To rain or not to rain
De Pelleboeren van Uganda
weten het ook niet meer. Met twee fikse regenbuien vorige week, zou het
regenseizoen zijn aangebroken en daar zag het ook naar uit. Maar na die twee
dagen regen bleef het droog. Althans in Jinja. Elders in het land vallen forse
buien en er zijn al verschillende mensen omgekomen door stromingen of
verkeersongevallen. Maar hier is weer volop zon en het dreigt wel elke dag,
maar de regen blijft uit.
Toch vorige week, met
deskundige hulp van Rita de nodige perkjes uitgezet, vooral kruiden, maar ook
tomaten, boontjes en kolen en met handmatige bewatering hopen we dat ze het
regenseizoen halen. Jacob leest uit de gang van de wolken dat het vandaag gaat
regenen, maar dat zegt hij al 4 dagen.
We hebben een goede
safari naar Lake Mburo gehad en daar alle dieren gezien die het park rijk is:
zebra’s, buffels, vele soorten antilopen en apen, nijlpaarden, krokodillen,
ontzettend veel vogels en wilde zwijnen. De reis heen en terug verliep spoedig,
al hadden we op de terugweg zondag bij vertrek wel behoorlijk wat regen. Als
die een dag eerder gevallen was, zouden we het park niet in gegaan zijn: te
veel kans op glibberpartijen en ook de dieren laten zich dan niet zien. Geluk
gehad dus.
We waren ruimschoots op
tijd in Entebbe, waar we met z’n allen heerlijk geluncht hebben op het strand
aan het Victoriameer. Toen Daphne en Nadia gedropped op het vliegveld en terug
naar Jinja. Dat viel vies tegen want het was ‘bezoekersdag’ op de scholen. Voor
en achter Kampala kilometers file. We waren pas om 19.00 thuis, om te ontdekken
dat we ons huis niet konden bereiken.
In het weekend zijn ze
begonnen hoge bergen zand op alle wegen te plaatsen om – voor het regenseizoen –
de weg te verbeteren. Maar niet met enig systeem, zodat je of links of rechts
om, Bukaya nog kunt bereiken. Nee, voor de vuist weg, alle wegen geblokkeerd.
We konden nog net drie straten verderop een plek vinden en voor de nacht een
plek vinden om de auto veilig te stallen. Toen ik die maandag ging ophalen, was
ook daar de toegangspoort al half geblokkeerd. Met bellen naar huisbaas en
wegenbouwer, bereikten we dat in de loop van de middag de bergen afgeschaafd
werden en konden we in ieder geval weer onze eigen poort in en uit.
Inmiddels is er deze week
flink geschuifeld en geschaafd en gewalst en zijn we klaar voor het
regenseizoen. Ook onze eigen rioolpijp voor de poort laten leegscheppen en
de geulen verbreed, dus laat de regen maar komen!
De steenmakers in Makenke
hadden de eerste 2000 stenen keurig opgestapeld tot een oven en deze week hout
georganiseerd om te gaan stoken. Woensdag was het zover en nadat eerst een kip
geslacht was op de goede afloop, ging die dag het vuur er in. Iedereen trots en
gelukkig. Maar vrijdagmorgen lag de toren er ingestort bij. Blijkbaar had de
eerdere regenbui, toch een aantal stenen verzwakt en op de hoeken had de toren
het begeven. Het werk van weken verloren. Iedereen teleurgesteld en verdrietig.
Na een peptalk van Paul werd iedereen er wel weer van overtuigd dat het niet
het einde van de wereld was, en maandag beginnen ze weer gewoon opnieuw. Dus
liever even nog geen regen!
Jan en Rita hebben nog
een vol programma gehad, met bezoeken aan Soweto en Kimasa, met inkopen doen in
de stad en weer een dagje mee met de mensen van het Hospice. Rita heeft ook nog
een ochtend meegelopen bij onze huiskliniek en Jan heeft met Mukadas en Fred de
auto een goede servicebeurt gegeven. En de fiets van Paul. We samen naar het
buitengoed van father Picavet geweest en de weken zijn omgevlogen.
Zaterdagmorgen zijn ze
met een taxi (en Fred) naar Entebbe gegaan en inmiddels zullen ze thuis de
kachel wel weer aan hebben. Wij niet en het weekend wat in de zon gezeten, maar
vooral gewerkt aan werkplan en begroting 2012 en alle andere ‘achterstallige’
administratie. Nog een paar dagen en dan is de tafel en het bureau weer
papiervrij.
En de rug? Nog steeds
hetzelfde! Met de huisarts besproken dat het weinig zin heeft zo door te
modderen en maar te blijven hopen. Eerst maar eens onderzoeken hoe ernstig de
beknelling is, wat als het echt vast zit, helpt geen enkele pijnstiller of
acupunctuur of wat dan ook. En dan is de enige optie: opereren. Of tractie: een
tijdje in bed en dan met gewichten de rug proberen op te rekken. Klinkt wat
Middeleeuws maar voor een deel leven ze hier ook nog in dat tijdperk.
Morgen naar Kampala voor
de Ctscan en dan zien we wel weer verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten