EPATAKA IBORO

NAAR NEDERLAND

De eerste dagen van de vorige week met father Kees nog wat vrienden en bekenden bezocht en een gezellige afscheidsavond bij de ‘Two Friends’. Op woensdag naar Kampala, waar Kees nog een dag zou blijven om ook daar nog wat vrienden te ontvangen.

We hebben geluncht met Wilemien en Maarten in een chique restaurant in Kampala (verse zalm!), inkopen gedaan en toen met Ine weer terug naar Jinja. Ging allemaal heel voorspoedig.

Bij thuiskomst was er – eindelijk – bericht over de scan. Mijn rug zou nog te opereren zijn, maar daarvoor is eerst een MRI-scan nodig. Het resultaat daarvan moet bepalen wat er precies hersteld kan worden. Maar het zou allemaal op korte termijn in Boxmeer geregeld kunnen worden.

We zijn dus onmiddellijk aan het regelen gegaan. Er is een brief nodig van de specialist dat terugkeer naar Nederland wenselijk is, toestemming van de verzekering, uitzoeken van vluchten en accommodaties en daar zijn we lekker druk mee geweest. Maar het lijkt te lukken, al kregen we vandaag te horen van de ziektekosten verzekering dat de reiskosten niet vergoed worden omdat de behandeling (en dat geldt ook voor de scan van Paul) ‘planbaar zijn’ en vergoeding alleen geldt voor ‘noodgevallen’. Ik overweeg morgen van het dak te springen!

Zoals het er nu naar uit ziet, komen we 1 juni naar Nederland, waar we in de middag in Amsterdam aankomen. We hebben inmiddels weer een huisje gehuurd in ‘de Vers’ in Overloon (alleen nog maar dure 6 persoons bungalows beschikbaar, zo slecht gaat het met de economie in Nederland) en vanaf 4 juni ben ik voor onderzoek en operatie beschikbaar. Het hele proces zou 4-5 weken gaan duren en we hebben onze terugreis geboekt op 9 juli. We komen dan samen terug met Jeroen, onze ex-buurjongen. Dus jarig in Nederland, deze keer.

Er moet nog wel een en ander geregeld worden, maar we hebben nog een paar weken.

Ook hier natuurlijk. We hebben een goed gesprek gehad met NEMACY, de overkoepelende organisatie voor straatkinderen en die stonden positief tegenover onze plannen en gaan op zoek naar de 4 jongens die we in Makenke willen plaatsen. Ze hebben de plek bezocht, maar daar waren ze wat sceptisch over (‘geen tv, geen elektriciteit, wel wat primitief’, etc) en zij denken meer in ‘instituten’, terwijl wij meer in Afrikaans familieverband’ denken. Ze beslissen deze week, maar we hebben wel weer 10 pagina’s vragenlijsten gekregen. De bureaucratie doet beslist niet voor de Europese onder!

We hebben een ‘matron’ aangenomen, die als huismoeder voor de jongens moet optreden en hebben een inventaris gemaakt voor wat er in het huisje nodig is. Deze week gaan we schilderen en inrichten.

We hebben een eerste concept begroting ontvangen voor het KisoBOKa-centrum en die is het dubbele van wat we zelf begroot hadden. Dat wordt dus óf concessies doen, óf onze inspanningen voor fondswerving verdubbelen, óf kijken of we in eigen beheer kunnen bouwen. Zelf hebben we een voorkeur voor het laatste maar dan moet mijn conditie wel weer 100% zijn. Ons verblijf in Boxmeer wordt dus spannend!

Paul is vandaag op zoek geweest naar Sadati, een van onze ex-straatjongeren. Hij deed het erg goed. Heeft zijn opleiding (catering) voltooid en had via onze bemiddeling een goede baan bij ‘Flavours’, het plaatselijke restaurant van Anneke en Sjoerd. Die besteden erg veel aandacht aan het natraject van deze jongens, maar dat doen blijkbaar niet alle medewerkers. Een van hen liet Sadati op zijn tas passen (“maar je mag er niet in kijken”) en daar zat 20.000.000 UGS in. Voor Sadati voor 20 jaar zijn jaarsalaris! Natuurlijk, is hij er mee vandoor gegaan (zou ik ook doen?) en hij is op de vlucht. Nergens te vinden en in zijn dorp ook geen spoor. Daar is zelf zijn hut compleet leeg en niemand heeft de laatste maanden iets van hem vernomen. Heel vervelend en ook best zorgelijk want met zoveel geld kan hij gemakkelijk in verkeerde handen komen. Maar voorlopig staan we machteloos en we hopen dat hij op een sms-je Paul reageert hem te bellen.

De overige jongens zijn deze week van hun vakanties teruggekeerd dus ook weer veel op de bank gezeten om schoolgeld te betalen en wat zou het fijn zijn als ze hier het internetbankieren zouden invoeren. Het is er wel maar alleen tussen de bankfilialen onderling, dus dat schiet niet op als onze 10 jongens op verschillende scholen zitten met allemaal hun eigen bank. Dus uren in de rij staan met je strookje en cash.

Over twee dagen komt Guus Verzellenberg en zijn vrouw. Guus was de afgelopen twintig jaar onze huisarts. Hij heeft vroeger in Uganda gewerkt en we hebben de afgelopen jaren veel aan zijn adviezen gehad en hij heeft een belangrijke rol gespeeld in de laatste fase van mijn scan. Hij is onlangs met pensioen gegaan en bezoekt nu wat projecten en vrienden. Fijn om met hem de komende weken door te nemen en wat meer te vernemen van wat ons/mij te wachten staat.

En tenslotte het goede nieuws dat we nog geen werkvergunning hebben, maar wel een ‘special pass’, die onze huidige werkvergunning weer met 3 maanden verlengd en we hebben dus tot eind augustus de tijd.

Met Thomas in discussie: en wie wordt er kampioen? KISOBOKA!

Een deel van die tijd brengen we dus – zonder werk? – in Nederland door en we beginnen er naar uit te kijken: het aspergesseizoen, de haring, gewoon weer lekker brood en er is ook voetballen....?