NIEUW LEVEN
Het regenseizoen brengt volop nieuw leven. Jos en Yvonne
hebben 6 weken geleden veel nieuwe zaden meegebracht en het is wonderlijk hoe
overal van alles opkomt. We zijn erg benieuwd wat er uiteindelijk van terecht
komt, want we hebben al vaak meegemaakt, dat er wel ‘struikjes’ opkomen, maar
de vrucht er nooit komt. Prachtige bonenstruiken, zonder bonen, forse broccoliplanten,
maar geen broccoli. Hier in Uganda kun je een stok in de grond steken en hij
groeit, wat het uiteindelijk wordt, moet je maar afwachten. Het lijkt het land
zelf wel.
Kenia.
Het bezoek aan het buurland was een geslaagde trip. We hebben
vele bekenden gezien en genoten van de gastvrijheid van onze vrienden. Genoten
van de jongens, die hele nieuwe ervaringen opdeden en daarbij ook heel ander
gedrag vertoonden. Meer open, spontaner en ze hebben hun ogen uitgekeken. Kenia
is qua ontwikkeling een stuk verder dan Uganda. De Westerse hulp is daar veel
eerder op gang komen en over het algemeen zijn de Kenianen ondernemender. Het was
leuk hoe de jongens de verschillen opsomden en een belangrijke vaststelling: de
Keniaanse ‘ugali’ (maisbrei) is veel lekkerder dan de Ugandese posho!
We hebben een vol programma doorlopen, maar er waren ook
ontspannende dingen als het bezoek aan de disco (absoluut hoogtepunt), een
tochtje over het Victoriameer en bezoek aan de kleine dierentuin. De jongens
zijn behoorlijk verwend, maar ook wij zijn niets tekort gekomen.
Zie verder verslag op de website.
 |
| Op het Victoriameer |
 |
| Paul en Milly |
Milly en Molly
Maandag zijn we teruggekomen en de terugreis liep stukken
voorspoediger dan de heenreis. Als je met de eigen auto naar Kenia gaat, moet
die ‘ingeklaard’ worden en je moet de auto verzekeren. Dat duurt ontzettend
lang, vooral doordat je allerlei ‘hulp’ krijgt die er van houden zo veel
mogelijk loketten te bezoeken. Het duurde ruim 2 uur, met name omdat midden in
de procedure, zo’n hulpkracht gaat lunchen. De jongens waren overigens zó de
grens over, ofschoon ze niet eens identiteitspapieren hadden. Op de terugweg,
waren we in 10 minuten de grens over en dus mooi op tijd weer terug in Jinja.
De volgende morgen, heel vroeg werden eindelijk de jonge
geitjes geboren, waar we al weken op wachten. Prachtig zwart, zoals de vader,
maar met de mooie witte bles van de moeder. Ze heten ‘Milly en Molly’, naar 2
van onze Keniaanse vriendinnen. Blij met dit nieuwe leven om ons heen en zelf
Castor en Polla lijken ze te accepteren.
De bouw.
Als je er een paar dagen niet geweest bent, sta je versteld
van wat er allemaal weer is gebeurd. Vooral nu de constructie van het dak van
de eerste grote hut, wordt opgetrokken, krijg je een goed beeld van het totaal.
Er wordt nu op 5 verschillende plekken gewerkt en voorlopig zit de vaart er in.
Zie foto’s en verslag op de website.
Die vaart zorgt er ook voor dat het geld evenredig
wegstroomt en deze week 2 dagen gezeten om alle kosten en inkomsten nog eens
goed op een rijtje te zetten. Want behalve de bouw, gaan er ook steeds meer
aktiviteiten lopen. Naast de lascursus, hopen we deze week de naaicursus voor
meiden te kunnen starten.
En wellicht nieuwe bouwplannen maken. We kunnen het stuk
grond achter de huidige bouwplek kopen en daar zouden we graag een Kliniekje
bouwen. Wekelijks bezoeken nu 150 patienten de ‘Mobile kliniek’, maar het zou
beter zijn als die patienten wat meer gespreid zouden komen. En er eerder
ingegrepen kan worden. Eergisteren werd Paul gevraagd een doodzieke man uit
Makenke naar het ziekenhuis te brengen. Met heel veel moeite werd hij daar
opgenomen. Geen dokter die tijd heeft, op de zaal geen bed vrij. Gisteren is
hij gestorven. Wellicht had hij...
Voorlopig blijft het een droom. Eerst het huidige bouwplan
maar eens voltooien. In de puzzelboekjes is ‘dromen’: mijmeren in de slaap. Ik
doe het overdag, met mijn ogen open en mijn hoofd vol getallen.
Moet snel leren wat de ‘yen’ waard is. Dinsdag een uitnodiging
van de Japanse Ambassade. Die schijnen nog wat geld over te hebben voor ‘goede
doelen’. Nieuwe kansen, nieuw leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten