EPATAKA IBORO

MOORD

Het fileleed is over. De brug heeft een nieuwe teerlaag gekregen en het verkeer stroomt weer door. Nu worden de wegen bevolkt door duizenden pelgrimgangers op weg naar Namugongo. Vandaag, maandag, is het een Nationale feestdag om de ‘martelaren van Uganda’ te herdenken. In 1886 zijn 24 jonge mannen gruwelijk vermoord. Na hun bekering tot het katholiek geloof, wensten ze hun koning niet langer seksueel te bedienen. (En dan maar blijven beweren dat homoliefde in deze cultuur niet voorkomt en een ‘afschuwelijke ziekte uit het westen is). Duizenden mensen zijn vorige week op pad gegaan. Ook uit Kenia en Tanzania en ze lopen dagenlang in de brandende zon om op tijd in Namugongo te zijn. Ze hebben vaak een vaandel, kleine handbagage en ze slapen onderweg in scholen en kerken. Om een gruwelijke daad uit een nog niet zo lang verleden te herdenken.

Maar het is voor ons niets bij het afschuwelijke bericht dat we gisteren kregen: NAJIBU IS VERMOORD. We kennen hem al jaren en hij was een van de eersten, die we van de straat haalden. In Mpumedde, waar we het experiment startte in de opvang van straatjongens, was ‘hij het zonnetje in huis’. Altijd goed gehumeurd, vol initiatief en vol kattekwaad. Hij sloeg de locale burgemeester in de bar in elkaar en zijn grote droom was bokser en zanger worden. We herstelden het contact met zijn moeder en hij had een positieve invloed op de andere jongens. In Makenke hield hij van tuinieren en hij leek blij te zijn het straatleven achter zich te hebben gelaten. En hij had een ruig straatleven achter de rug, niet alleen in Jinja, maar ook in diverse gangs in Kampala. Hij ging naar St. Matia om een opleiding voor automonteur te volgen en hij deed het goed. Toch begon het straatleven weer te kriebelen en een jaar geleden, besloot hij terug te keren op straat. Hij vond een kamer bij een tante en deed wat klusjes. Als hij onze auto’s in de stad signaleerde, kwam hij altijd even een praatje maken. “Uncle, I am happy”, was het laatste wat ik uit zijn mond vernam. En nu is hij dood!

Er gaan verschillende verhalen rond: betrapt op het stelen van cement en doodgeschoten. In een val gelokt? Overvallen op weg naar huis? Een afrekening? Feit is dat hij van zeer dichtbij in zijn hoofd is geschoten. Een brute moord, waar ongetwijfeld ook anderen bij zijn geweest. Maar de jongens van de straat, zwijgen als het graf. Gisteren is hij begraven. Een paar familieleden. Paul, Ibra en Bakali. Geen vrienden, hoewel iedereen hem kende.

De komende dagen, willen we met de andere organisaties bekijken wat we kunnen doen. In ieder geval de politie aanzetten tot nader onderzoek (voor hen telt een straat jongen niet) en proberen er achter te komen wat er gaande is. Wie kan de volgende zijn?

Dit laatste nieuws heeft alle andere gebeurtenissen van de afgelopen week overschaduwd. Zelfs het geweldige nieuws dat een (niet nader te benoemen) fonds een flink bedrag beschikbaar heeft gesteld voor de bouw van het Centrum. Een enorme opsteker en als de andere acties nog een beetje ‘doorlopen’, kunnen we wellicht voor het einde van het jaar het hele centrum voltooien.

En wat vinden jullie van de nieuwe bril van het baasje?

Deze week zijn Diede en Natalie vertrokken en ik heb die kans aangegrepen om mijn nieuwe bril op te halen. We waren keurig op tijd op het vliegveld, ondanks de enorme files in Kampala en hadden nog genoeg tijd om rustig wat te eten. Ik was net voor middernacht weer thuis.  Benny is deze week naar Mpumedde verhuisd en moet daar z’n draai nog een beetje vinden. Maar verder gaat daar alles goed.... behalve het bezoek van de ‘night dancer’. De verhalen hebben we al vaak gehoord en de mensen hier geloven er heilig in. ’s Nachts spookt er een naakte figuur rond, die lijkt te zweven en tegen muren en plafonds opklimt. Hij – of zij – lijkt te slaapwandelen of is onder invloed van drugs.  Hij heeft ons huisje in Makenke nu twee keer bezocht. De verhalen van de jongens zijn levens echt en ze weten zeker dat het een man was. Hij heeft het hondje meegenomen en even verderop weer losgelaten. Nu ze hem gezien hebben, denken ze dat hij niet meer terugkomt.

Verder deze week een hoop administratief werk verzet en we hebben een goede bestuursvergadering gehad. Met het hele bestuur de bouwside bezocht en onder de indruk van de vorderingen. Omdat we geen stroom op het terrein krijgen, als er niet al ergens leidingen liggen, hebben we besloten om nu het ‘askari-huisje’ (het huisje voor de bewaker) snel af te bouwen en dat van leidingen voorzien. De funderingen voor de hal zijn nu ook uitgegraven (zie voor de foto’s de website) en we hopen deze maand bericht te krijgen van de Nederlandse Ambassade om de tweede, grote hut te kunnen bouwen.

Deze week de eerste echte asperges geoogst. Een kleine bos, maar voldoende voor een heerlijke aspergesoep. Om de asperges wat meer wit te krijgen, zullen we de heuvels aanzienlijk moeten ophogen, maar het begin is er. Ook van de bananenoogst. De eerste, grote tros is binnen, maar er komen er nog wel 5-8 aan in de komende weken. Dat wordt dus genieten van bananensoep, bananentaart, bananenijs, banaan-eigenwijs (zwart bakken in de oven), matoke (het dagelijks eten voor de Ugandees), maar een banaan als ontbijt is ook best lekker. Als tenminste de apen ze niet weghalen. Voor het eerst vandaag een aap in de tuin gesignaleerd!

Deze week zijn er 7 biggetjes geboren en 2 konijntjes, maar 2 andere konijnen zijn ontsnapt. Of ze nog terug komen?

Vanaf volgende week, komt de bezoekersstroom op gang. In de komende maanden worden dat er 30, waaronder vertegenwoordigers van Wilde Ganzen, een van de belangrijkste sponsors van ons bouwproject.

Deze week komt er ook een nieuwe ‘Nieuwsbrief’ maar voor de trouwe bloglezers, staat daar wellicht weinig nieuws in.