Heimwee
Terug
naar huis.
Het belangrijkste nieuws van de afgelopen weken?
De resetelement van de jongens in Makenke. De opzet van het
rehabilitatieprogramma is dat de jongens na een bepaalde periode óf naar huis
terugkeren óf naar een opleiding gaan. De afgelopen weken heeft Paul met de
boys veel gepraat over de ‘volgende stap’. Ze gaven alle 4 aan ‘naar huis’ terug
te willen.
Paul had en heeft alle ‘villages’ bezocht en –
soms na veel zoeken – alle ouders of familieleden gevonden. Ze wilden hun kinderen
graag terug, mits ze door KisoBOKa ondersteund zouden worden. Ter plekke zijn
de mogelijkheden van scholing onderzocht en de jongens zijn voorbereid op hun
vertrek. Vooral het weerzien van Richard
met zijn moeder – na 7 jaar! – was best emotioneel.
Maar ze zijn vertrokken. Met kleren uit ons
depot (ze komen echt goed terecht), met hun matras en spullen uit het home,
zakgeld voor de komende maanden en we hebben ter plekke op de school hun
schoolgeld betaald. Als je het geld aan de moeder of tante zou geven, loop je
grote kans dat ze daarvoor het dak laten repareren of kippen kopen, en de kids
nog niet naar school gaan; een van de belangrijkste redenen dat ze toentertijd
de benen namen.
Eigenlijk hebben we voor dit soort acties geen
budget, maar we willen op korte termijn (o.a. via de 1%-club) hiervoor een
wervingsactie starten. Het is een logische stap op wat we begonnen zijn en
willen.
Richard en zijn moeder - na 7 jaar! |
Voor vertrek nog even een geitenhok bouwen |
Op dit moment zit alleen Fred nog in het home.
Samen met de nieuwe matron, die we aangesteld hebben, omdat de vorige te ‘zwak’
was. Helaas, klikt het tussen Fred en haar niet zo geweldig, dus de laatste
dagen nogal wat conflictjes en misverstanden gehad. Of uitdagingen?
Medestanders.
De afgelopen weken ook nogal wat tijd besteed aan
het zoeken van (financiële) medestanders. Een goede bijeenkomst met de Japanse
Ambassade en die blijken nogal wat geld te hebben: meer dan 100.000 USDollar
per project en ze sponsoren 15 projecten per jaar. Vooral in ‘hardware’:
scholen, toiletten, het moet vooral ‘zichtbaar’ zijn. Ze hebben ook een lange
procedure, meer dan een jaar, maar het is de moeite waard. We gaan een project
indienen om meer klaslokalen in Kimasa te bouwen. Dat zou dan in 2015 kunnen.
Een goed gesprek gehad met ‘Suisse Contact’, een
organisatie die cursussen geeft aan groepen in achterstand-situaties en
‘school-drop-outs’. Daar lopen er nogal wat van in Kimasa en ze komen
binnenkort voor een veldonderzoek en dan zouden zij in 2014 enkele cursussen
van ons kunnen overnemen.
We
hebben ook diverse contacten gehad met de locale leiders, maar het valt op dat
die vooral veel verwachten, maar weinig willen investeren. Omdat ons
uitgangspunt is dat we niets gratis willen aanbieden, is steevast de eerste
vraag: “Why we have to pay fees”? Ze willen het liefst nog dat we ze lunch en
transport geven. Het blijft opvallen – en frustreren – hoe weinig Ugandesen (en
vooral uit deze streek) bezig zijn met hun toekomst. Ze wachten op de ‘Good
Luck’ en die moet dan vooral van de blanken komen, op God – “He takes care” – of
de kans
De ander te ‘pakken’, die wel initiatief toont
of zijn hoofd boven het maaiveld uitsteekt. Not done! Soms, vraag je je af wat
je hier doet?
Veranderingen.
Maar
dat is soms. Meestal genieten we van het weer (ik ben dol op het regenseizoen),
de mensen om ons heen (de vrijwilligers en vrienden) en de dingen die wél
lukken. Zo is het gelukt een nieuwe computerteacher aan te trekken, de bouw die
goed vooruitgaat (zie filmpje en website)en de wijze waarop het langzaam toch
vooruitgaat. Op de Afrikaanse manier: een stap vooruit, een stap achteruit,
twee vooruit, een achteruit…..
We
hebben verschillende momenten gehad die stroom van gedachtes wat te ordenen: in
communicatie met het bestuur in Nederland (over de toekomst), in filosofische
gesprekken met Joop, de laatste, nieuwe vrijwilliger, Met Sylvia en Marjorie,
die vandaag naar Nederland terugkeren, na 3 indrukwekkende maanden hier,
met vrijwilligers van ‘Edukans’, die net
aangekomen zijn voor veldonderzoek en in onze onderlinge gesprekken over de
toekomst. We blijven er in geloven en alleen al het feit dat 10 jongeren van de
straat een nieuwe toekomst gevonden hebben, geven je een goed gevoel en nieuwe
kracht.
Dat
moet ook nog allemaal ‘vastgelegd worden in versagen en werkplannen; dat is de
mindere kant.
Meer
hierover, hebben jullie inmiddels kunnen lezen in de laatste nieuwsbrief.
NGO-verlenging.
Dat
heeft nogal wat voeten in de aarde. Er moeten maar liefst 8 bijlages bij de
aanvraag tot verlenging ingediend worden: van ‘aanbevelingsbrieven’ tot
rapporten – financieel en inhoudelijk. Voor dat eerste, eerst op zoek naar een
accountant. Na enkele gesprekken iemand gevonden die dat wil en kan doen, maar
die moet, uiteraard het nodige weten. Nu liepen onze administraties – die van
de Stichting in Nederland en de NGO – nogal door elkaar. Dus dat uitzoeken en
regelen. Ik ben niet zo’n beste boekhouder, dus nogal wat moeten ophelderen en
de rekeningen van onze aannemer (de grootste kostenpost) zijn – op z’n zachts
gezegd – nogal ondoorzichtig en van de boys vraag je niet altijd een bonnetje
als ze vragen om ‘pocketmoney’. Een hoop uitgezoek. Heb alle vertrouwen in de
accountant, dus dat zal wel goed komen.
Dan
het jaarverslag: eerst een dag zitten om alle gegevens op een rijtje te krijgen.
Trots dat het gelukt is.
De
volgende dag: geen stroom. Dan maar wat andere administratieve klussen.
De
volgende dag: geen internet. De hele dag stand-by moeten blijven voor de mensen
van de provider die beloven terug te bellen. De nieuwe computer teacher (en
IT-technicus) wacht mee; je kunt geen kant op, de héle dag.
De
volgende dag: geen stroom. Tengevolge van de vele regens zal er wel ergens een
paal omgevallen zijn. Het waren de avond ervoor echt heftige regens en we
hebben voor het eerst BINNEN gegeten. ‘s Nachts de honden binnen gehaald want
die jonkten van de bliksem dat de hele buurt er bang van werd.
Met
de laptop naar een techneut in de stad, want de provider zegt dat het niet aan
de verbinding ligt maar aan de pc. De techneut vervangt Windows XP door Windows
7. Vervolgens zijn alle verbindingen weg en een groot aantal programma’s (o.a.
Picasa) onbereikbaar.
Toch
in de stad: 4 banken bezocht: 1 om schoolgeld te betalen, 2 om de accountant te
betalen, 3 om geld op te nemen, 4 om een rekening af te sluiten. Kost 3 uur! Er
is thuis weer geen stroom, dus dat verzacht de tijd, maar het schiet niet op.
De
volgende dag besloten toch maar weer XP te plaatsen – want op een andere PC is
er wel verbinding – maar dat kost weer een hele morgen en vervolgens zijn er
weer diverse configuraties (naar de printer/ naar email) niet bereikbaar. Het
kost me weer een middag die te herstellen. Maar morgen (zondag) kan ik aan het
verslag beginnen.
Zondag:
vanaf 09.00 uur: geen stroom!
Dan
maar koken, want vanavond komen er 7 man/vrouw eten. We slachten een kip!
Die
avond vreselijke heimwee naar een land waar de dingen wel gewoon werken. Waar
er (bijna) altijd stroom is, waar er altijd internet is, waar mensen je kunnen
adviseren watt e doen (en niet van de wal in de sloot), waar geduld een schone
deugd is, hier is het een opgave.
Na regen….
Maar
vanmorgen (maandag) nog 2 uur gewerkt om alle programma’s te herstellen, lijkt
alles in orde. Alleen Mirabu niet. Die is ziek. Dus nog 2 uurtjes huishouding
en wassen.
Eindelijk
het eindverslag van de 1%-club kunnen plaatsen (we hebben de €3000 gehaald),
eindelijk de video kunnen downloaden (zie deze blog en website), eindelijk weer
een paar pagina’s aan het verslag kunnen toevoegen, eindelijk weer tijd voor
een blog….
En
ondertussen lopen Milly en Molly vrolijk rond te dartelen, zelfs in de
woonkamer. Zijn we gestopt met ons ‘varkensproject, want dat bracht alleen maar
ellende (en geldverspilling) sinds Jacob naar school is. Hebben we weer 2 jonge
konijntjes. Een kip geslacht. Eten we volop groente uit eigen tuin en hebben we
weer wat filmpjes gekeken en gelezen. Na “ Verlovingstijd’ van Maarten ‘t Hart
(hilarisch, herkenbaar en heerlijk venijnig naar zijn (mijn) samenleving, ‘Het
goeden licht van Afrika’, een zeer herkenbaar verhaal over een doktersvrouw in
Tanzania, aan de grens met Uganda. Ook haar honden jagen de konijnen dood.
Castor en Polla beten er 4 dood in de afgelopen weken, 1 was goed en lekker
eetbaar. Een romantisch verhaal, soms een beetje te detaillistisch (voor
Afrikakenners?). Morgen beginnen aan ‘De vriendschap’ van Connie Palmen, maar
dat schijnt een ‘meisjesboek’ te zijn?
Heimwee
naar de boekhandel, of Bolcom of de boekenclub van de 1%-club.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten