Blog 105
Vluchten kan niet meer...
Kiezen
In één keer zit je er midden in. Wat je in Uganda
nauwelijks interesseerde en volgde, komt als een vloedgolf op je af: Nederland
gaat kiezen en iedereen mag zeggen en vinden wat hij of zij wil. We gaan ons
er, tegen beter weten, in voor interesseren en volgen de debatten en prognoses.
We genieten van het voorjaarszonnetje en voelen ons
veilig en opgelucht. Voorlopig maar even afwachten.
We kopen een klein autootje omdat dat goedkoper is dan
maanden een auto huren. En dan hebben we meteen vervoer, als we besluiten
voorgoed terug te keren naar Nederland. Een keuze die we die eerste week met
tientallen vrienden bespreken, maar dat levert natuurlijk nog geen oplossing op.
De kunst is niet te kiezen, het maar even op ons af te laten komen en te zien
wat hier en daar gebeurt.
Dáár is het belangrijk dat het werk doorgaat en dus doe
ik wat ik anders daar gedaan had: eindverslagen schrijven voor twee fondsen en
de eindverantwoording voor het geld dat we uit Nederland ontvangen hebben.
We hebben dagelijks contact met Uganda en de berichten
zijn steeds hetzelfde: het is rustig hier, ‘het’ is geen item meer, er zijn nog
geen mensen opgepakt en ‘het waait wel weer over’.
Na 2 weken overheerst het gevoel dat we wel terug kunnen en
we rekenen op terugkeer eind april.
We gebruiken de tijd voor een medische check-up bij de
dokter en het ziekenhuis. Alles goed. Ik wordt wel doorverwezen naar de
podotherapeut omdat een van mijn tenen, de verkeerde kant uitgroeit. Zou met een
steunzooltje te verhelpen zijn.
Meerdere bezoeken
aan de tandarts om een definitieve prothese te krijgen. Veel afspraken –
vooral lekker eten bij vrienden – vullen de dagen en wat hebben we een mazzel
met het weer.
Geen keuze?
Ons optimistisch gevoel slaat aan het einde van de tweede
week om. Uit contacten van vrienden met Uganda blijkt dat er ‘rumors’ ontstaan.
Er zijn blijkbaar mensen die denken te weten wat er echt aan de hand is. Het is
onduidelijk of ze weten waarom we ‘gevlucht zijn’of in algemene zin proberen er
achter te komen of waar is wat ze weten of vermoeden.
Via onze vrienden proberen we er achter te komen hoe het
geklets ontstaan is, waarom en wat de tendens ervan is: een waarschuwing
of een dreiging?
Het gevoel overheerst dat we niet terug kunnen en niet
terug willen. We maken nieuwe scenario’s, maar stellen tegelijkertijd vast dat
het nog veel te vroeg is om definitieve besluiten te nemen. We zijn pas twee
weken hier en moeten gewoon geduld hebben!
We zitten in de zon – Paul meer dan ik – en gaan door met
wat moet gebeuren. Ik schrijf nieuwe aanvragen voor activiteiten die we graag
nog willen doen. Ons mogelijke vertrek uit Uganda, zou niet het einde van
‘KisoBOKa’mogen betekenen.
Daarover praten we ook uitvoerig met ons bestuur in
Nederland en we besluiten dat alles zo veel mogelijk gewoon doorgaat. Ook de
opening van het Centrum in juli of augustus en een mogelijke reis van een
delegatie en wellicht ook andere belangstellenden. Want Uganda blijft een
prachtig land en we zijn er trots op wat we daar hebben opgebouwd en nog willen
voltooien.
We besluiten ons te concentreren op de komende weken en
maken plannen hoe we die weken zullen invullen.
Hoop!
We besluiten een week naar het Westen te verhuizen om
onze vrienden daar te bezoeken, mijn paspoort te vernieuwen (waarvoor we naar
Den Haag moeten) en enkele fondsen te bezoeken. We plannen een dagje Amsterdam
en boeken een theatervoorstelling (Vaslav) en besluiten een week naar Frankrijk
te gaan, om mijn broer op te zoeken.
Er komt positief bericht uit Uganda.
Een bericht in ‘ the Monitor’meldt dat Kerry (de Minister
van Buitenlandse Zaken van Amerika) heeft gezegd, na een telefoongesprek met
Museveni dat de President bereid is zijn standpunt te heroverwegen als na een
gesprek met Amerikaanse wetenschappers, blijkt dat hij verkeerd is geinformeerd
is door zijn Ugandese dokters.
Dat was een van zijn argumenten voor het tekenen van de
wet. Ugandese dokters hadden hem, op basis van wetenschappelijk onderzoek
verzekerd dat homofilie niet ‘aangeboren’ is.
Nu maar hopen dat dat gesprek er snel komt, want dat zou
een geweldige verandering kunnen betekenen. Op deze manier zou de President ook
zijn handen in onschuld kunnen wassen ('Ik ben verkeerd voorgelicht’) want de
gevolgen, vooral op economisch (toeristisch) gebied zijn enorm.
Top.
Ondertussen zijn we verhuisd naar Noordwijk en genieten
van de zon. We hebben een heerlijke strandwandeling gemaakt en aan het strand
gezeten. We lezen wat en proberen op afstand onze manager in Uganda wat te
coachen. We kijken veel tv of filmpjes (genoten van een al oude serie ‘Bij
nader inzien’, doen ons te goed aan de Hollandse keuken en worden gruwelijk
verwend door vrienden die ons te eten vragen. De eerste kilootjes zijn er al weer
bij. Mocht ook wel, want ik was 10 kilo afgevallen.
We hebben met erg veel belangstelling de ‘top’gevolgd en
van dichtbij het afweergeschut in de duinen gezien, de rondcirkelende
helikopters, maar nog geen last ondervonden van verkeershinder.
We concentreren ons op de dag van vandaag en Uganda lijkt
ver weg.
Maar het is duidelijk: vluchten kan niet meer. Er zal
binnen enkele weken een besluit genomen moeten worden en de volgende opties
liggen open:
-
We gaan samen de 29ste april terug
(vrienden van ons hadden/ hebben voor die datum een reis naar Jinja geboekt)
-
We gaan samen op een later tijdstip terug als er
meer duidelijkheid is over de wet (er moet – naast het gesprek met de
Amerikaanse wetenschappers - nog een toetsing aan de grondwet plaats vinden)
-
Eén van
ons gaat de 29ste terug en blijft enkele weken (of maanden) om te
kijken wat er precies speelt en/of onze definitieve terugkeer voor te bereiden
Maar voorlopig hebben we nog een druk en leuk programma
hier. Bezoeken enkele vrienden en fondsen. Gaan op bezoek bij een bedrijf die
ons mogelijk kan helpen in het Centrum wat ‘incoming generating’ activiteiten
op te zetten, als zeep maken, brood bakken, etc
en we voelen ons ‘toppie’ met de zon en alle goede dingen die Nederland
ons biedt.
 |
| Met Arjan en Els aan het strand in Noordwijk |
 |
| Dromen van Uganda? |
We zitten nog tot de 28ste maart in Noordwijk.
Het weekend in Haarlem. Zondag (de 30ste ) in Boxmeer, waar de
presentatie is van een nieuwe CD van de ‘Fanfare van de 4de
Hoedanigheid. Maandag gaan we naar Zuid-Frankrijk en de 7de april
landen we weer op de Vers in Overloon. Daar blijven we tot 18de en
waar we dan de Pasen en volgende weken doorbrengen, weten we nog niet .
We zijn bereikbaar: Willem 06-81704620 - Paul 06 – 13509542
Vrede en alle goeds.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten