maandag 23 september 2013

Heimwee


Terug naar huis.

Het belangrijkste nieuws van de afgelopen weken? De resetelement van de jongens in Makenke. De opzet van het rehabilitatieprogramma is dat de jongens na een bepaalde periode óf naar huis terugkeren óf naar een opleiding gaan. De afgelopen weken heeft Paul met de boys veel gepraat over de ‘volgende stap’. Ze gaven alle 4 aan ‘naar huis’ terug te willen.
Paul had en heeft alle ‘villages’ bezocht en – soms na veel zoeken – alle ouders of familieleden gevonden. Ze wilden hun kinderen graag terug, mits ze door KisoBOKa ondersteund zouden worden. Ter plekke zijn de mogelijkheden van scholing onderzocht en de jongens zijn voorbereid op hun vertrek. Vooral het weerzien  van Richard met zijn moeder – na 7 jaar! – was best emotioneel.
Maar ze zijn vertrokken. Met kleren uit ons depot (ze komen echt goed terecht), met hun matras en spullen uit het home, zakgeld voor de komende maanden en we hebben ter plekke op de school hun schoolgeld betaald. Als je het geld aan de moeder of tante zou geven, loop je grote kans dat ze daarvoor het dak laten repareren of kippen kopen, en de kids nog niet naar school gaan; een van de belangrijkste redenen dat ze toentertijd de benen namen.
Eigenlijk hebben we voor dit soort acties geen budget, maar we willen op korte termijn (o.a. via de 1%-club) hiervoor een wervingsactie starten. Het is een logische stap op wat we begonnen zijn en willen.
Richard en zijn moeder - na 7 jaar!


Voor vertrek nog even een geitenhok bouwen




















Op dit moment zit alleen Fred nog in het home. Samen met de nieuwe matron, die we aangesteld hebben, omdat de vorige te ‘zwak’ was. Helaas, klikt het tussen Fred en haar niet zo geweldig, dus de laatste dagen nogal wat conflictjes en misverstanden gehad. Of uitdagingen?

Medestanders.

De afgelopen weken ook nogal wat tijd besteed aan het zoeken van (financiële) medestanders. Een goede bijeenkomst met de Japanse Ambassade en die blijken nogal wat geld te hebben: meer dan 100.000 USDollar per project en ze sponsoren 15 projecten per jaar. Vooral in ‘hardware’: scholen, toiletten, het moet vooral ‘zichtbaar’ zijn. Ze hebben ook een lange procedure, meer dan een jaar, maar het is de moeite waard. We gaan een project indienen om meer klaslokalen in Kimasa te bouwen. Dat zou dan in 2015 kunnen.
Een goed gesprek gehad met ‘Suisse Contact’, een organisatie die cursussen geeft aan groepen in achterstand-situaties en ‘school-drop-outs’. Daar lopen er nogal wat van in Kimasa en ze komen binnenkort voor een veldonderzoek en dan zouden zij in 2014 enkele cursussen van ons kunnen overnemen.
We hebben ook diverse contacten gehad met de locale leiders, maar het valt op dat die vooral veel verwachten, maar weinig willen investeren. Omdat ons uitgangspunt is dat we niets gratis willen aanbieden, is steevast de eerste vraag: “Why we have to pay fees”? Ze willen het liefst nog dat we ze lunch en transport geven. Het blijft opvallen – en frustreren – hoe weinig Ugandesen (en vooral uit deze streek) bezig zijn met hun toekomst. Ze wachten op de ‘Good Luck’ en die moet dan vooral van de blanken komen, op God – “He takes care” – of de kans
De ander te ‘pakken’, die wel initiatief toont of zijn hoofd boven het maaiveld uitsteekt. Not done! Soms, vraag je je af wat je hier doet?

Veranderingen.

Maar dat is soms. Meestal genieten we van het weer (ik ben dol op het regenseizoen), de mensen om ons heen (de vrijwilligers en vrienden) en de dingen die wél lukken. Zo is het gelukt een nieuwe computerteacher aan te trekken, de bouw die goed vooruitgaat (zie filmpje en website)en de wijze waarop het langzaam toch vooruitgaat. Op de Afrikaanse manier: een stap vooruit, een stap achteruit, twee vooruit, een achteruit…..
We hebben verschillende momenten gehad die stroom van gedachtes wat te ordenen: in communicatie met het bestuur in Nederland (over de toekomst), in filosofische gesprekken met Joop, de laatste, nieuwe vrijwilliger, Met Sylvia en Marjorie, die vandaag naar Nederland terugkeren, na 3 indrukwekkende maanden hier, met  vrijwilligers van ‘Edukans’, die net aangekomen zijn voor veldonderzoek en in onze onderlinge gesprekken over de toekomst. We blijven er in geloven en alleen al het feit dat 10 jongeren van de straat een nieuwe toekomst gevonden hebben, geven je een goed gevoel en nieuwe kracht.
Dat moet ook nog allemaal ‘vastgelegd worden in versagen en werkplannen; dat is de mindere kant.
Meer hierover, hebben jullie inmiddels kunnen lezen in de laatste nieuwsbrief.

NGO-verlenging.

Dat heeft nogal wat voeten in de aarde. Er moeten maar liefst 8 bijlages bij de aanvraag tot verlenging ingediend worden: van ‘aanbevelingsbrieven’ tot rapporten – financieel en inhoudelijk. Voor dat eerste, eerst op zoek naar een accountant. Na enkele gesprekken iemand gevonden die dat wil en kan doen, maar die moet, uiteraard het nodige weten. Nu liepen onze administraties – die van de Stichting in Nederland en de NGO – nogal door elkaar. Dus dat uitzoeken en regelen. Ik ben niet zo’n beste boekhouder, dus nogal wat moeten ophelderen en de rekeningen van onze aannemer (de grootste kostenpost) zijn – op z’n zachts gezegd – nogal ondoorzichtig en van de boys vraag je niet altijd een bonnetje als ze vragen om ‘pocketmoney’. Een hoop uitgezoek. Heb alle vertrouwen in de accountant, dus dat zal wel goed komen.
Dan het jaarverslag: eerst een dag zitten om alle gegevens op een rijtje te krijgen. Trots dat het gelukt is.
De volgende dag: geen stroom. Dan maar wat andere administratieve klussen.
De volgende dag: geen internet. De hele dag stand-by moeten blijven voor de mensen van de provider die beloven terug te bellen. De nieuwe computer teacher (en IT-technicus) wacht mee; je kunt geen kant op, de héle dag.
De volgende dag: geen stroom. Tengevolge van de vele regens zal er wel ergens een paal omgevallen zijn. Het waren de avond ervoor echt heftige regens en we hebben voor het eerst BINNEN gegeten. ‘s Nachts de honden binnen gehaald want die jonkten van de bliksem dat de hele buurt er bang van werd.
Met de laptop naar een techneut in de stad, want de provider zegt dat het niet aan de verbinding ligt maar aan de pc. De techneut vervangt Windows XP door Windows 7. Vervolgens zijn alle verbindingen weg en een groot aantal programma’s (o.a. Picasa) onbereikbaar.
Toch in de stad: 4 banken bezocht: 1 om schoolgeld te betalen, 2 om de accountant te betalen, 3 om geld op te nemen, 4 om een rekening af te sluiten. Kost 3 uur! Er is thuis weer geen stroom, dus dat verzacht de tijd, maar het schiet niet op.
De volgende dag besloten toch maar weer XP te plaatsen – want op een andere PC is er wel verbinding – maar dat kost weer een hele morgen en vervolgens zijn er weer diverse configuraties (naar de printer/ naar email) niet bereikbaar. Het kost me weer een middag die te herstellen. Maar morgen (zondag) kan ik aan het verslag beginnen.
Zondag: vanaf 09.00 uur: geen stroom!
Dan maar koken, want vanavond komen er 7 man/vrouw eten. We slachten een kip!
Die avond vreselijke heimwee naar een land waar de dingen wel gewoon werken. Waar er (bijna) altijd stroom is, waar er altijd internet is, waar mensen je kunnen adviseren watt e doen (en niet van de wal in de sloot), waar geduld een schone deugd is, hier is het een opgave.

Na regen….

Maar vanmorgen (maandag) nog 2 uur gewerkt om alle programma’s te herstellen, lijkt alles in orde. Alleen Mirabu niet. Die is ziek. Dus nog 2 uurtjes huishouding en wassen.
Eindelijk het eindverslag van de 1%-club kunnen plaatsen (we hebben de €3000 gehaald), eindelijk de video kunnen downloaden (zie deze blog en website), eindelijk weer een paar pagina’s aan het verslag kunnen toevoegen, eindelijk weer tijd voor een blog….


En ondertussen lopen Milly en Molly vrolijk rond te dartelen, zelfs in de woonkamer. Zijn we gestopt met ons ‘varkensproject, want dat bracht alleen maar ellende (en geldverspilling) sinds Jacob naar school is. Hebben we weer 2 jonge konijntjes. Een kip geslacht. Eten we volop groente uit eigen tuin en hebben we weer wat filmpjes gekeken en gelezen. Na “ Verlovingstijd’ van Maarten ‘t Hart (hilarisch, herkenbaar en heerlijk venijnig naar zijn (mijn) samenleving, ‘Het goeden licht van Afrika’, een zeer herkenbaar verhaal over een doktersvrouw in Tanzania, aan de grens met Uganda. Ook haar honden jagen de konijnen dood. Castor en Polla beten er 4 dood in de afgelopen weken, 1 was goed en lekker eetbaar. Een romantisch verhaal, soms een beetje te detaillistisch (voor Afrikakenners?). Morgen beginnen aan ‘De vriendschap’ van Connie Palmen, maar dat schijnt een ‘meisjesboek’ te zijn?
Heimwee naar de boekhandel, of Bolcom of de boekenclub van de 1%-club.








Geen opmerkingen:

Een reactie posten