Bij de konijnen af.

OPERATIERESCUERABBIT

Het was geen schokkend nieuws in de laatste blog: twee konijnen ontsnapt. Omdat bekend is dat konijnen terugkeren naar hun stek, verwachtten we de dagen daarna dat ze wel weer zouden verschijnen. Een fraaie, grote witte en een lief kleintje. Ze verdwenen op vrijdag, maar in het weekend geen spoor.

Mirabu was maandag vrij vanwege de ‘Martelaren van Uganda’. Dinsdag verscheen ze weer en een van de eerste dingen, die ze meldde: “Mr. William there are rabbits in the pitlatrine”. Een groot gat onder de buitentoilet, ettelijke meters diep. Met een zaklantaarn, kon je hun bewegingen in de diepte volgen: ze leefden nog. Operatie ‘RERAB’ (rescue rabbit) ging van start.

Die middag liet Paul op slimme wijze – het gat is niet zo groot – een doos naar beneden, met groenvoer, die bij landing beneden, openklapte. In de hoop dat ze er in zouden stappen. Wachten, kijken, lokgeluidjes, maar de ‘witte’ at het voer uit de doos, maar liet zich niet verleiden. De kleine uiteindelijk wel – het werd al donker – en onder gejuich werd hij naar boven gehesen.

De volgende dag, een nieuwe poging, maar de doos was inmiddels nat en zelfs al zou hij (of zij?) er in stappen, zou hij door de bodem zakken en wellicht in de bruine drap verdwijnen. Tijd voor een nieuw plan. Bakali, Mirabu, iedereen dacht mee. Een zak zou de lossing zijn. Opnieuw een slimme constructie bedacht, met een ijzeren ring, die de zak moest openhouden. Voer diep in de zak en lokvoer op de rand. Het konijn at alleen het voer op de rand en liet het daarbij.

De derde dag, dezelfde methode, maar nu zonder voer op de rand, in de hoop dat hij/zij, door honger gedreven de zak in zou kruipen. Wat hij/zij niet deed. Een poging hem/haar een zetje te geven met een verlengde schoffel, haalde niets uit. Zouden we Polla (een berucht konijnen-jager) naar beneden laten? Het konijn zou vast gered worden, maar wel dood boven komen. Geen optie dus.

De vierde dag. Een ander konijn de put in laten zakken? In de zak. Konijnen zijn beruchte neukbeesten. Hij/zij zou de zak in kruipen en tijdens de ‘daad’ zouden we ze optrekken. Het probleem: we wisten niet of het een hij of zij is, dus wat moesten we in de zak stoppen. Weer een optie die niet zou werken.

Een vangnet? De vraag: hoe die onder het konijn te krijgen. Zou niet werken. Een nieuwe optie: een lasso. We namen ons voor dat het konijn kost wat kost in het weekend gered moest. Die zaterdag kwam Bakali met de oplossing. Hij bond een kool aan een verlengde schoffel, onder de kook een lasso en als hij/zij dan ging knabbelen, zou hij de lasso aantrekken. Het leek een optie. Al leek het konijn helemaal geen zin te hebben naar de lichte wereld terug te keren.

Na enige oefening, zou het moeten gebeuren en toen hij/zij hongerig aan de kool vrat, voelde hij/zij  opeens een strop om z’n/haar nek en binnen 2 seconden was hij/zij uit en gat en keek verdwaasd om zich heen. Gelukt en enkele minuten later dartelde hij/zij in de ren buiten, alsof er niets gebeurd was.

BEVRIJD. In de kruik liggen de 2 baby-konijntjes

De week is door deze operatie behoorlijk getekend en we hebben er naast spanning ook veel lol aangehad.

We zijn de afgelopen weken meerdere malen gestoord door heftige regens en storm en dan is er geen stroom en/of geen internet. Veel gelezen en gepuzzeld en wat handmatig administratief werk gedaan. Toen er stroom was, de rondzendbrief geschreven en de adminstratie gedaan voor de bouw, want vertegenwoordigers van WILDE GANZEN kwamen op bezoek.

Maar daarvoor waren er nog enkele bezoekers hier, die vrijwilligerswerk in Mbale hebben gedaan en op weg naar huis onze projecten wilden zien. Paul heeft ze trots rondgeleid en ze waren erg onder de indruk. Ook veel gesprekken aan huis, met de aannemer over de bouw, met Ajubu over de lascursus, met potentiele autokopers en met sollicitanten voor de functie van manager.

Ondertussen was er weer tumult in Makenke. Vechtpartijen (Brian was behoorlijk dronken) en Richard liep weg. Ging terug naar de straat. Paul en Ellen zijn hem gaan zoeken; hij was wel gesignaleerd, maar niet gevonden.

De dag erna kwam hij terug: “Ik hoorde dat jullie me zochten”. Blij dat hij weer terug mocht komen en op het ogenblik gaat het er weer rustig aan toe.

Het afgelopen weekend bezoek gehad van vrienden uit Boxmeer: Vincent en Lotje en dat was heel bijzonder. Natuurlijk om alles te kunnen laten zien en meemaken, maar ook je frustraties te delen en te delen wat je zou willen en wat kan en niet kan. Herinneringen ophalen uit Boxmeer en soms lang nadenken over wie wie was en hoe het toch met ‘den dieёn’ is. Erg gezellig!

Dat was het bezoek van WILDE GANZEN ook. Ze zouden ’s morgens om 12.00 uur komen, dat werd 14.00 uur en uiteindelijk waren ze er om 16.00 uur. Bijgepraat en de knelpunten besproken en Paul heeft ze de bouw laten zien en ook zij waren erg onder de indruk. Vooral nu de fundering van de grote hal klaar is, krijg je een goed totaalbeeld van wat het gaat worden. Ook steeds meer buurtbewoners wippen binnen en staan verbaasd wat er daar in hun wijk verrijst (Foto update op de website). Een goed gesprek en WILDE GANZEN heeft ons verdere ondersteuning toegezegd.

Inmiddels zijn we een actie gestart om het Schoolfonds wat te spekken (‘Geef je schooltas een tweede kans (zie website – onder acties) en we hebben onze eigen huishoud beurs gespekt door – eindelijk – de oude auto te verkopen.

Het komend weekend komen Willemien en Maarten op bezoek (father Picavet is jarig en neemt afscheid) en we kijken uit naar het volgende weekend. Lekker er (weer) even tussen uit, om Willem zijn verjaardag te vieren.