EPATAKA IBORO

Ont-stressen

‘Leven tussen twee werelden’, zeggen we vaak, maar als je weer bijna twee weken in Nederland bent, is er maar één wereld: de wereld van Oranje! En dan niet alleen het voetbal, maar alles. De straten zijn oranje, de tv is oranje, de supermarkten zijn oranje, de krant is oranje, maar gelukkig ook de zon. Daar genieten we nog het meeste van en we hebben tot nu toe slechts een wat regenachtige dag meegemaakt.

Dat maakt de overgang wel wat gemakkelijker en we hebben , net als in Uganda, heel wat uurtjes buiten kunnen doorbrengen. Met een krantje en een boek en op gepaste tijden een glaasje wijn.

Maar ondertussen ook veel geregeld en afspraken gemaakt. De belangrijkste waren die in het Maasziekenhuis in Boxmeer. Donderdag de MRI-scan en enkele uren daarna het gesprek met de neuroloog. Op de scan was de hernia duidelijk te zien, maar het totaal was minder ernstig dan de scan uit Uganda deed vermoeden. Ook uit nader onderzoek was het voor haar duidelijk wat de oorzaak van de beknelling was en dat operatie me van de pijn zou kunnen verlossen.

De orthopeed – de dag erna – twijfelde nog. Weliswaar was de oorzaak duidelijk te zien en de beknelling weg te halen zijn, maar hij benadrukte ook de risico’s (beschadiging van de zenuw) en de alternatieven waaronder een soort ‘stilleggen’ van de zenuw, waardoor in ieder geval de pijn zou verdwijnen. Minder ingrijpend, maar het zou veel tijd gaan kosten om die procedure in gang te zetten. Waar wij niet zo veel zin in hadden en voor mij had het lang genoeg geduurd..

Uiteindelijk stemde hij met een operatie in en hij was uitermate bereid het op korte termijn te regelen. Dat gaat nu gebeuren en vrijdag as ((15 juni) is de operatie gepland. Als alles goed gaat, zou ik de volgende dag al weer naar huis kunnen en dan is het een kwestie van rusten en revalideren. Hij vond een geplande terugkeer op 9 juli wel wat aan de vroege kant (vooral vanwege de lange vliegreis) maar achtte het ‘haalbaar’.

Daar gaan we dus voor! Inmiddels zijn de preoperatieve onderzoeken (o.a. hartfilmpje en gesprekken met de anesthesioloog en andere zorgverleners) afgerond en nu maar afwachten.

Het nazorgtraject ziet er niet al te moeilijk uit? Veel rusten en de rug zo min mogelijk belasten (niet te veel zitten) maar het duurt alles bij elkaar toch een behoorlijke tijd:  ‘na drie maanden kunnen alle werkzaamheden weer worden uitgevoerd’. Dan zouden we al in september zitten.

Vooral blij dat er nu eindelijk wat gaat gebeuren en het lijkt me een heerlijk gevoel over enkele dagen van de pijn af te zijn.

In de afgelopen dagen ook andere zaken kunnen regelen. We zijn naar den Haag geweest om voor Paul een nieuw paspoort aan te vragen en ook dat lukt binnen 2 weken. We hebben afspraken met de tandarts gemaakt en zaken geregeld die altijd in zo’n periode spelen: belastingaangifte, onderhoud van het huis, gesprekken met en over vrijwilligers: we vervelen ons niet.

Maar we genieten ook van de rust, van wat lezen, televisie kijken en van de lekkere dingen die niet op het Ugandese menu staan.

In Jinja gaat, voor zover we weten alles goed: Bakali en Jacob zorgen voor het huis en de honden (maken het nog prima), Thomas zorgt voor de jongens en de tekening van de architect is klaar. We zijn druk bezig om de fondswerving van de grond te krijgen en het zal nog een hele klus worden het benodigde geld bij elkaar te krijgen. Met het vooruitzicht dat we straks weer een werkvergunning hebben voor 3 jaar, maken we ons daar nog niet al te druk over; dan doen we er maar wat langer over.

We hopen dat mijn mobiliteit het toelaat dat we de komende tijd toch nog wat mensen kunnen opzoeken, maar we spelen ook met de gedachte om nog een ‘ontmoetingsdag’ te organiseren. Dat zou dan 6 of 7 juli worden. Gaan we de komende week bespreken met het bestuur.

We hebben in ieder geval besloten het weekend van mijn verjaardag (1 juli) er op uit te trekken. Naar Duitsland, in de hoop dat we dan daar de finale Duitsland-Nederland kunnen zien en die winnen we met 3-2!

Wil je ons bellen: Paul 06-30697054 – Willem: 06-81704620 en je kunt natuurlijk altijd even langs komen; voorlopig lig ik nog wel even plat!