Al weer safari
De kip zat dezelfde avond nog in de Römertopf. Met frietjes en sla uit eigen tuin een voortreffelijk maal.
Donderdag met Els, Evelien en Bianca naar Iganga voor een kort bezoek aan het babies home. Altijd weer een ontroerende ervaring. De lieve zusters, de joelende kindertjes en de indrukwekkende verhalen over hun achtergronden. Een babytje van nauwelijks 3 weken, gewoon door de moeder achtergelaten tijdens haar bezoek aan het ziekenhuis. Voor mij is het altijd bijzonder Robert te zien, 5 jaar oud en enkele jaren geleden kon hij alleen maar kruipen. Een van onze vrijwilligsters heeft ervoor gezorgd dat hij therapie kreeg en ik heb een tijdje toezicht mogen houden op zijn behandeling. Nu springt hij rond en vliegt onmiddellijk op me af.
Donderdag hebben Evelien en Bianca hun plekje bij Alba opgegeven en logeren nu weer hier en Marcel heeft zijn intrek genomen in het appartement in Mpumedde. Alles weer keurig geregeld.
En die vrijdag weer op safari. Dit keer met Jacob en Mukadas als speciale gasten, terwijl op de vorige tocht Robert en Bakali ons hebben vergezeld. Mukadas had de auto deze week nog eens extra gecheckt en hij had er alle vertrouwen in. Terecht want hij heeft alleen maar in actie hoeven te komen om een beetje olie bij te vullen.
De tocht is dus voortreffelijk verlopen en we waren de eerste dag al tegen 17.00 uur aan de rand van het park. We hadden toen al een kudde olifanten gezien en een groot aantal ‘crested cranes’, de nationale vogel van Uganda.
De volgende morgen het park in en daar hebben we alles gezien wat het park te bieden heeft: olifanten, buffels, veel verschillende soorten herten en impala’s,apen, vogels in alle kleuren, wildzwijnen en giraffen. En de leeuw! Die is niet altijd te zien en we hadden aan verschillende passerende busjes gevraagd of ze gesignaleerd waren, maar niemand had ze die morgen nog gezien. En opeens waren ze er. Op enkele meters afstand en toen we bleven staan, staken ze achter de auto de weg over. Prachtig gezicht en later troffen we nog een stel, dus onze dag kon niet kapot.
’s Middags een boottocht over de Nijl, richting de kolossale Murchisson Falls en ook daar hadden we geluk weer olifanten, nijlpaarden en krokodillen te zien. Het is een tocht van ruim 3 uur – voor mij mag het een uurtje minder – maar zeker de moeite waard. Tegen 18.00 uur waren we in de lodge, waar een zwembad en koud biertje de vermoeienissen van die dag wegspoelden.
Zondagochtend hebben we de Falls van boven bekeken en ervaar je de nietigheid van de mens als je dat natuurgeweld zo onophoudelijk ziet spetteren en klotsen en bulderen.
We waren tegen 17.00 uur weer in Jinja, waar de de safari hebben afgesloten met een goede maaltijd bij de plaatselijke Chinees.
Maandag zijn Lies en Frans op bezoek geweest. Lies hebben we leren kennen in 2007 toen zij met een vriendin hier vrijwilligerswerk deed. Later is ze gestart met het ondersteunen van een babies home in de buurt van Mbale (zo’n 150 km) hier vandaan, maar ze komt met enige regelmaat, met haar man, kijken hoe het reilt en zeilt en welke plannen ze kunnen maken voor de komende tijd.
Het was lekker om ervaringen en frustraties uit te wisselen en dan vliegt een morgen om.
Paul heeft inmiddels met de jongeren in Kimasa hun wensen en dromen verkend en we gaan binnenkort eens kijken hoe we daar een bijdrage aan kunnen leveren. Ons medebestuurslid Thomas is deze week teruggekeerd uit Duitsland en Nederland en dan zullen we wel weer eens vergaderen over hoe het verder moet.
Door alle drukte van de afgelopen dagen was ik helemaal vergeten dat ik ook nog een column moest schrijven voor de Missionaire Agenda (ze hebben me nog een jaar gevraagd), maar ook dat is inmiddels gebeurd.
Met de rug gaat het nog steeds kl... maar de dokter heeft toestemming gegeven iets morfine achtigs te nemen. Wellicht dat dan de dagen – en vooral de nachten – weer wat draaglijker worden. En als de bezoekers weg zijn (einde van deze week) dan ga ik toch maar eens wat vaker zwemmen; tenslotte is het zwembad van King Fisher nog geen 10 minuten lopen hier van daan. En lopen schijnt ook heel goed te zijn, maar – nogmaals – ik heb met autorijden de minste last. Dus kijk al weer uit naar de volgende safari. Over een maand komen de nieuwe bezoekers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten