Blog 111
CHILI CON CARNE
Voetbal
Ook ons leven wordt dezer dagen beheerst door het voetbal.
We hadden de overwinning op Spanje al gevierd met een geweldig tapa’s buffet.
Chili zouden we ópvreten’met Chili con carne. Keurig Mirabu geïnstrueerd en
tijdig met de bordjes voor de tv. Wordt de wedstrijd hier (op het
Regeringskanaal) niet uitgezonden! Zenden ze Spanje – Australië – the loosers –
uit! Dus Paul kijken en ik via de NOS-blog hem op de hoogte houden van het
verloop tegen de Chilenen. Met een gelukkige afloop.
Nederland – Mexico keken we in Mbale, in een bar aan het
zwembad, in oranje th-shirts en uiteraard waren alle mede-kijkers supporter van
Oranje. Het was gelukkig zondagavond en ze moesten allemaal de volgende dag
werken, dus voor het einde van de wedstrijd waren ze allemaal weg. Bespaarde
ons een rondje, dat we toen maar zelf genomen hebben.
Voor Nederland – Costa Rica zaten we in twijfel over het
passende menu. Volgens Paul heeft dat land iets met garnalen (?), dus dat werd
garnalensoepen volgens dezelfde spreker ‘werd het een eitje’ ‘waarop hij zelf
een heerlijke eiersalade maken. Maar een eitje werd het niet, maar we zijn een
stapje verder. Wat we tegen de Argentijnen gaan serveren? Ik denk gewoon
wortelenstamp!
Home
Zoals het voetbal voor opwinding en sensatie zorgt, bezorgen
onze jongens in Makenke ons hetzelfde. Fred met zijn beschadigde uiterlijk
hield zich behoorlijk rustig en ging vol ijver met Bakkali aan het werk op de
bouw, maar Bonny nam de benen, omdat hij geen zakgeld kreeg om op school
mandazi te kopen. Hij kwam na 2 dagen op straat, toch maar weer terug. Richard
kwam ook terug, eerst om de zaak te verzieken en te dreigen, maar 2 dagen later
om ‘opnieuw te werken aan zijn toekomst’. Helaas, hield hij dat maar 3 dagen
vol en hij schijnt nu ergens in Mpumudde (op 3 km van Makenke) rond te hangen.
We wachten maar weer af.
Helaas is de mogelijke overplaatsing van Fred naar Entebbe
geen perspectief meer. De (Belgische) mevrouw, die hem had willen opnemen, is
door haar jongens totaal bestolen en het huis is gesloten. Het kan dus nog
erger!
Mede n.a.v. de laatste weken hebben we met staf en bestuur
de hele gang van zaken nog eens besproken, een ‘behavior management
policy’opgesteld, een functioneringsgesprek gehad met de matron – haar toch maar
niet ontslagen en contacten vernieuwd met ‘Mama Police en de
Reclasseringsambtenaar.
Tuin
Sensatie op het werk, maar niet minder in de tuin. Eerst die
storm en daarna tot 2 keer toe een aap op bezoek gehad. Tot grote opwinding van
Castor en Polla, die zich grommend en blaffend onder de boom stationeerden.
Maar via een aantal takken verdween het beest na enkele uren.
Minder opwindend was het bezoek van enige dieven.
Het moet in de nacht van 18 op 19 juni gebeurd zijn. Paul
ontdekte die donderdagmorgen dat alle konijnen weg waren. We gingen er eerst
nog van uit dat ze ‘uitgebroken’ waren, maar de sluitingen zitten aan de
buitenkant én we ontdekten dat de mand (waaronder we de kuikens beschermen
tegen roofvogels) en enkele zakken en palen verdwenen waren. Geen werk van
professionele dieven, want dan hadden ze zeker ook de geiten meegenomen.
Maar wellicht zou dat nog gebeuren. We deden aangifte bij de
plaatselijke burgemeester (“Kattekwaad”) en besloten dat weekend te waken. Want
als ze eenmaal weten dat het zo simpel is (“Waarom hebben Castor en Polla geen
alarm geslagen?”) is de kans dat ze terug komen groot. Dus die vrijdag heb ik
gewaakt tot 3 uur ’s nachts – regelmatige rondes met Castor en Polla, de panga
op de rug) en na 3 uur nam Bakkali het over. Zaterdag nog eens en toen dachten
we dat het over zou zijn. Tot nu toe een juiste gedachte.
In het licht van ons komende vertrek, zijn we in ieder geval
blij dat deze spullen goed terecht zijn gekomen, maar de rest delen we toch
liever zelf uit!
De bouw
De afgelopen weken erg druk geweest met de afrondende
contracten en plannen voor de bouw. Best lastig, want het geld raakt op. Er
moet nog e.e.a. afgebouwd worden, het binnenplaats moet nog ingericht worden en
er moet nog het nodige geïnvesteerd worden in inrichting, gereedschap en
werkmateriaal.
De eerste cursussen zijn gestart (computer) en op korte
termijn starten tayloring en hairdressing en er zijn gevorderde plannen met
tuinbouw te beginnen.
Deze week gaat het secretariaat open en kunnen mensen er
terecht om te internetten, brieven te laten schrijven, copieen te laten maken,
telefoons op te laden, etc.
De opening is opnieuw verzet. Eerst zou het de 3de
augustus zijn, maar toen kon de Ambassadeur niet, dus werd het de 9de.
Maar deze week liet hij weten dat hij ook dan niet kan, maar nu is met hem de
20ste augustus als definitieve datum geprikt. Dat betekent dat we
nog wat meer tijd hebben voor de voorbereiding en alle dingen te regelen.
Gelukkig, toont het bestuur zich erg actief en ook het ‘Organiserend Comitee’ komt
met grote regelmaat bij elkaar.
Naast de bouw de nodige tijd besteed aan de financiële
administratie van het tweede kwartaal, de afrekening aan diverse fondsen, een
nieuwe aanvraag en komende dinsdag komt een belangrijk fonds op bezoek en dat
vraagt de nodige aandacht. Ook de 20 bezoeker, die de komende weken komen.
Iedere week is er stafvergadering en vaak nog dezelfde dag
een vergadering met bestuur of ‘local leaders’. Soms pas na 5 uur thuis. Is dat
het leven na je pensioen?
Het was overigens wel grappig. Op de laatste vergadering van de local leaders hadden we de CDO (Community Development Officer) uitgenodigd van de Sub County (een hoge ambtenaar), die blijkbaar de streek waar hij werkt nauwelijks kent. Hij had met een boda-boda al enige tijd rond gereden, maar kan niet geloven dat dit Centrum in zijn werkgebied stond en wilde dus weer vertrekken..... Hij was erg enthousiast en gaat ons nu helpen analfabetiseringscursussen te geven (70 % van Kimasa kan niet lezen of schrijven!).
Het dak wordt voorzien van zelfgemaakte dakpannen |
het totaal: 'het kasteel van Makenke'' |
Zaterdag 28 juni naar
Mbale, zo’n 150 km naar het oosten. In een luxe resort en nog diezelfde middag
lagen we aan het zwembad, heerlijk met een boek. Eindelijk ‘De bakkersknecht’
van Sarah Mc Coy uitgelezen (aangrijpend boekl!) en in een dag ‘In ongenade’ van J.M. Coetzee (subliem!).
Waarom kom ik hier wel aan lezen toe en in Jinja niet? Waarom voel ik me, als
ik in Jinja lees of puzzel, altijd schuldig, omdat er nog 27 ‘things to do’
wachten en het lijstje nooit afgewerkt wordt.
Waarom moet ik – van mezelf – altijd om 10.00 uur achter m’n
bureau zitten? En leef ik veelal een
leven als 7 jaar geleden, toe ik met pensioen ging?
We hebben het er dat weekend uitvoerig over gehad en op de
dag dat ik 68 werd de knoop doorgehakt! Mede omdat we nu onze spullen aan het
Centrum kunnen overdragen, ons huis in Boxmeer vrij komt en er kans is dat een
Oostenrijks Fonds een opvolger voor mij kan leveren. Dus zijn we nu aan het
afbouwen, al is het nieuws hier nog niet bekend.
Ik merk dat het me rust geeft, al is daarmee nog niet de werkdruk
verminderd maar dat komt nog wel.
Om mezelf de rust te geven, inmiddels begonnen aan ‘Het lot
van de Familie Meijer’ van Charles
Lewinsky: meer dan 650 pagina’s, dat moet me toch enkele uren van het werk
houden. De eerste 300 pagina’s zitten er op: een fascinerend boek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten