Ze gaan vliegen
Aangezien ik de afgelopen dagen bijna fulltime achter de
laptop heb gezeten, had ik me voorgenomen dat zondag niet te doen. Dus geen
blog op zondag. De hele dag lekker in de keuken doorgebracht met brood bakken,
mango-uit eigen tuin-jam maken en uitgebreid koken. ’s Avonds gezellig een
filmpje gekeken.
Dat vele laptop werk kwam door de reactie van WILDE GANZEN.
Want nu komt het er ook echt op aan en moeten er keuzes gemaakt worden. Ons
bestuur in Nederland – dat uiteindelijk verantwoordelijk is - had nogal wat
vragen en twijfels en daar is uitvoerig over gecorrespondeerd. Ook het
projectplan moest bijgesteld worden, want dat moet de basis gaan leggen voor de
verdere fondswerving. Voorlopig is nu alles achter de rug en kunnen we aan de
slag, zodat de wilde (en tamme) ganzen ook echt de lucht in kunnen. Deze week
komt er een nieuwe nieuwsbrief en dan is iedereen weer op de hoogte. We hopen
met een actieve berichtgeving op de website iedereen zo veel mogelijk te
informeren, ook met foto’s.
Aanverwant aan de acties, is Paul ook thuis druk geweest om
de kaarsen in te pakken, die de jongens gemaakt hebben en heb ik in de stad nog
wat kerstinkopen gedaan. Deze week moet dat koffertje naar Entebbe en dan zijn
de spulletjes zondag in Nederland.
Paul er heen en bij onderzoek in zijn kamer werd
damesondergoed aangetroffen en bleek hij ook daar meiden te ontvangen. Met een
doodsbange Fred in het bed onder hem en hij bleek de andere jongens behoorlijk
onder druk gezet te hebben. Hij is onmiddellijk verwijderd.
Normaal gesproken, moet je ex-straatjongeren meerdere kansen
geven. Het leven op straat is zo volstrekt anders dan leven in een structuur,
maar dit gedrag is onacceptabel. Temeer daar het ‘de naam’ van het huis
behoorlijk kan aantasten. We wachten nu op een nieuwe voordracht van een collega-organisatie
en dan maar weer opnieuw beginnen. Hoort er bij. En we hebben in het bestuur
dan ook uitvoerig gepraat over betere controle en de rol van de matron, want die
moet toch wel iets gehoord of gemerkt hebben? Wellicht ook geïntimideerd?
Natuurlijk hebben we in het bestuur weer uitvoerig gepraat
over ....de NGO.
Die ochtend (vrijdag) terwijl Paul en ik bij de ‘afsluiting
van het academisch jaar’ van de crèche in Soweto zaten, kreeg Josephine (onze
secretaresse) een telefoontje van de NGO-secretaris. Hij was in Jinja en ‘kwam
ons kantoor bezoeken’. In overleg met Thomas besloten dat hij hem dan maar op
St. Matia Mulumba moest ontvangen, waar we doorgaans vergaderen. Hij bleek
uiterst gewillig en verzekerde de aanwezige bestuursleden dat dit de laatste
stap was. Hij kon toch niet een certificaat afgeven ‘zonder zich er persoonlijk
van de op de hoogte gesteld te hebben dat we ook echt bestonden’. En dat had hij
nu gezien (‘graag reiskosten vergoeding’) en dan komt deze week het
certificaat. Dat hebben we meer gehoord!
In dezelfde bestuursvergadering overleg gevoerd met de
aannemer en we hebben nu de definitieve cijfers voor de bouw van de eerste
fase: 160.000.000 Ugs en met aanvullende kosten (elektriciteit etc.) zou dat
neerkomen op zo’n € 64.000. Onvoorstelbaar dat je daar zo’n compleet centrum
voor kunt bouwen. Maar het blijft een hoop geld.
Die vrijdag dus in Soweto, waar de zusters zeer efficiënt een
afsluitende ceremonie hadden georganiseerd. Zonder al te veel poespas. Slechts één
‘guest of honor’ (ikke) en aandoenlijke dansjes en speeches van de kinderen. ‘KisoBOKa’
werd de hemel in geprezen, ook door de ouders, en we hebben er best van
genoten. Wel vermoeiend zo’n ceremonie. En dan ’s middags nog die
bestuursvergadering.
En dingen uitzoeken en nagaan en websites raadplegen – als er
stroom en verbinding is – en nadenken over de toekomst. Als de NGO-erkenning
deze week komt, hebben we nog 2 weken om de werkvergunning te krijgen. Die
hebben we voor 3 jaar aangevraagd. Dan moet het Centrum er staan en zich zelf
kunnen bedruipen. Dan terug naar Nederland? Of toch..... vlieg met me mee naar
de regenboog?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten