EPATAKA IBORO

FEESTWEEK

Maandag zou het dan zover zijn: het NGO-certificaat, maar Alex en Josephine belden in de middag dat het er nog niet was. Ze moesten wéér aanvullende stukken hebben. Ze gaan woensdag terug.

Mirabu was een paar dagen ziek en dat betekent met de franse slag het huis doen, wassen en koken en dat was een goede afwisseling voor het alsmaar achter de laptop zitten. Vaak zonder direct resultaat. Dus ook maar het huis een beetje in kerstsfeer gebracht. De lampjes (van de Hema) op de veranda, zo’n discokabouter op de tafel en op zoek naar kerstmuziek. We hadden een CD (van André Rieu, maar het doosje was leeg! Zing nu zelf maar van de herdertjes en de vrede en de sneeuw...

Sneeuw hebben we hier niet maar nog wel veel regen. Ik hou van het regenseizoen. Vooral omdat de fikse buien vooral ’s avonds en ’s nachts vallen. Dan begint het tegen 11.00 uur te grommen, de bananenbomen zwiepen, de bamboes van de kraanvogel doen het onweer na en Polla kruipt op schoot. Moet niks van bliksem hebben. En dan barst het los en is de binnenplaats in de kortst mogelijke tijd een heftige beek en kruipen we met z’n drietjes (Paul slaapt dan meestal al)  in een hoekje om droog te blijven. De onweer en de silhouetten van bananenbomen en palmen is geweldig mooi. Dat duurt dan zo’n uurtje en kan zich die nacht een paar keer herhalen. En ’s morgens is er niets meer van te zien, op de plassen in de slums na.

En het is goed voor de tuin. Er komen prachtige bloemen op, die Anita heeft meegenomen van Kroatië en we hebben volop komkommers, tomaten, aardbeien en allerlei soorten kool. Ook de asperges doen het nog steeds goed.

Deze week is er een nieuwe jongen in Makenke gekomen en de jongens hebben zich ontzettend verdienstelijk gemaakt met het bouwrijp maken van het land waar het Centrum moet komen. Er moesten een aar flinke bomen en stronken weggehaald worden, maar de klus is bijna geklaard. (meer nieuws op de website).
Woensdag zou Paul met de jongens naar een kerstviering gaan van een collega-organisatie. Uitnodiging vermeldt: opening 10.00 uur in de morgen. Ze waren er keurig op tijd. Nog niets aan de hand, alleen maar lege stoelen. Om 13.00 uur nog geen verandering en Paul geeft het op en is naar huis gekomen. Uiteindelijk schijnt het om 16.00 uur begonnen te zijn.

Die woensdagavond – nog na tienen – kwamen Alex en Josephine terug uit Kampala MET HET NGO-CERTIFICAAT! Al afgegeven op 14 november (!) maar we hebben het! En de werkvergunning? Daar wisten ze nog niets van.

Besloten dan die donderdag met hen naar Kampala te gaan. Even snel regelen? Vergeet het maar. De hele procedure moet opnieuw opgestart worden. een nieuwe aanvraag, op naam van de NGO en maar liefst 13 bijlages, van diploma’s, verklaring van geen-crimineel gedrag, aanbevelingen, benoemingsbrieven, contracten,....

Maar we zouden de volgende dag weer een ‘special pas’ krijgen. En die hebben we inderdaad zomaar gekregen, zodat we tot 23 maart de tijd hebben om alles te regelen. Da’s fijn maar de onzekerheid blijft. Hoewel Rosemary – die hoge dame bij Immigratie – me verzekerde dat het goed zou komen. Toen ik haar een paar klompjes (‘echt Delfst blauw, handmade and painted’- Blokker € 2.95) gaf voor Kerstmis, vloog ze me bijna om de nek: “Of course we want you people to stay”.

Omdat we toch in Kampala waren, toch maar een bureaustoel gekocht want ik heb de laatste weken behoorlijk last van mijn rug. Kijken of het wat uithaalt.

Voor de rest een aar keer de stad in geweest om boodschappen te doen voor het kerstfeest en wat betalingen gedaan voor de safari van Inge en Theo. Naar de bank moeten hier is een ramp. In Nederland kom je er nauwelijks nog, hier met grote regelmaat. Omdat de ATM het niet doet – dan kun je binnen geld ophalen. Maar een wachtrij voor het loket van 20 mensen is vreselijk normaal. En dan zul je er net een voor je hebben die de opbrengst van zijn handeltje komt brengen. Een stapel van 30 cm papiergeld en een zak met munten. Wordt allemaal handmatig geteld en vaak wil de juffrouw of de meneer achter het loket, eerst ook nog alle biljetten op dezelfde manier aangereikt hebben: alle afbeeldingen op dezelfde wijze.

De meest simpele betaling kost 5 tot 10 minuten en een ongeïnteresseerdheid, een verveelde blik op de pc en maar stempelen. Dis je bent er zo een uur zoet en dan moet je nog naar de volgende, want bank A neemt geen betaling van bank B aan.Niet goed voor m’n rug en niet voor m’n geestelijke gezondheid. Van de andere kant, verveel je je er nooit. Het is net een station en ik weet zeker dat er veel mensen gewoon maar zitten, want er staan comfortabele banken en er is airco!

Als er tenminste stroom is. Deze week drie avonden niet, dus gekaart of andere nuttige dingen doen. Paul heeft de jongens beloofd 1 x per week te koken, dus die is dan de hele avond bezig om van simpele dingen iets bijzonders te maken. Wordt erg op prijs gesteld: “Uncle, you come and cook for us every day”.

Verder weer wat achter fondsen aangegaan. Levert nog niet veel op. De wijnactie daarentegen loopt als een trein en Benny heeft een nieuwe voorraad kunnen bestellen (zie website – actie).

Deze week de aatste hand gelegd aan de nieuwe website. Alle pagina’s vernieuwd of bij gewerkt en honderden nieuwe foto’s gesorteerd. Die staan er nog niet op want er schijnt te weinig ruimte te zin. De webbeheerder werkt er aan.

Tenslotte: zaterdagmorgen ging Bakali naar zijn dorp om kerstmis daar te vieren. Hij moest in de stad de bus nemen. Wordt hij onverwacht door 2  mannen (met geweer) aangehouden: ‘Je mag hier niet passeren!’. Hij protesteert en wordt vervolgens gearresteerd en afgevoerd naar het politiebureau, vanwege ‘idling’ (‘rondhangen’ een veel gebruikt motief om straatjongens op te pikken, maar toch niet onze brave, door-endoor-betrouwbare Bakali).  Zijn telefoon wordt ingepikt -hij kan ons dus niet bellen – en ze vragen 300.000 UGS (€ 100) om hem vrij te laten. Heeft hij natuurlijk niet. Dus houden ze hem vast. Uiteindelijk geeft hij toe dat hij 50.000 heeft maar 10.000 nodig heeft om in zijn dorp te komen. ‘Dan geef die 40.000 maar’. Om 18.00 kwam hij vrij en om 22.00 uur was hij in zijn dorp.

Zo komt de politie aan zijn ‘kerstgratificatie’.

Is trouwens in het algemeen best een vervelende gewoonte in dit land. Iedereen die je deze dagen tegenkomt vraagt:”What did you bring for my Christmas”. De parkeerwachter, de vrouwen op de markt, de jongens in de winkels, maar ook vrienden en bekenden.

Ik heb een simpel antwoord: “ I bring you a song” en dan zing ik ‘I WISH YOU A MERRY XMAS, I WISH YOU A MERRY XMAS. I WISH YOU A MERRY XMAS AND A HAPPY NEW YEAR.’

Gisteren en eergisteren zijn Waiswa en Fred gekomen om hier kerst te vieren. Morgen maar eens een echte Hollandse kerstdis opdienen, in plaats van alweer posho en bonen. Hoewel, zouden ze een cocktail met gerookte vis en kappertjes wel appreciëren?

DE BESTE WENSEN VOOR DE KERSTDAGEN.