woensdag 11 januari 2012

safari

SAFARI
Het begon goed, die maandagmorgen: de auto startte niet! En we zouden op tijd vertrekken om via Kampala, waar we wat dingen moesten afhandelen, naar Entebe te rijden om Els op te halen. Het bleek een defect filter en Mukadas heeft het weer perfect gerepareerd, zodat we toch tegen de middag op pad konden. Helaas, moest daardoor mijn afspraak bij de fysiotherapeut in Kampala vervallen. Maar we waren ruimschoots op tijd in Entebbe en hebben genoten van een heerlijk supper aan het Victoriameer. Zeer op tijd ook op het vliegveld en toen bleek het vliegtuig bijna twee uur vertraging hebben.
Maar daar was ze dan toch en de meeste dagen van de week zijn we lekker druk geweest met Els alles te laten zien in en rond Jinja (zie haar blog) en natuurlijk het nodige bij te kletsen over vroeger en nu.
We hebben met Sjoerd en Anneke uitgebreid gekletst – en lekker geluncht – over onze ervaringen in Uganda en onze ervaringen met onze ruggen. Ook Anneke sukkelt al jaren met een hernia en is daarvoor nog steeds in behandeling in Nederland. Het zal wel weer overgaan? Maar de pijn neemt alleen maar toe en is vaak (vooral ’s nachts en ’s morgens vroeg) bijna ondraaglijk. Sterkere pijnstillers hebben geen effect. Deze week eindelijk bij een (Nederlandse) manueel therapeut in Kampala geweest maar die kon eigenlijk alleen maar de hernia bevestigen en wat oefeningen voorschrijven, waarvan ik de meeste al doe.
Het gekke is dat ik met autorijden de minste last heb en dat is maar goed ook, want veel tijd hebben we besteed aan de safari naar Lake Mburo. Die begon op Paul zijn verjaardag – namens hem bedankt voor alle goede wensen – en maandag zijn we terug gekomen. Het is een van de kleinere parken van Uganda maar heel apart door zijn ligging (tussen de bergen), zijn meren en toch bijzondere dieren: zebra’s, buffels, verschillende soorten antilopen, kraanvogels, wilde zwijnen, nijlpaarden, krokodillen, visarenden, kingfishers, apen.. We hebben ze allemaal gezien in een vrij korte tijd en vooral de tocht met de boot op het meer is heerlijk ontspannend. He
De wegen in het park waren redelijk maar zo direct na het regenseizoen zijn er stukken minder toegankelijk en we troffen een familie die echt met hun hele wiel in de blubber zaten. We hebben ze kunnen helpen en een van de dames bleek een webdesignbureau in Kampala te hebben. We hebben wat ervaringen uitgewisseld en ze bood aan voor ons (gratis) een website te maken. Dat wilden we al heel lang: een site in het Engels en meer toegespitst op de mensen hier, terwijl de Nederlandse site toch duidelijk gericht is op de achterban in Nederland. Een geluk bij een ongeluk. Alleen nu nog de tijd vinden om de informatie bij elkaar te rapen.
We werden op onze safari twee keer aangehouden. De eerste keer door een agente die vond dat we te hard reden. Paul gooide al zijn charme en taalkennis in de strijd en zo kwamen we weg met een smeergeld van 10.000 i.p.v. een boete van 100.000. De tweede keer liep de agent alleen maar rond de wagen (wellicht controleerde hij verzekeringssticker en banden) en verklaarde dat ik 2 ‘big mistakes’ had gemaakt: ik had hem niet uitgenodigd voor de kerst en ook met Nieuwjaar had ik hem niets gebracht! Mijn verklaring dat ik van zijn bestaan niet op de hoogte was en volgend jaar aan hem zou denken, was voldoende om onze tocht te kunnen voortzetten.
We zijn weer veilig thuis gekomen en maken ons op voor de volgende. Naar Murchisson Falls en daar gaan we het ‘grotere werk’ zien: de olifanten, giraffen en leeuwen.
Dinsdag ook een gesprek gehad met Peter van Mpumedde die veel van de gebeurtenissen van de laatste weken gemist had, omdat hij de bruiloft van zijn dochter in Kampala moest regelen. Ook hij  kon een aantal zaken niet goed plaatsen en hoopte maar dat we toch door wilden gaan, zij het op een andere wijze. We hebben hem gezegd dat we voorlopig de dingen even afwachten en volgende week met de overige bestuursleden zullen kijken wat een eerste stap kan zijn.
Ondertussen is Paul, samen met Marcel (de derde vrijwilliger) begonnen met het bij elkaar brengen van de werkeloze jongeren in Kimasa en gaan we kijken wat we met hen kunnen doen en waar we hen kunnen ondersteunen in hun dromen. Plannen hebben ze genoeg, maar we beginnen maar gewoon met voetballen.
Tussendoor nog in Soweto geweest, waar het ‘tassenproject’ van Evelien en Bianca, uitstekend loopt (zie website) en waar ik elke week de terugbetaling van de lening ophaal. Het is toch verbazingwekkend hoe ze het voor elkaar krijgen iedere week die 11.000 UGS ergens vandaan te scharrelen. Maar het lukt. En enkele vrouwen hebben me al vol trots laten zien wat ze met het geleende geld (200.000) gedaan hebben: een kamer aan het huisje gebouwd, waar 50 kuikentjes lopen en nieuwe drinkbakken staan. En met Pasen zijn ze vet en gaan ze voor 10.000 per stuk van de hand. Er zullen er dan wel geen 50 meer zijn maar een verdubbeling van de investering moet toch haalbaar zijn.








Deze kleine tekens van hoop en licht, geven je elke week weer de motivatie om van dit land en deze mensen te houden. En dan krijg je de zon en de prachtige natuur er gratis bij!

PS En vandaag - woensdag had Els de dag van haar leven! 's Morgens naar de Mobiele Kliniek en 's middags voor het eerst een kip zien slachten!

1 opmerking: