EPATAKA IBORO

Blog 110

Verrassingen

In de laatste blog een grote persoonlijke stommiteit niet vermeld. Ik ben in 2011 vergeten mijn WAO aan te vragen en heb die derhalve de afgelopen 3 jaar niet gehad. Kwam er achter bij de belasting aangifte 2013. Actie ondernomen en inmiddels keurig de stapel papieren ingevuld, achter het ‘bewijs van in leven’ aan en een bitse mevrouw aan de lijn gehad. Die me vertelde dat ik met terugwerkende kracht vanaf mei 2013 AOW krijg : “Want het is u eigen schuld dat u het niet aangevraagd hebt (natuurlijk). Als u in Nederland woont, krijgt u van ons bericht, maar als u in het buitenland woont, moet u zelf een aanvraag aanvragen”. Toch een leuk staaltje van verrassende discriminatie en diefstal. Ik wacht de beslissing eerst maar eens af!

Pechgevallen

Het was niet de enige verrassing van de afgelopen weken.

We nemen op weg naar Makenke een mevrouw mee, die uiterst vriendelijk is en Paul schijnt te kennen (wie niet) en ook weet wat we doen. Ze lift mee tot bijna bij het kantoor en als we daar aankomen, blijkt ze onze melk van de achterbank te hebben meegenomen!

We verbazen ons erover dat we maar geen jonge geitjes krijgen bij het huisje, waar met name Fred de geiten toch heel zorgzaam hoedt. Bij nader onderzoek, blijkt de bok gecastreerd te zijn! Nota bene gekocht van een van onze bestuursleden.

De man die onze auto zo goed als gekocht had, heeft het toch weer laten afweten d.w.z. hij zegt dat hij nog steeds aan het sparen is. Dat gaat ons toch te lang duren en we hebben besloten er toch maar een paar miljoen in te investeren, zodat hij weer rijdt en dan kan Paul er mee rijden en dan maar weer hopen.

Maar: vorige week kwam Paul van Makenke terug met een grote haan. Hem plechtig overhandigd door de ouders van ‘Paolo’, die naar Paul genoemd is. Mama Paolo woont naast het huisje van de jongens en sinds zijn geboorte wordt de kleine Paolo door Paul behoorlijk verwend met kleertjes, snoepjes, ijsjes..

Uit dankbaarheid dus deze forse haan. Aangezien we al 2 hanen hebben, is de Paolo-haan nog diezelfde middag geslacht en we hebben er het hele weekend lekker van gesmuld.

Later hoorden we van Bakali dat Mama Poalo al in oktober (toen wij In Nederland waren) had gezegd dat ze ons wilde verrassen met een haan bij terugkeer. Maar dat arme mens, heeft dus wat langer moeten sparen.

Ongeluk

De grootste verrassing kwam in datzelfde weekend. We werden zaterdag door Bakali gebeld dat hij met Fred naar het ziekenhuis was geweest. Hij had een behoorlijke wond dwars over zijn gezicht, van zijn neus tot onder zijn knie. Gevolg van een vechtpartij of een valpartij? Het bleek een combinatie op vrijdagavond. Blijkbaar was de matron (die de dagelijkse zorg heeft over de jongens) die avond dronken op haar werk verschenen. Daarop had Richard het initiatief genomen om uit te gaan. Tegen alle regels in. Ze hadden allemaal gedronken, gestoeid en daarbij was Fred dus behoorlijk op zijn bek gegaan. De ware toedracht (Paul is er onmiddellijk heen gegaan) bleef onduidelijk, want Richard was verdwenen!

We hebben nog diezelfde dag een social werkster in Entebbe geconsulteerd en die is maandag gekomen. Fred heeft een flink alcoholprobleem t.g.v. een traumatische ervaring met zijn vader (gedood) en als dat niet aangepakt wordt, komt er van dat jong weinig terecht. We zijn nu op zoek naar een huis in Entebbe (waar hij vandaan komt) waar hij die begeleiding wel zou kunnen krijgen.

We zijn bewust nog niet achter Richard aangegaan, maar weten dat hij weer op straat leeft. We wachten zijn initiatief af.

Ravage

We hebben de hele situatie rond het huisje uitvoering besproken in de staf en het bestuur geadviseerd de matron te ontslaan. Dat zal met de nodige voorzichtigheid moeten gebeuren, want we kunnen geen ‘vijanden’om ons heen hebben.

Na het stafoverleg, hebben we met de jongens gegeten (rijst en bonen en greens) en diezelfde middag hadden we een bijeenkomst met de ‘local leaders’, de vertegenwoordig(st)ers van de 3 dorpen, waaruit Kimasa bestaat. Het had tussen de middag hard geregend en we verwachtten dat de vergadering wel niet door zou gaan.

Maar ze kwamen door de modder en we hadden een uitstekend overleg. Over de cursussen, over het gebruik van de ruimtes en over de opening van het Centrum. En er zijn 3 nieuwe bestuursleden benoemd en met die versterking van ons lokaal bestuur, zijn we erg blij.

 Harde regen in Makenke, maar dat was niets in vergelijking met de storm die in Bukaya had gewoed. We zagen het al onderweg naar huis: omgewaaide bomen en palen, ingestorte muren en dakplaten. Ook in onze tuin een flinke ravage: 1 boom ontworteld, 1 afgebroken, diverse bomen ontdaan van takken, veel bananenbomen geknakt, Paul zijn kamer onder water en dat gold ook voor beide veranda’s. Mirabu had zich er dapper doorheen geslagen, maar de handen vol gehad aan Castor en Polla, die niet wisten waar ze moesten blijven met al dat geweld.

Inmiddels is de ontwortelde boom verzaagd (hout voor de oven in Makenke), de takken opgeruimd (met dank aan Paul en Bakali) en de bananenplantage uitgedund. Alsof er niets gebeurd is

De ontwortelde grote boom in de voortuin

.

De geknakte mangoboom opzij

Afgebroken takken en bananen in de achtertuin

Centrum

We waren erg blij dat deze storm aan Makenke voorbij is gegaan, want wat er dan op de bouwplaats gebeurd zou zijn? Die ligt vol met balen stro, ijzeren platen, balken en de kans had bestaan dat het nieuwe rieten dak (pas gedeeltelijk klaar) de lucht was ingegaan.

De tweede hut is voor 50% van gras voorzien

De houtconstructie van de hal

Soms moet je ook gewoon een beetje geluk hebben.

We gaan er van uit dat over 6 weken het werk is afgerond en de officiële opening is vastgesteld op 3 augustus. Dat gaat nog een hoop werk kosten en beslist nog een berg stress. Of niet? Het gewoon maar aan de Afrikanen over laten die er meester in zijn alles op het laatste moment te kunnen organiseren.

Inmiddels hebben we besloten een werkvergunning aan te vragen voor 2 jaar. Even was de verleiding groot op kortere termijn terug te keren. Ons huis in Boxmeer komt namelijk eind september vrij (tips welkom) maar we denken dat het beter is hier de boel goed op een rij te krijgen en dat was ook de uitdrukkelijke wens van staf en bestuur.

En we genieten – tussen de drukte door – van de mensen om ons heen, van de tuin (Paul kreeg deze week bijna een slang op zijn hoofd), de honden en de verrassingen, die we telkens weer tegenkomen.

De winst in die geweldige voetbalwedstrijd was wellicht nog wel de grootste. We waren erg optimistisch, maar zo’n verplettering van de wereldkampioen. Ook in Uganda het gesprek van de dag!  Blij dat met de storm onze antenne het overleefd had. We kijken uit naar het vervolg. Dat gaan we doen met bitterballen!

We gaan er binnenkort een weekend lekker tussen uit, naar een luxe resort in Mbale (150 km naar het Oosten) en vieren daar mijn 68 verjaardag. Met 70 thuis? Verrassing!