EPATAKA IBORO

Geen nieuws…goed

Ruim twee weken geen teken van leven, maar ik ga ervan uit dat jullie dat positief hebben opgevat. Geen nieuws, goed nieuws. En dat klopt in grote lijnen ook en de afgelopen weken, hebben vooral in het teken gestaan van een welverdiende vakantie.

Voor we gingen, hebben we Taka nog ontmoet. Hij was een jaar lang leraar autotechniek op Matia Mulumba. Iedere woensdag, kwam hij bij ons eten (‘de beste keuken van Jinja’ – maar hij at verder ook alleen maar pilav in de lokale kroeg én heel, heel veel bier). Hij heeft veel tijd besteed aan onze auto’s. Hij was hier een jaar in het kader van een Japans vrijwilligersprogramma. Na terugkeer naar Japan is hij getrouwd en hij is nu coördinator van dat programma in Kenia. Kwam even over (met vrouw en kind) om oude vrienden op te zoeken. Erg leuk en hij hoopt terug te keren naar Uganda.

Die vrijdag dan naar Kampala, met de nodige vertraging door files. Een bezoek gebracht aan de opticien. Was geen 6 maar  jaar geleden. Er was wel een afwijking maar niet schokkend en de meeste storing zat toch in de duizenden, kleine, onzichtbare krasjes. Dus een nieuwe bril: gezicht 2013, al zal het wel Afrikalook zijn. De glazen moeten uit Engeland komen; duurt een paar weken.

Bij Willemien en Maarten was het geweldig. Genoten van het huis, de tuin, de zwembad en de goede zorgen van hun personeel. Een prive-resort al moest Paul dan wel zelf het zwembad schoonmaken en houden. Vond hij niet erg. En hij genoot van werken in de tuin, met George, de tuinman. Het strand schoon maken, al had dat niet zoveel zin, want na een nachtelijke storm, lag het ’s morgens weer vol. Maar je bent lekker bezig.

We hebben – vooral in de middag – veel in de zon gelegen, veel gelezen. Vijf boeken uit en dan hebben we ook nog uren filmpjes gekeken o.a. de 8delige ‘End of the world’ – geweldig en het tweede seizoen van ‘Dowtown Abbey’ – smullen. Ook ‘The reader’ was een indrukwekkend oorlogsverhaal.

Daarnaast veel gepuzzeld en veel CD’s opgenomen.

Had eigenlijk geen laptop mee willen nemen, maar omdat er nieuws van Porticus kon komen, toch maar meegenomen. Weinig geïnternet maar veel ‘gebrand’. Na 5 jaar is ons eigen repertoire wel grijs gedraaid, wat nieuw bloed in de geluidsbox, kan dus geen kwaad.

We zagen dat ’de wereld nog steeds doordraait’ en tussendoor wat Nederlandsnieuws en actualiteiten ontzettend genoten van het ‘5 mei concert’.

We hebben genoten van de goede keuken van Victoria en recepten uitgewisseld. Helaas, is het er niet van gekomen samen kroketten te maken ze moest naar de oogarts) maar we hebben het zorgvuldig doorgenomen en ze gaat het proberen. We horen het wel.

De week vloog om en we zijn een dag langer gebleven, omdat de pomp in het zwembad het begaf. Ze kwamen vrij snel hebben de pomp meegenomen. We wilden dan ook wel zien dat hij weer geplaatst werd en het weer deed. En dat was vrijdagmiddag het geval.

Zaterdagmorgen was Kampala nog erger dan anders en vooral toen we de stad uitwilden, na snel boodschappen gedaan te hebben. We hebben er 2 ½ uur over gedaan om Jinja te bereiken. Ik was doodmoe en onmiddellijk naar bed (een voorteken?).

Zondag de gebruikelijke aanloop van enkele jongens en de huiselijke tafereeltjes rond het huisje van Bakali. We waren weer helemaal thuis en dat vonden Castor en Polla ook.

Maandag de 13^de; ongeluksdag?

Ik voelde me die ochtend niet erg lekker en na wat rondhangen, toch maar weer naar bed. Binnen de korste keren, drijfnat, koorts en rillen. Het zal toch niet? Ik was niet in staat m’n bed uit te komen en het kostte Paul en Bakali) de grootste moeite me er die middag wel uit te komen. Naar de kliniek en daar bleek ik de hoogste graad van malaria te hebben. De vijfde keer dit jaar. Nu kwam ik er niet meer onder uit. Bed in en aan de drip. Volgens de dokter, is bij de eerdere behandelingen met spuiten) telkens toch een restant blijven zitten, dat zich dan in enkele weken opnieuw ontwikkeld. De drip met kinine) moet de malaria definitief er onder krijgen. Dus braaf daar blijven. Wat een ramp is, want echte zorg is er daar (en nergens) niet. Na enkele uren de lakens zeiknat en die maar op de grond onder de ventilator laten opdrogen. Elk uur van de nacht bewust meegeteld.

Maar de volgende dag mocht ik in de loop van de middag weer naar huis. Nog een dag of wat uitzieken en langzaam aan, kwam de energie weer terug.

Genoeg om na twee dagen weer wat emails te beantwoorden, weer een nieuwe aanvraag de deur uit te doen en een lang telefoongesprek te voeren met Porticus In Nederland. Ziet er nog steeds positief uit en voor het einde van de maand valt het besluit.

Ondertussen is de bouw echt de lucht ingegaan. Zal dezer dagen weer eens foto’s maken en in een gesprek met de aannemer gaan we de planning aanpassen. We verwachten dat het vrijwilligershuis eind juni klaar is. Moet ook wel, want dan staan er 7 vrijwilligers op de stoep. Maar eerst komt deze week Benny nog aan en we kregen de verrassende aankondiging dat Vincent en Lotje komen. Vincent is al jaren mijn vaste fysiotherapeut. Met de komt van Guus, onze ex-huisarts, in juli, is nu nog het wachten op onze tandarts kom op, Frans!). Over enkele weken komen ook nog vertegenwoordigers van Wilde Ganzen en we hopen nog op bezoek van de Ambassade om nadere uitleg te geven op onze aanvraag.

Eigenlijk allemaal goed nieuws, toch? De energieloze dagen, zorgen wel voor een behoorlijke achterstand deze blog, de website, de boekhouding, verslagen, nieuwe aanvragen) en het lezen schiet er weer een beetje bij in.

Wat ik gelezen heb?

‘Laat het feest beginnen’ van Niccolo Ammaniti – hilarisch – genieten!

‘Red ons Maria Goretti’ van Herman Koch – een klassieker – in een dag uit!

‘De eenzaamheid van de priemgetallen’ van Paul Giordano – boeiend

‘ Specht en zoon’ van Jan Willem Otten – sterk verhaal en beeldende taal

‘De erfenis’ van James Grippando – een spannende thriller – nog niet uit!

Lezen is een geweldige tijdsbesteding. Opgenomen worden in een andere wereld, een andere cultuur en je ervaringen toetsen aan die van anderen. Maar de werkelijkheid is nog geweldiger. Paul geniet van de dagelijkse dingen in Makenke. Daar gaat het prima en de onrust lijkt voorbij. De jongens houden zich uitstekend aan het programma en ze genieten van de eerste oogst uit eigen tuin.

Paul heeft een huisbezoek gebracht met Sadam, die een oma en tante heeft op zo’n 20 km van Jinja. Hij blijkt ook nog een vader te hebben, die in een garage in Jinja werkt. We gaan proberen of we dat contact kunnen herstellen.

Maandag beginnen de scholen weer. Afwachten of iedereen weer komt opdagen. En hoe. Spannend, daar kan geen thriller tegen op.