250
en bijna 10.000
De 250ste
De laatste weken de telling van bezoekers en vrijwilligers
nog eens nagekeken. In de tweede groep van ‘Fairwegisthan’ zou de 250ste
bezoeker moeten zitten. Het werd Anne Spiering en we hebben haar verrast met
een klein kadootje.
Tegelijk met deze groep, was dus onze ‘eigen’ groep
vrijwilligers aangekomen en de afgelopen weken hebben veel in het teken gestaan
van geregel met deze groep. Met André 6 blogs geplaatst en daar is de eigen
blog bij ingeschoten. Het was een goede tijd met hem in huis. We hebben veel
herinneringen opgehaald, maar ook veel uitgewisseld over de projecten, over de
toestand in Uganda (en Nederland), over de kerk, over de toekomst. Over de
toekomst van ons zelf. En tussendoor een aantal keren met hem naar de
projecten, naar de stad en naar de kerk. We hebben samen gepuzzeld, foto’s
uitgezocht, ‘geduizend’ en de voorbereidingen gepleegd voor de opening. Een
gezellige tijd en nu is het stil in huis.
De andere vrijwilligers vonden hun eigen weg: Jos is flink
aan de gang gegaan met de lascursus en we hebben inmiddels een opvolger
gevonden, zodat de cursus doorgaat. Yvonne is druk bezig geweest met de vrouwen
in Soweto en vooral gewerkt aan de kwaliteitsverbetering van de sieraden en het
uitbreiden van de markt. Charlotte was dagelijk op de bouw en vond het leuk met
de mannen te bouwen en te verven. Marjorie en Silvia hebben les gegeven op
school en in de creche en zijn met dansgroepen aan de gang om een performance
voor te bereiden voor de officiele opening (begin volgend jaar?). Ellen heeft
haar stage afgerond en is al weer ruime tijd in Nederland en, helaas, Jetje
ook. Zij heeft haar verblijf hier vroegtijdig afgebroken en kon het niet
bolwerken.
Safari.
We zijn met de hele groep op safari geweest naar Murchisson
Falls, het mooiste natuurpark. We vertrokken op zondag. Hebben eerst een bezoek
gebracht aan een weeshuis voor kinderen (Noach’s Arch in Mukono). Een geweldig
luxe centrum, in een niet Afrikaanse context.
Dat was de avond wél: een geweldig optreden van de
Nderegroep in Kampala, die een wervelende show brengen van songs en dansen van
de verschillende stammen in Uganda. Fantastisch om te zien en te horen en het
publiek wordt op allerlei manieren bij de voorstelling betrokken. Zeker de
kinderen, die de show stalen met hun spontane dansjes en creatieve uitingen. Het
optreden vond plaats in het openluchttheater en tussendoor kon je genieten van
een uitstekend Afrikaans buffet.
We zijn daar blijven slapen en de volgende morgen vroeg
Kampala uit. Dankzij een lekke band waren we wat later dan verwacht in Pakwach
(350 km ten noorden) en nog voor we het park ingingen zagen we de eerste
olifanten. We hebben gelogeerd in een plaatselijk gasthuis (volop in de
verbouwing) en ’s avonds gegeten bij kaarslicht in een lokaal eethuisje.
De volgende morgen het park in en meteen de ‘gamedrive’. De
dieren zitten in een betrekkelijk klein gebied en je komt dus snel achter
elkaar de verschillende dieren tegen: de giraffen, de buffels, de olifanten, de
impala’s, wilde zwijnen, apen, de Nijlpaarden, maar helaas dit keer de leeuwen
gemist.
Het is de 8ste keer dat ik het park bezocht maar
het blijft imponerend en als chauffeur zie je natuurlijk nog niet de helft want
de andere tijd moet je besteden aan de weg, waarvan je soms niet weet of je hem
linksom of rechtsom moet nemen.
We kwamen bijna te laat voor de boot, maar met wat geregel
konden we die ‘aan de overkant’ van de Nijl nemen. Daar werden we we verrast
door een stel brutale bavianen, die in de kortst mogelijke tijd – en er zat
iemand in de auto! – al het eetbare er uitroofden. De tocht over de Nijl,
hebben Paul en ik niet meegemaakt, maar wel later de tocht naar de bovenknt van
de Falls. Het had die middag geregend, de weg was erg glibberig en ontbrak
soms. Er werd veel van de auto gevergd. Te veel?
Gelogeerd in een redelijk luxe lodge, met zwembad en een
goede keuken. De volgende morgen vroeg het park uit (je mag er 24 uur blijven
en anders opnieuw 35 dollar betalen), maar we hebben het op tijd gered, zodat
we redelijk op schema lagen voor onze tocht naar Jinja.
Op 25 km voor Kampala, kreeg de auto kuren en verloor hij
vaart. Iets met de koppeling. Omdat ik een vertrouwde garage in Kampala wist,
toch maar geprobeerd die te bereiken. Daar kwamen we rond 14.00 uur aan. Bleek
de koppelingsplaat gebroken – door overbelasting. Het vinden van een nieuwe
plaat kostte 3 uur. De garage ligt dicht bij een winkelcentrum dus we hebben om
beurten geshopt. Toen de plaat er eindelijk was, kostte het nog eens 2 uur om
dat ding te plaatsen, maar uiteindelijk konden we om 20.00 uur verder.
De tocht terug duurde iets langer, want ’s nachts rijden in
Uganda is echt levensgevaarlijk. De meesten rijden constant met groot licht,
sommigen zonder licht en tussendoor steekt er ook nog van alles de weg over.
Het is als rijden in zeer dichte mist in Nederland, zoekend naar de strepen op
de weg, als ze er al zijn. Om 23.00 uur waren we (moe) weer in Jinja.
De bouw.
De volgende morgen een overleg met de aannemer. In de eerder
gehouden bestuursvergadering waren diverse vragen en klachten naar voren
gekomen, die we met hem wilden bespreken. Maar ook de optie het terrein uit te
breiden. Het terrein achter de huidige plek is te koop en we zouden daar een
permanent kliniekje willen bouwen dat gebruik kan maken van de faciliteiten van
het KisoBOKa Centrum. Op het terrein zou ook een woning voor de beheerder
kunnen worden gebouwd. Samen met het bestuur en de aannemer de mogelijkheden
bekeken. En de ‘opening van ht vrijwilligershuisje’ besproken.
Het huisje is bijna klaar en nu er zoveel vrijwilligers zijn
leek het ons gepast het huisje nu te openen.
De opening.
Dat is ook gebeurd op 7 augustus. (zie bericht op de
website). Hoogtepunt was de aanbieding van het schilderij van pater Harrie
Kanters dat we door een bevriende kunstenaar uit Kampala hadden laten maken.
Andre bood het schilderij met een mooie speech aan en het zal een plek krijgen
in de centrale ontmoetingshut, die HETKANTHUIS wordt genoemd. Andre en Rosan
(zijn vrouw) kregen van het bestuur van Bulikimu KisoBOKa een ‘Certificate of
Appreciation’ waar hij zichtbaar ontroerd van werd.
Het was een goede ceremonie met veel belangstelling van
lokale leiders en mooie dans van lokale groepen en veel waardering voor onze
aktiviteiten.
De komende week worden de muren van de grote hal opgetrokken
en als alles loopt zoals het loopt, zou het Centrum eind dit jaar klaar zijn.
 |
| Inspektie voor de opening |
 |
| 'Queen Yvonne', de interim manager, Andre en Mr. Thomas |
 |
| Mr. Thomas (de voorzitter) neemt het schilderij van father Harrie in ontvangst |
De jongens.
Het blijft ‘rustig’ in het KisoBOKa Home. Sadam werkt nu mee
op de bouw en Brian en Richard hebben deelgenomen aan de lascursus. De extra
aandacht van de vrijwilligers doet hen natuurlijk ook goed en we zijn de
afgelopen week begonnen met voor deze 4 de nabije toekomst te plannen: wat
wordt het vervolg? Fred maakt dit jaar zijn school af, maar wat dan? Terug naar
Entebbe?
Ook de andere jongens doen het goed en komen ook regelmatig
langs. Deze week begint de vakantie en hebben we voor iedereen een plek moeten
vinden, waar ze die doorbrengen. Paul (en Marjorie en Silvia) zijn vrijdag met
Fred mee geweest om zijn moeder op te zoeken en dat was een indrukwekkend
bezoek. Zo’n mensje – ze is nog jong, 35 schatten we – die daar in de
eenzaamheid tracht te overleven en verder niets heeft dan een klein stukje land.
Ook voor John en Waiswa is de vakantie geregeld en deze week gaan we proberen
Adam weer op het spoor te komen, zodat hij na de vakantie zijn opleiding weer
kan vervolgen.
De veestapel.
We hebben de afgelopen weken een behoorlijk deel van onze
veestapel moeten verorberen. Omdat we nieuwe kippen wilden, moesten we van de
eenden af. Die lopen alleen maar rond te kwaken, nog nooit een ei gelegd en ze
zijn erg vijandig naar nieuwe kippen. Lekker in de pan, geen probleem. In het
varkenshok raakte een varken bekneld en zodanig verwond dat Jacob besloot het
te slachten: leverde een behoorlijke voorraad varkensvlees op en daar is al een
behoorlijk deel van verwerkt. Toen kwam de nieuwe aanwinst: 4 jonge hennen en 2
jonge kalkoenen. Een hen werd door de overgebleven eend verwond en stierf. Toen
besloten dat die eend er ook aan ging. Toen Fred (hoewel hij geen moslim is)
vroeg of hij bij ons IDI (einde van de Ramadan) mocht vieren, was het menu snel
bepaald. En dezelfde dag werd de jonge kalkoen aangevallen door een wilde kat:
zijn poot gebroken en de kop er afgerukt: dus gisteren kalkoen gegeten. Vandaag
lag ook de ander dood in het hok. Doodsoorzaak onbekend: dus voer voor de
honden.
De konijnen doen het goed, de biggetjes ook en Paul kreeg
van de moeder van Fred een kip en nu maar wachten wat de relatie met onze haan
gaat opleveren.
 |
| Nog levend.. |
De tuin.
Jos en Yvonne hadden honderden zakjes zaden meegenomen en
daarvan staan de eersten nu in het zaadbed. Er is de afgelopen weken al wat
regen gevallen en de verwachting is dat het regenseizoen spoedig start. We
moeten dus spitten en opruimen en de komende weken is er dan weer genoeg in de
tuin te doen.
We hopen dat jullie weer een beetje op de hoogte zijn (ook
via de blogs van de bezoekers) en ik beloof dat er weer wat meer regelmaat komt
in het verschijnen van deze verhaaltjes. Wat blijkbaar erg op prijs gesteld
wordt, want in de 3 jaar van zijn bestaan zijn er meer dan 9.300 bezoekers
geweest. Uit alle delen van de wereld geeft de teller aan. Op naar de 10.000
ste!
Van lezen is niet zo gek veel gekomen, maar toch 3 boeken
verslonden: ‘het Marco-effect’, een spannende thriller van Juss- Adler-Olsen,
je heerlijk laten meeslepen. ‘Dag Afrika’, van Marcia Luyten, die jaren lang in
Uganda woonde en werkte. Een absolute aanrader: scherpe analyses en herkenbare
verhalen. Een goed boek voor wie naar Afrika gaat, maar ook voor hen die er geweest
zijn om bepaalde ervaringen te kunnen plaatsen. En nu bezig met ‘De
vleermuisman’ van Jo Nesbo, mijn Noorse favoriet. Genieten.
Genoten hebben we ook van de films, die de bezoekers
meebrachten en de komende weken hebben we daar zeker weer wat meer tijd voor.
Heel veel dank aan de vrijwillig(st)ers die hun talenten met
ons deelden. Aan de bezoekers voor hun meedenken en bijdragen en aan iedereen:
‘welkom’. Als de 300ste of de 10.000ste.
 |
| Familiefoto |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten