donderdag 4 juli 2013

DIPJESENDAPJES

DIPJESENDAPJES


Ik weet nog steeds niet waar ‘dip’ vandaan komt, maar – ter herinnering – DAP staat voor ‘DA’sPUIK-PRIMA-PRACHTIG en die momenten hebben we de afgelopen tien dagen vele malen gehad.

Toen het geld van (nee-we-noemen-geen-namen) fonds uit Nederland ook echt op onze rekening stond. Meer dan 100 miljoen Ugandese shilling en daarmee kunnen we de bouw een flinke impuls geven. Daar zijn nu dan ook verschillend ploegen aan het werk. De loodgieter die het vrijwilligershuisje voorziet van van water, keuken, douches, toiletten, etc. De elektricien die hetzelfde huisje voorziet van schakelaars en leidingen en knopjes. De mensen van ‘Umeme’, de elektriciteitsmaatschappij, die palen plaatst en verbindingen maakt. De timmerman, die het dak van het vrijwilligers huisje construeert. De aannemer die hard werkt aan de buitenmuur, zodat ze de platen weer kunnen gebruiken voor het voorlopige dak. Een top bedrijvigheid. Klein ‘dipje’ was het bericht van de Nederlandse Ambassade dat ze nog geen beslissing hebben genomen op onze aanvraag en dat dat nog wel tot eind augustus kan duren. Een forse ‘dip’ dat 2 fondsen een aanvraag hebben afgewezen maar 3 forse DAPS dat 2 andere fondsen een aanvraag hebben toegewezen en dat we het streefbedrag bij de ‘1%-club’ (€ 3000) hebben gehaald.



voor het weekend nog even langs

ziet er goed uit!

drie dagen later
 Een ‘DAP-weekend’ gehad met Willemien en Maarten. Lekker bijgekletst en – niet onbelangrijk – gewonnen met ‘bonken’, ons favoriete kaartspel. Helaas, zijn we aan ‘duizenden’ niet toegekomen, want daar in zijn onze vrienden favoriet, maar die oefenen ook bijna iedere dag. Verder lekker gegeten en een bezoekje gebracht aan father Picavet, die met veel ceremonieel afscheid nam van zijn parochie.
We hebben 2 goede vergaderingen gehad met collega NGO’s en langzaam dringt daar toch het besef door dat 40 NGO’s voor 120 straat kinderen toch wel erg veel van het goede is. Er is aangedrongen op meer samenwerking en vooral op meer structurele oplossingen en niet alleen maar ‘pappen en nathouden’. De meeste straat kids weten precies, waar ze ’s morgens pap kunnen krijgen, om 11 uur een kopje thee, om 13.00 uur een lunch en waar ze aan het eind van de dag kunnen wassen. Er komt nu een ‘forum’ en de district-chef heeft aangekondigd dat een aantal NGO’s hun certificaat dreigen te verliezen. We hopen dat wij daar niet bij zijn, maar hebben inmiddels in het circuit (vooral dankzij Paul) een goede naam opgebouwd en vele malen als voorbeeld geciteerd.

En het gaat ook redelijk goed. De meeste tijd houden de jongens zich aan het programma. Brian op de bouw, Fred naar school en Sadam thuis leren en werken. Met Richard zijn we begonnen zijn creatieve talenten te ontdekken. Hij houdt van dingen maken en schilderen en heeft een verrassende aanleg. Toch ging het deze week ook weer een keertje mis en slopen ze ’s avonds het huis uit en hadden zich in de plaatselijke kroeg behoorlijk bezat. We gaan toch maar eens met de kroegbaas praten, want ook hier is verkoop van drank aan -18-jarigen verboden. En de kroegbaas is nota bene de plaatselijke burgemeester!
De jongens hebben deel genomen aan een ‘sport-groeps-ontwikkelingstraining’, aangeboden door een Nederlands team. Al basketballend werd er gelet op solistisch en coöperatief gedrag en het ging er af en toe fel aan toe. Voor herhaling vatbaar.

De jongens hebben genoten van een grootse manifestatie in de stad b.g.v. ‘de dag voor het Afrikaanse kind”. Veel zingen, dansen en speeches, maar ook drankjes en hapjes en daar genieten ze dan volop van. Ze werden die dag vergezeld door Ellen (die hier al maanden is ) en Silvia en Marjorie, die net de dag ervoor waren aangekomen. Silvia is een danslerares en Marjorie een onderwijzeres. Zij gaan de komende maanden een ‘uitvoering’ voorbereiden, die we willen uit-op?-voeren, als we – begin januari?- het centrum willen openen. Er zijn in Kimasa 6 verschillende zang-en dansgroepen en met de kinderen van de creche en de school, moet daar een mooie performance uit kunnen groeien, denken we. De afgelopen week hebben ze het gebruikelijke introductieprogramma gevolgd en gisteren zijn ze verhuisd naar Mpumudde en kunnen ze ‘aan de slag’ Hun ervaringen zijn te volgen op hun blogs, bereikbaar via onze website of marjorierote.waarbenjij.nu en silviamaria.waarbenjij.nu

Heel DAPs was de laatste bestuursvergadering van Bulikimu KisoBOKa. Uit het geld van het nn-fonds, mogen we een deeltje reserveren om activiteiten op te starten, inclusief personeel. We hebben besloten dat dat het beste een ‘manager’ kan zijn, omdat we toch snel met activiteiten in het centrum willen starten. Daarvoor moeten activiteiten ontwikkeld worden, een businessplan geschreven worden en de nodige project-voorstellen geschreven worden. We hadden al enkele kandidaten op het oog en 2 ervan uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Dat verliep voorspoedig en het bestuur heeft unaniem besloten dat Fosca de beoogde manager wordt. Hij krijgt nu eerst een soort ‘stage-tijd’ om alle projecten te doorlopen, kennis te maken met ons netwerk en daar zijn ervaringen op los te laten. Tegelijkertijd kan hij dan werken aan de verlenging van ons certificaat en als dat allemaal lukt, kunnen we hem in september (?) een contract aan bieden. Wij kennen Fosca al een aantal jaren (uit onze muziek-geschiedenis) en we denken dat hij een belangrijke bijdrage kan leveren aan de verdere ontwikkeling an onze NGO. En aan de rust van Willem, die nu toch 5-6 uur per dag bezig is met ‘interim-managen’; ben maar met pensioen!

Een leuke DAP voor Paul was de uitnodiging dat hij zijn werk (nieuwe schilderijen en ‘scrabkunst – binnenkort te zien op de website) mag tentoonstellen in het ‘Beancafe’ in Kampala. Een bekende ontmoetingsplek in Kampala. Moeten daar dus volgende week maar even naar toe. En meteen langs de tandarts.

De grootste DAP was afgelopen weekend: een korte vakantie in een fraai resort aan de Nijl. Eerst nog even bij de jongens langs (na hun escape) en kijken op de bouw en daarna in een luxe tent boven de Nijl. Een prachtig uitzicht en omringd door apen en vogels. We hebben bijna alle tijd aan het zwembad gezeten met een goed boek en genoten van de rust. Helaas, heb ik – door op de verkeerde knop te drukken – alle foto’s gewist, dus die houden jullie nog te goed. We gaan er vast nog eens terug. Hoewel? Zelfs in zo’n gerenommeerd restaurant: we bestellen vooraf een salade met bacon en avocado. Als die geserveerd wordt, blijkt er geen avocado in te zitten. De manager geroepen, die de kok gaat raadplegen. Komt terug: “The avocado is in the main store and we don’t have the key”! Kan gebeuren!?
Even later het hoofdgerecht. Paul heeft tilapiafilet in bananenbladeren gestoomd besteld, met een flinke salade van ijsbergsla, worteltjes, paprika, uien en tomaten. Maar op zijn bord alleen maar een salade van sla, tomaten en ui. Waar zijn de worteltjes en de paprika. Weer de manager naar de kok en haar terugrapportage: “He forgot”! Een dipje in een dap.
En de andere DAP: een beeld van Harib voor mijn verjaardag. Hij is een voormalige straat jongen, die we gestimuleerd hebben om wat met zijn aanleg voor hout te doen. Mag bij Pieter werken en gaat geweldig vooruit. Wat hij in zijn hoofd had, bij ht maken van het beeld, weet ik niet. Maar voor mij was het duidelijk: Paul en willem, schouder aan schouder voor de straatkids. Ik wilde het meteen hebben.

het beeld voor mijn verjaardag

Als dank voor zijn bevrijdingsactie is het witte konijn deze week ontsnapt, maar we hebben weer 7 jonkies. Het leven gaat dappig voort.
In grote delen van Uganda is het van tijd tot tijd onrustig. Omdat de hulp uit het buitenland minder is/wordt, heeft de regering tijdens de onlangs gehouden begrotingsbehandelingen besloten, dat er meer ‘eigen inkomsten’ moeten komen. Dat betekent een belasting verhoging en flinke prijsstijgingen. Maar ook dat de politie overijverig is geworden in het uitdelen van bekeuringen. Vooral de taxi-busjes worden daarvan de dupe. Ze worden bijv. tussen Jinja en Kampala 4 x aangehouden voor een zelfde vergrijp (kale banden), moeten dus 4 x betalen. Dat waren ze deze week beu en dus reden er 3 dagen nergens taxi’s. Je kunt je niet voorstellen wat dat betekent voor de mensen en voor de economie. Voor ons wel lekker; nog nooit zo rustig geweest in de stad: een dapje in een dip.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten