zondag 22 juli 2012


Feestweek.

Zondagmorgen naar de kerk geweest bij father Picavet en dat is ook een leuke plek om weer allerlei mensen te ontmoeten en met nieuwe mensen kennis te maken.
Die middag was er een voetbaltoernooi in ons dorp en dat hebben we gesponsord met t-shirts en een bal en Paul heeft de laatste wedstrijd als scheidsrechter gefloten en daardoor (?) won Bukaya de finale en dat was groot feest! 

Dat was het ook in Makenke, toen we daar weer terugkeerden en weer met iedereen de gebruikelijke nieuwtjes uitwisselden. De stenenmakers waren voorlopig even gestopt – te veel regen. Het huisje lag er nog prima bij maar de tuin was erg verwilderd. De grond was nog steeds niet door de man van het kadaster bezocht. En op de crèche was er ingebroken.
Genoeg stof dus om in de bestuursvergadering van dinsdag te bespreken hoe we het een en ander weer op de rails krijgen.

Maar eerst dinsdagmorgen 2 uur met de architect achter de tekenmachine gezeten om het bouwplan aan te passen aan onze wensen en de aanvullingen in te tekenen. Dat gaat met het zelfde gemak als in Nederland en met één druk op de knop zitten er overal andere ramen, worden muren verplaatst, de hoogte van het dak aangepast en stijlen veranderd. Een hele klus maar nu moet er uitzien, zoals we het willen en we verwachten de komende week de definitieve plannen en bestek te krijgen.
Terwijl we in de stad waren, kwamen we Brian tegen, een straatjongen die met enige regelmaat, zowel door de politie als door zijn makkers in elkaar wordt geslagen. Hij is ook een onverbeterlijke dief en snuiver en is voortdurend in de problemen en wil ook echt niet geholpen worden. Maar nu even wel: zijn linker been was met een groot mes bewerkt en lag voor een deel open. Paul heeft hem naar de kliniek gebracht en we hopen dat ze hem daar een paar dagen opnemen.
Daarna nog even naar het CBO-bureau waar we ons hebben laten informeren over de procedure een NGO te worden. Lijkt niet zo heel moeilijk maar er moeten natuurlijk weer de nodige formulieren worden ingevuld en verslagen geschreven worden en het zal wel weer de nodige centjes kosten.

Het bestuur ging die middag akkoord met deze procedure en ook over alle andere plannen werden voortvarend besluiten genomen. Ook over Najibu, die we een nieuwe kans willen geven in het huisje in Makenke, mits Grace (de matron) en Paul Okello (verantwoordelijk voor de plaatselijke orde) het risico aandurven. En we de vergunning krijgen van de man van de Kinderbescherming, die nog steeds niet ‘een inspectie bezoek’ heeft gebracht. Hij heeft beloofd volgende week te komen en dan kunnen we definitief beslissen. Najibu belt iedere dag en dat is misschien een goed teken.

Toen we terug kwamen was er een jong geitje geboren: de dochter van Mamma j\Jacob, de geit die Paul ooit cadeau heeft gekregen van de moeder van Jacob. Een lief beestje met een hele mooie zwart-wit tekening. We hebben hem ‘Anja’ gedoopt, naar de moeder van Jeroen, onze oude buurvrouw. Als het een mannetje was geweest, had hij ‘Jeroen’ geheten, dus wellicht de volgende ronde!

De volgende dag brak de volle vergaderdag op in mijn been, dus veel gerust. Paul is met Jeroen, Robert en Bakali begonnen aan het opruimen van de tuin in Makenke en na een dag hard werken, zag het er al een stuk beter uit. En de man van het kadaster verscheen en beloofde de procedure nog deze week te starten. Goed nieuws dus.

Tussendoor is Paul met Bakali met een jongetje van de buren, naar het ziekenhuis geweest. Het manneke had een grote bak, kokende bonen over zich heen gekregen en de vellen hing langs zijn lijfje. Door het snelle ingrijpen, liep hij enkele dagen er na al weer lachend rond.

Donderdag was de tuin bij het huisje klaar en hebben we vorstelijk geluncht bij Alba en de laatste dingen besproken voor de groep die vrijdag uit Nederland komt en enkele dagen te gast is op onze projecten. Daarna naar de stad en de markt en de ontmoeting met de marktvrouwen daar is altijd weer een feest!

Vrijdag de groep uit Nederland opgevangen en met hen het programma besproken. Een dergelijke groep hebben we ook vorig jaar al eens te gast gehad. Het zijn 8 volwassen Nederlanders, die niet alleen komen voor de toeristische attracties, maar ook enkele projecten van naderbij willen leren kennen. Dezelfde middag gingen ze op ‘City-tour’.
De volgende morgen (zaterdag) hebben we ze meegenomen naar Kimasa, waar ze de school bezocht hebben en de diverse projecten en erg onder de indruk waren van wat ‘KisoBOKa’ voor de gemeenschap daar heeft gedaan en doet.
Tot onze grote verrassing was de kadaster man geweest en de ‘hoekstenen’ zijn geplaatst! De vlag uit, want dat betekent dat het terrein nu ‘in principe’ je eigendom is en je er mag gaan bouwen. Er volgt nog wel een (lange?) procedure om officieel ingeschreven te worden in het kadaster in Entebbe, maar dit is de eerste, belangrijke stap.

Zondagmorgen zijn we met de groep naar de kerk geweest in Bukaya, ze hebben hier bij ons koffie gedronken en zijn nu met de boot een tochtje aan het maken op het Victoriameer, waar na ze de Itanda Falls nog bezoeken. Morgen nemen we ze mee naar Soweto.

Nog twee nieuwtjes aan de rand. Onze penningmeester, Wally Bastiaanssen, heeft met succes de Vierdaagse in Nijmegen gelopen. Hij liep deze tocht voor KisoBOKa en we zijn erg benieuwd wat dat gaat opleveren. Maar de inzet en prestatie, verdient onze welverdiende bewondering en dank.







De eerste week, hoor je – natuurlijk – niet alles. Zo kwam Bakali pas deze week met het verhaal, dat hij (tijdens onze afwezigheid) dacht dat er een rat of slang in ons busje zat. Vooral het aanhoudend geblaf en gesnuffel van Castor en Polla hadden hem op dat idee gebracht. Hij had al wat met stokken geslagen, maar het alarm van Castor en Polla bleef. De oplossing? De motor starten. Hij had het ons al zo vaak zien doen, dus dat moest lukken. Achter het stuur, starten en binnen 3 seconden, zat hij met de auto tegen de muur van de garage en kantelde de bus, links om de tuin in!
Het was in de late middag, dus hij was alleen thuis. Hij wist nog hoe hij de motor uit moest zetten en is aan het bellen gegaan, naar Mukadas (onze monteur), Jacob en anderen en met behulp van enkele mensen uit de buurt hebben ze de bus weer op zijn banden gekregen. De hele zijkant beschadigd. Ze hebben het geld (bijna 400.000 UGS) bij elkaar geleend en Mukadas, heeft de auto weer prima opgelapt, zodat we in de eerste week, ook niets gezien hebben. Toch eerlijk, dat hij uiteindelijk zijn stunt heeft bekend.
Wie weet wat nog volgt......

Met de rug/been gaat het goed, maar het kost me meer moeite me aan het revalidatieprogramma te houden. je raakt snel weer in het ritme van organiseren, vergaderen, en lang zitten. maar we doen ons best....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten