Blog 50
Een gouden blog
Als ik het goed heb
bijgehouden, is dat de 50ste blog. Dat is minder dan het aantal
weken die voorbij zijn sinds mijn 65ste verjaardag, toen ik besloot
dit ding te starten. Dus niet elke week een blog, maar toch bijna.
Het had helemaal ‘goud’
kunnen worden met de NGO-papieren op zak. Maar, helaas.
We togen met goede moed
op woensdagmorgen naar Kampala. Het complete bestuur, op Aisha na, en Paul
natuurlijk ook. We waren er op tijd. Op het afgesproken uur (11.00) maar
moesten 1 ½ uur wachten. De papieren waren binnen en af en toe keken we even,
waar we op de stapel lagen. Bijna bovenaan! Toen moest hij het natuurlijk nog ‘lezen’.
We werden binnen geroepen.
Ondanks onze
zorgvuldigheid en raadpleging van alle voorschriften bleek het dossier toch nog
niet compleet. Er ontbrak een goedkeuring van het Ministerie, de naam ‘KisoBOKa’
was niet officieel geregistreerd, de statuten waren niet door een notaris
getekend, we hadden te veel ‘doestellingen’ en het werkplan moest per maand
gedetailleerd worden en dat gold ook voor de begroting: “zo dat we kunnen
volgen wat jullie doen en of je het doet”. In een land waar duizenden NGO zijn!
Teleurgesteld, verlieten
we het terrein maar we hebben ons zelf toch maar getrakteerd op een lekkere
lunch bij de Chinees. Vooral voor Mr. Okello een geweldige ervaring. Die dacht
dat het hete doekje om je handen te wassen, een voorgerecht bevatte... Het was
helemaal een sensatie met hem in de supermarkt (Shoprite) boodschappen te doen.
Hij achter het karretje en hij keek z’n ogen uit wat wij er allemaal instopten
en wat er daarnaast nog meer te koop was. Zo onthutst dat hij de kassa straal
voorbij liep en dacht dat hier voor mzungu’s alles gratis is.
In de tussen tijd zijn
Alex en Thomas de papieren bij het Ministerie en Registratie gaan halen en dat
invullen is een fluitje van een cent. Ze hadden het ter plekke kunnen doen. De
notaris heeft de statuten inmiddels ook al nagekeken en slechts enkele
wijzigingen voorgesteld, dus dat gaat ook goed komen. De doelstellingen zijn
geclusterd, zodat het beter te overzien is maar nu het werkplan nog. Dat is nog
wel een klus, maar ik hoop die toch dinsdag geklaard te hebben. Dan deze week
een extra bestuursvergadering en opnieuw naar Kampala. Maar niet meer met z’n
allen. Aangezien de Commissie pas in de laatste week van september vergadert,
lijkt het nog goed te komen.
Meer geluk hadden we
dinsdag, toen de Reclasseringsambtenaar
eindelijk de aanvraag voor het huisje goedkeurde en daarmee staan we
weer wat sterker in de onderhandelingen met de collega-organisaties.
Maar deze week was dus
Najibu de enige bewoner, buiten de matron. We hebben besloten het hondje te
kopen en die is nu in Makenke in training. We hebben hem ‘Philo’ gedoopt, in
herinnering aan de hond van mijn Moeder. Bovendien vonden we ‘Vriend’ wel een
toepasselijke naam voor wat straks een gevaarlijke waker moet worden.
Verder deze week de
brieven voor het Schoolfonds verstuurd. Miljoenen uitgegeven aan schoolgeld en
de nodige administratie verricht.
Maar de grootste
uitdaging was koken met Mirabu. Het huis poetsen was geen enkel probleem en ze
haalden de eerste dagen vuil weg op plekken waar Jacob nooit keek en zelfs de
wasmachine was geen enkel probleem. Ze kon goed overweg met Bakali en ze
besloten samen te lunchen. Dat ziet ze meer zitten dan met ons tussen de middag
een boterham te kauwen. Maar koken wil ze graag leren. We hebben afgesproken
elke week 2 of 3 dagen samen te koken en
zo langzaam wat recepten te verzamelen. Ze schrijft ze keurig in een schriftje.
De eerste proef op de som was
de afscheidparty voor Jacob, op vrijdag. We hebben pindasoep gemaakt, chili con
carne, paella en komkommersalade. Ze heeft erg haar best gedaan en ik denk dat
ze snel leert en dat belooft nog wat voor de toekomst. Maar het is ook nu al
fijn om 5 uur de maaltijd gereed te hebben, zodat we hem ’s avonds alleen maar
hoeven op de zetten i.p.v. om 5 uur te starten met koken.
Het afscheidsetentje met
Jacob was een groot succes en hij genoot van de aandacht en de kleine
cadeautjes die we voor hem gekocht hadden. Er is gezellig gekletst en Mirabu
genoot van de complimentjes op haar kookkunst. Jacob kon natuurlijk maar
moeilijk afscheid nemen maar morgen vertrekt hij echt en we zijn erg benieuwd
hoe het hem gaat bevallen.
 |
| vlnr: Christophoor (die nu voor de varkens gaat zorgen, Fryda (de vrouw van Jacob, Jacob, Willem, Robert (net niet zichtbaar, Bakali en Mirabu |
 |
| Jacob en Fryda |
 |
| Mirabu |
 |
| het vuur is aan |
 |
| en het nu weer uit zien te krijgen |
En dan was er deze week
de houtskool oven. We hadden nog zoveel hout over dat Bakali besloot daar
houtskool van de maken. Een ingewikkeld proces want het hout moet natuurlijk
niet opbranden. Dus vuur in het midden, een kleine opening en veel zand dat het
vuur min of meer verstikt. Een fraai bouwwerk en Bakali stond zelfs ’s nachts op
om het vuur te controleren. Het zou 2 dagen moeten branden. Vrijdagavond – toen
de echte kenners er waren – bleek het vuur toch te hard te zijn gegaan en
werden verwoede pogingen gedaan het alsnog te doven. Zaterdag bleek de
opbrengst erg weinig; nog geen halve zak. Maar we zijn weer een ervaring
rijker.
En dat geldt voor de hele
week en het zal volgende week niet anders zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten