De eerste dag van het nieuwe jaar en het voornemen de blog weer wekelijks te schrijven. Dat voornemen werd de afgelopen weken danig gedwarsboomd door het feit dat er 5 dagen geen internet verbinding was (omschakeling naar een nieuw systeem), regelmatige stroomstoringen maar vooral ook door veel onrust in het rond het huis.
Gezellige onrust door de komst van de ouders van Anne, minder gezellig door de verwarring met Jorien die dan weer naar huis wilde, dan weer wilde blijven en nog steeds haar draai niet kon vinden. Onrust omdat de laptop van Anne werd gestolen en groepen in Mpumedde elkaar gingen beschuldigen en onrust omdat dan toch eindelijk de brief kwam.
Een uiterst correcte en vriendelijke brief: de wet laat niet toe dat twee heel verschillende groepen op hetzelfde terrein wonen en werken en het advies met andere instanties contact op te nemen om onze plannen te realiseren. We besloten het maar even te laten bezinken en onze aandacht vooral te richten op de afsluiting van het programma van de 4 jongens.
Daarvan zou de eerste fase zijn dat ze met de Kerst naar huis zouden gaan en dat is prima verlopen. Maar ze waren nog niet weg of er kwam weer een verhaal dat een van de jongens de laatste nacht een meisje van 14 verkracht zou hebben. Boze ouders op de stoep en opnieuw verdachtmakingen en spanningen. Anne verliet Mpumedde voortijdig en we hebben met elkaar geprobeerd er toch maar goede kerstdagen van te maken. Wat gelukt is met heerlijk eten en spelletjes en een vistocht op het Victoriameer, helaas zonder vangst.
De dag na de Kerst ging de hele groep op safari naar Murchisson Falls en die dag waren we weer gewoon met z’n weetjes. Die dag o.a. met father Picavet gesprekken gevoerd over hoe nu verder en ook gesprekken met het management van Mpumedde. Daar besloten dat de jongens beter nog een tijd in hun dorpen zouden kunnen blijven, als tenminste de kerstdagen goed zouden zijn verlopen. Dat bleek het geval en dus hebben we hun terugkeer geregeld.
Maar eerst moest dat andere verhaal afgehandeld worden. Het leek een heuse rechtbank, met zeer verontwaardigde ouders – waarvan de vader naar later bleek helemaal niet de vader was, maar de man met de grootste mond in het dorp – en al snel was duidelijk dat het gewoon een opzet was geld los te peuteren. Wij hielden aanvankelijk voet bij stuk dat we niet wilden betalen voor iets wat ze blijkbaar samen gewild hadden. Julius beweerde zelfs dat hij haar niet had aangeraakt en dat ze zich aan hem had opgedrongen, maar ga dat maar eens vertellen tegen lui die geld ruiken. Zelfs de 2 ‘burgemeesters’ die aanwezig waren, roken hun aandeel. Een uiterst onplezierige situatie die wellicht ook gevolgen kon hebben voor de toekomst van alle jongens.
Eer we het in de gaten hadden, werd Julius in de boeien geslagen en daar zat het onschuldige mannetje in een kring van hatelijke lieden die hem dwongen op de knieen te zitten en allerlei lelijks over hem, zijn kameraden en ons uit schreeuwden. In overleg met Paul Okello (ons bestuurslid die we opgetrommeld hadden) besloten dat dit circus zo snel mogelijk moest stoppen en dus toch maar betaald: 300.000 UGS(€ 95.00) en toen werd iedereen uiterst vriendelijk, minzaam en dankbaar...
Mzungu in Uganda... je blijft gezien worden als een lopende geldboom en ze zeggen het je ook recht in je gezicht. Soms lijkt het of dat het enige is dat ze van belang vinden, maar daarmee zouden we de mensen tekort doen die ons na staan. Zeker de jongens die deze hele affaire op afstand volgden en zich schuldig voelden en erg solidair met elkaar waren en met ons.
We hebben besloten maar even een ‘time-out’ te nemen. De komende weken genieten van het bezoek van Els, de geplande safari’s en wat tijd nemen voor een boek, een filmpje en gewoon lekker in de tuin zitten of werken. Want er zijn nog zoveel andere dingen die gewoon goed gaan en dat hoorden we ons zelf ook oudejaarsdag zeggen.
We waren uitgenodigd door een documentairemaakster die een film maakt over het opzetten van projecten in Afrika. Wat onze ervaringen en tips waren, wat er zo al mislukt en gelukt was. Het was heerlijk ons verhaal kwijt te kunnen en wat er straks (over een half jaar?) in de film terecht komt, wachten we maar af. Het was echt goed ook haar ervaringen van anderen te horen en we hebben het jaar dan ook goed afgesloten. De wisseling doorgebracht bij de ‘buren’ aan het meer en we schoten 2 uur eerder dan de meesten van jullie het oude jaar uit.
Een jaar waar we maar niet de balans van opmaken.
Er wacht – volgens Loesje – een leuk spontaan jaar op zoek naar vrolijke mensen. Daar willen we bij horen!
En volgens onze goede vriend Harrij, is het Chinese symbool voor crisis hetzelfde als voor kansen: Daar gaan we voor!
Allemaal een voorspoedig en gezegend 2012!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten