EPATAKA IBORO

Fileleed

Eigenlijk is dat het belangrijkste nieuws van de afgelopen week. De eindeloze files rond Jinja, waardoor je maar het beste thuis kunt blijven. De oude dam staat op instorten en ze zijn al maanden bezig, die aan de onderkant te stutten. Nu is de bovenkant aan de beurt. Er is tekens maar één rijstrook beschikbaar. Als dat allemaal redelijk zou verlopen, zou het te doen zijn. Maar onze ‘taxibusjes’ die menen dat de weg van hen is, blokkeren de weg volledig. Ze staan vierdubbel en maken zo doorstroming volstrekt onmogelijk. Ze drukken zich er op allemogelijke manieren tussen en ontzien ook elkaar niet. Deuken in de auto’s hebben ze er best voorover en je moet uitkijken dat ze niet met je op de vuist gaan. Dat levert dus wachttijden van 2-3 uur en dan in de brandende zon. En behalve de taxibusjes zijn er nog de vrachtwagens en tankwagens. Het is eigenlijk onvoorstelbaar dat de aanvoer van het hele land, maar ook de achterliggende landen: Rwanda, Sudan, Congo..afhankelijk is van deze ene brug. Alle aanvoer komt van Mombassa in Kenia en er gaan dus duizenden voertuigen over deze ene smalle brug.

Geen politie? In geen wegen te zien en als ze er zijn, maken ze de chaos alleen maar erger door tegenstrijdige signalen. Dat schiet dus niet op.

Maar soms moet je toch naar de stad. Om geld te halen om de bouw te kunnen doorstarten en ik wilde toch dolgraag naar de side om te kijken naar de vorderingen en met Bakali enkele wijzigingen in het vrijwilligershuis te bespreken. Dus dan maar 2 uur in de file heen en 2 uur terug.

Op de side gaat het goed en de bouwwerken zien er imposant uit. We hebben de voortgang besproken en dat betekent dat nu eerst de omheining verplaatst moet worden. dan kunnen we aan de linkerkant beginnen met de fundering van de grote hal en het optrekken van de definitieve ommuring. We liggen nog op schema. 

Het vrijwilligers huis

De ontmoetings ruimte

Door het gedwongen thuis zitten wat administratief werk kunnen doen en de achterstand een beetje ingelopen. Maar met weer een hele dag geen stroom, schiet dat niet erg hard op.

Donderdag is Benny gearriveerd. Hij heeft eerst enkele maanden rondgetrokken in Azië en blijft nu de komende 3 maanden hier. Hij gaat zich inzetten in Makenke, met name om nieuwe groepen te bereiken die straks mee kunnen draaien in de eerste aktiviteiten van het centrum. Hij heeft het gebruikelijke introductieprogramma gedaan, de Citytour en kennismaking met de verschillende projecten. Voor Diede en Natalie zit de tijd er bijna op. Zij vertrekken as dinsdag weer naar Nederland. Voor mij een mooie gelegenheid om mee te reizen naar Kampala, want mijn bril is klaar.

Langzaam aan komt het schoolleven weer op gang en de meesten zijn terug. Fred heeft een paar weken bij zijn moeder doorgebracht en dat heeft opnieuw veel indruk op hem gemaakt. Ook Bashir en Henry zijn terug uit de dorpen en ze klagen veel over de droogte daar. Het regenseizoen is over en dat is duidelijk te merken nu veel aanwas verschroeid. In onze tuin kunnen we nog wat bijsproeien, maar dat is in de dorpen niet mogelijk.

Toen Mirabu vrijdag lieten weten dat ze er 3 uur over gedaan hadden om van de stad naar hier te komen (normaal 20 minuten), besloot Paul de auto maar in de stad te laten. Geparkeerd bij vrienden en met de boda terug te komen. Vandaag – zondag – wordt er niet gewerkt, dus wellicht een kans om de auto op te halen. Of toch te laten staan, als morgen het fileleed weer toeslaat. Het lijkt Nederland wel.

Niet weg kunnen, heeft ook z’n voordeel. Tijd om lekker in de zon te liggen en te lezen. ‘De erfenis’ – een spannende thriller – uit en nu begonnen aan ‘Ik haal je op, ik neem je mee’ van Niccolo Ammanti. Erg boeiend. Het echte leven, blijft dat ook!