maandag 3 december 2012


Ze gaan vliegen

Aangezien ik de afgelopen dagen bijna fulltime achter de laptop heb gezeten, had ik me voorgenomen dat zondag niet te doen. Dus geen blog op zondag. De hele dag lekker in de keuken doorgebracht met brood bakken, mango-uit eigen tuin-jam maken en uitgebreid koken. ’s Avonds gezellig een filmpje gekeken.

Dat vele laptop werk kwam door de reactie van WILDE GANZEN. Want nu komt het er ook echt op aan en moeten er keuzes gemaakt worden. Ons bestuur in Nederland – dat uiteindelijk verantwoordelijk is - had nogal wat vragen en twijfels en daar is uitvoerig over gecorrespondeerd. Ook het projectplan moest bijgesteld worden, want dat moet de basis gaan leggen voor de verdere fondswerving. Voorlopig is nu alles achter de rug en kunnen we aan de slag, zodat de wilde (en tamme) ganzen ook echt de lucht in kunnen. Deze week komt er een nieuwe nieuwsbrief en dan is iedereen weer op de hoogte. We hopen met een actieve berichtgeving op de website iedereen zo veel mogelijk te informeren, ook met foto’s.

Aanverwant aan de acties, is Paul ook thuis druk geweest om de kaarsen in te pakken, die de jongens gemaakt hebben en heb ik in de stad nog wat kerstinkopen gedaan. Deze week moet dat koffertje naar Entebbe en dan zijn de spulletjes zondag in Nederland.

 












Het grote nieuws kwam deze week uit het Home in Makenke. Eindelijk het bewonersteam compleet. Nog wat nieuwe stoelen en een tafel gekocht. De jongens gemotiveerd aan het kaarsen maken en aan het werk in de tuin. Fred doet het goed in de groep en Philo ontwikkelt zich tot een echte waakhond. Maar woensdag was opeens Salim de hort op. Ze mogen zonder verlof niet van het terrein, dus navragen. Dat duurde niet lang, want al snel kwam de buurvrouw vertellen dat hij ‘making love’ was aangetroffen op het pleintje voor de crèche. Tot groot vermaak van de omstaanders!

Paul er heen en bij onderzoek in zijn kamer werd damesondergoed aangetroffen en bleek hij ook daar meiden te ontvangen. Met een doodsbange Fred in het bed onder hem en hij bleek de andere jongens behoorlijk onder druk gezet te hebben. Hij is onmiddellijk verwijderd.

Normaal gesproken, moet je ex-straatjongeren meerdere kansen geven. Het leven op straat is zo volstrekt anders dan leven in een structuur, maar dit gedrag is onacceptabel. Temeer daar het ‘de naam’ van het huis behoorlijk kan aantasten. We wachten nu op een nieuwe voordracht van een collega-organisatie en dan maar weer opnieuw beginnen. Hoort er bij. En we hebben in het bestuur dan ook uitvoerig gepraat over betere controle en de rol van de matron, want die moet toch wel iets gehoord of gemerkt hebben? Wellicht ook geïntimideerd?

Natuurlijk hebben we in het bestuur weer uitvoerig gepraat over ....de NGO.

Die ochtend (vrijdag) terwijl Paul en ik bij de ‘afsluiting van het academisch jaar’ van de crèche in Soweto zaten, kreeg Josephine (onze secretaresse) een telefoontje van de NGO-secretaris. Hij was in Jinja en ‘kwam ons kantoor bezoeken’. In overleg met Thomas besloten dat hij hem dan maar op St. Matia Mulumba moest ontvangen, waar we doorgaans vergaderen. Hij bleek uiterst gewillig en verzekerde de aanwezige bestuursleden dat dit de laatste stap was. Hij kon toch niet een certificaat afgeven ‘zonder zich er persoonlijk van de op de hoogte gesteld te hebben dat we ook echt bestonden’. En dat had hij nu gezien (‘graag reiskosten vergoeding’) en dan komt deze week het certificaat. Dat hebben we meer gehoord!

In dezelfde bestuursvergadering overleg gevoerd met de aannemer en we hebben nu de definitieve cijfers voor de bouw van de eerste fase: 160.000.000 Ugs en met aanvullende kosten (elektriciteit etc.) zou dat neerkomen op zo’n € 64.000. Onvoorstelbaar dat je daar zo’n compleet centrum voor kunt bouwen. Maar het blijft een hoop geld.


Die vrijdag dus in Soweto, waar de zusters zeer efficiënt een afsluitende ceremonie hadden georganiseerd. Zonder al te veel poespas. Slechts één ‘guest of honor’ (ikke) en aandoenlijke dansjes en speeches van de kinderen. ‘KisoBOKa’ werd de hemel in geprezen, ook door de ouders, en we hebben er best van genoten. Wel vermoeiend zo’n ceremonie. En dan ’s middags nog die bestuursvergadering.














Zaterdag heeft Paul enkele jongens naar hun dorpen gebracht waar ze een groot deel van de vakantie doorbrengen. Ik heb me met stukken schrijven zoet gehouden.

En dingen uitzoeken en nagaan en websites raadplegen – als er stroom en verbinding is – en nadenken over de toekomst. Als de NGO-erkenning deze week komt, hebben we nog 2 weken om de werkvergunning te krijgen. Die hebben we voor 3 jaar aangevraagd. Dan moet het Centrum er staan en zich zelf kunnen bedruipen. Dan terug naar Nederland? Of toch..... vlieg met me mee naar de regenboog?!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten