Feestweek.
Zondagmorgen naar de kerk
geweest bij father Picavet en dat is ook een leuke plek om weer allerlei mensen
te ontmoeten en met nieuwe mensen kennis te maken.
Die middag was er een
voetbaltoernooi in ons dorp en dat hebben we gesponsord met t-shirts en een bal
en Paul heeft de laatste wedstrijd als scheidsrechter gefloten en daardoor (?)
won Bukaya de finale en dat was groot feest!
Dat was het ook in
Makenke, toen we daar weer terugkeerden en weer met iedereen de gebruikelijke
nieuwtjes uitwisselden. De stenenmakers waren voorlopig even gestopt – te veel
regen. Het huisje lag er nog prima bij maar de tuin was erg verwilderd. De
grond was nog steeds niet door de man van het kadaster bezocht. En op de crèche
was er ingebroken.
Genoeg stof dus om in de
bestuursvergadering van dinsdag te bespreken hoe we het een en ander weer op de
rails krijgen.
Maar eerst dinsdagmorgen
2 uur met de architect achter de tekenmachine gezeten om het bouwplan aan te
passen aan onze wensen en de aanvullingen in te tekenen. Dat gaat met het
zelfde gemak als in Nederland en met één druk op de knop zitten er overal andere
ramen, worden muren verplaatst, de hoogte van het dak aangepast en stijlen
veranderd. Een hele klus maar nu moet er uitzien, zoals we het willen en we
verwachten de komende week de definitieve plannen en bestek te krijgen.
Terwijl we in de stad
waren, kwamen we Brian tegen, een straatjongen die met enige regelmaat, zowel
door de politie als door zijn makkers in elkaar wordt geslagen. Hij is ook een
onverbeterlijke dief en snuiver en is voortdurend in de problemen en wil ook
echt niet geholpen worden. Maar nu even wel: zijn linker been was met een groot
mes bewerkt en lag voor een deel open. Paul heeft hem naar de kliniek gebracht
en we hopen dat ze hem daar een paar dagen opnemen.
Daarna nog even naar het
CBO-bureau waar we ons hebben laten informeren over de procedure een NGO te
worden. Lijkt niet zo heel moeilijk maar er moeten natuurlijk weer de nodige
formulieren worden ingevuld en verslagen geschreven worden en het zal wel weer
de nodige centjes kosten.
Het bestuur ging die
middag akkoord met deze procedure en ook over alle andere plannen werden
voortvarend besluiten genomen. Ook over Najibu, die we een nieuwe kans willen
geven in het huisje in Makenke, mits Grace (de matron) en Paul Okello
(verantwoordelijk voor de plaatselijke orde) het risico aandurven. En we de
vergunning krijgen van de man van de Kinderbescherming, die nog steeds niet
‘een inspectie bezoek’ heeft gebracht. Hij heeft beloofd volgende week te komen
en dan kunnen we definitief beslissen. Najibu belt iedere dag en dat is
misschien een goed teken.
Toen we terug kwamen was
er een jong geitje geboren: de dochter van Mamma j\Jacob, de geit die Paul ooit
cadeau heeft gekregen van de moeder van Jacob. Een lief beestje met een hele
mooie zwart-wit tekening. We hebben hem ‘Anja’ gedoopt, naar de moeder van
Jeroen, onze oude buurvrouw. Als het een mannetje was geweest, had hij ‘Jeroen’
geheten, dus wellicht de volgende ronde!
De volgende dag brak de
volle vergaderdag op in mijn been, dus veel gerust. Paul is met Jeroen, Robert
en Bakali begonnen aan het opruimen van de tuin in Makenke en na een dag hard
werken, zag het er al een stuk beter uit. En de man van het kadaster verscheen
en beloofde de procedure nog deze week te starten. Goed nieuws dus.
Tussendoor is Paul met
Bakali met een jongetje van de buren, naar het ziekenhuis geweest. Het manneke
had een grote bak, kokende bonen over zich heen gekregen en de vellen hing
langs zijn lijfje. Door het snelle ingrijpen, liep hij enkele dagen er na al
weer lachend rond.
Donderdag was de tuin bij
het huisje klaar en hebben we vorstelijk geluncht bij Alba en de laatste dingen
besproken voor de groep die vrijdag uit Nederland komt en enkele dagen te gast
is op onze projecten. Daarna naar de stad en de markt en de ontmoeting met de
marktvrouwen daar is altijd weer een feest!
Vrijdag de groep uit
Nederland opgevangen en met hen het programma besproken. Een dergelijke groep
hebben we ook vorig jaar al eens te gast gehad. Het zijn 8 volwassen
Nederlanders, die niet alleen komen voor de toeristische attracties, maar ook
enkele projecten van naderbij willen leren kennen. Dezelfde middag gingen ze op
‘City-tour’.
De volgende morgen
(zaterdag) hebben we ze meegenomen naar Kimasa, waar ze de school bezocht
hebben en de diverse projecten en erg onder de indruk waren van wat ‘KisoBOKa’
voor de gemeenschap daar heeft gedaan en doet.
Tot onze grote verrassing
was de kadaster man geweest en de ‘hoekstenen’ zijn geplaatst! De vlag uit,
want dat betekent dat het terrein nu ‘in principe’ je eigendom is en je er mag
gaan bouwen. Er volgt nog wel een (lange?) procedure om officieel ingeschreven
te worden in het kadaster in Entebbe, maar dit is de eerste, belangrijke stap.
Zondagmorgen zijn we met
de groep naar de kerk geweest in Bukaya, ze hebben hier bij ons koffie gedronken
en zijn nu met de boot een tochtje aan het maken op het Victoriameer, waar na
ze de Itanda Falls nog bezoeken. Morgen nemen we ze mee naar Soweto.
Nog twee nieuwtjes aan de
rand. Onze penningmeester, Wally Bastiaanssen, heeft met succes de Vierdaagse
in Nijmegen gelopen. Hij liep deze tocht voor KisoBOKa en we zijn erg benieuwd
wat dat gaat opleveren. Maar de inzet en prestatie, verdient onze welverdiende
bewondering en dank.
De eerste week, hoor je –
natuurlijk – niet alles. Zo kwam Bakali pas deze week met het verhaal, dat hij
(tijdens onze afwezigheid) dacht dat er een rat of slang in ons busje zat.
Vooral het aanhoudend geblaf en gesnuffel van Castor en Polla hadden hem op dat
idee gebracht. Hij had al wat met stokken geslagen, maar het alarm van Castor en
Polla bleef. De oplossing? De motor starten. Hij had het ons al zo vaak zien
doen, dus dat moest lukken. Achter het stuur, starten en binnen 3 seconden, zat
hij met de auto tegen de muur van de garage en kantelde de bus, links om de
tuin in!
Het was in de late
middag, dus hij was alleen thuis. Hij wist nog hoe hij de motor uit moest
zetten en is aan het bellen gegaan, naar Mukadas (onze monteur), Jacob en
anderen en met behulp van enkele mensen uit de buurt hebben ze de bus weer op
zijn banden gekregen. De hele zijkant beschadigd. Ze hebben het geld (bijna
400.000 UGS) bij elkaar geleend en Mukadas, heeft de auto weer prima opgelapt,
zodat we in de eerste week, ook niets gezien hebben. Toch eerlijk, dat hij
uiteindelijk zijn stunt heeft bekend.
Wie weet wat nog
volgt......
Met de rug/been gaat het goed, maar het kost me meer moeite me aan het revalidatieprogramma te houden. je raakt snel weer in het ritme van organiseren, vergaderen, en lang zitten. maar we doen ons best....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten