STEP BY STEP
Deze week – eindelijk –
de website bijgewerkt. Er moesten nog een paar ‘rubrieken’ worden aangepast
(aan het werkplan 2013) en nog de nodige foto’s worden uitgezocht. Dat is nu
allemaal gebeurd en de finale zal zijn de aanpassing van de ‘Homepage’ met het
goede nieuws dat we NGO zijn geworden. Maar wanneer?
Ze hadden ons beloofd de
16de , want dan zou het bestuur van de Nationale Board vergaderen.
De man die ons zou berichten was de hele dag ‘niet availible’. Dus reizen
Josephine en Alex morgen (maandag) maar weer naar Kampala. En Josephine (onze
secretaresse) heeft me beloofd dat ‘ze niet zonder certificaat terug komt’. Dan
zou dus deze week de website afgerond kunnen worden. Met honderden nieuwe
foto’s en veel nieuwe informatie. We hopen dat er dan ook een Engelse versie
komt.
En ook een ‘balans-meter’
van Wilde Ganzen, maar ook die hebben nog steeds geen definitieve bevestiging
gestuurd en voorwaarden, etc. Maar stapje voor stapje.
Zo dachten we deze week
de bouwvergunning t krijgen. Weer wat smeergeld betaald, maar hij zou er
woensdag zijn. De man kwam ter plekke kijken en ontdekte...dat de tekening van
de architect in de breedte 7 cm en in de
lengte 9 cm af week van de door de ‘landmeter’ opgegeven mate. Hij kon dus de
bouwvergunning niet afgeven! We moeten terug naar de architect die de
bouwtekening moet aanpassen. Is ws. een paar drukjes op de computer, maar zij
weigerde omdat ze de officiele papieren van de landmeter dan ook wel wilde zien!
Die goede man is de hele week al ‘niet availible’ want we hebben zijn papieren
ook nodig om het eigendoms recht te krijgen. Dus als we hem te pakken krijgen,
vangen we twee vliegen in één klap. Weer een stapje dichterbij.
De grote stap kwam
vrijdag. We hadden een bouwvergadering gepland met beide aannemers, die een
offerte hadden uitgebracht. Offertes met aanzienlijk verschillen. Zo vraagt de
een 20.000.000 UGS arbeidsloon, de ander 30.000.000 en dat is dan nog excl. lunch
en accommodatie voor de 4-5 maanden dat de bouw gaat duren. Maar ook aanzienlijke
verschillen in de benodigde materialen en ik heb er een halve dag op zitten broeden,
wat ter vergadering werd uitgelegd als ‘appels met peren’ vergelijken. En dat
zou dan vooral met kwaliteit te maken hebben. Niet helemaal te snappen als de
een voor een muur 25 kg cement nodig heeft en de ander 75.
Een moeilijke keus want
het is toch een heel project – ook voor hen. En een gebouw met de nodige
uitdagingen. Daarbij is de ene aannemer goed bekend in Jinja en de ander komt
uit Kampala en heeft nog niet zoveel ervaring.
Uiteindelijk voorgesteld
dat ze het ‘samen’ zouden doen, gebruik makend van elkaars kwaliteiten en
ervaring. Met op papier goede afspraken wie voor welk deel verantwoordelijk is
en waar ze elkaar kunnen inschakelen. Daarmee zijn ze accord gegaan en ze hebben
nu een week de tijd met een gezamenlijke begroting te komen, een pan van aanpak
én een tijdsplan. Toch weer een stap verder.
Dat vond ook het
CBO-bestuur die middag, dat tevens instemde met ons plan een huisje voor
vrijwilligers te bouwen en we aan nu proberen dat óf in de aanvraag van Wilde
Ganzen in te passen óf een nieuw fonds te vinden.
Wat nog niet zo simpel
is, want van de 4 reeds aangeschreven fondsen (al in september) heeft er nog
niet één gereageerd. Niet met een ontvangst bevestiging (we hebben alleen nog
maar een vraag gesteld over de procedure en een optie voor een onderdeel van de
begroting), niet met een toezegging of een afwijzing. Gewoon helemaal niets.
Erg frustrerend. En wij ons maar ‘druk’ maken dat het hier zo lang duurt. Hier
krijg je in ieder geval nog een bericht: niet availible. Daar kun je wat mee!
Donderdag heerlijk
geluncht bij Alba, onze Italiaanse vriendin, die een catering opleiding heeft.
Paul en ik (en deze keer ook Anita) genieten al jaren het genoegen de eindexamens
te mogen beoordelen. De leerlingen zetten natuurlijk hun beste beentje voor en
je moet niet alleen letten op de kwaliteit, aar ook of ze van links of rechts
bedienen. De vorken op de goede plek leggen, je aankijken, lachen en weten wat
ze op tafel zetten. Altijd een genoegen en komende week is de diploma
uitreiking, ook weer met een goede lunch!
Toch kan ze niet op tegen
onze ‘eigen keuken’ – als je dat zegt komen alle Italiaanse scheldwoorden uit
het kleine vrouwtje, waarbij ‘opschepper’ nog het braafste is. Het is echter
wel zo en toen we vrijdag een hele dag vergaderingen hadden, had Mirabu een uitstekende
maaltijd gekookt, die zeker niet onder deed voor de studenten van Alba. Niet
zeggen!
Paul heeft deze week en
het weekend veel in de tuin gewerkt. Met het regenseizoen, groeit het tegen de
klippen op en de ‘nieuwe’ zaadjes van Anita doen het uitstekend en we zijn erg
benieuwd naar de eindproducten. Eindelijk komt ook de aardbeien oogst op gang
en nog even en ‘aardbeientaart’ staat op het menu.
Zelf heb ik me bezig
gehouden met het wassen van de gordijnen en ze opnieuw laten stikken, want er
zaten vreselijke dubbele plooien in. Waar let een mens op. Het is nog niet
helemaal oké; we doen het ermee.
En sinds gisteren hebben
we een heuse bel! Het is al vaker voorgekomen dat óf iemand vergeefs aan de
poort stond óf er opeens iemand naast me in de kamer stond. De bel moet
bezoekers behoorlijk aankondigen. Of we veel belletrekkertjes krijgen? Daar
gaan we Castor en Polla op trainen.
 |
| lief he? |
 |
| lief he? |
De nieuwe bewoners in Makenke
doen het goed en Paul (en Anita) heeft deze week een lange wandeling met ze
gemaakt. Ter voorbereiding op et tekenen van hun ‘levensweg’ en de onderlinge
verhoudingen zijn (weer) goed. Vandaag zou de laatste deelnemer komen: Fred uit
Entebbe. Op het laatste moment belde zijn moeder af: Fred had tandpijn.
Afwachten of hij de stap durft te zetten.
Verder zijn we bezig
geweest onderdak te vinden voor het jongste broertje van Mukadas -al jaren lang
in ons studiefonds en onze trouwe automechanicus – die is ‘weggejaagd’ van St.
Mugaga (het weeshuis, dat vroeger onze buren waren. Het manneke is pas 13. Net
als Mukadas wees, maar hij heeft de lagere school af en moet nu gewoon weg!
Terwijl er in de constitutie allerlei regels staan voor verdere rehabilitatie en
opvang, maar daar is geen geld meer voor. Dus, Mukadas, kom hem maar ophalen.
Die heeft hem braaf in huis genomen, wat natuurlijk geen oplssing is. Zeker
niet nu hij op het punt staat een baan te krijgen bij een grote garage in
Kampala. Die zou hij dan moeten laten schieten. We zoeken het uit.
De komende week gaan ook
de andere jongens op vakantie. De grote vakantie komt er aan. Die gaat duren
tot half februari! Drie maanden. Ook voor ‘onze’ jongens, hebben we nog niet
alle plannen rond. Want niemand wil 3 maanden ‘terug naar de villages’, wonen
bij een oude grootmoeder of tante, waar niets te eten en te doen is.
Deze week het boek ‘De
stemmen van de Pamano’ uitgelezen. Blij dat ik het uit heb. Nog niet aan een
nieuw boek begonnen. Er liggen nog een aar ‘zware’ pillen. We hebben weer een
paar aardige detectives van de BBC bekeken (Judge John Reed en Inspector Morse
en een paar oudere speelfilms. Heerlijk als het buiten regent....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten