DIPJESENDAPJES
Ik weet nog steeds niet waar ‘dip’ vandaan komt, maar – ter
herinnering – DAP staat voor ‘DA’sPUIK-PRIMA-PRACHTIG en die momenten hebben we
de afgelopen tien dagen vele malen gehad.
Toen het geld van (nee-we-noemen-geen-namen) fonds uit
Nederland ook echt op onze rekening stond. Meer dan 100 miljoen Ugandese
shilling en daarmee kunnen we de bouw een flinke impuls geven. Daar zijn nu dan
ook verschillend ploegen aan het werk. De loodgieter die het
vrijwilligershuisje voorziet van van water, keuken, douches, toiletten, etc. De
elektricien die hetzelfde huisje voorziet van schakelaars en leidingen en
knopjes. De mensen van ‘Umeme’, de elektriciteitsmaatschappij, die palen
plaatst en verbindingen maakt. De timmerman, die het dak van het vrijwilligers
huisje construeert. De aannemer die hard werkt aan de buitenmuur, zodat ze de
platen weer kunnen gebruiken voor het voorlopige dak. Een top bedrijvigheid.
Klein ‘dipje’ was het bericht van de Nederlandse Ambassade dat ze nog geen
beslissing hebben genomen op onze aanvraag en dat dat nog wel tot eind augustus
kan duren. Een forse ‘dip’ dat 2 fondsen een aanvraag hebben afgewezen maar 3
forse DAPS dat 2 andere fondsen een aanvraag hebben toegewezen en dat we het
streefbedrag bij de ‘1%-club’ (€ 3000) hebben gehaald.
voor het weekend nog even langs |
ziet er goed uit! |
drie dagen later |
We hebben 2 goede vergaderingen gehad met collega NGO’s en
langzaam dringt daar toch het besef door dat 40 NGO’s voor 120 straat kinderen
toch wel erg veel van het goede is. Er is aangedrongen op meer samenwerking en
vooral op meer structurele oplossingen en niet alleen maar ‘pappen en
nathouden’. De meeste straat kids weten precies, waar ze ’s morgens pap kunnen
krijgen, om 11 uur een kopje thee, om 13.00 uur een lunch en waar ze aan het
eind van de dag kunnen wassen. Er komt nu een ‘forum’ en de district-chef
heeft aangekondigd dat een aantal NGO’s hun certificaat dreigen te verliezen.
We hopen dat wij daar niet bij zijn, maar hebben inmiddels in het circuit
(vooral dankzij Paul) een goede naam opgebouwd en vele malen als voorbeeld
geciteerd.
En het gaat ook redelijk goed. De meeste tijd houden de
jongens zich aan het programma. Brian op de bouw, Fred naar school en Sadam
thuis leren en werken. Met Richard zijn we begonnen zijn creatieve talenten te
ontdekken. Hij houdt van dingen maken en schilderen en heeft een verrassende
aanleg. Toch ging het deze week ook weer een keertje mis en slopen ze ’s avonds
het huis uit en hadden zich in de plaatselijke kroeg behoorlijk bezat. We gaan
toch maar eens met de kroegbaas praten, want ook hier is verkoop van drank aan
-18-jarigen verboden. En de kroegbaas is nota bene de plaatselijke
burgemeester!
De jongens hebben deel genomen aan een
‘sport-groeps-ontwikkelingstraining’, aangeboden door een Nederlands team. Al
basketballend werd er gelet op solistisch en coöperatief gedrag en het ging er
af en toe fel aan toe. Voor herhaling vatbaar.
De jongens hebben genoten van een grootse manifestatie in de
stad b.g.v. ‘de dag voor het Afrikaanse kind”. Veel zingen, dansen en speeches,
maar ook drankjes en hapjes en daar genieten ze dan volop van. Ze werden die
dag vergezeld door Ellen (die hier al maanden is ) en Silvia en Marjorie, die
net de dag ervoor waren aangekomen. Silvia is een danslerares en Marjorie een
onderwijzeres. Zij gaan de komende maanden een ‘uitvoering’ voorbereiden, die
we willen uit-op?-voeren, als we – begin januari?- het centrum willen openen.
Er zijn in Kimasa 6 verschillende zang-en dansgroepen en met de kinderen van de
creche en de school, moet daar een mooie performance uit kunnen groeien, denken
we. De afgelopen week hebben ze het gebruikelijke introductieprogramma gevolgd
en gisteren zijn ze verhuisd naar Mpumudde en kunnen ze ‘aan de slag’ Hun
ervaringen zijn te volgen op hun blogs, bereikbaar via onze website of marjorierote.waarbenjij.nu
en silviamaria.waarbenjij.nu
Heel DAPs was de laatste bestuursvergadering van Bulikimu
KisoBOKa. Uit het geld van het nn-fonds, mogen we een deeltje reserveren om
activiteiten op te starten, inclusief personeel. We hebben besloten dat dat het
beste een ‘manager’ kan zijn, omdat we toch snel met activiteiten in het
centrum willen starten. Daarvoor moeten activiteiten ontwikkeld worden, een
businessplan geschreven worden en de nodige project-voorstellen geschreven
worden. We hadden al enkele kandidaten op het oog en 2 ervan uitgenodigd voor
een sollicitatiegesprek. Dat verliep voorspoedig en het bestuur heeft unaniem besloten
dat Fosca de beoogde manager wordt. Hij krijgt nu eerst een soort ‘stage-tijd’
om alle projecten te doorlopen, kennis te maken met ons netwerk en daar zijn
ervaringen op los te laten. Tegelijkertijd kan hij dan werken aan de verlenging
van ons certificaat en als dat allemaal lukt, kunnen we hem in september (?)
een contract aan bieden. Wij kennen Fosca al een aantal jaren (uit onze
muziek-geschiedenis) en we denken dat hij een belangrijke bijdrage kan leveren
aan de verdere ontwikkeling an onze NGO. En aan de rust van Willem, die nu toch
5-6 uur per dag bezig is met ‘interim-managen’; ben maar met pensioen!
Een leuke DAP voor Paul was de uitnodiging dat hij zijn werk
(nieuwe schilderijen en ‘scrabkunst – binnenkort te zien op de website) mag
tentoonstellen in het ‘Beancafe’ in Kampala. Een bekende ontmoetingsplek in
Kampala. Moeten daar dus volgende week maar even naar toe. En meteen langs de
tandarts.
De grootste DAP was afgelopen weekend: een korte vakantie in
een fraai resort aan de Nijl. Eerst nog even bij de jongens langs (na hun
escape) en kijken op de bouw en daarna in een luxe tent boven de Nijl. Een
prachtig uitzicht en omringd door apen en vogels. We hebben bijna alle tijd aan
het zwembad gezeten met een goed boek en genoten van de rust. Helaas, heb ik –
door op de verkeerde knop te drukken – alle foto’s gewist, dus die houden
jullie nog te goed. We gaan er vast nog eens terug. Hoewel? Zelfs in zo’n
gerenommeerd restaurant: we bestellen vooraf een salade met bacon en avocado.
Als die geserveerd wordt, blijkt er geen avocado in te zitten. De manager
geroepen, die de kok gaat raadplegen. Komt terug: “The avocado is in the main store and we don’t have the
key”! Kan gebeuren!?
Even later het hoofdgerecht. Paul heeft tilapiafilet in
bananenbladeren gestoomd besteld, met een flinke salade van ijsbergsla,
worteltjes, paprika, uien en tomaten. Maar op zijn bord alleen maar een salade
van sla, tomaten en ui. Waar zijn de worteltjes en de paprika. Weer de manager
naar de kok en haar terugrapportage: “He forgot”! Een dipje in een dap.
En de andere DAP: een beeld van Harib voor mijn verjaardag. Hij is een voormalige straat jongen, die we gestimuleerd hebben om wat met zijn aanleg voor hout te doen. Mag bij Pieter werken en gaat geweldig vooruit. Wat hij in zijn hoofd had, bij ht maken van het beeld, weet ik niet. Maar voor mij was het duidelijk: Paul en willem, schouder aan schouder voor de straatkids. Ik wilde het meteen hebben.
het beeld voor mijn verjaardag |
Als dank voor zijn bevrijdingsactie is het witte konijn deze
week ontsnapt, maar we hebben weer 7 jonkies. Het leven gaat dappig voort.
In grote delen van Uganda is het van tijd tot tijd onrustig.
Omdat de hulp uit het buitenland minder is/wordt, heeft de regering tijdens de
onlangs gehouden begrotingsbehandelingen besloten, dat er meer ‘eigen
inkomsten’ moeten komen. Dat betekent een belasting verhoging en flinke
prijsstijgingen. Maar ook dat de politie overijverig is geworden in het
uitdelen van bekeuringen. Vooral de taxi-busjes worden daarvan de dupe. Ze
worden bijv. tussen Jinja en Kampala 4 x aangehouden voor een zelfde vergrijp
(kale banden), moeten dus 4 x betalen. Dat waren ze deze week beu en dus reden
er 3 dagen nergens taxi’s. Je kunt je niet voorstellen wat dat betekent voor de
mensen en voor de economie. Voor ons wel lekker; nog nooit zo rustig geweest in
de stad: een dapje in een dip.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten