EPATAKA IBORO

Wilde Ganzen

Niet de naam van een nieuw gerecht, als konijn met asperges. Maar het goede bericht dat ons deze week bereikte dat ‘Wilde Ganzen’ ons project in Kimasa heeft goedgekeurd. We hebben er maanden op gewacht, maar nu is het goede nieuws binnen. Dat betekent dat we kunnen gaan bouwen. We wachten nog even de precieze voorwaarden af, maar de goedkeuring betekent dat zij een opslag geven van 60% op onze eigen fondswerving. De moeite waard dus! De komende tijd zullen we dus nogal wat actie moeten voeren om het nodige geld bij elkaar te krijgen én naamsbekendheid te geven aan Wilde Ganzen, want die moeten tenslotte ook hun geld ergens vandaan halen. Maar we zijn er erg blij mee en we kunnen deze week dus wel als FEESTWEEK betitelen.

Eigenlijk was dat ook het belangrijkste nieuws van deze week, want er is niet iets bijzonders gebeurd. Of de vondst van 2 slangen? Een kleine groene, die vervolgens door Anita zorgvuldig is ontleed, gezouten, gedroogd, gespannen en waarvan ze een armbandje gemaakt heeft. De ander was minder fraai van kleur en die is dus gewoon begraven. Slangen horen bij het regenseizoen en we zij  erg blij dat met name Polla er een neus voor heeft, maar ze raakt ze niet aan. Dat doet – meestal – Bakali, die ze trefzeker onthoofd.

Verder kwam er een nieuwe bewoner in Makenke (zie website), heb ik in Soweto de eerste aflossing van de lening opgehaald en is Anita verhuisd naar Mpumedde (zi website). Meestal verblijven nieuwe vrijwilligers een week bij ons in huis. Om te acclimatiseren en te ‘landen’ en we maken ze dan wat weg-wijs in de projecten en in de Afrikaanse cultuur. Ze wennen wat aan het klimaat en de gewoontes en het is ook voor ons een goede kans wat nader kennis te maken. We bereiden ze voor op een zelfstandig bestaan in een van de projecten en treffen samen de voorbereidingen daar op.

Anita woont nu in Mpumedde, waar eerder vrijwilligers van ons woonden. Op een afgesloten compound, naast een soort ‘gastgezin’ die haar met raad en daad bijstaan. Het is op loopafstand van haar ‘werk’ in Makenke (10 minuten lopen) waar ze vooral met de ex-straatjongens aan de slag gaat.

Het is altijd leuk nieuwe mensen in huis te hebben, hun verhalen te horen en hun gewoontes te zien. Samen dingen te doen (sjoelen, dammen). Maar het is ook lekker om daarna weer met z’n tweetjes te zijn en weer de dagelijkse, eigen gewoontes op te pakken.

We schrokken deze week even toen een man in uniform dreigde de electriciteitspaal in te klimmen om onze stroomvoorziening af te sluiten. We zouden niet betaald hebben (wat klopte) en hij beschuldigde ons van ‘slecht gedrag’ (wat niet waar was, want we hebben al maanden geen rekening gezien). De oorzaak daarvan zouden Castor en Polla zijn! De man van de rekening is erg bang voor honden en durft dus de rekening niet af te leveren. Dat’s dan hun probleem, zou ik zeggen en we dreigden dat als hij de mast in durfde te gaan, wij Castor en Polla onder aan de mast zouden stationeren en dat hij niet moest denken dat hij nog uit die paal zou komen. De goede man, begon helemaal te trillen en nam genoegen met mijn belofte dat ik de dag daarna de rekening zou betalen. Dat gedaan hebbende, moest ik vast stellen dat ze toch 11.800 UGS ‘disconnection fee’ in rekening hadden gebracht. Waarschijnlijk heeft de man zijn angst voor zijn baas niet willen toegeven. Voor die 4 Euro, hij de lol!

We moesten deze week allebei bewijzen dat we ‘nog in leven zijn’; ik voor mijn pensioen, Paul voor een verzekering die vrij komt. Dan moet je dus naar het gemeentehuis in Jinja, naar de ‘Town Klerck’, maar die is er niet. “Is hij er morgen”? “My be”. “Wanneer is hij er dan wel?” “We dont know”. “Kunnen we een afspraak maken?” “Ja maar de komende week is hij er niet!”

We hebben toen maar besloten naar het Gemeentehuis van Njeru te gaan (waar we ook eigenlijk wonen – aan deze kant van de Nijl) en daar was het in een paar minuten gepiept.

Deze week de definitieve aanmelding ontvangen van weer 2 vrijwilligers die van de zomer willen komen en daarmee loopt de periode van de zomervakantie aardig vol. We gaan nu de mogelijkheid onderzoeken op het terrein van het centrum een huisje voor vrijwilligers te bouwen. Paul en Bakali hebben samen een ontwerpje gemaakt en deze week een begroting opgesteld. Zo’n huisje – met 2 twee-persoonsslaapkamers, keuken-woonkamer, douche-wc en veranda, zou zo’n € 5.000 kosten. We gaan het bestuur vragen het vóór te financieren en dan met de huuropbrengst van de vrijwilligers het bedrag af te betalen.

As. vrijdag hebben we een gesprek met beide aannemers die een offerte hebben uitgebracht voor het KisoBOKa Centrum en dan willen we dat plan meteen ook bespreken. Wie weet.

Al vorige week, ben ik met Mirabu gestart met de ‘Afrikaanse keuken’ naar een Kenyaans receptenboek. 

Leuk om te doen en ik leer weer een hoop nieuwe recepten. Maar het is best ingewikkeld omdat toch een hoop ingrediënten niet hier te krijgen zijn en de brouwsels – vindt ook Mirabu – best omslachtig zijn. Ze wilde daarnaast ook iets met ‘gebak’ doen, dus zijn we deze week gestart met het maken van koekjes. Erg leuk en succesvol. Omdat we zondag jl. een ‘party’ hadden bij father Picavet, heb ik zaterdag een derde variant op ‘ons’ koekje gemaakt (met cacao en kokos) en dat was erg lekker. Omdat Willemien en Maarten kwamen lunchen ook een brood gebakken en een heerlijke tonijntaart. Ontspannen en lekker!

koekjes,brood, tonijntaart uit de 'Afrikaanse keuken'

Father Picavet – een goede vriend van ons, bij wie we ook af-en-toe ‘kerken’, had ons uitgenodigd voor een ‘Thea-party’, op zijn buitenverblijf in Buyala, waar hij een prachtig huis heeft aan de Nijl en een enorm bos heeft aangelegd. Behalve thee, wilde hij de gasten ook uitnodigen op een potje ‘kruisboog-schieten’. Dus heeft Paul – de fanatiekeling – een lokale boog gekocht om te oefenen. Niemand meer veilig op het terrein en toen ook Anita zich ermee ging bemoeien, ook niet meer op straat, want die schoot de pijlen (bamboe met best scherpe punt) gewoon de muur over.

Er hlemaal klaar voor - let op de handschoen!

vlnr; de 'lokale winnaar', Gerard Picavet, Maarten en Paul

Het heeft niet zoveel uitgehaald, want op zondag – de dag van de party en de ‘wedstrijd – wonnen de ‘lokale jongens’ royaal en zelfs de score van het dames team was hoger dan van onze ervaren schutters. Zelf heb ik me bezig gehouden met pijlen oprapen, want ik had mijn duim lelijk verwond met het open maken van een blik. Je kunt niet alles hebben. Het was een gezellige middag en na afloop met Willemien en Maarten, die bleven slapen, en Anita, gezellig ge-Chineest en gekaart (wéér verloren).

Deze week de opzet gemaakt voor een ‘sociaal onderzoek’ dat we in Kimasa willen gaan houden (zie website) en ook wat huishoudelijke klusjes geklaard o.a. de kussens gewassen. Tot groot genoegen van Castor en Polla. Die onmiddellijk weer bezit namen van hun eigendom. Volgende week, de gordijnen.

En wellicht het NGO-certificaat. Het gaat goed, beter en het beste komt nog. ‘Zij die geloven, haasten niet’, ergens in Jesaja, geloof ik.....

'Dit is de mijne' (Castor)

'Eerst effe ruiken' (Polla)

PS: Zondag dus geen blog omdat Willemien en Maarten (en Anita) er waren. Maandag alles klaar (ook de 4 berichten op de website) en toen bleek mijn ‘internet-tegoed’ op. Je koopt hier voor 3 maanden 3 GB en als het op s – of de termijn over – sluiten ze je af. Dus eerst weer naar de stad, betalen, en dan kun e weer verder: ‘Haast je niet, maar geloof het maar’, zeker niet Jesaja.....