EPATAKA IBORO

Verstoring

Iedereen kijkt er naar uit en wacht er op: het regenseizoen. De fikse buien die over het land worden uitgestrooid en zorgen voor nieuwe groei. Maar tegelijkertijd verstoren die buien het normale dagelijkse leven. Als het ’s morgens regent, komt niemand zijn huis of hut uit en op school verschijnen nauwelijks leraren of leerlingen. Kantoren blijven leeg en ook de straten. Iedereen vindt het normaal dat je wacht tot de regen voorbij is en het is een belangrijke reden om afspraken af te zeggen:”The rain is disturbing me”.

Ook Paul werd door de regen verstoord. In Makenke kwam hij vast te zitten, omdat hij de versnelling niet in de 4WD kreeg. Met wat heen en weer duwen, lukte het tenslotte wel, maar hij heeft zich daar de hele week niet meer laten zien. De afspraak met Brian, een nieuwe kandidaat voor het huisje, werd afgezegd en het schoonmaken van het bouwterrein gestaakt. Gelukkig, had hij die maandag nog een bankstel voor de jongens kunnen afleveren en zo krijgt hun huiskamer echt het aanzicht van een verblijf voor het ‘gezin’. Er is nu nog één plek vrij, maar die houden we open voor Fred uit Entebbe, die beloofd heeft te komen als zijn examens voorbij zijn.

We zijn daar erg blij mee omdat je dan ook echt een programma kunt opzetten en veel meer dingen met hen kunt organiseren. De organisaties die al maanden geleden jongens zouden voordragen, minder blij. Nú komen ze en vissen ze achter het net.

Deze week de NGO geregeld? Mooi niet. We hadden verwacht dat we maandag het certificaat zouden krijgen. Niet dus. De papieren zijn nu 100% goedgekeurd (eindelijk) maar nu moet toch het bestuur formeel het certificaat verstrekken. “Een formaliteit”, zei de boef en op 16 november zou het papier er zijn. Eerst zien en dan geloven, maar voorlopig even van dat stuk huiswerk bevrijd.

Zijn deze week de Wilde Ganzen uitgevlogen? Wellicht wel. Maar nog niet onze kant op. De vertragingen en verstoringen, lijken elkaar in evenwicht te houden en wij schommelen daar wat tussendoor.

Woensdag naar Entebbe. We hadden geluk in Kampala en waren snel de stad door, zodat we tijdig bij Willemien en Maarten arriveerden. Weer bijgekletst, goed gegeten en gedronken en ‘geduizend’ en weer verloren! Terwijl wij hen toch het spel geleerd hebben. Volgende keer gaan we de opstelling veranderen.

Donderdag vroeg op want Anita zou al om 06.50 uur op het vliegveld aankomen. Ze was er zelfs al eerder. Via Dubai uit Kroatie en dus al de nodige uren onderweg. Ze heeft een paar jaar in Nederland gewoond – waar ze over ons gelezen had – en ze blijft 3 maanden. Ze gaat zich met de jongens in Makenke bezighouden en we hopen dat ze wat onderzoek kan doen in de wijk. De eerste week verblijft ze bij ons en doen we de gebruikelijke dingen: een orienterend bezoek aan de stad, de Citytour, de wandeling door het dorp en bezoek aan de bronnen van de Nijl, koffie bij ‘Flavours’ (zie foto) – en sjoelen! Bezoek aan het project en een kijkje in het huisje waar ze gaat wonen in Mpumedde. Maar eerst maandag nog naar Soweto.

Ze viel met haar neus in de boter, want vrijdag heeft het bijna de hele dag geregend. Zeer ongebruikelijk. Zelfs Mirabu verscheen niet op haar werk.

De grond is er echter mooi zacht van geworden. Anita heeft nieuwe zaden uit Kroatie meegenomen en we zijn benieuwd of die het hier gaan doen.Overigens groeien de asperges nog prima en voor het eerst zitten de aardbeienstruiken volop onder de bloemen.

Door de regen – en geen stroom – ook tussen door nog wat gelezen. Een prachtig boek over het Spaans verzet onder Franco (‘De stemmen van de Pamano’ van Jaume Cabre) maar soms is de schrijftaal wat taai. Maar een ongelofelijk (liefdes)verhaal.

Het hoogtepunt van de week was gisteren, zaterdagavond. Eindelijk hadden we deze week de DVD opgehaald die al een maand terug uit Nederland was meegenomen: HET SLOT VAN DE SPIRITIJNEN. Een geweldige documentaire over het vertrek van de Paters en Broeders van de H.Geest uit Kasteel Gemert. Tegelijkertijd een getuigenis van het leven van de paters en broeders in Afrika. Indrukwekkende levensverhalen en prachtige opnames van het kasteel. Jammer dat het ‘Wereldfestival’ er niet in zat. Maar echt genoten, met name omdat je 90% van de ‘hoofdrolspelers’ persoonlijk kent en hun verhalen herkenbaar zijn. Ontroerend en aan het slot echt gehuild.