DAPJESWEEK
Vier dagen geen internet. Iets ‘los’ in de centrale. En
als er dan wel verbinding is, is er geen stroom. Dus heeft het wat langer
geduurd om jullie op de hoogte te brengen van onze DAPS, na de nodige dipjes in
de week daarvoor.
DAP staat voor DAsPUIK-PRIMA-PRACHTIG
– waar DIP voor staat, weet ik niet, en dat gevoel hebben we de afgelopen weken
een paar keer mogen hebben.
Dap 1: WE HEBBEN DE WERKVERGUNNING. Het heeft nog wel wat voeten – en smeergeld –
in de aarde gehad, maar op 4 april is de werkvergunning in het paspoort gezet.
Weliswaar maar voor 1 jaar, maar dan zien we wel weer verder. Dat 1 jaar is
omdat het certificaat van de NGO ook maar 1 jaar geldt. Klinkt logisch, maar
als dat certificaat in oktober afloopt, mogen we toch nog 5 maanden blijven.
Logisch toch.
Het is een geruststellende gedachte dat we nu in ieder
geval ‘mogen werken’ en al de inspanningen uiteindelijk beloond zijn. We kregen
zelfs onze 705 $ terug, die we al betaald hadden voor de vergunning voor 3
jaar.
Dap 2: de rust in KisoBOKa Home is teruggekeerd. We
hebben de nodige gesprekken gevoerd en intensief overlegd over maatregelen en
dat lijkt resultaat te hebben. Toch gingen ze deze week nog een avond met z’n
allen op stap (marihuana roken) en daarna ruzie in de tent. Reden om in te
grijpen en Nassan terug te plaatsen naar het Transit Centrum, waar hij vandaan
kwam. En daarmee kwam er weer een plaats vrij voor Fred die op dat zelfde
centrum tot rust was gekomen. Inmiddels is zijn moeder op bezoek geweest en dat
heeft hem goed gedaan. Met haar bezoek zijn we ook wat meer te weten gekomen
over zijn verleden o.a. de dood van zijn vader en dat geeft nieuwe handvaten om
zijn gedrag te verklaren en om te buigen. Terug in Makenke doet hij het weer
prima en we hopen dat dat zo blijft.
Paul is op ‘huisbezoek’ geweest met Brian. Ergens in de
buurt van Mabiraforest woont nog zijn oma en een tante en een van de opties is
dat hij naar het dorp terug kan. Dat kan nog wel even duren, want de opzet is –
voor jongens die niet doorstromen naar een school – dat ze dan toch met de
nodige skills terugkeren. Brian is nu bijna fulltime op de bouw, waar hij
metselen en ed. Leert. Op termijn zouden we hem nog een cursus timmeren en
lassen willen aanbieden. Met enige ondersteuning van de familie, zou hij dan
kunnen terugkeren.
Voor de komende week is een dergelijk bezoek aan het dorp
van Henry gepland; die schijnt nog een broer te hebben.
 |
| Brian en zijn grootmoeder en tante |
Uiteraard uitvoerig gepraat met de jongens over het
marihuana roken en toen bleek dat Henry hen had gezegd dat dat moest ‘als je er
bij wilde horen’. Waarbij.
Aanleiding op op systematischer wijze met hen in gesprek
(en tekenen en veel gebaren) te gaan over het verschil tussen ‘leven op straat’
en ‘een nieuwe toekomst’ en wat daar dan voor nodig is. In het verlengde
daarvan starten we deze week ook met ‘seksuele voorlichting’, want voor meiden
hadden ze op straat geen tijd (?) maar nu des te meer. De meiden uit de buurt
laten zich overigens ook niet onbetuigd.
Dap 3: een werkbezoek van de St. Porticus uit Amsterdam.
Een kort bezoek maar erg levendig en erg informeel. Ze (een Engelse dame en een
heer uit Kenia) namen de tijd om met de jongens te kletsen, de bouwplek te
bezoeken en ze hadden een goed gesprek met de voorzitter. De bedoeling van hun
bezoek was niet zo duidelijk. Ik had in december een aanvraag ingediend voor
het KisoBOKa centrum, maar ze reageerden daarop vooral met vragen. In een
telefonisch overleg zei Patrick (de man uit Kenia): “We komen liever eerst eens
kijken”.
Dat kwamen ze dus doen. Na bezoek aan de bouwplek, een
korte evaluatie en ze bleken danig onder de indruk. Vooral over de functie van
het centrum en de mogelijkheden die dat zou bieden om straatjongens en werkloze
jongeren een nieuwe kans te bieden. Ze waren bereid de financiering van de
grote hal op zich te willen nemen, inclusief inrichting en de eerste
instructeurs! Natuurlijk moet het bestuur nog beslissen, maar daar hebben we
alle vertrouwen in.
 |
| Sadam laat vol trots 'zijn' gemaakte kaarsen aan de bezoekers van St. Porticus zien |
Inmiddels het aanvraagformulier ontvangen. Het kost wel
een dagje om het in te vullen maar voor dat bedrag ga ik graag een dagje zitten
(als er tenminste stroom is).
Dap 4: een heerlijke zondag met Willemien en Maarten uit
Entebbe. Ze brachten de moeder van Fred mee en Willemien heeft een deel van de
dag in Makenke doorgebracht en Maarten hier op de veranda lezen. Ik in de
keuken: heerlijke konijn gemaakt. Gezellig kaarten: WIJ winnen met ‘Bonken’;
zij met ‘Duizenden’, Iedereen gelukkig. Pratend over een vakantie, die we
willen plannen begin mei, boden ze aan dat we in hun huis mogen. Ze wonen in
een prachtig huis aan het Victoriameer, met een zwembad dat zó in het meer
lijkt uit te komen. We kijken er naar uit : DAPx.
Dap 5: het gaat goed op de bouw. Even zag het er naar uit
dat we de bouw moesten stil leggen (gebrek aan running money) maar in goed
overleg met het bestuur in Nederland is dat dreigement vervallen en dat was
vooral heel plezierig voor het bezoek van St. Porticus.
Nu kun je goed de contouren van de gebouwen zien en krijg
je ook een beetje idee hoe het er straks uit zal zien. Er zijn nu drie ploegen
aan het werk: een werkt aan de grote, ronde hut, twee aan het
vrijwilligershuisje en ploeg drie is weer aan het stenen maken. De bouw ligt op
schema en we gaan er nog steeds van uit dat we in juli een deel van het gebouw
in gebruik kunnen nemen.
Aanvankelijk hadden we in juli/augustus (als er hier veel
Nederlandse vrijwilligers zijn) een gedeeltelijke opening willen plannen, maar
daar hebben we van afgezien. Enerzijds omdat we het geld beter aan de bouw
kunnen besteden, anderzijds omdat we nog steeds hopen dat we voor de zomer ook
aan de tweede hut kunnen beginnen. We hebben daarvoor een aanvraag ingediend
bij de Nederlandse Ambassade en hopen.... Dan zou een opening aan het eind van
het jaar – door de Ambassadeur? – meer voor de hand liggen.
Dap 6: een geslaagde ‘Internationale dag voor
straatkinderen’. Ons aandeel in de organisatie was weliswaar minimaal (we
houden niet zo van marsen door de straat en eindeloze speeches van politici die
toch niets doen), maar voor de 150 kinderen was het een groot feest. Ze kregen
goed te eten, een tshirt, aandacht en één dag
geen verveling. Of het thema van die dag: ‘Get off the
street on your own two feet’ bij hen binnengekomen is? Grote twijfel, maar zo’n
dag kan voor de vele organisaties weer een uitdaging zijn dat er volgend jaar
nog maar 50 kinderen te mobiliseren zijn.
En verder hadden we de afgelopen tijd onze kleine dapjes:
genieten van de regen (het groeit en bloeit tegen de klippen op: een kommetje
aardbeien, zelfs de eerste druiven), genieten van de zonsondergang (vooral in
het regenseizoen supermooi), de auto’s die zonder problemen starten en rijden,
elke dag ons biertje en borreltje, nog steeds geen malaria, John die weer terug
is, de vrijwilligsters om ons heen (Josi en Lola zijn gisteren vertrokken; we
zullen ze missen), de voorspoedige voorbereiding van het KisoBOKa-tournooi dat
eind deze week start en we hebben genoten van een paar goede filmpjes (o.a. ‘As
it is in heaven’ weer eens gezien.
Natuurlijk ook een paar minidipjes: het onverwachte
ontslag van de computerdocent, de geit die ziek is, veel stroomstoringen, veel
huishoudelijk werk, want Mirabu is al een paar dagen ziek en een lekkende wc!
“Niet klagen, maar dragen”, zou mijn Moeder zeggen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten