De afgelopen week stond
nog veel in het teken van de afronding van het bezoek van Els, Evelien en
Bianca. Er moest nog een businessplan
besproken worden voor het ‘tassenproject’, een eindevaluatie en natuurlijk de
laatste afsuitende bezoekjes.
Indrukwekkend was de
afsuiting van hun project in Soweto, waar de vrouwen alles uit de kast gehaald
hadden om er een echt feestje van te maken. Uitgedost in de mooiste kleding
voerden ze traditionele dansen op, ze spraken hun waardering uit voor de inzet
van de meiden en ze hadden voor wel honderd mensen gekookt. De eerste 100
tassen werden ingepakt en nu moet het tweede deel van het project uitgevoerd
worden; de verkoop van de tassen in Nederland o.m. door het opzetten van een
webwinkel.
Een ander bijzonder
moment was de ‘kookworkshop’, die Bakali, Robert en Jacob organiseerden om de
bezoekers een aantal traditionele gerechten te leren. Een chaos in de keuken en
geen duidelijk plan, maar alles kwam op de bordjes terecht. Ook hier een hoeveelheid
voedsel voor een heel dorp, maar dat is de dagen daarna keurig door de jongens
opgesnoepd.
Diezelfde dag hebben wij
uitvoerig overlegd met Mr. Thomas; over zijn ervaringen in Nederland en
Duitsland, maar ook over wat de volgende stappen kunnen zijn na de afsluiting
van Mpumedde. We hebben de verschillende opties besproken en besloten de
komende week met een kleiner groepje een strategie uit te zetten voor de komend
maanden. Als er weer wat meer rust is, na het vertrek van de bezoekers.
Die vertrokken zaterdag
de 21ste in de late avond. We zijn rustig naar Entebbe gereden en
daar nog van een laatste maaltijd aan het strand van het Victoriameer genoten.
Snel afscheid nemen op de luchthaven.
Het was een bijzondere
tijd waarin je weer wat meer over je zelf leert, ontdekt in hoe verschillende
werelden je leeft en hoe moeilijk het is die verschillen te overbruggen of te
benoemen. Dat zal van beide kanten zo zijn en dat maakt het ook wel tot een
uitdaging. Die wat ons betreft tot positieve prikkels heeft geleid. Die moeten
we nu omzetten in onze eigen plannen.
Maar we hebben het
weekend nog heerlijk genoten van een vorstelijk ontbijt bij Maarten en
Willemien aan het Vicoriameer in Entebbe. Het is steeds genieten van hun
hartelijke gastvrijheid en hun luisterend oor.
Die middag hebben we in
Kampala gelunched met Daniel. De eerste straatjongen die met sukses zijn eigen
weg vond en nog steeds voor veel jongens het ‘ideaal’ is. Hij heeft een tijd in
Jinja bij Flavours gewerkt en daarna in diverse restaurants in Kampala. Hij zat
nu zonder werk, maar was optimstisch over zijn toekomst en het was gewoon heel
leuk hem weer terug e zien.
Die avond zijn we in de
stad naar een uitvoering van de Ndeeregroep geweest. We hebben volop genoten
van diverse traditionele dansen uit Uganda, maar ook omringende landen. Perfect
op de stage gebracht in een sfeervolle ambiance (een openlucht theater in Afrikaanse
stijl) en met mogelijkheden voor een hapje en een drankje. Het duurde ruim 3
uur en werd op een uiterst deskundige en humoristische manier gepresenteerd. De
uren vlogen om.
We zijn in Kampala
blijven slapen om de volgende morgen naar de fysiotherapeut te kunnen. Ook de
nieuwe medicijnen bieden nauwelijks verlichting en ik voel me echt een oude
man. Bas (een Nederlandse manuaal therapeut) heeft met een aparaat mijn
ruggengraat wat proberen op te rekken, heeft de bovenrug gemobiliseersd en wat
electromassage gegeven. Of het wat uithaalt? Je hebt in ieder gevoel dat er wat
gebeurt en daarom deze week maar weer opnieuw naar Kampala.
Meteen was duidelijk dat
de nieuwe ‘werkweek’ begonnen was. Al onderweg van Kampala naar Jinja, kregen
we een telefoontje dat Najib door de politie was opgepakt en in de gevangenis
zat (vanwege een gestolen telefoon), dat Adam weer in de straten van Jinja was
gesignaleerd en thuis wachtte een hele serie emails. We hadden de laatste vier
dagen geen internet en dan stapelt het zich snel op. Een aantal verzoeken van
vrijwilligers, projectplannen van de jongens in Kimasa en begrotingen van
projecten die mogelijk uitgevoerd worden. Daarbij – eindelijk - de begroting van de verdere renovatie van
Matia Mulumba. Ook de begrotingen van de kosten van de jongens die weer naar
school gaan. Deze week loopt ‘de grote vakantie’ af en de komende week moeten
de schoolgelden betaald worden en voor enkele jongens moet de inschrijving nog
geregeld worden.
Deze week moeten we
enkele knopen doorhakken en moet duidelijk worden welke kant we opgaan: toch
een Rehabilitatiecentrum opzetten? Liever een (Levens) Art Centre? Een zorgboederij
en dan toch maar een lap grond kopen?
De ‘time-out’ die we ons
zelf gegeven had, loopt af en we zijn er ook wel weer aan toe ons wat meer te
richten op onze eigen plannen dan dat de planning vooral bepaald wordt door
bezoekers. Overigens met heel veel plezier gedaan en we zijn blij met de
prikkels die dat weer heeft opgeleverd. Bovendien is het ook een van onze
doelstellingen; onze ervaringen en wat ons drijft delen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten