Een verloren leven?
Midden
in een boeiende Koreaanse film (‘Spring, Summer, Autumn, Winter and Spring’)
viel de stroom uit. Dan maar lezen en vroeg naar bed. Dat euvel van
stroomuitval heeft ons meerdere nachten en dagen getroffen en past een beetje
bij het regenseizoen dat begonnen is. Heftige regens en onweer en er gaat
geheid ergens een paal om. Maar gelukkig hebben we noodverlichting op solar en
de ‘ramp’ is te overzien.
Nu
de bezoekers weg zijn, kans gezien wat achterstallige administratie weg te
werken en emails te beantwoorden. Dingen op te ruimen en Paul is weer vrolijk
aan de slag met zijn ‘scrabkunst’. Dat was een van de redenen dat we woensdag
naar Kampala moesten. Een restaurant(Beancafe) had aangeboden zijn werk te
exposeren en ze waren erg enthousiast. Ze zijn ook bereid kaarsen en kettingen
te verkopen, dus het was een vruchtbare ontmoeting. Die met de URA (Uganda Road
Authority) was minder. We moesten er heen om het logboek van de ‘nieuwe’ auto
op te halen, maar we bleken niet geregistreerd en wat er in hun files zat, kwam
maar voor de helft met de waarheid overeen. Maar de juffrouw was erg behulpzaam
en het zal wel goed komen. De gelegenheid aangegrepen om kaarsvet te kopen en
te winkelen en we waren keurig op tijd weer thuis.
Bouw.
Opnieuw
een uitvoerige bespreking met de aannemer over de bouw: de planning, de
begroting en de gang van zaken. Natuurlijk moest er weer geld komen, maar dat
gaat rechtstreeks naar de loodgieter, want de bouw van de toiletten heeft nu
prioriteit. Maar tegelijkertijd wordt er gewerkt aan de grote hal en de eerste
ronde hut. Ofschoon de hal nog niet klaar is, gaan de activiteiten door. De
lascursus krijgt na het vertrek van Jos een vervolg, al is de opkomst door de
regen wat wisselend. We hebben nu maatregelen genomen daar in wat strikter te
zijn. Maar het is heel normaal dat bij regen het leven stil valt en je je bed
niet uitkomt. Zelfs onze Mirabu, vindt dat een goed excuus niet of later te
komen.
Dood.
Vrijdag
hoorden we over de dood van Ndinda Edward . Doodgereden door een taxibusje
terwijl hij de drukke randweg in Jinja overstak. Wie schuldig is, is niet
bekend. Want naar de dood van een straat jongen, doet de politie geen
onderzoek.
Edward
was lid van de ‘KisoBOKa-clan’, de groep straat jongens waarmee we in 2008 een
CD hebben opgenomen.
Hoewel
hij niet meer actief aan het ‘straat-leven’ deelnam had hij nog regelmatig
contact met de andere leden van de clan en Paul. Verder had hij niemand.
Paul
heeft hem die vrijdag in het mortuarium opgezocht en onmiddellijk kwamen de
vragen waar hem te begraven. De gewoonte is, in zijn eigen dorp, maar niemand wist
waar het was. Paul heeft met enkele jongens de hele dag rondgetoerd op zoek
naar die plek, die zo’n 20 km buiten Jinja moest liggen. Tevergeefs. Inmiddels
wel een kist laten maken en afspraken maken met de politie dat ze hem niet
zomaar ergens zouden dumpen.
Zaterdagmorgen
verscheen een oudere broer, die nog in het dorp woonde. Dat bleek in een heel
andere richting, dan waar ze de dag tevoren gezocht hadden. Maar de plek was
gevonden, de kist op een wagen en zijn laatste tocht begon. Ergens in ‘now where’
zou het zijn, maar ten gevolge van heftige regen, kwam de wagen vast te zitten.
De laatste 300 meter te voet afgelegd. Inmiddels waren zeker 30 buurtbewoners
aan het graven. In een dorpje van niks, waar de mensen echt helemaal niets
hebben.
Edward,
die de artiesten naam ‘Pastor Jay’ had, ligt begraven naast zijn moeder. Een
verloren leven?
(zie
uitgebreidere berichtgeving en meer foto’s op de website)
We
zijn blij dat we voor hem dat hebben kunnen doen wat nodig is en we merken dat
dat ook door de andere jongens van de straat zeer gewaardeerd wordt. Ook door
de politie en andere instanties, waarbij wel opvalt dat ze er zelf geen vinger
naar uitsteken. Zijn dood en de hernieuwde contacten met enkele jongens van de
straat was voor ons wel aanleiding opnieuw een initiatief te nemen om iets met
de zangtalenten van de straat te doen: een nieuwe ‘KisoBOKa-clan’?
 |
| De 'KisoBOka-clan' - Passtor Jay uiterst links |
Bezoek.
Tussendoor
kregen we bezoek van Willemien en Maarten en Floris (de zoon van Willemien) en
dat was een welkome afleiding. Lekker met hen (en father Picavet) uit gaan eten
en goed geborreld. Ze waren op weg naar ‘Sipi Falls’ en hebben hier op de
terugreis opnieuw gelogeerd. Vast onderdeel van het bezoek van onze vrienden is
kaarten (‘Bonken’) en we waren erg blij met een klinkende overwinning. Terug naar
Entebbe hebben ze Fred – een van de jongens in het KisoBOKa Home – meegenomen,
die daar bij zijn tante een tijdje vakantie houdt.
De
andere ‘Fred’ – die een opleiding tot automonteur volgt op Matia Mulumba – kwam
ook op bezoek, maar besloot te blijven en een deel van zijn vakantie door te
brengen met Bakali. Het is heel aandoenlijk hoe ze dan samen koken, ontzettend
veel lachen en het is heel prettig zo’n klein stukje Afrika op eigen terrein te
hebben. Fred kan niet stil zitten en hij is de hele dag bezig met de dieren, de
tuin of auto wassen.
Op bezoek.
De
afgelopen week druk geweest met de voorbereiding van een bezoek aan Kenia. Er
is daar een vriendengroep, die we al jaren kennen – ze kwamen in 2006 in
Nederland – en we hebben elkaar de laatste jaren wederzijds bezocht. Het is
inmiddels 3 jaar geleden en dus wordt het weer eens tijd. We gaan met onze twee
vrijwilligers (Majorie en Silvia) en 4 ex-jongens van de straat (Fred, John,
Waiswa en Henry) en bezoeken o.a. het ‘straat kinderen programma’ in Kisumu.
Wij hebben een klein hotelletje geboekt en de overigen verblijven in
gastgezinnen.
We
vertrekken morgen (donderdag de 22ste) en komen maandag de 26ste weer terug. We hopen wat
bekenden te zien en te zien hoe de vooruitgang is in Kenia t.o.v. Uganda en hoe
we voor de toekomst een ‘uitwisselingsprogramma’ kunnen opzetten. We kijken er
naar uit.
De
week daarna moeten er belangrijke beslissingen genomen worden: de aanstelling
van een nieuwe matron, nieuw docenten voor de computerschool en de evaluatie
van Fosca als beoogd manager. Maar ook over de aankoop van nieuw land, het
werkplan voor 2014, de prioriteiten in de bouw en de verlenging van de
NGO-status. Ben maar met pensioen. Een uitverkoren leven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten