‘als van ouds’.

En zo voelt het ook. Niemand praat meer over de wet, er is op dat vlak nog niets gebeurd en het zal met deze wet wel gaan, als met vele wetten in het land: ze zijn er, maar niemand weet nog dat ze er zijn. En dat geeft een veilig gevoel.
Voorlopig zijn we hier met een ‘toeristenvisum’ voor 3 maanden en die tijd willen we nemen om rustig te kijken hoe onze toekomst er uit gaat zien.

We zijn blij terug te zijn, we zien onze dromen werkelijkheid worden, we gaan er met frisse moed weer tegenaan en zijn blij dat we weer wat te dóén hebben.