Blog 112
RATS
Vandaag is een trieste dag. Veel regen, geen zon,
mistroostig weer. Maar ook mistroostig omdat vandaag 4 jaar geleden onze goede
vriend Harrie Kanters ons verliet. Alweer 4 jaar en dan besef je hoe snel alles
gaat en gaan kan.
En hoe van de een op de andere dag je leven totaal kan
veranderen. Voor ons was dat 8 juli. Al heel vroeg op de bouw, om mensen van
een fonds uit Nederland te ontvangen en rond te leiden. Ze waren erg onder de
indruk en zegden verdere ondersteuning toe. Daarna stafvergadering en een
telefoontje van father Picavet: “Er staat een bericht in de krant waar jullie
heel erg blij van worden”.
Onderweg naar huis de krant gekocht en het bericht
gelezen: een regeringsverklaring dat de omstreden wet m.n. door de donors
verkeerd is geïnterpreteerd en dat er in Uganda niemand wordt opgepakt en de
regering de vrijheid van iedereen van welke geaardheid dan ook, volledig
garandeert.
Inderdaad goed nieuws.
Rats.
Nog geen uur later worden we verzocht ons te melden op
het politiebureau voor verhoor. Er is ons gemeld dat.. Wij hebben ontkend en de betreffende officer
gevraagd of hij de regeringsverklaring gelezen had, waarop hij geen antwoord
gaf. Na 15 minuten en hun toezegging dat ze het onderzoek zouden voortzetten,
stonden we weer buiten. We hebben goede vrienden en de Ambassade op de hoogte
gebracht. Ons vertrek versnellen? Gewoon maar afwachten.
Voorlopig kozen we voor dat laatste en we hadden genoeg
afleiding met het voetballen en druk met bezoekers.
Wel een gesprek gehad met de voorzitter en manager dat we
toch wel sneller naar Nederland zouden willen dan gedacht. We hadden die week
net onze werkvergunning voor 2 jaar willen verlengen.
Eind die week, kregen we bericht uit Boxmeer: “het
gerucht gaat” en 3 dagen een bericht van de ambassade dat zij een melding
hadden gehad in Den Haag dat er 2 Nederlanders in Jinja waren opgepakt. Het
gevoel van onveiligheid nam toe en we kwamen aardig in de rats.
Besloten de ambassade (vreselijk behulpzaam en bezorgd)
te vragen na te gaan of er echt een case tegen ons was. De officer bekende dat
we op bureau waren geweest, maar dat er geen zaak meer was of zou komen: “Lett
them life without fear”. Einde verhaal.
We hebben besloten eind september naar Nederland terug te
keren, zodat we voldoende tijd hebben de zaken hier goed af te werken.
Opening KisoBOKa
Centrum.
We zijn blij dat we daar nog bij kunnen zijn en dat is
een mooie afronding van onze jaren hier. Er wordt met alle macht gewerkt aan de
afwerking en dat is toch vooral schilderen, vloeren afwerken en het terrein
zelf onder handen nemen. Het programma is klaar (maar liefst 24 onderdelen) en
gaat de komende week de deur uit. De gedenksteen is besteld. De vlaggen (van
Nederland, Uganda en Busoka) liggen paraat, de 3 volksliederen worden ingestudeerd
en de politiebewaking is geregeld.
We verwachten meer dan 200 gasten, waaronder 11 uit
Kenia.
De komende weken gaat een groot deel van onze spullen die
kant uit en het huis gaat er nu al kaal uit zien. Er zijn al 3 koffers op weg
naar Nederland en er staan er 2 klaar om deze week opgehaald te worden.
Omdat er lege plekken ontstaan, ontkwamen we er niet aan
Mirabu en Bakali in te lichten. Waren behoorlijk ontdaan en we zullen er alles
aan doen hen goed verzorgd achter te laten. Met Bakali (die al 7 jaar bij ons
is – “and you took care of me as a baby” – de mogelijkheid besproken voor hem
een stuk land te kopen, zodat hij een eigen huisje kan bouwen, waar dan ook
‘onze jongens’, als Fred en Waiswa de vakanties zouden kunnen verblijven.
Vertrek.
Behalve het inpakken – en uitzoeken, moeten we natuurlijk
nog een hoop regelen. De huur is opgezegd, het toeristenvisum verlengd (tot
eind oktober) en we zijn nu een reis aan het uitzoeken, waarmee én Castor en
Polla meekunnen (we hebben ook hen ingelicht) én dat aansluit bij een verblijf
op ‘de Vers’ in Overloon. Dan kunnen we begin oktober het huis laten
schilderen, onze spullen uit de opslag halen en ons oriënteren op nieuwe
perspectieven in Boxmeer.
Ondertussen hebben we een nieuwe social werkster gevonden, die het werk van Paul gaat overnemen
en we werken nog aan een aanvraag voor een nieuwe general manager.
Komende week eindigt het KisoBOKa Voetbal toernooi en dan
gaan er weer de nodige voetbal-shirts de deur uit en komt er weer veel ruimte
in de laatste kamer.
Deze week is de nieuwe website de lucht in gegaan (www.ngo.kisoboka.nl) met een Engelse en
Nederlandse versie en die is weer gekoppeld aan een facebook pagina
(www.facebook.com/kisoboka ngo)
We maken ons op voor het Suikerfeest, het einde van de
Ramadan, maandag of dinsdag, dat hangt af van de stand van de maan. Bakali
heeft een aantal vrienden (en vriendin) uitgenodigd en op die dag moet er
veeeeel gegeten worden. We hebben hem in ieder geval 2 kippen toegezegd. Zijn we
die alvast kwijt. En de rest gaat ook lukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten